வீணையில் இசைக்கும் மனம்

 அத்தியாயம் ஒன்று – இசை வீடு

சென்னையின் பழைய குடியிருப்புப் பகுதியிலுள்ள அந்த வீடு காலை ஒன்பது மணிக்கே இசையால் உயிர்ப்புடன் இருந்தது.

சித்ரம்பரம் மாடத்தில் தொங்கியிருந்த துளசி மாலை மணம், சாளரத்தில் படிந்த சூரிய ஒளி, அதன் நடுவே எங்கோ வீணையின் சுரங்கள் பாய்ந்து கொண்டிருந்தன.

அந்த வீட்டு மாலதி, வயது இருபத்தி மூன்று. முகத்தில் மென்மை, கண்களில் தெளிவு, கையில் வீணையின் வண்ணமிகு ராகங்கள். அவள் தந்தை சுப்பிரமணிய பாகவதர்—தனக்கென பெயர் பெற்ற வீணை வாத்தியார். “இசை தான் வாழ்க்கை” என்ற எண்ணத்தை மகளுக்கும் ஊட்டியிருந்தார்.

மாலதி அந்தக் காலை “கல்யாணி ராகம்” வாசித்து கொண்டிருந்தாள். அவள் விரல்கள் தந்திகளில் உருகும் போது, வெளியே மழை மேகம் கூட சிரித்தபடி காற்றை இசையோடு கலந்து ஊதியது.

அத்தியாயம் இரண்டு – கார்த்திக் வந்த நாள்

“மாலதி, வெளியே யாரோ வந்திருக்கிறார்கள்,” என்று தாய் சுந்தரி சமையலறையிலிருந்து கூவினாள்.

கதவைத் திறந்தவுடன், உயரமாக, கண்களில் தெளிவு, முகத்தில் மெதுவான நம்பிக்கை—இளைஞன் ஒருவன் நின்றிருந்தான்.

“வணக்கம், நான் கார்த்திக்… வீணை கற்க விருப்பமிருக்கிறது. சார் சொன்னது உங்களிடம் வந்து சேருங்கள் என்று.”

மாலதி ஒரு நொடிக்கு கண்ணை உயர்த்திப் பார்த்தாள். அவன் கையில் ஒரு சிறிய பை, உள்ளே ஒரு நோட்டு புத்தகம், சில பேனாக்கள்.

“வீணை கற்றுக்கொள்வது சுலபமில்லை. பொறுமை வேண்டும்,” என்று அவள் சிரித்தாள்.

“எனக்கு இசை மீது காதல் இருக்கு. நான் பாடுவதற்கும் எழுதுவதற்கும் இசை துணை நிற்க வேண்டும். அதனால்தான் வீணை,” என்றான் கார்த்திக் உறுதியுடன்.

மாலதி அவனது குரலில் சற்று அதிர்வுணர்ந்தாள். இசையை உண்மையாக நேசிக்கும் மனமே பேசுகிறது என அவள் எண்ணினாள்.

அத்தியாயம் மூன்று – பாடம் ஆரம்பம்

கார்த்திக் வாரம் மூன்று நாட்கள் வரத் தொடங்கினான்.

முதலில் விரல் பயிற்சி, பிறகு அடிப்படை ராகங்கள்.

“விரலை மெதுவாகத் தந்து மீது ஓட்டுங்கள்… சுரம் தானாக வெளிவரும். பலம் காட்ட வேண்டாம்,” என்று மாலதி சொன்னாள்.

கார்த்திக் முயன்றான், ஆனால் தவறான சுரம் வெளிவந்தது.

“அடடா… மீண்டும் முயற்சி பண்ணுங்க,” என்று மாலதி சிரித்தாள்.

அவள் சிரிப்பில் ஏதோ அன்பும் ஊக்கமும் கலந்திருந்தது.

அப்படியே வாரங்கள் நகர, கார்த்திக்கின் விரல்கள் இசையில் பழகின.

மாலதியின் கண்கள் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தன—ஒரு ஆசிரியையின் பெருமையோடு, எங்கோ மறைந்த காதலோடு.

அத்தியாயம் நான்கு – இசையில் காதல்

ஒரு மாலை, இருவரும் மாடியில் அமர்ந்து பயிற்சி பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

நிலவின் ஒளி வீச, வீணையின் சுரங்கள் வெண்மையாய் பறந்தன.

“மாலதி, இசை ஒருவனின் மனதை குணப்படுத்துமா?” என்று கார்த்திக் கேட்டான்.

“ஆமாம்… இசை தான் மருந்து. அது தான் ஆன்மாவுக்கு உண்மையான சாந்தி,” என்று அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்.

“அப்படின்னா… உங்க இசை என்னை குணப்படுத்துகிறது,” என்றான் அவன் சற்றே தைரியத்தோடு.

அவள் முகத்தில் சிவப்பின் நிழல் தோன்றியது.

அந்த ஒரு நொடியில் இசை சுரங்களே காதலின் வார்த்தைகளாய் மாறின.

அத்தியாயம் ஐந்து – குடும்பத்தின் சுமை

ஆனால் வாழ்க்கை எளிதல்ல.

மாலதியின் தந்தை சுப்பிரமணிய பாகவதர் கடுமையானவர்.

“இசை கற்கும் மாணவன் மாணவியுடன் நெருக்கம் காட்டக் கூடாது. அது கலைக்கு அவமரியாதை,” என்று அடிக்கடி கூறுவார்.

ஒரு நாள் கார்த்திக் பாடம் முடித்து செல்லும்போது, பாகவதர் பார்த்து:

“மகனே, பாடம் கற்றுக்கொள். ஆனா என் மகளைப் பற்றிச் சிந்திக்காதே. அவள் வாழ்க்கை நான் முடிவு செய்கிறேன்,” என்றார் கடுமையாக.

கார்த்திக் தலை வணங்கினான்.

ஆனால் மனம் உடையவில்லை.

மாலதி உள்ளுக்குள் கலங்கினாள்.

அவள் தந்தை இசையை எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக வைத்தாலும், தனது மனம் கார்த்திக்குள் கரைந்து கொண்டிருந்தது.

அத்தியாயம் ஆறு – எதிர்ப்பு

கார்த்திக் தனது குடும்பத்தையும் சந்தித்தான்.

அவன் தாய் ஒருமுறை பார்த்தவுடன்,

“அந்த பாகவதர் வீட்டு பெண்ணா? அவங்க சமுதாயம் வேற, பழக்கம் வேற. அது சாத்தியமில்லையடா,” என்று மறுத்துவிட்டாள்.

இரு குடும்பங்களும் இசையாய் கலப்பதற்குப் பதிலாக, சுரம் மோதும் போல முரண்பட்டன.

மாலதி அழுதாள்.

“இசை எல்லோருக்கும் பொதுவானது. ஆனா நம்ம காதல் ஏன் பிரிவுகளால் தள்ளப்பட வேண்டும்?” என்று கார்த்திக்கிடம் சொன்னாள்.

கார்த்திக் அவளது கையைப் பிடித்தான்.

“மாலதி, நம்ம காதலுக்கு இசையே சாட்சி. நாம தாங்கிக்கணும். ஒரு நாள் எல்லாரும் புரிந்துகொள்வார்கள்.”

அத்தியாயம் ஏழு – பரீட்சை

கார்த்திக் இசைப் போட்டியில் பங்கேற்கத் தீர்மானித்தான்.

“இந்தப் போட்டியில் வெல்ல முடியுமானால், உன் அப்பாவிடம் என்னை நிரூபிக்கிறேன்,” என்றான்.

மாலதி கண்ணீர் துடைத்தாள்.

“உன் விரல்கள் என் இதயத்தில் ராகம் வாசிக்கிற மாதிரி, அந்த மேடையிலும் வாசிக்கட்டும்.”

போட்டி நாளில் கார்த்திக் வீணையில் “தொடிசூடி” வாசித்தான்.

சிறகடித்த பறவைகள் கூட நின்று கேட்பதுபோல் மயங்கின.

அந்த மேடை முழுதும் கைதட்டலால் அதிர்ந்தது.

சுப்பிரமணிய பாகவதரின் கண்களில் பெருமை வெளிப்பட்டது—ஆனால் மனத்தில் எதிர்ப்பு இன்னும் சுரமாக ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது.

அத்தியாயம் எட்டு – மோதல்

வீட்டிற்கு வந்தவுடன் பாகவதர் கடுமையாகச் சொன்னார்:

“நீ நல்லா வாசிக்கிறாய். ஆனா என் மகளுக்காக உன்னை ஒப்புக்கொள்வதில்லை. என் கலை, என் மரபு… அவை சிதறக் கூடாது.”

கார்த்திக் அமைதியாகச் சொன்னான்:

“அய்யா, இசை மரபை பாதுகாக்கிறது. நானும் அந்த இசையின் பிள்ளைதான். மாலதியிடம் இருக்கும் என் காதல்—அது வீணை சுரங்களின் பாசம் போல தூய்மையானது.”

மாலதி நடுவில் கண்ணீர் மல்க:

“அப்பா… நான் வீணையோடு வாழ்ந்ததுபோல கார்த்திக்கோடு வாழ வேண்டும். இரண்டையும் பிரிக்க முடியாது.”

அந்த இரவு வீடு முழுவதும் அமைதியாக இருந்தது—ஆனால் உள்ளங்களில் புயல்.

அத்தியாயம் ஒன்பது – இசை ஒன்றிணைத்தது

ஒரு மாதம் கழித்து, நகரில் பெரிய இசை விழா நடந்தது.

சுப்பிரமணிய பாகவதர் கச்சேரிக்குச் சென்றார்.

அங்கே மேடையில் கார்த்திக் அழைக்கப்பட்டான்—மாலதியுடன் சேர்ந்து.

இருவரும் “ராகம் – தனம் – பலவி” வாசிக்க ஆரம்பித்தனர்.

வீணை சுரங்கள் ஒன்றோடொன்று பின்னிப் பிணைந்து ஓடியது.

ஒரு கணத்தில் காதல், வேதனை, நம்பிக்கை, எல்லாம் அந்த இசையில் கலந்துவிட்டது.

பாகவதரின் கண்கள் ஈரமானது.

அவர் உணர்ந்தார்—இசை எதையும் பிரிக்காது, இணைக்கும்.

விழா முடிந்தவுடன் அவர் மேடைக்குச் சென்று கார்த்திக்கிடம் சொன்னார்:

“மகனே… உன் காதலும் இசை போல தூய்மை தான். மாலதியை உனக்குக் கொடுக்கிறேன்.”

மாலதி கண்ணீர் மல்க கார்த்திக்கின் கையைப் பிடித்தாள்.

அந்த நேரத்தில் வீணை சுரங்கள் இன்னும் ஓசை போட்டது—

அது காதலின் கீதம், குடும்பத்தின் ஒற்றுமை, எதிர்ப்பின் முடிவு.

நிறைவு

கார்த்திக் மற்றும் மாலதி, வீணையின் சுரங்களைப் போலவே ஒன்றோடொன்று இணைந்தனர்.

இசை அவர்கள் வாழ்க்கையின் வழிகாட்டியாக இருந்தது.

வீணையில் ஒவ்வொரு சுரமும் காதலின் மொழியாக ஒலித்தது.

“வீணையில் இசைக்கும் மனம்” —

இசை அவர்களை சந்திக்கச் செய்தது, காதலை வளர்த்தது, குடும்பத்தை வென்றது.

இசை போலவே, அவர்கள் மனங்கள் என்றும் இணைந்தன.