பகுதி 6 – இருள் மாளிகை
மாளிகையின் உருவம்
சென்னை கோட்டைக்குப் பக்கத்தில், காலனித்துவத்தின் தடங்களோடு நின்ற அந்த மாளிகை யாருக்கும் இனி அடைக்கலம் அல்ல.
சுதந்திரம் பெற்ற பின் அது வெறிச்சோடி இருந்தது.
ஆனால் இன்றிரவு, அந்த வெறிச்சோடிய இடமே உயிருடன் சுவாசிப்பது போல தோன்றியது.
மூவரும் அதன் கதவுக்குச் சற்றே தூரத்தில் நின்றனர்.
கண்ணன் மெதுவாகச் சொன்னான்:
“இங்கேதான் பெட்டி இருக்கிறது. கவனமாக நடக்கணும்.”
நுழைவு
அவர்கள் பின்புறச் சுவரைத் தாண்டி உள்ளே நுழைந்தனர்.
சுவரின் பிளவுகளிலிருந்து புற்கள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன.
உள்ளே சென்றபோது, கரகரக்கும் கதவுகள், உடைந்த கண்ணாடிகள், தூசியில் மூழ்கிய ஓவியங்கள்—
அவை எல்லாம் ஒருகாலத்தில் இங்கு நடந்த அதிகாரத்தின் சாட்சிகளே.
அருண் மெதுவாக தனது கேமராவை எடுத்தான்.
“இந்த இருள் தான் வரலாறு. ஒவ்வொரு படமும் உண்மையை நிரூபிக்கும்.”
பெட்டியின் காட்சி
மாளிகையின் நடுப்பகுதியில் ஒரு அறை பூட்டப்பட்டிருந்தது.
கண்ணன் தனது பயிற்சியில் கற்ற சாமர்த்தியத்தால் பூட்டைத் திறந்தான்.
அறைக்குள் மஞ்சள் நிற விளக்கொளியில் ஒரு பெரிய இரும்புப் பெட்டி இருந்தது.
அதே பெட்டி— துறைமுகத்தில் அவர்கள் பார்த்ததற்குச் சற்றும் வேறுபடாதது.
ரவி குரல் திணறியபடி சொன்னான்:
“இது தான் நம்ம தேடியது. இதுக்குள்ள தான் ரகசியம் புதைந்து இருக்கு.”
அபாயத்தின் சத்தம்
அந்த நேரத்தில் பின்புறத்தில் காலடிச் சத்தம்.
“யார் அங்கே?” என்று கூவிய குரல்.
இரண்டு காவலர்கள் விளக்குகளுடன் நுழைந்தனர்.
அவர்கள் யாருக்காக வேலை செய்கிறார்கள் என்பதை மூவரும் உடனே உணர்ந்தனர்.
சண்டை தவிர்க்க முடியவில்லை.
கண்ணன் கைகளைப் பயன்படுத்தி ஒருவரின் ஆயுதத்தைத் தட்டிக்கொண்டான்.
ரவி ஒரு நாற்காலியை பிடித்து தடுத்தான்.
அருண் இருளை அதிகப்படுத்த விளக்கை உடைத்தான்.
சில நிமிடங்களில் காவலர்கள் மயங்கினர்.
5. மூன்று பூட்டுகள்
பெட்டியின் அருகே சென்ற போது, மூவரும் வியப்பில் உறைந்தனர்.
அதில் மூன்று பூட்டுகள் இருந்தன.
ஒன்றில் ஆங்கிலத்தில் “Crown Seal”,
மற்றொன்றில் தமிழில் “வீரம்”,
மூன்றாவது எண் பூட்டு.
ரவி சொன்னான்:
“இது சாதாரண பெட்டி இல்லை.
சுதந்திரத்தின் வரலாறே இதுக்குள் மறைந்திருக்கும் போல இருக்கு.”
6. நிழலின் தோற்றம்
அவர்கள் உரையாடிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் மேல்தளத்தில் அடிகள் கேட்டன.
நிலவொளியில் ஜன்னல் வழியே நீளமான கோட் அணிந்த நிழல் தோன்றியது.
அருண் நடுங்கியபடி சொன்னான்:
“அவன் தான்… ஜேம்ஸ் ஹாரிங்டன்!”
அந்த நிழல் மெதுவாக படிக்கட்டில் இறங்கியது.
கண்ணன் விரைவாக முடிவு செய்தான்:
“இப்போ பெட்டியை எடுத்துச் செல்ல முடியாது. உயிரோடு தப்பினால் தான் உண்மையை வெளிக்கொணர முடியும்.”
தப்பிக்கும் பயணம்
அவர்கள் பின்புற கதவின் வழியாக ஓடினர்.
மரங்களால் சூழப்பட்ட தோட்டம் வழியாகச் சென்று சுவரைத் தாண்டினர்.
மூவரின் மூச்சு திணறியது, ஆனாலும் அவர்கள் உயிருடன் வெளியே வந்தனர்.
இரவின் சத்தியம்
மாளிகையை விட்டு விலகியபின் அருண் தனது கேமராவைத் தழுவிக் கொண்டான்.
“இந்தப் புகைப்படம் நாளைய தேசத்தின் கண்கள்.”
ரவி சிந்தனையுடன் சொன்னான்:
“சட்டமும் சுதந்திரமும் நம்ம கையில் இருக்கிறது.
ஆனா அதை பாதுகாக்க உயிரையும் பணயம் வைக்கணும்.”
கண்ணன் உறுதியுடன் கூறினான்:
“இருள் எவ்வளவு இருந்தாலும், நம்ம வழி ஒளியில்தான் முடியும்.”
மூவரும் நிலவின் ஒளியில் சத்தியமெடுத்து நின்றனர்:
“இந்த இருள் மாளிகை மறைத்த உண்மையை நாம வெளிக்கொணர வேண்டும்.”
0 Comments