ஆசையின் தீயில் கரையும் இரவு - 4

 “ஆசையின் தீயில் கரையும் இரவு”

மலைக்கிராமத்தின் அந்த குடிசை இரவு இன்னும் அடர்ந்துவிட்டது. வெளியில் ஓசையின்றி அடர்ந்த இருள் படர்ந்திருந்தாலும், உள்ளே மணமக்களின் மூச்சுக் காற்றின் சூடே வற்றாத புயலாகக் கலந்தது.

அந்த நாணம் நிறைந்த பெண், தனது மணமகனின் பார்வையிலேயே கரையும் அளவுக்கு மெதுவாகக் குலுங்கினாள். சில மணிநேரங்களுக்கு முன்பு நடந்த கல்யாண வேளையின் சிரிப்பு, மலர்களின் வாசனை, குரல் முழக்கங்கள் எல்லாம் இப்போது நினைவுகளாக மட்டுமே. அவளது மனதில் ஒலித்தது – அவரின் கை தொடும் அதிர்வுகளே.

மெழுகுவர்த்தியின் அருகே வைத்திருந்த தாமிர விளக்கு மெலிந்த ஒளியை வீசியது. அந்த ஒளி, அவளது வியர்வை துளிகளால் நனையும் நெற்றி, ஆழமாக குனிந்து விழும் கழுத்தின் வளைவுகள், மெதுவாக திறந்து வழியும் புடவை – அனைத்தையும் மங்கலான தீப்பொறிகளாக ஒளிரச் செய்தது.

மணமகன் அவளை அருகே இழுத்துக் கொண்டான். அவன் மூச்சு அவளது காதோரத்தில் தீப்பறக்கும் சூட்டாய் படர்ந்தது.

“இன்று தான் நம்ம வாழ்க்கையின் தொடக்கம்…” என்ற அவன் குரல், கம்பீரமாய் இருந்தாலும் அடங்காத ஆசையால் நடுங்கியது.

அவள் கண்களை மூடி, மெதுவாய் தலையசைத்தாள். அந்த அசைவிலேயே அவன் கை அவளது இடுப்பின் சுற்றிலும் இறுகிப் பிடித்தது. புடவை விலகிய இடங்களில் தெரிந்த அவளது சருமம் – தீயின் அருகே வைத்த பட்டு போலச் சுட்டெரித்தது.

அவன் உதடு அவளது கழுத்தில் தொடும்போது, அவளது முழு உடலுமே மின்னல் பட்டு அதிர்ந்தது.

“அய்யோ…” என்று அவள் சற்று மூச்சை அடக்கிக்கொண்டு குரல் தளர்த்தினாள்.

ஆனால் அந்த குரலில் எதிர்ப்பு இல்லை. அது ஆசையின் உச்சத்துக்கு அழைக்கும் அழைப்பு போலிருந்தது.

அவள் சற்றே தள்ள முயன்றாள். ஆனால் அந்த தள்ளுதல், அவனை விலக்க அல்ல… மேலும் அருகே இழுக்கிற அழைப்பு போலவே உணரப்பட்டது.

அவன் திடீரென்று அவளது முகத்தைப் பிடித்து, உதடுகளைப் பற்றிக் கொண்டான். முதல் சில நொடிகள் நாணம் அவளைத் தடுக்க முயன்றாலும், அடுத்த நொடிகளில் அவளே அந்த முத்தத்தில் கரைந்து விட்டாள். மூச்சுகள் கலந்தது. இருதயங்கள் வேகமாய் துடித்தன.

படுக்கையில் மலர்ந்திருந்த மல்லிகைத் தளிர்கள் அவர்களின் சலனத்தில் சிதறின. அவளது புடவை அவள் சுயமாக சற்று வழுக்க, ஆழ்ந்த வளைவுகள் வெளிச்சத்தில் மிளிர்ந்தன. அவன் கை நடுங்கியபடியே அவளது முதுகின் மேல் வழிந்தது. அந்தத் தொடுதல் தீயின் நடுவே உருகும் மெழுகைப் போல அவளை முழுதாய் உருக்கிக் கொண்டே போனது.

அவள் உதடுகளைப் பிரித்து அவன் பெயரைச் சொல்ல முற்பட்டாள். ஆனால் வார்த்தை வரும் முன்பே அவன் மீண்டும் முத்தமிட்டுவிட்டான்.

அந்தத் தருணத்தில், வார்த்தைகளின் தேவையே இல்லை. உடலின் மொழியே இப்போது எல்லாவற்றையும் பேசத் தொடங்கியது.

அவள் இரு கைகளையும் அவனது தோள்களில் வைத்துக் கொண்டாள். முதலில் சற்றே தள்ளுவது போல இருந்தாலும், பின்னர் அவனையே இறுக்கமாகக் கட்டிப்பிடித்தாள். அவளது கண்கள் அரை மூடியவாறே அவனை நோக்கின. அங்கே நாணமும், ஆசையும், அடங்காத விருப்பமும் அனைத்தும் கலந்து ஒளிந்திருந்தன.

“இது கனவா…?” என்று அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்.

“இல்லை… இது தான் உண்மை. நாமிருவர் சேர்ந்து பிறக்க வேண்டிய உண்மை.” என்று அவன் பதிலளித்தான்.

அந்தக் குரல் கேட்கும்போதே, அவளது உடலே அவனை வரவேற்கும் விதத்தில் இன்னும் நெருக்கமாகச் சேர்ந்தது.

அந்த குடிசையின் சுவர்கள் கூட அந்த இரவின் சூட்டால் நடுங்கியது போலத் தோன்றியது. வெளியில் மலைகளின் அமைதி நிலவியிருந்தாலும், உள்ளே இரண்டு உயிர்களின் அலைகள் மோதி தீப்பொறி கிளப்பின.

அவள் முகம் முழுவதும் சிவந்தது. வியர்வைத் துளிகள் துளித்தன. அவன் விரல்கள் அவளது முடி வழியே செல்ல, அந்தக் கணத்தில் அவள் தன் முழு ஆன்மாவையும் அவனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டாள்.

ஒரு நொடி, அவன் கண்களை அவளது கண்களில் பார்த்தான். “நீ என் உயிர்…” என்று சொல்லும் அந்த பார்வை அவளை முழுதாய் உருகச் செய்தது.

அந்த இரவு, அவர்கள் இருவரின் உடலும், மனமும், உயிரும் ஒன்றாய் கரைந்தது.

நாணமும், வெட்கமும், சற்றே பயமும் – அனைத்தும் அந்த தீயில் உருகி, ஆசையின் உச்சமாக மாறின.

அந்தக் குடிசையின் சிறிய விளக்கு சுட்டெரிந்தாலும், அவர்கள் இருவருக்கிடையில் எரிந்த தீ – அது அணையாதது.

அந்த இரவு மணமக்கள் இருவருக்கும் மட்டும் சொந்தமான – ஆசையின் தீயில் கரைந்த இரவு ஆக மாறியது.