பகுதி – 7 : நிழல் அமுதாவல்லி
கோபுரத்தின் பெரும் இரும்பு கதவு கரகரப்புடன் திறக்கப்பட்டதும், உள்ளிருந்து குளிர்ந்த பனிமூட்டம் பாய்ந்தது.
மின்னலின் ஒளியில் அந்த பனி சிவப்பு நிறத்தில் மின்னியது.
அந்த பனியில் இருந்து மெதுவாக ஒரு உருவம் வெளிப்பட்டது—
அது அமுதாவல்லியின் முகத்தைப் போலவே இருந்தது.
ஆனால் அவளது கண்கள் கருமை தீ போல எரிந்தன,
உடலில் வெண்மை ஒளி இல்லை, கருப்பு புகை போன்ற ஓட்டம் மட்டுமே இருந்தது.
அவள் சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பு ஒவ்வொரு சுவரிலும் எதிரொலித்தது.
“நீ சிம்மாசனத்தின் இருளை முறித்துவிட்டாயா, பரமசிவா?
ஆனால் நான் தான் உண்மையான சாபம்!
அமுதாவல்லியின் துயரம் என் வலிமை,
அவள் கண்ணீர் என் ஆயுதம்.
அவளது நிழலாக நான் பிறந்தேன்.
நான் அழியாதவள்.”
அமுதாவல்லியின் துயரம்
வெள்ளைச் சாறையில் மிதந்து வந்த உண்மையான அமுதாவல்லி, கண்ணீர் வழிந்தபடி பரமசிவத்தின் அருகே வந்தாள்.
“இவள்… என் நிழல்.
எனது கோபம், என் துன்பம், என் சாபத்தின் உருவம்.
நான் அவளை வெல்ல முடியாது.
அவளை எதிர்கொள்ளத் துணிந்த ஒரே மனிதன் நீ தான்.”
பரமசிவம் விளக்கை உயர்த்தினான்.
அவனது குரல் உறுதியானது:
“இருள் எவ்வளவு வலிமையானதாக இருந்தாலும், ஒளி முன்னேறாமல் போகாது.”
முதல் மோதல்
நிழல் அமுதாவல்லி சிரித்தபடி கைகளை நீட்டினாள்.
அவளது விரல்களில் இருந்து கருப்பு நெருப்பு பாய்ந்தது.
அது சுவர்களை எரித்தது, கற்கள் உருகின.
பரமசிவம் சங்கிலிப்பூவை உயர்த்தி,
“ஓம் நமச்சிவாய!” என்று முழங்கினான்.
சங்கிலிப்பூவிலிருந்து வெள்ளி ஒளி பாய்ந்து அந்த நெருப்பைச் சிதறடித்தது.
இருவரின் மந்திரமும் தீப்பொறியாக மோதின.
அறை முழுவதும் மின்னல் பாய்ந்தது போல ஒளி பிளந்தது.
நிழலின் வஞ்சகம்
அவள் சிரித்தாள்.
“ஒளியால் என்னை அடக்க முடியாது, பரமசிவா.
ஏனெனில் நான் தான் அமுதாவல்லி!
அவள் உன்னிடம் கண்ணீர் கேட்டதெல்லாம் பொய்.
அவளை விடுவிக்க நினைக்காதே—அவள் தான் உன்னை இங்கு சிக்க வைத்த வஞ்சகி!”
இந்த வார்த்தைகள் பரமசிவத்தின் உள்ளத்தில் ஒரு கணம் குழப்பத்தை ஏற்படுத்தின.
“உண்மையானது எது? யாரை நம்புவது?”
உண்மையான அமுதாவல்லி துடித்தபடி கத்தினாள்:
“அவளை நம்பாதே, பரமசிவா! அவள் என்னுடைய நிழல் மட்டுமே. அவள் பொய், அவள் வஞ்சகம்!”
நிழல் அமுதாவல்லி கரைந்த சிரிப்புடன் குரல் கொடுத்தாள்:
“நீ எப்படி உறுதி செய்வாய்?
ஒளியோ இருளோ—இரண்டும் ஒரே ஆத்மாவிலிருந்து பிறந்தவை!”
கிராமத்தின் கூக்குரல்
அந்த தருணத்தில், கோபுரத்துக்கு வெளியே கிராமத்தின் குரல்கள் எழுந்தன.
குழந்தைகள் அலறின.
பெண்கள் அழுதனர்.
ஆண்கள் தரையில் விழுந்து வலித்தனர்.
அந்த அலறல்கள் பரமசிவத்தின் உள்ளத்தை ஊடுருவின.
“இவர்கள் அனைவரும் இந்த சாபத்தின் பலி.
இப்போதாவது நான் யாரை நம்புவது என்பதைத் தீர்மானிக்க வேண்டும்.”
பரமசிவத்தின் சத்தியம்
அவன் கண்களை மூடியான்.
மனதிற்குள் இறைவனைத் துதித்தான்:
“சிவமே, என் உள்ளத்தைத் தூய்மையாக்கு.
இருள் யாருடைய முகம் எடுத்தாலும், நான் உண்மையை அறிய அருள் புற.”
அவன் கண்களைத் திறந்ததும், உண்மையான அமுதாவல்லியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது, ஆனால் அந்தக் கண்ணீரில் ஒளி இருந்தது.
நிழல் அமுதாவல்லியின் கண்களில் தீ இருந்தது, ஆனால் அந்தத் தீவில் துன்பம் இல்லை—வெறும் கோபம் மட்டுமே.
பரமசிவம் புரிந்துகொண்டான்.
“துன்பத்தில் பிறந்த ஒளியே உண்மை.
கோபத்தில் பிறந்த இருளே பொய்.”
முழுமையான மோதல்
அவன் சங்கிலிப்பூவை உயர்த்தினான்.
“நிழலே, நீ பொய்யின் உருவம்!
உண்மையான அமுதாவல்லியின் வேதனைக்கு நான் சாட்சி.
அவளது சாபத்தை முறித்து, உன்னை அழிக்கப்போகிறேன்!”
நிழல் அமுதாவல்லி கத்தினாள்.
அவள் கருப்பு புயலாக மாறினாள்.
சுவர்கள் இடிந்து விழுந்தன.
கோபுரம் நடுங்கியது.
பரமசிவம் மந்திரம் ஓங்கினான்.
“ஓம் நமச்சிவாய!”
ஒளி புயலாய் பாய்ந்தது.
நிழல் முறிகிறது
அந்த ஒளி நிழல் அமுதாவல்லியைத் தாக்கியபோது, அவளது உடல் பிளந்தது.
அவள் அலறினாள்:
“நான்… நான் தான் உண்மை!
நான் இல்லாமல் அவளும் இல்லை!”
ஆனால் ஒளி பிளந்து பனி போல் அவளை அழித்துவிட்டது.
அவள் கரைந்து மறைந்தாள்.
அந்த தருணத்தில், கோபுரத்தின் இருள் சிதறியது.
வெளியுலகில் கிராமத்தின் கூக்குரல்கள் அடங்கின.
குழந்தைகள் அழுகை நிறுத்தின.
வானம் சுத்தமானது.
அமுதாவல்லியின் அமைதி
உண்மையான அமுதாவல்லி பிரகாசமான ஒளியில் மிதந்தாள்.
அவளது முகத்தில் இனி சோகம் இல்லை, அமைதியின் புன்னகை மட்டும்.
“பரமசிவா… நீ என் சாபத்தை முறித்துவிட்டாய்.
என் நிழல் அழிந்துவிட்டது.
இப்போது என் ஆன்மா சுதந்திரம் அடைகிறது.”
அவள் கைகள் இணைத்து நன்றி கூறினாள்.
“உன் வீரமும் உன் நம்பிக்கையும் நம் ஊரையே காப்பாற்றியது.
என் கண்ணீர் இனி ஒளியாகப் பிறக்கும்.”
அவளது உருவம் மெதுவாக வானில் கரைந்து மறைந்தது.
0 Comments