வீரப்பெண்ணின் புலி வேட்டை - 5

 📖 பகுதி 5 – “புலிகளின் பழி”

காடு முழுவதும் இருள் பரவியிருந்தது. நிலவொளி அடர்ந்த மரங்களின் இடைவெளிகளில் பட்டு பனி மூட்டத்தோடு கலந்தது. அந்த அமைதியில் ஒலி ஒன்றே கேட்கப்பட்டது—புலியின் கர்ஜனை. அது சாதாரண கர்ஜனை அல்ல, பழிவாங்கும் வலியும் கோபமும் கலந்த சத்தம்.

அம்பும் வாளும் குத்திய காயங்களுடன், பெரிய ஆண் புலி ஆற்றங்கரையில் கிடந்தது. அதன் இரத்தம் நிலத்தில் சொட்டியிருந்தது. அதன் அருகே மற்றொரு புலி—பெண் புலி. இருவரும் ஒருவரின் கண்களில் மற்றொருவரின் வலியைப் பார்த்தனர். பெண் புலி மெல்ல கர்ஜித்தது. அது அப்படி சொல்வதைப் போல இருந்தது:

“உன் காயம் என்னுடைய காயம். உன்னைத் தாக்கியவளை நான் உயிரோடு விடமாட்டேன்.”

அந்த இரவில், காடு முழுவதும் அச்சத்தின் வாசம் பரவியது. விலங்குகள் கூட அவற்றின் சத்தம் கேட்டு பின்வாங்கின. ஏனெனில், இரண்டு புலிகள் இப்போது ஒரே குறிக்கோள் எடுத்திருந்தன—அரண்யாவை அழித்துவிட வேண்டும்.

அரண்யாவின் திரும்புகை

அதே நேரத்தில், அரண்யா காட்டின் விளிம்பைத் தொட்டுப் பார்த்து திரும்பினாள். அவளது உடல் காயங்களால் வலித்தது. ஆனால் அவளது கண்களில் அச்சமில்லை. வாளைத் தூக்கி, கிராமத்தை நோக்கி நடந்தாள்.

கிராமத்தை அடைந்தவுடன், மக்கள் ஓடிவந்து அவளைச் சூழ்ந்தனர்.

“அரண்யா! உயிரோடு திரும்பியிருக்கிறாளே!”

“அவள் உண்மையிலேயே புலியை எதிர்கொண்டாளா?”

அவளது உடம்பில் இரத்தம், முகத்தில் வியர்வை, கண்களில் தீப்பொறி. அந்தக் காட்சி மக்கள் அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி கொடுத்தது.

அவள் கூர்மையான குரலில் சொன்னாள்:

“நான் புலியை எதிர்கொண்டேன். அது காயமடைந்தது. ஆனால் இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறது. இன்னொரு புலியும் அதோடு இருக்கிறது. அவை இரண்டும் இனி நம்மை விட மாட்டாது. அவை பழிவாங்க வரப்போகின்றன.”

அந்த வார்த்தைகள் மக்களின் இதயத்தில் பனிப்போல விழுந்தது.

“அப்படியானால் நம்முடைய நாட்கள் எண்ணிக்கையில்தான் இருக்கிறதா?” என்று சிலர் பீதியடைந்தனர்.

ஆனால் அரண்யா குரல் உறுதியானது:

“இல்லை! நான் இருக்கிறவரை, யாரையும் அது எட்டாது. நான் அதை முடித்தே தீருவேன். அது என் அப்பாவின் சாவுக்கான பதில், அது என் கிராமத்தின் உயிர்க்கான காவல்.”

மம்மியின் மர்மம் – மதுரையை மீட்கும் போராட்டம்

புலிகளின் தாக்குதல் தொடக்கம்

மறுநாள் விடியற்காலையில், கிராமத்தில் அதிர்ச்சி. ஒரு பசு பின்வாசலில் சிதறிக் கிடந்தது. அதன் உடலில் புலியின் நகங்களின் அடையாளங்கள் தெளிவாக இருந்தன. இரவு புலிகள் கிராமத்துக்கு வந்து சென்றது.

அடுத்த நாள், ஒரு மாடு காணாமல் போனது. அதன் உடல் நதிக்கரையில் பிளந்த நிலையில் கிடைத்தது.

மூன்றாம் நாள், ஒரு இளைஞன் காடு வழியாக வந்தபோது திரும்பவே இல்லை. சில மணி நேரத்தில், காடு முழுவதும் புலியின் கர்ஜனை மட்டுமே கேட்டது.

மக்கள் திகைத்தனர். புலிகள் இதுவரை போலவே தாக்கவில்லை. இப்போது அவை இடைவிடாமல் பழிவாங்கும் வேட்டை தொடங்கிவிட்டன.

அரண்யா மக்கள் முன்னால் நின்று, வாளை நிலத்தில் ஊன்றினாள்.

“இந்தப் புலிகள் என் தந்தையை வீழ்த்தின. நான் அவற்றில் ஒருவனை காயப்படுத்தினேன். இப்போது அவை இரண்டும் கிராமத்தை அழிக்க வரப்போகின்றன. ஆனால் நான் உயிரோடு இருக்கிறவரை அது நடக்காது.”

தனிமைப் போரின் தயாரிப்பு

அவள் அந்த இரவே தனியாக ஆயுதங்களை எடுத்தாள்.

• தந்தையின் பழைய வில் மற்றும் அம்புகள்.

• கூர்மையான வாள்.

• இரும்புக் கூரையுடன் கூடிய ஈட்டி.

• கயிறுகள், தீக்குச்சிகள், புலி நடையை அடையாளம் காணும் கருவிகள்.

அவள் மனதில் ஒரு திட்டம் அமைத்தாள். “இந்த முறை நான் அவற்றை எதிர்கொள்ளும் போது, நான் ஒருவரை காயப்படுத்தாமல், கொன்றே தீர வேண்டும்.”

புலிகளின் நிழல்

அந்த இரவு நிலவொளியில் கிராமம் தூங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் அரண்யா தூங்கவில்லை. அவள் வீட்டு மாளிகையின் மேல் நின்று காடு நோக்கிக் கவனித்தாள்.

திடீரென்று, தூரத்தில் இரண்டு நிழல்கள். புலிகளின் கண்கள் இருளில் மின்னின. அவை கிராமத்தின் எல்லையில் வந்து, மெதுவாக நடந்தன. அவை பசுக்களை மட்டுமே நோக்கவில்லை—அரண்யாவைத் தேடிக் கொண்டிருந்தன.

அவள் மனதில் உணர்ந்தாள்:

“இனி விளையாட்டு இல்லை. இவை என்னை அழிக்க வந்திருக்கின்றன. ஆனால் நான் தான் முதலில் தாக்குவேன்.”

அவளது மூச்சு ஆழமாயின. அவள் வாளை எடுத்தாள். அந்த நொடியில், அரண்யா ஒரு கிராமப் பெண் மட்டுமல்ல—புலிகளுக்கே புலியாக மாறியிருந்தாள்.

ஆசை தீயில் கரையும் இரவு