சோழ மன்னனின் பொற்கோவில் - 8

 பகுதி 15 – “நிழல்களின் சதித்திட்டம்”

நாகரின் கோபுரத்தில் நாகச்சக்கரத்தை பெற்றுக்கொண்ட வீரசேகரன், மாலதி, குருநாதர் மூவரும் வெளியே வந்தபோது, குகையின் வாயில் திடீரென்று இடிந்து மூடப்பட்டது. ஆனால் அவர்களுக்கு அது ஆபத்தாக இல்லாது, சோழ மன்னனின் ரகசியம் கையிலிருந்ததால், அவர்கள் அடுத்த பாதையைத் தேடிச் செல்ல முடிந்தது.

ஆனால் அந்த பாதை எளிதானதல்ல. குகையிலிருந்து வெளியேறியதும், வானம் முழுவதும் கருமேகங்கள் சூழ்ந்திருந்தது. புயல் அடிக்கும் போல் காற்று வீசியது. தொலைவில் ஒரு சிறிய மலைக்குகையின் மேல் தீக்கதிர்கள் மின்னுவது போல் தெரிந்தது.

குருநாதர் அந்த திசையை நோக்கி விரலைக் காட்டினார்.

“அங்கே தான் அடுத்த மறைவாயில் இருக்கும். ஆனால் கவனமாக இருங்கள். நம்மைத் தொடர்ந்து நிழல்கள் காத்திருக்கின்றன.”

நிழல்களின் தோற்றம்

அவர்கள் அந்த மலையடிவாரத்தை அடைந்தபோது, திடீரென கரும்புகையால் சூழப்பட்ட நிழல்கள் அவர்களைச் சுற்றி வந்தன. அந்த நிழல்கள் சாதாரணமல்ல – மனித உருவில் இருந்தும் முகம் தெரியாத இருண்ட உருவங்கள். அவர்களின் கைகளில் வாள்களும் ஈட்டிகளும் இருந்தன.

வீரசேகரன் வாளை எடுத்துக்கொண்டு,

“இவர்கள் யார்? மனிதர்களா? இல்லை சாபத்தின் காவலர்களா?” என்று குரல் எழுப்பினான்.

அந்த நேரம் நிழல்களில் ஒருவர் சிரித்துக் கொண்டு,

“நாங்கள் மனிதர்களே… ஆனால் சோழ மன்னனின் சாபத்தால் நிழல்களாக மாறியவர்கள். நாங்கள் ஒருகாலத்தில் அவரது படை வீரர்கள். துரோகம் செய்ததால் சாபமடைந்தோம். எவரும் பொற்கோவிலின் பொக்கிஷத்தை அடையக் கூடாது என்பதே எங்கள் சபதம்.”

சதித்திட்டம் வெளிப்படுகிறது

நிழல்கள் மூவரையும் சூழ்ந்து கொண்டு பேசத் தொடங்கின.

“நீங்கள் பெற்ற நாகச்சக்கரம் எங்கள் வசம் வர வேண்டும். அது தான் அடுத்தக் கதவைத் திறக்கும் சாவி. அதை எங்களுக்கு கொடுத்து விடுங்கள்; இல்லையெனில் நீங்கள் எங்களின் சாபத்தில் உயிரிழப்பீர்கள்.”

மாலதி தைரியமாக முன்னேறி,

“நாங்கள் துரோகிகள் அல்ல. உண்மையைத் தேட வந்தவர்கள். உங்கள் சாபத்தை நீக்க நாம் முயற்சி செய்யலாம். ஆனால் பொற்கோவிலின் மரபை அழிக்க நாம் அனுமதிக்க மாட்டோம்,” என்றாள்.

அந்த வார்த்தைகளுக்கு நிழல்கள் சிரித்தன.

“நீங்கள் எங்களை விடுவிக்க முடியாது. எங்கள் உயிர் இந்த நிழல்களின் சாபத்துடன் கட்டுண்டுள்ளது. ஆனால் உங்களைத் தடுக்க நாங்கள் செய்ய வேண்டிய கடமை இருக்கிறது,” என்று சொல்லி, அவர்கள் தாக்கத் தொடங்கினார்கள்.

காலத்தை தாண்டிய ஆவி

மோதல்

வீரசேகரன் தனது வாளால் நிழல்களின் தாக்குதலை எதிர்த்தான். ஒவ்வொரு அடி வாளும் காற்றை வெட்டினாலும், நிழல்களின் உருவங்கள் மறைந்து மறைந்து தோன்றின. மாலதி தனது கோலால் தீ மந்திரங்களைச் சொல்லி, அந்த இருண்ட உருவங்களை தள்ளினாள். குருநாதர் பழைய மந்திரச் சொற்களைப் பாடி, ஒரு ஒளி வளையத்தை உருவாக்கி மூவரையும் காத்தார்.

ஆனால் நிழல்கள் மிகவும் பலமாக இருந்தன. அவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. ஒருவேளை அவர்கள் தோல்வியடைவார்கள் போலத் தோன்றியது.

அந்த நேரத்தில், மாலதியின் மனதில் ஒரு சிந்தனை மின்னியது.

“இந்த நிழல்கள் துரோகம் செய்ததால் சாபமடைந்தவர்கள். உண்மையை வெளிப்படுத்தினால் மட்டுமே சாபம் நீங்கும்.”

அவள் கூவினாள்:

“உங்கள் சாபத்தை நான் உணர்கிறேன்! உங்கள் குற்றம் துரோகம் தான். ஆனால் அந்த துரோகத்தைச் சோழ மன்னர் மன்னித்து விட்டார். நீங்கள் இன்றும் சாபத்தில் சிக்கி இருப்பது உங்கள் மனம் உண்மையை ஏற்காததால்!”

அந்த வார்த்தைகள் கேட்க, நிழல்களில் சிலர் நடுங்கினர். அவர்களின் உருவம் மெதுவாக வெளிச்சத்தில் கரைந்தது. ஆனால் இன்னும் சில நிழல்கள் கோபத்துடன் தாக்கினர்.

வீரசேகரன் தனது வாளை உயர்த்தி,

“நீங்கள் உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ளாவிட்டால், உங்கள் சாபம் ஒருபோதும் நீங்காது. ஆனால் நாங்கள் போராடுவோம்!” என்று சொல்லி, கடைசித் தாக்குதலை நடத்தியான்.

சாபத்தின் உடைப்பு

மாலதியின் மந்திரமும், வீரசேகரனின் தைரியமும் இணைந்தபோது, நிழல்கள் ஒவ்வொன்றாக ஒளிர்ந்து மறைந்தன. கடைசியாக, அவர்களுள் தலைவன் மட்டும் மீதமிருந்தான்.

அவன் மெதுவாக,

“நீங்கள் சொல்வது உண்மை. எங்கள் சாபம் எங்கள் மனத்தால் தான் நீடித்தது. நாங்கள் எங்கள் பிழையை ஏற்றுக்கொள்கிறோம்,” என்று சொல்லி, அவனும் ஒளியில் கரைந்தான்.

அந்த இடம் அமைதியாகியது. கருமேகங்கள் விலக, வானத்தில் நிலவொளி பாய்ந்தது.

மறைமுகக் குறிப்பு

அந்த நேரத்தில், அவர்கள் கையில் இருந்த நாகச்சக்கரம் தானாகவே சுழன்றது. அதன் நடுவில் மறைந்து கிடந்த ஒரு குறிப்பு வெளிப்பட்டது. அதில்,

“அடுத்த கதவு – கருங்கடலின் இதயத்தில்” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது.

மாலதி அதிர்ச்சியுடன்,

“அப்படியென்றால் நம் பயணம் கடலை நோக்கிச் செல்ல வேண்டும்… கருங்கடலின் ஆழத்தில் தான் அடுத்த மறைவாயில் இருக்கிறது,” என்றாள்.

வீரசேகரன் வானத்தை நோக்கி,

“நிழல்களின் சாபத்தையும் நம்மால் வெற்றிகரமாக கடந்தோம். ஆனால் கடலின் இரகசியம் இன்னும் ஆபத்தானது போல இருக்கிறது. நம் பயணத்தின் மிகப்பெரிய சோதனை அங்கே காத்திருக்கிறது,” என்றான்.

முடிவு

அவர்கள் அந்த மலையின் அடிவாரத்தில் நின்றபோது, தொலைவில் கருங்கடல் கரையை அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. அந்த சத்தம் அவர்களின் மனதிற்கு ஒரு எச்சரிக்கை போல இருந்தது.

பகுதி 16 – “கருங்கடலின் இதயம்”

நிழல்களின் சாபத்தை உடைத்துவிட்டு மூவரும் அமைதியாக மலையடிவாரத்தில் அமர்ந்தனர். ஆனால் அந்த அமைதியில் கூட, தொலைவில் கருங்கடலின் அலைகள் கரையை அடிக்கும் சத்தம் அவர்களின் இதயத்தில் புதிய அச்சத்தையும் ஆர்வத்தையும் எழுப்பியது. நாகச்சக்கரத்தில் வெளிப்பட்ட குறிப்பு – “அடுத்த கதவு, கருங்கடலின் இதயத்தில்” – அவர்களின் பாதையை தெளிவாகக் காட்டியது.

கருங்கடலின் கரை

மறுநாள் விடியற்காலையில், அவர்கள் கடற்கரை அடைந்தனர். அது சாதாரண கடற்கரை அல்ல. கருங்கடல் கரை முழுவதும் கரும்பாறைகள் சூழ்ந்து இருந்தது. கடல் நீர் ஆழமான கருநிறத்தில், அதன் மீது சூரிய கதிர்கள் விழுந்தும் ஒளிரவில்லை. கடலின் அடியில் ஒரு மர்மம் மறைந்திருப்பது அவர்கள் கண்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தோன்றியது.

குருநாதர் அந்தக் கடலை நோக்கி,

“இது சாதாரண கடல் அல்ல. சோழ மன்னன் தனது ரகசியங்களை மறைக்க, இயற்கையையே காவலனாக ஆக்கியுள்ளார். கருங்கடலின் இதயம் எவருக்கும் எளிதில் கைகொடுக்கும் இடம் அல்ல,” என்றார்.

மாலதி சற்றே பதட்டத்துடன்,

“ஆசான் சொன்னார் அல்லவா? ‘உயிரை விடுவிக்கும் நீர் தான் உன்னை விழுங்கும்’ என்று. அதற்குப் பொருள், இந்தக் கடல் நம்மை சோதிக்கும்,” என்றாள்.

கார்த்திகாவின் பேய் கதைகள்

கடலின் சவால்

அவர்கள் படகு ஒன்றை எடுத்துச் செல்லத் தீர்மானித்தனர். படகு கருங்கடலில் மிதந்ததும், அலைகள் திடீரென வலுவடைந்து படகை பலமாக அடித்தன. கருங்கடலின் அலைகள் உயிருள்ளவை போல அவர்களை அடித்து நொறுக்க முயன்றன.

வீரசேகரன் வாளை பிடித்து, அலைகளை எதிர்க்கும் போல் நின்றான். மாலதி தன் கோலால் மந்திரம் சொன்னாள். குருநாதர் பண்டைய சோழர் மந்திரங்களைச் சொல்லி கடலின் சீற்றத்தை தற்காலிகமாக அடக்கியார்.

அந்த நேரத்தில், கடலின் நடுவில் ஒரு பெரும் சுழல்கிணறு தோன்றியது. படகு அந்த சுழலில் இழுக்கப்பட்டது. மூவரும் படகிலிருந்து தள்ளப்பட்டு, கடலின் அடியில் விழுந்தனர்.

கடலின் அடியில்

கடலின் அடியில் மூழ்கியபோது, அவர்கள் கண்களுக்கு ஒரு அபூர்வமான காட்சி தெரிந்தது. கருங்கடலின் அடித்தளத்தில், ஒரு பொற்கோட்டை போன்ற கட்டிடம்! அந்தக் கட்டிடம் பாறைகளுக்குள் புதைந்திருந்தாலும், அதன் மீது பொற்கலையின் ஒளி இன்னும் பிரகாசித்தது.

அந்த பொற்கோட்டை தான் “கருங்கடலின் இதயம்”.

அவர்கள் அங்கே செல்ல முற்பட்டனர். ஆனால் வழியிலேயே, மீன் மனிதர்கள் போன்ற உயிரினங்கள் அவர்களைத் தடுத்தன. அவர்கள் கையில் ஈட்டிகளும், கண்களில் பச்சை ஒளியும் இருந்தது. அவர்கள் கடலின் காவலர்கள் போல தோன்றினர்.

மோதல் கடலின் கீழ்

வீரசேகரன் நீரில் சிரமப்பட்டாலும், தனது வாளை எடுத்தான். மாலதி தன் கையில் இருந்த நாகச்சக்கரத்தை உயர்த்த, அதிலிருந்து வெளிச்சம் பரவியது. அந்த வெளிச்சம் சில மீன் மனிதர்களை பின்வாங்கச் செய்தது.

ஆனால் அவர்களில் தலைவன் – மீனவ குரு – முன் வந்தான்.

அவன் சொன்னான்:

“இது கருங்கடலின் இதயம். சோழ மன்னன் எங்களை காவலர்களாக நியமித்தான். ஆயிரம் ஆண்டுகளாக நாங்கள் இந்தக் கடலின் அடியில் வாழ்ந்து காத்திருக்கிறோம். உங்கள் வருகை எங்களை சோதிக்கிறது. நீங்கள் இந்த ரகசியத்தை அடைய விரும்பினால், எங்கள் சோதனையை வெல்ல வேண்டும்.”

சோதனை – “நீரின் மூன்று வாயில்கள்”

மீனவ குரு மூன்று வாயில்களை காட்டினான்.

1. ஒரு வாயில் முழுவதும் நெருப்பால் சூழப்பட்டிருந்தது.

2. மற்றொன்று பனியால் உறைந்திருந்தது.

3. மூன்றாவது வாயில் இருட்டால் மூடப்பட்டிருந்தது.

“மூன்றில் ஒன்றே உண்மை. தவறான பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்தால், நீங்கள் என்றென்றும் கருங்கடலின் அடியில் புதைந்து போய்விடுவீர்கள்,” என்றான் மீனவ குரு.

மாலதி அந்த மூன்று வாயில்களையும் பார்த்தாள். சற்றுநேரம் யோசித்து,

“நாகச்சக்கரத்தில் பொறிக்கப்பட்ட குறியில், ‘இருள் தான் ஒளிக்கான கதவு’ என்று இருந்தது. அதன்படி, மூன்றாவது வாயில்தான் உண்மை,” என்றாள்.

வீரசேகரன் அவளது முடிவை ஏற்று, அவர்கள் மூவரும் இருளின் வாயிலைத் தேர்ந்தெடுத்தனர்.

கருங்கடலின் இதயம் வெளிப்படுகிறது

அவர்கள் உள்ளே நுழைந்தவுடன், இருள் மெதுவாக கலைந்தது. அவர்களின் கண்களுக்கு ஒரு அதிசய காட்சி தெரிந்தது – ஒரு பெரும் சிங்காசனம், முழுவதும் பொன்னால் ஆனது. அதன் மேல் ஒரு கருநிற மாணிக்கம் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. அந்த மாணிக்கமே “கருங்கடலின் இதயம்”.

அந்த மாணிக்கத்திலிருந்து வெளிச்சம் பரவியதும், கடலின் அடியில் இருந்த காவலர்களின் சாபம் உடைந்தது. அவர்கள் மனித உருவத்துக்கு மாறி, வீரசேகரன், மாலதி, குருநாதர் முன் பணிந்து,

“நீங்கள் தான் உண்மையான வாரிசுகள். கருங்கடலின் இதயம் இப்போது உங்களுக்குரியது,” என்றனர்.

எச்சரிக்கை

ஆனால் குருநாதர் மாணிக்கத்தை எடுத்து வைத்தபோது, அதன் உச்சியில் பளபளக்கும் எழுத்துகள் தோன்றின:

“இதயத்தை எடுத்தவர், தீயின் வாயிலையும் கடக்க வேண்டும்”.

வீரசேகரன் அதிர்ச்சியுடன்,

“அப்படியென்றால் நம்முடைய அடுத்த சோதனை… தீயின் அரண்மனையில்தான்!” என்றான்.

மாலதி மெதுவாக மாணிக்கத்தைத் தொட்டு,

“கருங்கடலின் இதயம் நமக்குக் கிடைத்துவிட்டது. ஆனால் இது தான் நம் பயணத்தின் மிக ஆபத்தான பகுதிக்குள் நம்மை இட்டுச் செல்கிறது,” என்றாள்.

முடிவு

அவர்கள் கருங்கடலின் அடியிலிருந்து மேலே வந்தபோது, வானத்தில் மின்னல் பிளந்தது. அவர்கள் கையில் இருந்த கருங்கடலின் இதயம் இருட்டை வெட்டி ஒளிர்ந்தது.

ஆனால் அந்த ஒளி, முன் வரும் இன்னும் கொடிய சோதனையின் நிழலை வெளிப்படுத்தியது.

ஆற்றங்கரையில் உருகிய இரவு