பயணத்தின் தொடக்கம்
சென்னை சென்ட்ரல் நிலையம் எப்போதும் போல கூட்டத்தில் மூழ்கியிருந்தது. பயணிகள் தங்கள் சுமைகள் தூக்கிக்கொண்டு ஓடி வருகிறார்கள். சாலை முழுவதும் சத்தம், சில்லறை விற்பவர்களின் கூச்சல், பிளாட்ஃபாரத்தில் எதிர்பார்ப்பு.
அந்த கூட்டத்தின் நடுவே நின்றிருந்தான் கார்த்திக். வயது இருபத்தைந்து, முகத்தில் சீரியதான பார்வை, கையில் ஒரு பையோடு “சென்னை – மதுரை எக்ஸ்பிரஸ்” ரயிலுக்காகக் காத்திருந்தான்.
ரயில் மெதுவாக வந்து நின்றது. அவன் தனது டிக்கெட்டில் இருந்த எண் படி S6 வண்டியில் ஏறினான். ஜன்னலருகில் இருக்கை. அவன் பையை வைத்துவிட்டு அமர்ந்தான்.
ரயில் இயக்கத் தொடங்கியதும், அவனது அருகே இன்னொரு பயணி வந்து அமர்ந்தாள்.
முதல் பார்வை
வயது இருபத்து இரண்டு இருக்கும். நீல நிறச் சல்வார், தலைமுடியில் சிறிய ஜாதி மலர். கையில் புத்தகம். அவள் முகத்தில் இருந்த அமைதியான புன்னகை, கார்த்திக்கின் கவனத்தை ஈர்த்தது.
“இது உங்க சீட் தானா?” என்று கார்த்திக் கேட்டான்.
“ஆமாம். 36, ஜன்னலருகில் தான்,” என்றாள் அவள் மெதுவான குரலில்.
ரயில் நகர, ஜன்னல் வழியே காற்று அடித்தது. அவள் தலைமுடி பறக்க, அந்த மணத்தில் கார்த்திக் சற்றே மயங்கினான்.
“என் பெயர் கார்த்திக்,” என்று அவன் அறிமுகம் செய்தான்.
“நான் அநிதா,” என்றாள் சிரித்தபடி.
அந்த ஒரு சிரிப்பே அவனது மனதை ஏதோ புதிதாய் தொட்டது.
உரையாடல்கள்
ரயில் சத்தமிட்டு நகர்ந்துகொண்டிருந்தது.
“நீங்க மதுரைல இருக்கீங்களா?” என்று கார்த்திக் கேட்டான்.
“ஆமாம். அங்கே என் வீடு. நான் சென்னைல கல்லூரியில் படிக்கிறேன். விடுமுறைக்காக போறேன்,” என்றாள் அவள்.
“அப்படியா? நானும் மதுரைல தான். ஆனா வேலைக்காக இங்க இருக்கேன்,” என்றான்.
அவர்கள் பேசத் தொடங்கியதும், நேரம் எப்படி நகர்ந்தது என்று தெரியவில்லை. கல்லூரி வாழ்க்கை, புத்தகங்கள், திரைப்படங்கள்—எல்லாம் பேசப்பட்டன.
ஒரு நேரத்தில் அநிதா ஜன்னல் வழியே பார்த்தபடி,
“எனக்கு ரயில் பயணம்னா ரொம்ப பிடிக்கும். தெரியுமா ஏன்?” என்று கேட்டாள்.
“ஏன்?”
“ஒவ்வொரு நிலையமும் ஒரு புதிய கதை மாதிரி இருக்கும். சந்திப்பும், பிரிவும். சில பேர் நம்ம வாழ்க்கையில் நிமிடமே தோன்றுவார்கள். ஆனா அவர்களை மறக்க முடியாது.”
கார்த்திக் சற்றே சிரித்தான். அவள் சொன்ன வார்த்தைகள் அவன் மனதைத் தொட்டு விட்டது.
மழை தருணம்
திருச்சி அருகே வந்தபோது திடீரென மழை பெய்யத் தொடங்கியது.
ஜன்னல் வழியே துளிகள் பட்டு சிதறின. அநிதா கையை நீட்டி மழைத்துளிகளைத் தொட்டாள்.
“இது தான் எனக்கு ரொம்ப பிடித்த தருணம்,” என்று அவள் சொன்னாள்.
அவள் கண்களில் இருந்த பசுமை, கார்த்திக்குப் புதிதாய் தோன்றியது.
ரயில் வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது. வெளியில் வயல்கள், நெல் நிலங்கள், மலைகள்—all silver in rain.
அந்தச் சிறிய தருணத்தில் இருவருக்கும் உள்ள உறவு இன்னும் நெருக்கமானது.
உணர்ச்சி வெளிப்பாடு
இரவு நேரம். பெரும்பாலான பயணிகள் தூங்கிவிட்டனர். வண்டியில் மங்கலான மஞ்சள் விளக்கு மட்டுமே.
அநிதா ஜன்னலருகில் சாய்ந்து கொண்டாள்.
“என் வாழ்க்கையில் எப்போதும் யாரோ தீர்மானம் எடுத்துவிடுவார்கள். அப்பா, அம்மா… நான் விரும்பியதை சொல்லவே முடியாது,” என்றாள் சற்றே கனவான குரலில்.
“நீங்க விரும்புறது என்ன?” என்று கார்த்திக் மெதுவாகக் கேட்டான்.
அவள் அவனைப் பார்த்தாள். “சுதந்திரம். என் வாழ்க்கையை என் இசை, என் கனவுகள் போல வாழ வேண்டும்.”
அந்த வார்த்தைகளில் அவன் ஒரு உண்மை உணர்ந்தான்—அவள் ஒரு சாதாரணப் பெண் அல்ல, தனக்கென கனவுகள் கொண்டவள்.
பிரிவு நெருங்கும் போது
ரயில் மதுரையை அடையத் தொடங்கியது.
அநிதா சாளரத்துக்கு வெளியே பார்த்தாள்—அவள் முகத்தில் சற்றே சோக நிழல்.
“நம்ம சந்திப்பு இங்கேயே முடிந்து போயிடுமோ?” என்று கார்த்திக் மனதில் யோசித்தான்.
திடீரென அவள் பையை எடுத்துக் கொண்டு,
“இந்த பயணம் எனக்கு மறக்க முடியாத ஒன்று,” என்று சொன்னாள்.
“அப்படின்னா நம்ம மீண்டும் சந்திப்போமா?” என்று அவன் கேட்டான்.
அவள் சிரித்தாள். “யார் தெரியும்? ரயில் பயணத்தில் சந்திப்பவர்கள்… சில சமயம் வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாதவர்கள் ஆகிவிடுவார்கள்.”
திடீர் திருப்பம்
அவள் இறங்கிச் சென்றவுடன், கார்த்திக்கின் மனம் வெறுமையாய் உணர்ந்தது.
ஆனால் அடுத்த நாள், அவன் மதுரை புத்தகக் கண்காட்சிக்குச் சென்றபோது, அங்கேயே அவளை மீண்டும் கண்டான்.
அவள் அவனைப் பார்த்ததும்,
“நீங்க இங்கே?” என்று ஆச்சரியத்துடன் சொன்னாள்.
அந்தச் சந்திப்பு சாதாரணம் இல்லை—அது விதியின் இசை போலிருந்தது.
குடும்ப எதிர்ப்பு
அவர்கள் மீண்டும் சந்தித்து பேசத் தொடங்கினர்.
ஆனால் அநிதாவின் குடும்பம் கடுமையானது.
“படிப்பை முடித்துவிட்டு திருமணம் தான் அடுத்தது. எங்களுக்கு பிடித்த மாப்பிள்ளையோட,” என்றார்கள்.
அநிதா உள்ளுக்குள் கலங்கினாள்.
கார்த்திக்கிடம் வந்து, “எனக்கு உன்னோடு இருக்க வேண்டும் போலத் தோணுது. ஆனா என் குடும்பம் அனுமதிக்குமோ தெரியல,” என்றாள்.
கார்த்திக் அவளது கையைப் பிடித்து,
“அந்த ரயில் பயணத்திலேயே என் வாழ்க்கை மாறிவிட்டது. உன்னை நான் விட்டுவிட மாட்டேன்,” என்றான் உறுதியுடன்.
தீர்வு
மாதங்கள் போராட்டத்தில் கழிந்தன.
இறுதியில் அநிதா தனது இசை திறமையால் பெரிய விருது பெற்றாள்.
அவளது பெற்றோரும் உணர்ந்தனர்—அவள் கனவுகளையும் காதலையும் தடுக்க முடியாது என்று.
அவர்கள் திருமணம் நடந்தது.
திருமண இரவில், கார்த்திக் மெதுவாகச் சொன்னான்:
“அந்த ரயில் பயணம் இல்லையென்றால், என் வாழ்க்கையில் நீ வந்திருக்க மாட்டாய்.”
அநிதா சிரித்தாள்:
“ரயில்கள் பலரை சந்திக்கச் செய்கின்றன. ஆனா சிலரைத்தான் என்றும் பிரியாதபடி இணைக்கின்றன.”
நிறைவு
“ரயில் பயணத்தில் சந்தித்தவள்” —
ஒரு சாதாரண பயணம் எப்படி இரு இதயங்களை இணைத்தது என்பதன் கதை.
சில சந்திப்புகள் சுருக்கமானவை, சில பிரிவுகள் நெஞ்சை வலியடிக்கும். ஆனால் சில நேரங்களில், ஒரு சின்ன பயணம் முழு வாழ்க்கையையே மாற்றிவிடுகிறது.
0 Comments