பழைய மாளிகை
பழைய செங்கல் சுவர்கள், பாழடைந்த மரக் கதவுகள், பசுமையால் மூடிய கூரை –
கிராமத்தின் எல்லையில் இருந்த அந்த மாளிகையை “கண்ணாடி மாளிகை” என்று மக்கள் அழைத்தனர்.
அந்த மாளிகையைப் பற்றி பலர் பயமுடன் பேசுவார்கள்.
“அங்கே உள்ள கண்ணாடிகளில் யாரின் முகமும் சரியாகத் தோன்றாது…
சிலர் தங்கள் முகத்தை அல்ல, வேறு ஒருவரின் முகத்தைப் பார்த்ததாக சொல்வார்கள்.
சிலர் அந்தக் கண்ணாடி வழியாக மாய்ந்து போய்விட்டார்கள்…”
கிராமத்தின் இளைஞர்கள் கூட அந்த இடத்தைத் தவிர்ப்பார்கள்.
ஆனால், நகரிலிருந்து வந்த சுஜாதா என்ற வரலாற்று ஆராய்ச்சி மாணவி, அந்த மாளிகையை ஆராய தீர்மானித்தாள்.
அவள் தனிமையில் வாழ்ந்தாள்; மர்மங்களை ஆராய்வதில் அவளுக்கு பேரார்வம்.
கண்ணாடி அறை
மாளிகையில் நுழைந்தவுடன், அவள் குளிர்ச்சியான காற்றை உணர்ந்தாள்.
அங்கு எங்கும் தூசி படர்ந்து இருந்தது.
ஆனால் மாளிகையின் நடுவே இருக்கும் ஒரு அறை மட்டும் ஒளிர்ந்தது –
அது கண்ணாடி அறை.
அந்த அறையின் நான்கு சுவர்களும், தரையும், கூரையும் – எல்லாமே கண்ணாடி!
அதனால், ஒருவர் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தால், எண்ணற்ற பிரதிபலிப்புகள் தெரியும்.
சுஜாதா முதலில் அதிசயமடைந்தாள்.
ஆனால், சில நிமிடங்கள் கழித்து அவள் கவனித்தாள் –
அவள் நின்றபோது, கண்ணாடிகளில் சில பிரதிபலிப்புகள் அவளோடு சேர்ந்து நகரவில்லை!
சில முகங்கள் அவளை நோக்கி புன்னகைத்தன.
முதல் இரவு
மாலை வந்ததும், சுஜாதா தனது விளக்கை எரியவிட்டு அந்த அறையில் ஆய்வு செய்தாள்.
அவள் கண்ணாடிகளைத் தட்டி பார்த்தாள்.
சில கண்ணாடிகளில் சிதைவு இருந்தது; சில கண்ணாடிகள் எவ்வளவு தட்டினாலும் ஒலி எழவில்லை.
அவள் திடீரென கேட்டாள் –
“இங்கு யார்?”
மெல்லிய குரல் கண்ணாடிக்குள் இருந்து வந்தது:
“நீ எங்களை விடுவிக்க வந்தாயா?”
சுஜாதா திகைத்தாள்.
அவள் பின்வாங்க முயன்றதும், கதவு தானாக மூடப்பட்டது.
அறையின் உள்ளே இருள் பரவியது.
பிரதிபலிப்பின் பிடி
இரவில், சுஜாதா தூங்க முயன்றபோது, கண்ணாடிகளில் இருந்து சிரிப்பு சத்தங்கள் வந்தன.
அவள் கண்களைத் திறந்தபோது, கண்ணாடியில் அவள் முகம் இல்லை.
அதற்கு பதிலாக, நீண்ட தலைமுடியுடன் இரத்தத்தில் குளித்த ஒரு பெண் தோன்றினாள்.
அந்த பெண் கண்ணாடியில் இருந்து கையை நீட்டினாள்.
அவள் விரல்கள் கண்ணாடியின் மேல் பட்டு இரத்தக் கறை விட்டது.
அந்தக் கறை அப்படியே நிஜத்தில் படிந்தது!
“இது மாயை இல்லை…” என்று சுஜாதா உணர்ந்தாள்.
பழைய கதை
அடுத்த நாள், சுஜாதா கிராம மூதாட்டியிடம் விசாரித்தாள்.
மூதாட்டி சொன்னாள்:
“பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, அந்த மாளிகையின் அரசர் தன் மனைவியை கொலை செய்தார்.
அவள் அந்தக் கண்ணாடி அறைக்குள் சிக்கி, உயிரோடு எரிந்தாள்.
அவள் ஆன்மா அந்தக் கண்ணாடிகளில் சிக்கிக் கொண்டு, எவரையும் விடவில்லை.
அந்த நாளிலிருந்து, அந்த அறைக்குள் சென்றவர்கள் திரும்பிவரவே இல்லை.”
சுஜாதா அச்சமடைந்தாலும், அவள் உண்மையை கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்ற உறுதியை விட்டுவிடவில்லை.
இரவின் சாபம்
மீண்டும் அந்த அறைக்குள் நுழைந்த சுஜாதா,
ஒரு கண்ணாடியில் தன் சிறுவயது முகத்தைப் பார்த்தாள்.
மற்றொரு கண்ணாடியில் – அவள் இறந்துபோன தாயின் முகம்.
மற்றொரு கண்ணாடியில் – அவளுடைய சடலம்!
அவள் நடுங்கினாள்.
அப்பொழுது, கண்ணாடியில் சிக்கியிருந்த பெண் ஆன்மா முழங்கினாள்:
“உன் உயிரைத் தான் நான் எதிர்பார்த்தேன்…!”
கண்ணாடிகள் அனைத்தும் உடைந்து, அதிலிருந்து கருப்பு நிழல்கள் பறந்தன.
அவை சுஜாதாவைச் சுற்றின.
முடிவு
சுஜாதா தன் கைகளில் இருந்த புனித நூலை எடுத்தாள்.
அவள் அதில் இருந்த மந்திரங்களை ஓதினாள்.
ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் கண்ணாடிகள் சிதறின.
அந்த பெண் ஆன்மா கூக்குரலிட்டு மறைந்தாள்.
அறை அமைதியானது.
ஆனால் கடைசிக் கண்ணாடியில், சுஜாதா தன் பிரதிபலிப்பை பார்த்தாள் –
அந்த பிரதிபலிப்பு அவளைப் போல புன்னகையில்லை.
அது மரண புன்னகையுடன் அவளை நோக்கியது.
அவள் வெளியே வந்தாள்.
மாளிகை இடிந்து விழுந்தது.
ஆனால் சுஜாதா தனது கண்களில் எப்போதும் கண்ணாடி ஒளிர்வதை உணர்ந்தாள்.
அவள் எங்குச் சென்றாலும், கண்ணாடியில் அந்த பெண் ஆன்மா இன்னும் தோன்றிக்கொண்டே இருந்தது.
முடிவுரை
கண்ணாடி அறையின் சாபம் முற்றிலும் அழியவில்லை.
அது இன்னும் பிரதிபலிப்புகளுக்குள் வாழ்கிறது.
ஒரு நாள் யாராவது மற்றொருவர் அந்தக் கண்ணாடிகளைத் தொடும்போது –
அந்த தீமை மீண்டும் உயிர்ப்பெடுக்கும்.
0 Comments