சங்ககால வீராங்கனை – கடலின் காவியம் 9

 சிவப்பு வைரத்தின் சோதனை

நடந்த பெரும் போர் தமிழர்களுக்கு வெற்றியைத் தந்திருந்தாலும், அந்த வெற்றிக்குள் ஒரு கனமான உணர்வு ஆழமாக பதிந்திருந்தது. கரையோரம் எங்கும் எரிந்த கப்பல்களின் சிதைவுகள், மணலில் கலந்த இரத்தம், தீக்காயமடைந்த வீரர்களின் குரல்கள்… இவை அனைத்தும் மக்களின் மனதில் ஒரு ஆழ்ந்த சோகத்தையும் சோர்வையும் உருவாக்கியது.

ஆனால் அந்த சோர்வின் நடுவே, யவனர்களின் பழிதீர்க்கும் நிழல் இன்னும் தமிழரின் தலைமேல் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவர்கள் மீண்டும் திரும்புவார்கள் என்பது அனைவரும் அறிந்த உண்மை.

அருவியின் கனவு

போருக்குப் பிறகு, அருவி ஒரு இரவில் கடற்கரை பாறையின் மேல் அமர்ந்திருந்தாள். கடல் அலையை நோக்கி அவள் கண்களில் ஏதோ ஒரு எரியும் தீப்பொறி மின்னியது. திடீரென, அவள் கண்முன் ஒரு சிவப்பு வைரம் ஒளிர்வது போலக் காட்சியளித்தது.

அது சாதாரண வைரம் இல்லை; சிவப்பு நிறத்தில் பிரகாசிக்கும் அந்தக் கல், கடலின் அடியில் மறைந்திருக்கும் ஒரு அதிசய சக்தி என்று கிராம மூதாட்டிகள் கூறியிருந்தனர்.

“அந்த வைரம் எவரின் கையில் சென்றாலும், அவருக்கு கடலையே கட்டுப்படுத்தும் ஆற்றல் கிடைக்கும்,” என்று பழமொழி சொன்னது.

அருவி அதிர்ச்சியுடன் எழுந்து நின்றாள். இது ஒரு கனவா அல்லது கடவுளின் எச்சரிக்கையா?

மூவந்தர்களின் ஆலோசனை

அடுத்த நாள், அருவி தனது கனவினைப் பற்றி மூவந்தர்களிடம் கூறினாள்.

சோழ மன்னன்: “அந்தக் கல் உண்மையில் இருந்தால், அது எங்கள் கைகளில் இருக்க வேண்டும். இல்லையெனில், யவனர்கள் அதை பெற்றால் நமக்கு கடலை இழக்க நேரிடும்.”

சேர மன்னன்: “சிவப்பு வைரம் என்பது நூற்றாண்டுகளாகக் கதைகளில் மட்டும் சொல்லப்படும் ஒன்று. ஆனால் போரில் நமக்கு உதவும் ஒரு வழி கிடைத்தால், அதைத் தேடாமல் இருக்கக் கூடாது.”

பாண்டிய மன்னன்: “அந்தக் கல் எங்கு உள்ளது? அது நமக்குக் கிடைக்குமா? கிடைத்தாலும் அதை எவ்வாறு காப்பாற்றுவது? இது ஒரு சோதனை. தமிழரின் மன வலிமையைக் கண்டு கடவுள் சோதிக்கிறார்.”

மூவந்தர்களும் ஒருமித்த முடிவுக்கு வந்தனர்: அந்த சிவப்பு வைரம் எங்கு இருந்தாலும், தமிழரின் கைகளிலேயே இருக்க வேண்டும்.

உளவாளியின் ரகசியம்

அந்த வேளையில், பிடிக்கப்பட்ட யவன உளவாளிகளில் ஒருவர், பயத்தில் ஒரு ரகசியத்தை வெளிப்படுத்தினான்.

“எங்கள் தளபதி அலெக்சியோஸ், கடலின் அடியில் மறைந்திருக்கும் சிவப்பு வைரத்தைப் பற்றிச் சதிகளைக் கட்டமைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். அந்த வைரம் உங்களுடைய தென்கடலின் குகைகளில் இருப்பதாக எங்கள் வரைபடம் காட்டுகிறது. அதைக் கைப்பற்றினால், எங்கள் பேரரசு உங்களை எளிதில் நசைக்கும்.”

அந்த செய்தி மூவந்தர்களையும் அருவியையும் அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது.

கடலடிக் குகையின் பயணம்

அருவியும், சில தேர்ந்த வீரர்களும், தங்கள் கிராமத்து மூத்த மூதாட்டியுடன் சேர்ந்து, கடலடிக் குகையைத் தேடிக் கிளம்பினர். அங்கு செல்வது எளிதல்ல.

கடலில் மூழ்கியபடி அவர்கள் பல்வேறு பாறை வழிகளைத் தாண்டினார்கள். கருப்பு நீரில் மிதந்தபோது, எங்கும் வெள்ளைச் சுறாக்கள் சுற்றிக் கொண்டிருந்தன. ஆனால் அருவியின் வாளின் ஒளி அவற்றை அச்சமடையச் செய்தது.

நீண்ட நேர போராட்டத்திற்குப் பிறகு, அவர்கள் ஒரு பெரிய குகை வாயிலில் நுழைந்தனர். அந்த குகை முழுவதும் சிவப்பு ஒளியால் நிரம்பியிருந்தது. குகையின் நடுவே, ஒரு தங்கச் சிம்மாசனத்தில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது — சிவப்பு வைரம்.

சிவப்பு வைரத்தின் சாபம்

அருவி அந்த வைரத்தை எடுத்துக் கொள்ள முற்பட்டவுடன், குகை முழுவதும் அதிர்ந்தது. காற்றில் ஒரு குரல் ஒலித்தது:

“இது வெறும் கல் அல்ல. இதுவே கடலின் உயிர். இதைக் கைப்பற்றுபவன் தன் ஆன்மாவையே சோதிக்கிறான். மனம் தூய்மையானவருக்கே இதன் சக்தி கிடைக்கும். பேராசையோடு எவர் எட்டினாலும், அந்தக் கடலே அவரை விழுங்கிவிடும்.”

அந்த வார்த்தைகள் வீரர்களின் இரத்தத்தை குளிர வைத்தது.

அருவி தன் கரத்தை வைரத்துக்கு மேல் வைத்தபோது, அவளது மனதில் ஒரு புயல் எழுந்தது.

அவள் நினைத்தாள்:

“இது என்னுடைய வெற்றிக்காகவா?”

“அல்லது தமிழரின் நன்மைக்காகவா?”

அவள் வணங்கி கூறினாள்:

“இது என் பேராசைக்காக அல்ல. என் நாட்டின் காப்புக்காக மட்டுமே. எனக்கு தேவையானது இந்தக் கல்லின் வலிமையல்ல, தமிழரின் உயிரைக் காக்கும் சக்தி.”

அந்தக் கணத்தில், சிவப்பு வைரம் மெதுவாக ஒளி குறைத்தது, அமைதியான கல்லாக அவளது கரத்தில் அமர்ந்தது.

யவனர்களின் பின்தொடர்ச்சி

ஆனால் அந்தச் செய்தி யவனர்களுக்கும் சென்றுவிட்டது. அலெக்சியோஸ் தன் படைகளுடன் கடற்கரைக்கு வந்து, “அந்த சிவப்பு வைரத்தை எங்களிடம் ஒப்படையுங்கள், இல்லையெனில் உங்கள் கிராமம் சாம்பலாக மாறும்,” என்று மிரட்டினான்.

அருவி அவனை நேருக்கு நேர் எதிர்கொண்டாள்.

“இந்தக் கல் எங்களுடைய கடலின் உயிர். அதை உனக்கு ஒருபோதும் கொடுக்கமாட்டோம்.”

போர் மீண்டும் தொடங்கியது.

போரின் சோதனை

இந்த முறை, யவனர்கள் அதிக வலிமையுடன் இருந்தனர். அவர்களின் ஆயுதங்களில் இரும்புக் கூர்மையான வாள்களும், கனமான கவசங்களும் இருந்தன. தமிழர் வீரர்கள் தங்கள் எண்ணிக்கையில் குறைவாக இருந்தாலும், மன உறுதியோடு போராடினர்.

அருவி, சிவப்பு வைரத்தை தன் மார்பில் கட்டிக் கொண்டு, முன் நின்று போராடினாள். அவள் வாளைச் சுழற்றும் போதெல்லாம், கடலின் அலைகள் அவளுக்கு துணை நிற்பது போல இருந்தது.

“இந்தக் கடல் தமிழரின் தாய்! அவள் தன் பிள்ளைகளைக் காப்பாற்றுவாள்!” என்று அவள் முழங்கினாள்.

அந்தக் குரலோடு, கடலலையொன்று கரையை அடித்து, யவனர்களின் பல வீரர்களைக் கடலில் இழுத்துச் சென்றது.

அலெக்சியோஸின் தோல்வி

அலெக்சியோஸ் தன் வாளை ஏந்தி, அருவியுடன் நேருக்கு நேர் மோதினான். இருவரின் வாள்களும் தீப்பொறிகளாய் பறந்தன.

அவன் சிரித்தான்:

“பெண்ணே! நீ எவ்வளவு வீரமாயிருந்தாலும், நம்முடைய பேரரசின் வலிமையை வெல்ல முடியாது.”

அருவி கோபத்துடன் பதிலளித்தாள்:

“நீ பேரரசின் வலிமையை நம்புகிறாய். நான் என் நிலத்தின் உயிரையும், என் கடலின் தாயையும் நம்புகிறேன். அதுதான் உன் தோல்வி.”

அவள் வாளைத் தாக்கியதும், அலெக்சியோஸின் கவசம் உடைந்தது. அடுத்த தாக்குதலில் அவன் தரையில் விழுந்தான். அலை ஒன்று வந்து அவனை விழுங்கியது.

வெற்றியின் ஒளி

போரின் முடிவில், யவனர்கள் பின்வாங்கினர். தமிழர் வெற்றி பெற்றனர்.

மூவந்தர்களும் மக்கள் அனைவரும் அருவியைப் பார்த்து வணங்கினர். ஆனால் அருவி அந்த சிவப்பு வைரத்தை மீண்டும் கடலுக்குள் வைத்து விட்டாள்.

“இந்தக் கல் நமக்கு இல்லை. இது கடலின் உயிர். அது எப்போதும் எங்கள் தாயின் மார்பில் இருக்கட்டும்,” என்று அவள் கூறினாள்.

மக்கள் அவளை “கடலின் காவல்தெய்வம்” என்று அழைத்தனர்.

விடியற்காலையில், கடல் அமைதியாக இருந்தது. புயலின் சத்தம் மௌனமாகிப் போனது. கரையில் நின்ற தமிழர் மக்கள் அனைவரும் சூரியனை நோக்கி கைகளை உயர்த்தினர்.

சிவப்பு வைரம் மீண்டும் கடலில் மறைந்திருந்தாலும், அதன் சோதனையைத் தமிழர் வெற்றி கொண்டனர்.

அந்த நாள் முதல், தமிழர் கடலை ஒரு ஆயுதமாக அல்ல, ஒரு உயிராக மதித்தனர்.