விடியற்கால வாள் வீரம்

 Part 1 – புயலுக்கு முன் அமைதி

மாலை நேர சூரியன் மெல்ல மறைந்து கொண்டிருந்தது. சிவப்புக் கதிர்கள் மலைச்சரிவுகளை முத்தமிட, மருதநிலத்தின் நடுவே இருந்த அந்தச் சிறிய கிராமம் பொன்னிறமாக பிரகாசித்தது. அங்கே வாழ்ந்த மக்கள் அனைவரும் விவசாயிகள். அலை மோதும் நெற்பயிர்கள், நீளமான பனைமரங்கள், வண்டல் காற்றின் மணம் – இவை அனைத்தும் அந்தக் கிராமத்தின் அடையாளங்களாக இருந்தன.

அந்த கிராமத்தின் பெயர் விளக்கவூர். அங்கேயே வாழ்ந்தாள் நம்முடைய கதையின் நாயகி – மீனாட்சி.

மீனாட்சி ஒரு சாதாரண பெண்ணல்ல. அவள் சிறுவயதிலிருந்தே வலிமை, துணிவு, உறுதி ஆகியவற்றின் சின்னமாக வளர்ந்தவள். மற்ற பெண்கள் போல அவள் சோம்பேறித்தனமாக இல்லாமல், கிராமத்து வீரர்களுடன் சேர்ந்து வில், வாள், குதிரை சவாரி ஆகியவற்றைக் கற்றுக்கொண்டிருந்தாள். அவள் தந்தை ஆய்யனார் அந்தக் கிராமத்தின் காவலர்; கிராமத்தைத் தாக்க வந்த கள்வர்களை விரட்டி அடிக்கும்போது சிறந்த வீரன். அந்த ஆவியை அவள் தந்தையிடமிருந்தே பெற்றுக்கொண்டாள்.

மீனாட்சியின் முகத்தில் எப்போதும் ஒரு தீக்கதிர் போல பிரகாசம். கூர்மையான கண்கள், சுருளிய கரும்புக் கூந்தல், காற்றில் பறக்கும்போதும் அச்சத்தை காட்டாமல் நிற்கும் தன்மையே அவளை மற்றவர்களிடமிருந்து வேறுபடுத்தியது.

ஆனால், அந்த அமைதியான வாழ்க்கைக்கு இருள் வரப்போகிறது என்பதை அப்போது யாரும் உணரவில்லை.

கிராமத்தின் மேல் மிதந்த கருமேகம்

வடக்கே வாழ்ந்த சின்ன ராஜ்யத்தின் அரசன் கருணாநிதி , பேராசையால் ஆட்கொள்ளப்பட்டவன். தன்னுடைய எல்லையை விரிவுபடுத்தும் நோக்கத்தில், சிறிய கிராமங்களை ஆக்கிரமிக்கத் தொடங்கினான். அவனுக்கு வலிமையான படை இருந்தது, ஆனால் கருணை இல்லை. ஒரு கிராமத்தில் நுழைந்ததும், முதலில் ஆண்களை கொன்று, பெண்களையும் குழந்தைகளையும் அடிமைகளாக்கும். அந்தச் செய்தி விளக்கவூரையும் சென்றடைந்தது.

"அவர் படை நாளை விடியற்காலையில் நம்மைக் தாக்கலாம்" என்று அறிவித்தார் கிராம மூத்தவர்.

மக்கள் எல்லோரும் பீதி அடைந்தனர்.

ஆனால், மீனாட்சியின் மனத்தில் பயம் இல்லை. அவள் கண்களில் மட்டும் தீப்பொறி பறந்தது.

"என் கிராமத்தை யாரும் கைப்பற்ற முடியாது. நான் உயிரோடு இருக்கும் வரை அவர்கள் இங்கு நுழைய முடியாது!" என்று அவள் உறுதியாய் கூறினாள்.

மக்களை ஒன்றுபடுத்திய வீர பெண்

அந்த இரவு, கிராம மக்கள் கூடினர். பலர் தப்பிச் செல்லலாமா என யோசித்தனர்.

ஆனால் மீனாட்சி மேடையின் நடுவே நின்று, முழங்கினாள்:

"இது நம்முடைய நிலம். இங்கே நம்முடைய முன்னோர்கள் வாழ்ந்தார்கள். நம்முடைய வேர்கள், நம்முடைய வியர்வை, நம்முடைய இரத்தம் – எல்லாம் இந்த மணலில் கலந்திருக்கிறது. இப்போது தப்பிச் செல்வோமா? இல்லையே! போராடுவோம். நம்முடைய உயிர் போனாலும், இந்த மண்ணின் கௌரவம் காப்பாற்றப்பட வேண்டும்!"

அவளது வார்த்தைகள் அனைவரின் உள்ளத்திலும் தீ மூட்டின. பெண்கள் கூட ஆயுதம் எடுக்கத் தயாரானார்கள். இளம் இளைஞர்கள் கம்பி, கல், வாள், ஈட்டி எதுவோ கிடைத்ததையெல்லாம் ஆயுதமாக எடுத்தனர்.

மீனாட்சி தனது தந்தையின் பழைய வாளை எடுத்துக் கொண்டாள். அது சூரியனின் வெளிச்சத்தில் பிரகாசித்தது.

"இந்த வாள் இனிமேல் நம்முடைய சுதந்திரத்தின் அடையாளம்!" என்று கூறினாள்.

விடியற்காலத்தின் முன்னோட்டம்

இரவு முழுவதும் கிராம மக்கள் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளில் ஈடுபட்டனர். பெண்கள் கூட கூழாங்கற்களை எடுத்து, காய்ந்த மிளகாய், எரியும் எண்ணெய் ஆகியவற்றை தயார் செய்தனர். குழந்தைகள் மறைக்கப்பட்ட இடங்களில் ஒளிய வைக்கப்பட்டனர்.

அந்த இரவின் அமைதியில் புலிகள் கர்ஜித்தன. காற்றில் மரங்கள் உதிர்ந்தன. ஆனால் விளக்கவூரின் மையத்தில், தீக்குச்சி ஏந்தியவளாக மீனாட்சி நின்றாள். அவள் முகத்தில் ஒளிந்திருந்த உறுதியை பார்த்ததும், மக்கள் தைரியமடைந்தனர்.

"நாளை விடியற்காலம் வரும் போது நம்மைத் தாக்குவார்கள். ஆனால் அந்த விடியற்காலம் அவர்களுக்குப் புதுமையான போர்க்காலமாக மாறும்," என்று மீனாட்சி மனதில் உறுதியானாள்.

அமைதியைச் சிதைத்த குதிரை சத்தம்

அந்த இரவு கடந்து சென்றதும், திசைமாறி வந்தது விடியல். பறவைகள் குரல் கொடுக்கத் தொடங்கின. ஆனால் அந்த இசையுடன் கலந்தது ஒரு புதிய சத்தம் – குதிரைகளின் வேக ஓட்டம்.

"அவர்கள் வந்துவிட்டார்கள்!" என்று கிராமத்து சிறுவன் ஒருவன் குரல் கொடுத்தான்.

கருணாநிதி தேவரின் படை கருமேகம்போல் கிராமத்தை நோக்கி வந்தது. குதிரைகளின் கால் ஒலியில் நிலம் நடுங்கியது. வீரர்கள் வாளை உயர்த்தி முழக்கமிட்டனர்.

அந்தக் காட்சியைப் பார்த்த மக்கள் அஞ்சினாலும், மீனாட்சி முன்னேறினாள்.

அவள் வாளை வானத்தில் உயர்த்தி, முழக்கினாள்:

"இன்று விளக்கவூரின் மண்ணில் நம்முடைய இரத்தம் சிந்தினாலும் பரவாயில்லை – ஆனால் ஒருவரும் அடிமையாக்கப்பட மாட்டார்கள்! போராடுங்கள்!"

அவளது குரல் புயலின் சத்தத்தை விட பலமாக கேட்டது. கிராம மக்கள் அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் முழங்கினர்.

விடியற்கால சூரியன் அந்தக் காட்சியை ஒளிரச் செய்தது.

அது சாதாரண விடியல் இல்லை – அது விடியற்கால வாள் வீரத்தின் பிறப்பு!

Part - 2  போரின் முதல் முழக்கம்

கருணாநிதி  படை விளக்கவூரின் எல்லைக்குத் தாண்டியது. வானத்தைப் போல கரும்படையுடன் குதிரை வீரர்கள், கையில் வாள், ஈட்டி, கத்திகள் மின்னின. முன்னிலையில் கறுப்பு கவசம் அணிந்த கமாண்டர் கேசவ மல்லன். அவனது முகம் முழுக்க கொடூரம்; "ஒரு கிராமத்தை அடக்குவது குழந்தையை அழ வைப்பது போல எளிது" என்று பெருமையுடன் சிரித்தான்.

ஆனால் கேசவ மல்லன் கற்பனைக்குப் புறம்பாக, கிராமத்து பெண்கள், இளைஞர்கள், முதியவர்கள் எல்லாம் ஆயுதம் ஏந்தி காத்திருந்தார்கள். அந்தக் காட்சியைப் பார்த்தவுடன் அவனது சிரிப்பு தடுக்கப்பட்டது.

மீனாட்சி முன் நின்றாள். சூரியனின் முதல் கதிர்கள் அவளது வாளில் பிரதிபலித்து தீக்கதிரைப் போல மின்னியது.

"இங்கே நுழைந்தால் உங்களுக்கு உயிர் பிழைப்பதில்லை!" என்று அவள் முழங்கினாள்.

கேசவ மல்லன் சிரித்தான்:

"பெண்ணே, நீ வாளை ஏந்தினாலே வீரமாகிவிட முடியாது. போர்க்களம் ஆண்களுக்கு உரியது. விலகி வா, உன் கிராமத்தை எங்கள் அரசனுக்கு ஒப்படை!"

மீனாட்சி கண்களில் நெருப்பு எரிந்தது.

"இந்த மண்ணில் பிறந்த ஒவ்வொரு பெண்களும் வீரர்களின் மகள்கள். எங்களிடம் வாள் மட்டும் இல்லை – உள்ளத்தில் சுதந்திரத்தின் தீ உள்ளது. அதை அணைக்க முயலுகிறாயா? உன் படை சாம்பலாகும்!"

முதல் அடி

அந்த வார்த்தைகள் முடிந்ததும், முதல் மோதல் ஆரம்பமானது. குதிரை வீரர்கள் விரைந்து வந்தார்கள். கிராம மக்கள் முன் நின்று, கூழாங்கற்களையும் எரியும் எண்ணெயையும் வீசினர். குதிரைகள் தடுமாறின. சில வீரர்கள் தரையில் விழுந்தனர்.

மீனாட்சி நேரடியாக குதிரையில் வந்த ஒருவனை நோக்கி பாய்ந்து, அவனது வாளைத் தடுத்துக் கொண்டு, தன் வாளால் ஒரு அடியில் அவனை வீழ்த்தினாள். அந்த காட்சி மக்களை உற்சாகப்படுத்தியது.

"மீனாட்சிக்காக போராடு!" என்று மக்கள் முழங்கினர்.

மக்களின் தந்திரம்

மீனாட்சி முன்னதாகவே திட்டமிட்டிருந்தாள். ஆண்கள் நேரடி போரில் ஈடுபட்டார்கள். பெண்கள் வீடுகளின் கூரைகளில் ஏறி கற்களையும் எரியும் எண்ணெயையும் வீசினர். பிள்ளைகள் இரகசிய சுரங்கங்களில் ஒளிந்திருந்தனர்.

விளக்கவூரின் குறுகிய தெருக்கள் படைகளுக்கு சிக்கலானவையாக இருந்தன. குதிரைகள் சுதந்திரமாக ஓட முடியவில்லை. ஒவ்வொரு மூலையும் எதிர்ப்பின் தீப்பொறிகள்.

மீனாட்சி தனது வாளை சுழற்றி, எவரும் எதிர்த்து நின்றாலே வீழ்த்தினாள். அவள் சத்தம் புயலின் சத்தத்தைப் போல ஒலித்தது:

"எங்களது நிலத்தை கைப்பற்ற முடியாது!"

போரின் கொடூரம்

ஆனால் எதிரியின் படை பெரிது. பல கிராமவாசிகள் காயமடைந்தனர். ஆய்யனார் – மீனாட்சியின் தந்தை – வீரமாய் சண்டையிட்டாலும், வயதின் பலவீனம் காரணமாக அவன் தாக்குதலில் சிக்கினான்.

"அப்பா!" என்று மீனாட்சி குரல் கொடுத்தவுடன், குதிரையில் இருந்த வீரனை அவள் தாக்கி வீழ்த்தினாள். அவன் தந்தையை காப்பாற்றினாள். ஆனால் ஆய்யனார் மூச்சு விட முடியாமல், இரத்தம் சிந்தினார்.

"மீனாட்சி… கிராமத்தை காப்பாற்று… என் உயிர் போனாலும் பரவாயில்லை…" என்று அவன் குரல் தளர்ந்து மறைந்தது.

அந்த நொடியில் மீனாட்சியின் உள்ளத்தில் இரத்தக் காற்று வீசியது. தந்தையை இழந்த துயரம் அவளைத் தகர்க்கவில்லை. மாறாக, இன்னும் பலம் கொடுத்தது.

"இது என் தனிப்பட்ட போரல்ல. இது நம் கிராமத்தின் உயிர் போராட்டம்!" என்று அவள் உறுதியானாள்.

மீனாட்சியின் திட்டம்

மீனாட்சி உடனே தனது நண்பன் வீரமணியிடம் சொன்னாள்:

"அவர்கள் பலம் நமக்குக் குறைவு. ஆனால் நிலம் நமக்கு ஆதரவாக உள்ளது. காடு வழியாக அவர்களின் பின் பக்கத்தைத் தாக்க வேண்டும்."

வீரமணி சில இளைஞர்களை கூட்டிக்கொண்டு, பின் வழியாகச் சென்று எதிரியின் படை முகாமை தீவைத்தனர். குதிரைகள் பீதியடைந்தன. படை குழப்பமடைந்தது.

இதற்கிடையில், மீனாட்சி முன்னிலைப் பிடித்து, வீரர்களை விரட்டினாள். அவள் வாளின் வேகம் கண்ணுக்குப் புலப்படவில்லை. ஒவ்வொரு அடியிலும் இரத்தம் சிந்தியது. மக்கள் முழக்கம் வானத்தை அதிரச்செய்தது.

கேசவ மல்லனின் கோபம்

தனது படை சிதறிக்கிடப்பதைப் பார்த்த கேசவ மல்லன் கடும் கோபம் கொண்டான்.

"ஒரு பெண்ணால் நம்மை வீழ்த்த முடியாது. நான் தனிப்பட்டே அவளை அழிப்பேன்!" என்று அவன் குரல் கொடுத்தான்.

அவன் குதிரையிலிருந்து இறங்கி, பெரிய வாளை ஏந்தி மீனாட்சியை நோக்கி வந்தான்.

"உன் துணிச்சலுக்கு முடிவு காண்பது என் கடமை!"

மீனாட்சி வாளை உயர்த்தி எதிர்த்தாள்.

"பெண்ணின் வலிமையை இன்று அறிந்துகொள்!"

அவர்கள் இருவரின் வாள் மோதிய சத்தம் மின்னல் சத்தத்தைப் போலக் கேட்டது. காற்றில் தீப்பொறிகள் பறந்தன. கிராம மக்கள் சண்டையை நிறுத்தி அந்த இருவரின் போரைக் கண்டு நின்றனர்.

Part 3 – இரத்தத்திலும் துரோகத்திலும்

விளக்கவூரின் மையத்தில் போர்க்களம் உருவாகி இருந்தது. மக்கள் இரு பக்கங்களாக விலகி, நடுவில் இரண்டு உருவங்கள் மட்டுமே நின்றன – ஒருபுறம் இரும்புக் கவசம் அணிந்த கேசவ மல்லன், மறுபுறம் வாளை உயர்த்திய மீனாட்சி.

காற்றில் தூசி பறந்தது. இருவரின் பார்வை மின்னல்போல் மோதியது.

வாள் மோதல்

கேசவ மல்லன் முதலில் பாய்ந்தான். அவன் வாள் பெருமழையைப் போல கீழிறங்கியது. ஆனால் மீனாட்சி மின்னல் வேகத்தில் விலகி, அவனது கையில் அடித்தாள். இரும்பு சத்தம் ஒலித்தது. மல்லன் தடுமாறினான்.

"இது தான் உன் வீரமா?" என்று அவள் சிரித்தாள்.

கோபத்தில் சிவந்த மல்லன் மீண்டும் மீண்டும் தாக்கினான். அவன் வாளின் ஒவ்வொரு அசைவும் பெரும் வலிமையுடன் இருந்தது. ஆனால் மீனாட்சியின் அசைவுகள் வேகமும் நுட்பமும் கொண்டவை. வாளின் சத்தம் வானத்தில் முழங்கியது.

கிராம மக்கள் "மீனாட்சி! மீனாட்சி!" என்று முழங்கினர். அந்தக் குரல் அவளுக்கு வலிமை கொடுத்தது.

போரின் திருப்பம்

ஆனால் கேசவ மல்லன் சாதாரண வீரன் அல்ல. அவன் போரில் பலமுறை மன்னர்களை வீழ்த்தியவன். திடீரென அவன் ஒரு வஞ்சக அசைவு செய்தான் – வாளை உயர்த்தும் போல நடித்துவிட்டு, கீழே பாய்ந்து அவளது கையில் அடித்தான். மீனாட்சியின் கையிலிருந்து இரத்தம் சிந்தியது.

அவள் வலியால் திகைத்தாலும், வாளை விட்டுவிடவில்லை.

"என் உயிர் போனாலும், உன்னால் என் கிராமத்தை கைப்பற்ற முடியாது!" என்று கத்தினாள்.

மல்லன் சிரித்தான்:

"பெண்ணே, உன் துணிவு ஆச்சரியமளிக்கிறது. ஆனால் துணிவு மட்டும் போதாது. வலிமை வேண்டும்."

அவன் மீண்டும் பாய்ந்து, அவளது தோளில் காயப்படுத்தினான். மீனாட்சி தரையில் விழுந்தாள்.

மக்கள் நொந்தனர். "மீனாட்சி தோற்றுவிட்டாளா?" என்று சிலர் அழுதனர்.

உள்ளத்தில் எழுந்த தீ

தரையில் விழுந்திருந்தாலும், மீனாட்சியின் கண்களில் தீப்பொறிகள் எரிந்தன. தந்தையின் குரல் அவளது உள்ளத்தில் ஒலித்தது – "கிராமத்தை காப்பாற்று!"

அவள் பற்களை கடித்து, மீண்டும் எழுந்தாள். காயத்திலிருந்து இரத்தம் சிந்தினாலும், அவள் வாளை இறுக்கமாகப் பிடித்தாள்.

"நான் வீழ்ந்துவிட்டேன் என்று நினைக்காதே, மல்லனே. இது தான் எனது உண்மையான ஆரம்பம்!"

அவள் திடீரென பாய்ந்து, அவனது கவசத்தின் இடைவெளியில் வாளை குத்தினாள். மல்லன் வேதனையில் கத்தினான்.

மக்கள் உற்சாகமடைந்து முழங்கினர்.

துரோகம்

அந்த நேரத்தில், கிராமத்தின் சிலர் மறைந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் கருணாநிதி  வாக்குறுதியால் பேராசையில் மூழ்கியவர்கள் – “கிராமத்தைத் திறந்து விட்டால் உங்களுக்கு நிலமும் பொன்னும் தருவேன்” என்று ராஜா அவர்களுக்கு வாக்குறுதி அளித்திருந்தான்.

அவர்களில் ஒருவன் – சங்கரன் – திடீரென சத்தம் போட்டான்:

"மீனாட்சி போரில் வென்றாலும் பயனில்லை! நம்மை எல்லாம் கொன்று விடுவார்கள். நான் கதவைத் திறக்கிறேன். யார் உயிர் பிழைக்க விரும்புகிறார்களோ என்னுடன் வாருங்கள்!"

அவன் ஓடி சென்று, வடக்குப் பக்க நுழைவாயிலைத் திறந்துவிட்டான்.

அதன் வழியாக எதிரியின் கூடுதல் படைகள் உள்ளே புகுந்தன. மின்னல்போல குதிரைகள் பாய்ந்தன. கிராம மக்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தனர்.

மீனாட்சி மல்லனுடன் சண்டையிடிக் கொண்டிருந்ததால், உடனே தடுக்க முடியவில்லை.

இரத்தத்தின் மழை

புதிய படை கிராமத்தில் புகுந்ததும், அழிவின் காற்று வீசியது. சிலர் வீடுகளில் ஒளிந்துகொண்டார்கள். பலர் உயிர் தப்பிக்க ஓடினார்கள். ஆனால் எதிரிகள் அசுர வேகத்தில் அனைவரையும் விரட்டினர்.

மீனாட்சி இதைக் கண்டு கோபத்தில் முழங்கினாள்:

"துரோகிகளே! நம் மண்ணை விற்றுவிட்டீர்கள்!"

அவள் இரட்டை தாக்குதலில் சிக்கினாள் – ஒருபுறம் கேசவ மல்லன், மறுபுறம் புதிய வீரர்கள். அவளது உடலில் காயங்கள் அதிகரித்தன.

ஆனால் அவள் கைவிடவில்லை.

"இந்த மண், இந்த வீடுகள், இந்த குழந்தைகள் – எல்லாம் என்னுடைய உயிருக்கு மேலானவை. நான் இறக்கும் வரை போராடுவேன்!"

அவள் ஒரே நேரத்தில் பலரை வீழ்த்தினாள். இரத்தம் சிந்தியது. அவள் காயங்களால் சோர்ந்தாலும், கண்களில் ஒளிந்த தீ அணையவில்லை.

மக்களின் எழுச்சி

இந்தக் காட்சியைப் பார்த்த மக்கள் மனம் உருகின.

"மீனாட்சி ஒருத்தி மட்டும் போராடுகிறாள். நாமோ ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறோமா?" என்று இளம் வீரன் வீரமணி முழங்கினான்.

அவனது வார்த்தையால் மக்கள் மீண்டும் ஆயுதம் எடுத்தனர்.

"மீனாட்சிக்காக! விளக்கவூருக்காக!" என்று முழங்கி, அவர்கள் எதிரிகளின் பக்கம் பாய்ந்தனர்.

பெண்களும் குழந்தைகளும் வீடுகளில் இருந்தே கற்களையும், தீப்பந்தங்களையும் வீசத் தொடங்கினர். கிராமமே போர்க்களமாகி விட்டது.

போரின் உச்சம்

மீனாட்சி – கேசவ மல்லன் சண்டை உச்சத்தை எட்டியது. இருவரும் காயங்களால் சோர்ந்திருந்தாலும், யாரும் கைவிடவில்லை.

"இது உன் கடைசி மூச்சு!" என்று மல்லன் கத்தினான்.

"இல்லை, இது உன் முடிவு!" என்று மீனாட்சி பதிலளித்தாள்.

அவள் திடீரென தந்திரமாக, தரையில் விழுந்து, அவனது கால் பக்கத்தில் வாளைத் துளைத்தாள். மல்லன் விழுந்தான். அவள் எழுந்து, அவன் வாளை தட்டிக் கொண்டு, அவனது மார்பில் குத்தினாள்.

மல்லன் இறுதி சுவாசத்துடன் தரையில் விழுந்தான்.

அந்தக் காட்சியைப் பார்த்த எதிரி வீரர்கள் திகைத்தனர். தலைவரை இழந்ததால் அவர்கள் பலவீனமடைந்தனர்.

ஆனால் இன்னும் போராட்டம் முடிந்துவிடவில்லை.

திடீரென வடக்கிலிருந்து ஒரு புதிய சத்தம் – பெரிய படை வரிசை!

கருணாநிதி தேவர் தானே தனது படையுடன் வந்திருந்தான்.

விளக்கவூரின் மீது இன்னும் பெரிய புயல் வீசப்போகிறதென்று மக்கள் உணர்ந்தார்கள்…

Part 4 – விடியற்காலத்தின் இரத்த வெற்றி

விளக்கவூரின் மண்ணில் இன்னும் இரத்தம் நனைந்திருந்தது. கேசவ மல்லன் தரையில் உயிரற்றவனாய் விழுந்திருந்தான். ஆனால் மக்கள் வெற்றி பெற்றுவிட்டதாக நினைக்கும் அந்தக் கணத்திலேயே, வடக்கிலிருந்து ஒரு புதிய புயல் எழுந்தது.

கருணாநிதி  தானே தனது படையுடன் வந்தான். ஆயிரக்கணக்கான வீரர்கள், வலிமையான யானைகள், இரும்பு கவசங்களுடன் நுழைந்தனர்.

மக்கள் அதிர்ந்தனர். "இப்போது நமக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறதா?" என்று சிலர் அழுதனர்.

ஆனால் மீனாட்சியின் முகத்தில் அஞ்சல் இல்லை. அவள் இரத்தத்தில் மூழ்கினாலும், வாளை இறுக்கமாகப் பிடித்திருந்தாள்.

"நம்முடைய சுதந்திரம் அவர்களிடம் விழக்கூடாது. உயிரின் கடைசி துளி வரை போராடுவோம்!" என்று முழங்கினாள்.

கருணாநிதி  ஆணை

கருணாநிதி தேவர் குதிரையில் உயர்ந்து நின்றான்.

"கேசவ மல்லனை ஒரு பெண் கொன்றாளாம்! அது நமக்கே அவமானம்! அந்தப் பெண்ணை உயிரோடு பிடியுங்கள். கிராமத்தை எரித்துவிடுங்கள்!" என்று கத்தினான்.

அவனது படை மின்னல்போல் கிராமத்தை நோக்கி பாய்ந்தது.

மீனாட்சியின் கடைசி திட்டம்

மீனாட்சி உடனே மக்களைச் சுற்றி அழைத்தாள்.

"நாம் நேரடியாக அவர்களை வெல்ல முடியாது. ஆனால் எங்களிடம் நிலம் உள்ளது. சுரங்க வழிகள், மறைமுகப் பாதைகள் – அவை நமக்கு பாதுகாப்பு தரும். பெண்கள், குழந்தைகள் அனைவரையும் அந்த சுரங்கங்களில் ஒளித்து விடுங்கள். ஆண்கள், இளைஞர்கள் என்னுடன் வாருங்கள்."

அவள் தனது உடலின் வலியை மறைத்து, போரின் முன்னிலையில் நின்றாள்.

போரின் உச்சக்கட்டம்

கருணாநிதியின் படை கிராமத்தை அடைந்ததும், மீனாட்சியின் குழு எதிர்கொண்டது. வாள், ஈட்டி, அம்புகள் மின்னின. காற்றில் ரத்தத்தின் வாசனை நிறைந்தது.

மீனாட்சி தனது வாளை சுழற்றி, எதிரிகளை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வீழ்த்தினாள். அவளது காயங்கள் ஆழமடைந்தாலும், அவளது பார்வை பளிச்சிட, ஒவ்வொரு அடியிலும் தீக்கதிர் பறந்தது.

"மீனாட்சி! மீனாட்சி!" என்ற முழக்கம் மீண்டும் வானத்தில் ஒலித்தது.

கருணாநிதியுடன் நேரடி மோதல்

அவள் வீரத்தால் அவனது படை குழப்பமடைந்தது. கருணாநிதி தானே குதிரையிலிருந்து இறங்கி, வாளை எடுத்துக் கொண்டான்.

"ஒரு பெண்ணால் என் பேரரசு அவமானப்பட முடியாது. இன்று உன் உயிரே என் வெற்றியின் சின்னமாகும்!"

மீனாட்சி அவனை நேரில் எதிர்கொண்டாள்.

"இன்று விடியற்காலம் உன் பேராசைக்கு முடிவு காணும் நாள். ஒரு பெண்ணின் வாள் எப்படி சுதந்திரத்தின் தீயாய் மாறுகிறது என்பதை நீ காண்பாய்!"

இருவரும் மோதினர். கருணாநிதியின் வாள் புயல்போலக் கடுமை கொண்டது. ஆனால் மீனாட்சியின் அசைவுகள் மின்னலைப் போல வேகமாக இருந்தன. வாள் மோதிய ஒலி வானத்தை அதிரச்செய்தது.

இறுதி தியாகம்

போர் நீண்டது. இருவரின் உடலிலும் காயங்கள் அதிகரித்தன. மக்கள் மூச்சுத் தாங்காமல் பார்த்தனர்.

ஒரு தருணத்தில் கருணாநிதி வாளை உயர்த்தி, அவளைப் பாய்ந்தான். மீனாட்சி அதைத் தடுத்தாலும், அவள் வலிமை குறைந்திருந்தது. அவள் தரையில் விழுந்தாள்.

மக்கள் அலறினார்கள்.

கருணாநிதி சிரித்தான்:

"இது தான் பெண்ணின் முடிவு!"

அந்த நேரத்தில் மீனாட்சி கண்ணீர் சிந்தவில்லை. அவள் புன்னகைத்தாள்.

"மண்ணின் உயிர் நான். என்னை கொன்றாலும், இந்த மண்ணில் ஆயிரம் மீனாட்சிகள் எழுந்து போராடுவார்கள்!"

அவள் திடீரென தரையில் விழுந்திருந்த ஈட்டியைப் பிடித்து, தனது உடலை அர்ப்பணித்துக் கொண்டு, கருணாநிதியின் மார்பில் குத்தினாள்.

இருவரும் ஒரே நேரத்தில் ரத்தக் குளத்தில் விழுந்தனர்.

போரின் முடிவு

அவரது மன்னன் உயிரிழந்ததைப் பார்த்த கருணாநிதியின் படை பீதியடைந்தது. அவர்கள் சிதறி ஓடினர். விளக்கவூர் மக்கள் வெற்றிகரமாக போர்க்களத்தில் நின்றனர்.

ஆனால் அந்த வெற்றியின் விலை மிகப் பெரியது – மீனாட்சி உயிரை இழந்துவிட்டாள்.

அவளது உடல் கிராமத்தின் மையத்தில் வைக்கப்பட்டது. மக்கள் அனைவரும் கண்ணீரோடு வணங்கினர்.

விடியற்காலத்தின் ஒளி

அந்தக் காலை சூரியன் மேகங்களைத் தாண்டி எழுந்தது. அதன் பொற்கதிர்கள் மீனாட்சியின் முகத்தில் விழ, அவள் தூங்கிக்கொண்டிருப்பது போல தோன்றியது.

மூத்தவர் குரல் கொடுத்தார்:

"அவள் உயிரோடு இல்லை. ஆனால் அவள் துணிவு நம் உயிரோடு வாழும். இன்றிலிருந்து விளக்கவூர் மட்டும் அல்ல, முழு தேசம் இந்தப் பெயரை நினைவுகூரும் – விடியற்கால வாள் வீராங்கனை!"

கிராம மக்கள் அனைவரும் ஒரே குரலில் முழங்கினர்:

"மீனாட்சி அமராவதி!"

மீனாட்சியின் தியாகம் கிராமத்தை காப்பாற்றியது. கருணாநிதியின் பேராசை அந்த நாளில் முடிவுக்கு வந்தது. விளக்கவூர் மக்கள் தலைமுறைகள் கடந்தும் அவளது பெயரை வணங்கினர்.

விடியற்காலம் வந்தால், சூரியன் பொன்னாக மின்னும் அந்தக் கணத்தில், மக்கள் இன்னும் ஒரே குரலில் சொல்வார்கள்:

"அந்த விடியற்காலம் ஒருபெண்ணின் வீரத்தின் சின்னம் – மீனாட்சியின் வாள் வீரம்!"

இருள் சூழ்ந்த குற்றவாளி