மறக்கப்பட்ட தீர்க்கதரிசனம்
அரண்மலை இராச்சியம் முழுவதும் இருள் சூழ்ந்தது. பிணப்படையின் காலடி ஓசை இரவு தோறும் மக்கள் நெஞ்சைத் துளைத்தது. எங்கும் பயம், பசி, மரணம். ஆனால் மக்கள் மத்தியில் எங்கோ மறந்துபோன ஓர் தீர்க்கதரிசனம் இன்னும் நம்பிக்கையை உயிர்ப்பித்து கொண்டிருந்தது.
அந்த தீர்க்கதரிசனம் பண்டைய காலத்து விசுவாமித்திரர் என்ற முனிவரால் எழுதப்பட்டது. அது அரண்மனைக்குள் இருந்த பழைய கற்சுவரின் ஆழத்தில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. சாமியார்களுக்கே தெரிந்த அந்த இரகசியம், காலப்போக்கில் மறக்கப்பட்டு விட்டது.
வீரமுத்துவின் இதயம் துடித்தது. தன்னுள் ஏதோ விசித்திரமான அழைப்பு இருந்தது போல.
அடுத்த நாள் காலை, வீரமுத்து தன் நண்பன் கேசவன் உடன் அரண்மனையின் இடிந்த பகுதிக்குள் சென்றான். அங்கு பண்டைய கல்வெட்டுகள் இருந்தன. சுவரின் ஓரம் சாம்பல் நிறக் கல் ஒன்று வெளிப்பட்டிருந்தது. வீரமுத்து அதை தட்டியவுடன், உள்ளே ஒரு இருண்ட அறை திறந்தது.
அறைக்குள் புகுந்தவுடன், மெழுகுவர்த்தி போல பச்சை ஒளி தானாகவே பளபளத்தது. நடுவில் பாம்பு தோலால் கட்டப்பட்ட பழைய ஓலைச்சுவடி. அதில் அந்த தீர்க்கதரிசனம் தெளிவாக எழுதியிருந்தது:
“கருங்கலையின் இருளை உடைக்கும் சக்தி,வீரனின் இரத்தத்தில் ஒளியும்,கன்னியின் கண்ணீரில் கருணையும்,சாமியாரின் மந்திரத்தில் நித்தியமும்.மூன்றும் ஒன்றாகும் போது மட்டுமேபிணங்களின் படை நிலை குலையும்.”
அவர்களுடன் சென்றிருந்த இளம் பெண் கமலி கண்களில் கண்ணீர் பொங்கியது. அவள் பல காலமாகவே வீரமுத்துவை நேசித்தாள். ஆனால் இப்போது, அவன் விதி மரணத்திற்கே அழைக்கிறது என்பதை அவள் உணர்ந்தாள்.
அவன் தனது கருங்கலையை உயர்த்தி மந்திரம் சொன்னான். உடனே, நிலம் பிளந்து, பிணப்படையின் புதிய படைகள் எழுந்தன. அவற்றில் முன்னோடி போல நின்றது, ஒரு மிகப் பெரிய எலும்பு வீரன் – கருங்கலையின் காவலன்.
அவன் கண்களில் பச்சை நெருப்பு எரிந்தது. கையில் மாபெரும் வாள். ஒவ்வொரு காலடி எடுத்து வைத்தாலும் பூமி நடுங்கியது.
அவனை நோக்கி கமலியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. அந்த கண்ணீரில், தீர்க்கதரிசனத்தின் இரண்டாவது சுட்டி ஏற்கனவே நிறைவேறி விட்டதை யாரும் உணரவில்லை.
அந்த இரவில், கிராமத்தின் எல்லையில் பிணப்படையின் காலடிகள் கேட்கப்பட்டன. கருங்கலையின் காவலன் முன்னே வந்தான். அவனைப் பார்த்ததும் மக்கள் அலறினர்.
இருளும் வெளிச்சமும் மோதத் தொடங்கின.
தீர்க்கதரிசனத்தின் கதை உயிர் பெற்று நகரத் தொடங்கியது.
0 Comments