கடலோரக் கிராமமான முத்துக்கடல், அலைகளின் இசையோடும், மீனவர்களின் கூச்சலோடும் எப்போதும் விழித்துக் கிடந்தது. காலையில் சூரியன் உதயமாகும் நேரத்தில், கடற்கரை மணலில் நிற்கும் மக்கள் வானத்தைப் பார்த்து வழிபடும் வழக்கம் இருந்தது. அந்தக் கிராமம் சிறியது தான், ஆனால் அதற்கு பல நூற்றாண்டுகளாகக் கடலோடு நெருங்கிய உறவு இருந்தது. அந்தக் கிராமத்தில்தான் நம் கதையின் நாயகன் அரவிந்த் வாழ்ந்தான்.

அரவிந்த் ஒரு இளம் கடற்படையாளர். அவன் சிறுவயதிலிருந்தே கடலை நேசித்தவன். அலைகளைப் பார்த்தாலே அவன் மனசு ஆவலுடன் துள்ளும். “ஒரு நாள் நான் பெரிய கப்பலில் பயணம் செய்து, உலகம் முழுக்கச் சுற்றுவேன்” என்று அவன் எப்போதும் சொல்லிக் கொண்டிருப்பான். அவனது தாத்தா செல்வத்தாழ்ந்தவர், ஆனால் அனுபவத்தில் செல்வந்தர். இளமைக்காலத்தில் அவர் பல கடற்பயணங்களில் பங்கேற்றிருந்தார்.

அந்தத் தாத்தாவின் மரணத்துக்குப் பின், வீட்டில் ஒரு பழைய பெட்டி மட்டும் நினைவாக இருந்தது. அந்தப் பெட்டியை யாரும் திறக்கவில்லை. அது மரத்தால் செய்யப்பட்டு, மேல் பக்கத்தில் பழுப்பு நிறக் கம்பிகள், பூட்டுகள், மற்றும் வினோதமான செதுக்கங்கள் இருந்தன.

ஒரு மாலை, மழை தூறிக் கொண்டிருந்தது. வெளியில் கடல் கரையைத் தாக்கும் சத்தம் கேட்டு கொண்டிருந்தது. அரவிந்த் வீட்டின் மேல் அறையில் சுத்தம் செய்யும் போது அந்தப் பெட்டி அவன் கண்ணில் பட்டது. தூசியில் மூழ்கிய அந்தப் பெட்டியை அவன் கீழே இறக்கினான்.

“இதைத் திறக்கலாமா?” என்று அவன் மனதில் ஒரு கேள்வி எழுந்தது. அவனது தாத்தா எப்போதும், “இந்தப் பெட்டி உன் நேரம் வரும் வரை உனக்கு ரகசியம்” என்று சொல்லியிருந்தார்.

அரவிந்த் சாவியைத் தேடினான். மேல் அறையில் தேடிக்கொண்டே இருந்தான். இறுதியில், சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு பழைய சட்டையின் பையில்தான் அந்தச் சாவி கிடைத்தது. அவன் உடனே பெட்டியைத் திறந்தான்.

அதன் உள்ளே சில பழைய கடிதங்கள், பளிங்குக் கல்லில் செதுக்கப்பட்ட சின்னங்கள், மற்றும் மிக முக்கியமாக ஒரு கிழிந்த வரைபடம் இருந்தது. அந்த வரைபடம் பச்சை நிற மை கொண்டு வரையப்பட்டிருந்தது. ஆனால் காலத்தின் ஓட்டத்தில் மங்கலாகிவிட்டது.

அவன் கவனமாக அதை விரித்துப் பார்த்தான். அதில் ஒரு தீவு சித்தரிக்கப்பட்டிருந்தது. சுற்றிலும் பாறைகள், நடுவில் ஒரு பெரிய “X” குறியீடு. வரைபடத்தின் கீழே சில அசாதாரண எழுத்துக்கள் இருந்தன – அவை பழைய தமிழ் மற்றும் போர்த்துகீசிய மொழியின் கலவையைப் போல் இருந்தது.

அரவிந்த் அந்த வரைபடத்தைப் பார்த்ததும் அவன் இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. “இது புதையல் தீவின் வரைபடமா?” என்று அவன் தன்னைத் தானே கேட்டுக்கொண்டான்.

அந்தக் குரல் இன்னும் அவன் காதில் ஒலித்தது.

அரவிந்த் அந்தக் கதைகளை குழந்தைத் தனமாகக் கேட்டிருந்தான். ஆனால் இப்போது அவனது கையில் உள்ள வரைபடம் அந்தக் கதைகள் உண்மையென நிரூபித்தது.

அந்த இரவு அவன் தூங்கவே முடியவில்லை. ஒவ்வொரு முறையும் அவன் கண்களை மூடினாலும் அந்த வரைபடம் அவனது நினைவில் வந்து கொண்டிருந்தது. கடல் அலைகள் “வா, வா” என்று அவனை அழைக்கிறதுபோல் தோன்றின.

அடுத்த நாள் காலை, அவன் தனது நண்பன் கதிரைச் சந்திக்க முடிவெடுத்தான்.

கதிர் ஒரு மீனவன். கடலில் நீந்துவதில், பாறைகளில் ஏறுவதில் அவனுக்கு அளவில்லா திறமை. ஆனால் அவன் எப்போதும் சிரித்துக்கொண்டே இருப்பவன். அவனது சுறுசுறுப்பு, நகைச்சுவை, அரவிந்துக்கு உயிரோடு துணையாக இருந்தது.

“கதிரா! நான் உனக்கு ஒரு விஷயம் காட்ட வேண்டும்,” என்று அரவிந்த் அவனை அழைத்தான்.

“ஆம். என் தாத்தா விட்டுச் சென்றது.”

கதிர் சிரித்தான். “நம்ம இருவரும் சென்றா போதும்! புதையலை எடுத்து வந்து, இந்தக் கிராமத்தை செல்வந்தமாக மாற்றலாம்!”

ஆனால் அரவிந்த் சற்று யோசனையில் இருந்தான். “கதிரா, இது சாதாரண விஷயம் இல்லை. அந்தத் தீவு சாபமுற்றது என்று என் தாத்தா சொன்னார். நாம் மட்டும் போகக் கூடாது. நமக்கு அறிவும், அனுபவமும், உதவியும் தேவை.”

அந்த நேரத்தில், அவர்களிடம் சேர்ந்தாள் நந்தினி.

நந்தினி ஒரு ஆராய்ச்சி மாணவி. அவள் பழைய எழுத்துக்கள், சின்னங்கள், வரலாறு ஆகியவற்றைப் பற்றிக் கற்றுக்கொண்டிருந்தாள். அவளது தந்தை ஒரு புகழ்பெற்ற வரலாற்றாசிரியர். நந்தினிக்கு எப்போதும் சாகசம் பிடிக்கும்.

“நீங்கள் என்ன பேசிக்கொண்டு இருக்கிறீர்கள்?” என்று நந்தினி கேட்டாள்.

“ஆனால் என்ன?” என்று அரவிந்த் கேட்டான்.

“இந்தக் குறியீட்டின் அர்த்தம் ஒன்று தான் – ‘இங்கே செல்வம் உள்ளது. ஆனால் அதைத் தேடும் ஒருவர் தன் உயிரைக் காவு கொடுக்க வேண்டி வரும்’ என்று எச்சரிக்கிறது.”

அந்த வார்த்தைகள் அவர்களை சற்று அச்சுறுத்தினாலும், அரவிந்தின் உள்ளத்தில் சாகசத் தீ மூண்டுவிட்டது.

“நமக்கு இன்னும் ஒருவரின் உதவி தேவை,” என்று அவன் சொன்னான்.

அவர்களது பார்வை முத்துச்சாமி என்ற ஒருவரை நோக்கியது.

முத்துச்சாமி முன்னாள் கடற்கொள்ளையன். வயதாகிவிட்டாலும், கடலின் ரகசியங்கள் அனைத்தையும் தெரிந்தவர். அவன் கடின மனம் கொண்டவன், ஆனால் உண்மையில் நல்லவன். ஒருநாள் தவறு செய்ததால் தான் சிறையில் அடைக்கப்பட்டான், ஆனால் பிறகு கிராம மக்கள் அவனை ஏற்றுக்கொண்டனர்.

அவரைச் சந்தித்தபோது, முத்துச்சாமி அந்த வரைபடத்தைப் பார்த்தவுடன் நிசப்தமாக நின்றான்.

“இதுவா மீண்டும் வந்தது?” என்று அவன் மெதுவாக சொன்னான்.

“இதைக் கேட்டதே இல்லை. என்ன அர்த்தம்?” என்று அரவிந்த் கேட்டான்.

“இந்த வரைபடம் ஒரு சாபம். பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என் கப்பல் குழுவும் இதையே தேடியது. ஆனால் எங்கள் பாதியில் புயல் வந்தது. எங்களிலிருந்து சிலர் உயிரிழந்தார்கள். நான் மட்டும் திரும்பி வந்தேன். அந்த நாளிலிருந்து நான் கடலை விட்டு ஓடியவன். ஆனால்…” என்று முத்துச்சாமி நின்றான்.

“ஆனால் என்ன?”

“நீங்கள் போகப் போகிறீர்கள் என்றால், நான் உங்களோடு வருவேன். ஏனெனில் இந்தக் கதையை முடிக்க வேண்டும்.”

அவ்வாறு, நான்கு பேரின் குழு உருவானது – அரவிந்த், கதிர், நந்தினி, மற்றும் முத்துச்சாமி.

அந்த நான்கு பேரும் ஒன்றாகச் சேர்ந்த அந்த மாலை, கடல் சூரியனை விழுங்கும் நேரத்தில், அவர்கள் வரைபடத்தை விரித்து வைத்தனர். சூரியன் மறையும் சிவப்புக் கதிர்கள் வரைபடத்தின் மீது விழ, அந்தக் கிழிந்த காகிதம் உயிரோடு இருப்பது போலத் தோன்றியது.