பழைய வரைபடத்தின் இரகசியம் - 3

மறைந்த தீவு

1. புயலுக்குப் பிறகு அமைதி

புயலின் கொந்தளிப்பை வென்று பிழைத்துக் கொண்ட நான்கு பேரின் மனமும் உடலும் சோர்ந்திருந்தாலும், அவர்களுக்குள் எழுந்த உற்சாகம் அந்த சோர்வை மறைக்கச் செய்தது. கடலில் பல மணி நேரம் போராடிய பிறகு, அவர்கள் கப்பல் மெல்ல அமைதியான நீரில் நகர்ந்தது.

அரவிந்த் கப்பலின் முனையில் நின்று வானத்தை நோக்கிக் கொண்டிருந்தான். சூரியன் உதயமாகி, சிவந்த கதிர்களைப் பரப்பும் அந்தக் காட்சி அவனுக்குள் புதிய உறுதியை ஊட்டியது.

“இது கடவுளின் அறிகுறி,” என்று அவன் தன் மனதுக்குள் சொன்னான்.

“நாம் சரியான பாதையில் இருக்கிறோம்.”

நந்தினி, கதிர், முத்துச்சாமி மூவரும் சோர்வுடன் இருந்தனர். கதிர் கப்பலின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து மீனவர்களின் பழைய பாடலை மெதுவாகப் பாடிக்கொண்டிருந்தான். நந்தினி தன் குறிப்பேட்டில் அந்த இரவின் அனுபவத்தை எழுதிக்கொண்டிருந்தாள். முத்துச்சாமி மட்டும் சற்று அமைதியாக சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தான்.

“ஏதோ ஒன்றை நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்,” என்று நந்தினி அவனை கவனித்தாள்.

2. வரைபடத்தின் மர்மம்

அந்தக் காலை, அரவிந்த் வரைபடத்தை விரித்து அனைவரையும் அழைத்தான்.

“பாருங்க, புயலைக் கடந்து விட்டோம். இப்போது நாம் செல்ல வேண்டிய திசை இந்தப் பாதை. இன்னும் இரண்டு நாட்கள் பயணித்தால் தீவைக் காணலாம் என்று நினைக்கிறேன்.”

முத்துச்சாமி வரைபடத்தை ஆராய்ந்தான். அவன் பழைய கண்கள் சின்னங்களை அடையாளம் கண்டன.

“இது தான். நான் ஒருகாலத்தில் பார்த்த இடம். பாறைகளால் சூழப்பட்ட ஒரு தீவு. அந்த இடத்துக்குப் போனால்தான், நீங்க தேடுகிற ரகசியத்தை காணலாம்.”

நந்தினி விரலால் வரைபடத்தின் கீழே எழுதப்பட்டிருந்த எழுத்துக்களைச் சுட்டிக் காட்டினாள்.

“இதைப் பாருங்க. இது பழைய தமிழ் எழுத்துகள், ஆனால் அதனுள் போர்த்துகீசிய சொற்களும் கலந்திருக்கின்றன. ‘இரும்பையும் உயிரையும் இழுக்கும் காந்த வலை’ என்று சொல்கிறது. அதாவது, அந்தத் தீவின் சுற்றிலும் ஒரு விசித்திர சக்தி இருக்கும் போலிருக்கிறது.”

“அதனால் தான் கப்பல் சிக்கி சிதற வாய்ப்பிருக்கிறது,” என்று அரவிந்த் சொன்னான்.

“ஆம். ஆனால் கவனமாக இருந்தால் நம்மால் அந்த வளையைத் தாண்ட முடியும்,” என்று முத்துச்சாமி சற்றே நம்பிக்கையுடன் சொன்னான்.

3. தீவின் முதல் காட்சி

மூன்றாம் நாள் மாலை, கதிர் திடீரென கத்தினான்.

“அடடா! பாருங்க! அங்க தொலைவில் கருப்பு புள்ளி மாதிரி இருக்கு!”

அனைவரும் திரும்பிப் பார்த்தனர். வானத்தின் விளிம்பில், கடலின் நடுவே ஒரு கருப்பு வடிவம் மெதுவாக வெளிப்படிக் கொண்டிருந்தது. சூரியன் மறையும் நேரம். அந்த ஒளியில் அந்த கருப்பு உருவம் இன்னும் அச்சத்தையும், அதேசமயம் ஆச்சரியத்தையும் ஏற்படுத்தியது.

முத்துச்சாமியின் குரல் நடுங்கியது.

“அது தான்… மறைந்த தீவு.”

நால்வரின் இதயமும் ஒரே நேரத்தில் வேகமாகத் துடித்தது. அவர்கள் இதுவரை கேட்ட கதை, பார்த்த வரைபடம் — அனைத்தும் உண்மையாக கண்முன்னே நிற்பது போல தோன்றியது.

4. தீவின் காந்த வலை

அடுத்த நாள் காலை அவர்கள் தீவின் அருகே சென்றபோது, விசித்திர சம்பவங்கள் ஆரம்பித்தன.

கப்பலின் திசைகாட்டி சுழன்று சுழன்று சிதறியது. நாணல்கள் திசை தெரியாமல் அசைந்தன. இரும்புக் கருவிகள் அனைத்தும் பாறைகளின் திசையில் இழுக்கப்பட்டன.

“ஏய்! இது என்ன வினோதம்?” என்று கதிர் பதறிக் கூச்சலிட்டான்.

நந்தினி வரைபடத்தின் குறிப்புகளைப் படித்தாள்.

“ஆம், இது தான். ‘காந்த வலை’. நம்மைக் கவர்ந்து பாறைகளில் மோதச் செய்யும் சக்தி.”

முத்துச்சாமி சற்று கோபத்துடன்: “அதைவிட பெரிய சோதனைகள் முன்னாடி இருக்கிறது. பிடிச்சுக்கிட்டுப் போங்கள். கப்பலை நான் வழிநடத்துறேன்.”

அவன் பழைய அனுபவம் வெளிப்பட்டது. அலைகளின் இயக்கத்தைப் பார்த்து, காற்றின் திசையை மதிப்பிட்டு, கப்பலை மெல்ல வளையத்தைக் கடந்து செலுத்தினான்.

பல மணிநேர போராட்டத்துக்குப் பிறகு, அவர்கள் இறுதியில் ஒரு வளைகுடா பகுதியை அடைந்தனர். அங்கே கப்பலை நிறுத்தினார்கள்.

5. தீவில் முதல் அடிகள்

அவர்கள் கரையில் இறங்கியதும், உடலில் ஒரு விசித்திர குளிர்ச்சியை உணர்ந்தனர். கடற்கரையில் பாறைகள், கருப்பு மணல், மற்றும் மர்மமான அமைதி. பறவைகளின் குரலும், விலங்குகளின் சலனமும் எதுவும் இல்லை.

“இந்த இடம் உயிரில்லாம இருக்கிறது போல,” என்று கதிர் மெதுவாகச் சொன்னான்.

“இல்லை. உயிர்கள் இருக்கிறது. ஆனால் நம்மை பார்க்காமல் மறைந்திருக்கும்,” என்று முத்துச்சாமி சொன்னான்.

அரவிந்த் மட்டும் தைரியமாக நடந்தான். “நாம் வந்த இடத்துக்குப் பயந்தால் பயணமே வீணாகும். வாங்க, முன்னே போகலாம்.”

அவர்கள் தீவின் உள்ளே சென்றனர். அங்கே ஒரு பெரிய பாறைச்சுவர் அவர்களை எதிர்கொண்டது.

6. பாறைச்சுவரின் மர்மம்

பாறைச்சுவரில் பழைய செதுக்கங்கள் இருந்தன. தமிழும் போர்த்துகீசியமும் கலந்த சின்னங்கள். கப்பல், வாள், நங்கூரம், சூரியன், சந்திரன் போன்ற வடிவங்கள்.

நந்தினி அவற்றைப் படிக்க முயன்றாள்.

“‘செல்வத்தின் காவல் – உயிரின் பலியால் திறக்கும் கதவு’” என்று சொல்லுகிறது.”

அவர்களுக்குள் அச்சம் பரவியது.

அந்த நேரத்தில் காற்றோடு கலந்து வினோதக் குரல்கள் கேட்டன. அது மனிதக் குரல்களைப் போல இருந்தது, ஆனால் அருகில் யாரும் இல்லை.

கதிர் பயந்து: “இது பேய் தீவா?”

முத்துச்சாமி சிரித்தான். “இல்லை. இது சாபத்தின் பிரதிபலிப்பு. நம்மை பயமுறுத்துவதற்கானது.”

நந்தினி இன்னொரு வரியை வாசித்தாள்.

“‘உண்மையான தேடுபவர் முன்னேறுவான். பேராசை கொண்டவன் இங்கேயே அழிவான்’.”

7. கதிரின் கண்டுபிடிப்பு

அவர்கள் விவாதிக்கும்போது, கதிர் திடீரெனக் கூப்பிட்டான்.

“ஏய்! இங்க பாருங்க!”

அவன் பாறையின் அடிப்பகுதியில் சிறிது திறந்துபோன இடத்தை指த்தால் காட்டினான். அது ஒரு குகையின் வாயிலாகத் தோன்றியது.

அந்த இடத்திலிருந்து குளிர்ந்த காற்று வீசியது.

“இதுதான் அடுத்த பாதை,” என்று அரவிந்த் சொன்னான்.

முத்துச்சாமி கடுமையான குரலில்: “நினைவில் வைங்க — இதுக்குப் பிறகு திரும்ப வழி இருக்காது.”

8. குகையின் வாசல்

அவர்கள் அனைவரும் குகையின் வாயிலை நோக்கி நடந்தனர். இருள் மூடிய அந்த நுழைவாயில் அவர்களை அழைக்கிறதுபோல் இருந்தது.

அரவிந்த் கையை நீட்டி சுவரைத் தொட்டான். குளிர்ந்த கல். ஆனால் அதில் செதுக்கப்பட்ட சின்னங்கள் மெதுவாக ஒளிர்ந்தன.

அந்த ஒளி காற்றோடு கலந்து சிறிய தீப்பொறிகளாகச் சிதறியது.

நால்வரும் அதிசயத்தில் ஒருவரையொருவர் பார்த்தனர்.

“இது சாதாரண குகை இல்லை. இது உயிரோடு இருக்கிறது போல,” என்று நந்தினி மெதுவாகச் சொன்னாள்.

அரவிந்த் புன்னகையுடன்:

“இந்தக் கதையின் உண்மையான தொடக்கம் இப்போதுதான்.”

அவர்கள் நான்குபேரும் அந்தக் குகைக்குள் முதல் அடியை வைத்தனர்.

Love stories

தடவிய இடங்களில் தீண்டலின் இசை -1