பகுதி – 3 : மூவந்தர்களின் கூட்டம்
யவனக் கப்பல்கள் கரையில் நின்று சில நாட்களே ஆனது.
அவற்றின் அசைவுகள் தமிழர்களின் உள்ளங்களைப் பிளந்தன.
சிறிது காலம் வணிகத்தைப் போல நடித்த யவனர்கள், கரைக்கு மரப்பீப்பாய்களில் ஆயுதங்களை இறக்கத் தொடங்கினர்.
மீனவர்கள், வணிகர்கள்—all அதைப் பார்த்து பயந்து தங்கள் வீடுகளில் ஓடிச் சேர்ந்தனர்.
அந்த செய்தி, சீக்கிரமே தமிழக அரசர்களிடம் சென்றது.
மூவந்தர்களின் அரசவைகளும் அதிர்ந்தன.
அழைப்பு
பாண்டிய மன்னன் அரியபாண்டியன், தென்கடலின் காவலர் என அழைக்கப்பட்டவர், உடனே தூதரை அனுப்பினார்:
“இது நம்முடைய எல்லையை மட்டுமல்ல; தமிழகம் முழுவதையும் அச்சுறுத்துகிறது.
ஆகையால் சோழர், சேரர்—all சேர்ந்து ஆலோசிக்க வேண்டும்.
கடலோரத் துறைமுகத்தில் நாளை அரசக் கூட்டம் நடைபெறும்.
அங்கு யவனரை எதிர்கொள்ளும் வழியை தீர்மானிப்போம்.”
இந்த அழைப்பு சோழர் மன்னன் விஜயசோழன், சேரர் மன்னன் கொங்குசேரன்—இவர்களுக்கும் சென்றது.
கூட்ட அரங்கம்
அடுத்த நாள்.
கடலோரத்தில் பெரிய மண்டபம் அமைக்கப்பட்டது.
மூன்று பக்கமும் பனைமரத் தூண்கள், மாளிகை போன்ற மேடைகள்.
அரசர்கள் தங்கள் படைத்தலைவர்களுடன் வந்து அமர்ந்தனர்.
சோழர் சிவப்பு கொடியுடன், சேரர் பச்சைக் கொடியுடன், பாண்டியர் மீன் கொடியுடன்—all அங்கே பறந்தன.
அரங்கத்தின் நடுவில், பவள கற்களால் செய்யப்பட்ட மேடையில் மூவந்தர்களும் அமர்ந்தனர்.
சுற்றிலும் வீரர்கள், வணிகர்கள், முனிவர்கள்—all கூடியிருந்தனர்.
சங்க கால சாகசம் - ஒரு காவலரின் நாட்கள்
செய்தி முதலில் பாண்டிய மன்னன் எழுந்தார்.
அவரது முகத்தில் கோபமும் அச்சமும் கலந்து இருந்தது.
“மூவந்தரே!
இன்றுவரை யவனர்கள் நம்மோடு வணிகம் செய்தனர்.
நம் மிளகு, நம் முத்து—all உலகம் முழுவதும் புகழ்பெற்றது.
அதற்காகவே இங்கு வந்தனர்.
ஆனால் இப்போது அவர்கள் வணிகர்களல்ல—போர்வீரர்களாக மாறியுள்ளனர்.
கரைக்கு ஆயுதங்களை இறக்கி, துறைமுகம் தமக்கே சொந்தமெனக் கூறுகின்றனர்.
இது நம்முடைய சுதந்திரத்திற்கு சவால்.
இதனை நாம் எவ்வாறு எதிர்கொள்வோம்?”
கூட்டம் முழுவதும் கிசுகிசுக்கத் தொடங்கியது.
சோழரின் பதில்
சோழர் மன்னன் எழுந்தார்.
அவரது தோளில் பொற்கவசம் பிரகாசித்தது.
“பாண்டிய மன்னா!
சோழர்கள் எப்போதும் கடலின் அதிபதிகள்.
எங்களது வஞ்சிக் கப்பல்கள் சீனாவுக்கும் இலங்கைக்கும் பயணம் செய்துள்ளன.
யவனரின் கப்பல்கள் பெரியதாக இருந்தாலும், நம்முடைய வீரர்கள் அலைகளைப் போல எரிந்தால் அவர்கள் தாங்க முடியாது.
ஆனால் அவர்களின் பீரங்கி ஆயுதம் எங்களுக்குத் தெரியாத ஒன்று.
ஆகையால் நாம் அலைமோதும் கப்பல்களை ஒன்றிணைத்து பெரும் படை அமைக்க வேண்டும்,” என்றார்.
சேரரின் சிந்தனை
சேரர் மன்னன் கொங்குசேரன், சற்று மெதுவாகவும் ஆனால் ஆழமாகவும் பேசினார்.
“அரசர்களே!
யவனர்கள் வணிகத்தில் நமக்கு பெரும் செல்வத்தைத் தந்தவர்கள்.
அந்த வணிகத்தை முற்றிலும் துண்டித்துவிட்டால், நமது நாட்டின் பொருளாதாரம் சிதறும்.
ஆனால் அவர்கள் துறைமுகத்தைப் பிடித்து, எங்களை அடிமையாக்க நினைப்பதையும் அனுமதிக்க முடியாது.
ஆகையால் நாம் அவர்களுக்கு எச்சரிக்கை அளிக்க வேண்டும்.
வணிகம் வேண்டுமெனில் நமது விதிகளில் செய்ய வேண்டும்; இல்லையெனில் அவர்கள் இந்நிலத்திலிருந்து விரட்டப்படுவார்கள்,” என்றார்.
அருவியின் நுழைவு
அந்த நேரத்தில், கூட்டத்தில் இளம்பெண் ஒருத்தி நுழைந்தாள்.
அவள்தான் அருவி.
அவள் தன்னுடைய கிராம மக்கள் சார்பாக வந்திருந்தாள்.
காவலர்கள் முதலில் தடுத்தனர்.
ஆனால் அவள் சத்தமாக,
“என் கிராமம் யவனர்களின் அச்சுறுத்தலால் எரிகிறது.
நான் பேசாமல் போனால் மக்கள் குரல் கேட்கப்படாது.
என்னை அனுமதியுங்கள்!” என்றாள்.
அவளது தைரியக் குரலைக் கேட்டு பாண்டிய மன்னன் கையசைத்தார்.
“அவளை உள்ளே வரச் செய்யுங்கள்.
கடலின் மகளின் குரலும் இக்கூட்டத்தில் கேட்கப்பட வேண்டும்,” என்றார்.
அருவியின் குரல்
அருவி மேடையின் நடுவே வந்து நின்றாள்.
அவளது கண்ணில் தீ, குரலில் முழக்கம்.
“அரசர்களே!
நான் கடலோரக் கிராமத்தில் பிறந்தவன்.
குழந்தைமுதல் அலைகளில் வாழ்ந்து வந்தவன்.
யவனர்களின் கப்பல்கள் எங்கள் கடலைக் கெடுத்துவிடும்.
அவர்கள் வணிகம் செய்ய வரவில்லை; அவர்கள் நம்மை அடிமைப்படுத்த வருகிறார்கள்.
நீங்கள் எச்சரிக்கை அளித்து விட்டால் அவர்கள் பயப்பட மாட்டார்கள்.
நாம் போரைத் தவிர்த்து விட்டால் அவர்கள் நம்மை விரட்டிவிடுவார்கள்.
எனவே, இன்றே அவர்களுக்கு எதிராக படை எழுப்புங்கள்.
நாம் போராடினால் தோற்றாலும் சுதந்திரமாக இறப்போம்;
போராடாவிட்டால் வாழ்ந்தாலும் அடிமைகளாகவே வாழ்வோம்!”
அவளது வார்த்தைகள் மண்டபத்தை அதிர வைத்தது.
சில நொடிகள் அமைதியாக இருந்தது.
பின் மக்கள் முழக்கமிட்டனர்:
“வீராங்கனை பேசுகிறாள்! அவள் சொல்வது நியாயம்!”
முடிவு
மூன்று மன்னர்களும் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்தனர்.
அவர்கள் முகத்தில் ஒரே எண்ணம்.
சோழர்: “அவள் உண்மை சொல்கிறாள்.”
சேரர்: “எச்சரிக்கை மட்டும் போதாது.”
பாண்டியர்: “ஆகவே... நாம் ஒன்றிணைய வேண்டும்.”
அந்த நாளிலேயே மூவந்தர்களும் கையொப்பமிட்டனர்.
“யவனரின் சதி தமிழ்நாட்டில் வெற்றி பெறாது.
எங்கள் படைகள் ஒன்றிணைந்து கடலைக் காப்போம்,” என்று உறுதி எடுத்தனர்.
அருவியின் கண்களில் கண்ணீர் மின்னியது—
அது சோகம் அல்ல, அது பெருமை.
ஒரு பெண்ணின் குரல் மூவந்தர்களின் தீர்மானத்தைத் திருப்பியது.
அந்த நாள் தமிழகம் முழுவதும் ஒரு புதிய உறுதி எழுந்தது.
யவனர்களின் பீரங்கியோ, கப்பல்களோ, எத்தனை ஆயுதமோ இருந்தாலும்,
தமிழர் கடலின் மகன்களும் மகள்களும் சுதந்திரத்தைக் காப்பதற்குத் தயாராகிவிட்டனர்.
(தொடரும்…)
0 Comments