சிதம்பரம் காவல் நிலையத்தில் நடந்த ஆரம்பக் கூட்டத்திலிருந்து வெளியே வந்த மதிவாணன், சிறிது நேரம் தனியாக நடைபோட்டார். அங்கு நின்றிருந்த பழைய ஆலமரத்தின் கீழ் அவர் தன் குறிப்புப் புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு, திருடன் விட்டுச் சென்ற மூன்று குறிப்புகளையும் மீண்டும் பார்த்தார்.
“மூன்று குறிப்பு… மூன்று இடம்… மூன்று திருட்டு. மூன்றிலும் ஒன்றே மாதிரியான அமைப்பு இருக்கிறது. ஆனால் போலீசாருக்கு அது தெரியவில்லை,” என்று அவர் மனதில் பேசிக்கொண்டார்.
அவரது அனுபவம் சொன்னது – குற்றவாளிகள் எப்போதும் தங்கள் தனித்துவத்தை வெளிப்படுத்துவார்கள். அது கையெழுத்தாக இருக்கலாம், ஒரு பழக்கம் இருக்கலாம், அல்லது அவர்கள் விட்டுச் செல்லும் சின்னங்கள் இருக்கலாம். இந்தக் கள்வர்கள் விட்டுச் சென்ற குறிப்புகள் வெறும் விளையாட்டல்ல. அதில் மறைந்திருக்கும் ஒரு ‘தனிப்பட்ட சுவடு’.
காவல்துறையுடன் மதிவாணன்
அடுத்த நாள் காலை, மாவட்ட காவல் தலைமையகத்தில் அதிகாரிகள் மீண்டும் கூடியிருந்தனர். சுந்தரேசன் ஐ.பி.எஸ், காவல் கண்காணிப்பாளர், மதிவாணனை நோக்கி,
“ஐயா, உங்க கையில் உள்ள குறிப்பு எங்களுக்கு புதிர் தான். எதுவும் புரியல. நீங்க வேற மாதிரி பார்ப்பீங்களா?” என்று கேட்டார்.
மதிவாணன் மெதுவாக அந்தச் சின்னங்களை மேசையில் பரப்பி வைத்தார்.
“இங்கே பாருங்கள். முதல் குறிப்பில் கற்பலகையில் சில சின்னங்கள். அவை சோழர் காலச் சின்னங்கள். குறிப்பாகக் கோவிலின் அடித்தளத்தில் பயன்படுத்திய மரபுக் குறிகள். இரண்டாவது குறிப்பில் சங்க இலக்கிய வரிகள். மூன்றாவது குறிப்பில் யாழ் வடிவம்.”
“இது எல்லாமே என்ன சொல்றது?” என்று காவல் துணை கண்காணிப்பாளர் அசோக் ஆச்சரியமாகக் கேட்டார்.
“இதெல்லாம் சொல்ல வருவது — அவன் திருடுவது வெறும் நகைகள் இல்லை. பழைய வரலாற்றுக்கும், தமிழின் பண்பாட்டுக்கும் சம்பந்தப்பட்ட சின்னங்கள் தான். அதனால்தான் அவன் ஒவ்வொரு தடவையும் ‘சுட்டிக் காட்டும் குறிப்பு’ விட்டு செல்கிறான்.”
அதிகாரிகள் சற்றே பரபரப்பாக ஒருவருக்கொருவர் பார்த்தனர்.
“அப்படின்னா… அவன் அடுத்த இடத்தையும் இப்படி முன்னமே அறிவிக்கிறான்னு சொல்லவா?”
“ஆமாம்,” மதிவாணன் சிரித்தார். “ஆனால் நாம அதை புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கிறோம். இப்போ கவனியுங்கள். யாழ் வடிவ சின்னம். தமிழ்ச் சங்க கால இசைக்கருவி. அது எந்தக் கோவிலோடு தொடர்பு கொண்டிருக்கிறது?”
அவர் சிறிது நேரம் யோசித்தார்.
“சங்க இலக்கியத்தில் ‘யாழ்’ பெரும்பாலும் மதுரையோடு, சில சமயம் பழைய சைவத் தலங்களோடு சம்பந்தப்பட்டிருக்கும். ஒருவேளை அவன் அடுத்த இலக்கு மதுரைக்குப் பக்கத்தில் இருக்கக்கூடும்.”
மதிவாணனின் தனிப்பட்ட ஆய்வு
அந்த இரவு மதிவாணன் தனியாக கோவிலின் சுற்றுவட்டாரத்தைப் பார்வையிட்டார். சிதம்பரத்தின் பண்டைய நிழல்கள் அவருக்கு புதிதல்ல. ஆனால் அவர் கூர்ந்து கவனித்த விஷயம் – சில இடங்களில் தரையில் பழைய கல் பிளவுகள், அவற்றில் காற்று பீசுவது போன்ற உணர்வு.
அவர் மெதுவாகக் குனிந்து, அந்தக் கல் பிளவின் அருகே கை வைத்தார்.
“ஹூம்… இங்கே கீழே சுரங்கப் பாதைகள் இருக்கின்றன. சோழர் காலத்திலிருந்து கோவில்கள் பாதுகாப்புக்காக பல ரகசிய வழிகள் வைத்திருந்தன. இந்தக் கள்வர்கள் அவற்றைப் பயன்படுத்துகிறார்கள்.”
அடுத்த நாள் காலை அவர் காவல்துறையினரிடம் சொன்னார்.
“இது சாதாரண கொள்ளை அல்ல. கோவில்களின் அடிப்படை அமைப்புகளையே அவர்கள் பயன்படுத்துகிறார்கள். இப்படி சுரங்கங்களை தெரிந்திருப்பவர் யார் தெரியுமா? கோவிலின் பழைய ஸ்தபதி குடும்பங்கள் அல்லது வரலாற்று ஆராய்ச்சியாளர்கள்.”
அதிகாரிகள் திகைத்தனர்.
“அப்படின்னா… அவன் சாதாரண கள்ளன் இல்ல. பெரிய பின்புலமுள்ளவர்.”
மதிவாணன் சந்திக்கும் மக்கள்
மதிவாணன் தனது விசாரணையை மக்கள் வழியாகவும் முன்னேற்றினார். கிராமத்து முதியோர்களிடம் பேசியார்.
“பிள்ளையார், உங்க காலத்துல இந்தக் கோவிலுக்குக் கீழே சுரங்கங்கள் இருக்கிறதுன்னு கேட்டதுண்டா?”
முதியவர் ஒருவர் சிரித்து,
“ஆமாம்பா. நாங்க குட்டிக்காலத்துல கேள்விப்பட்டோம். ஒரே இரவில் கோவில் பூசாரிகள் திருவாரூரிலிருந்து சிதம்பரத்துக்குப் போய்வந்துவிடுவார்கள் என்று சொல்வார்கள். அது அந்த ரகசியச் சுரங்கம் மூலம்தான்.”
இந்தக் கதை மதிவாணனின் சந்தேகத்தை உறுதிப்படுத்தியது.
மூன்றாவது குறிப்பின் மறைவு
மதிவாணன் மீண்டும் அந்த யாழ் சின்னத்தை எடுத்தார். அதை அவர் பெரிதாக்கி வரைந்து பார்த்தார்.
“இது சாதாரண யாழ் வரைபடமில்லை. இதன் வளைவு… பாருங்கள்… இது ஒரு நிலத்தோற்ற வரைபடம் போல இருக்கிறது. இதுவே அடுத்த க்ளூ.”
அவர் அதை மாவட்ட வரைபடத்துடன் ஒப்பிட்டு பார்த்தார்.
“அடடா! இது மதுரை மாவட்டத்தின் குன்றுப் பகுதிகளோடு பொருந்துகிறது.”
அவர் அதிகாரிகளிடம் சொன்னார்:
“அடுத்த கொள்ளை மதுரை அருகே நடக்கும். ஆனால் எது கோவில் என்பதை இன்னும் கண்டுபிடிக்கணும்.”
காவல்துறை சந்தேகம்
இத்தனைக்கும் காவல்துறையினரிடையே சந்தேகம் எழ ஆரம்பித்தது.
“ஐயா, ஒரே ஒரு க்ளூவிலிருந்து அடுத்த இடத்தை எப்படி இவ்வளவு உறுதியாக சொல்றீங்க?” என்று அசோக் கேட்டார்.
மதிவாணன் சிரித்தார்.
“எனக்கு ஒரு பழக்கம் இருக்கு. குற்றவாளியின் மனதில் நானே புகுந்து யோசிப்பேன். அவன் யார், அவன் என்ன செய்ய விரும்புறான், அவன் எங்கே செல்வான்—அது எல்லாம் புரிய ஆரம்பித்தால், அவன் பாதையிலேயே நாம நடப்போம்.”
அந்தச் சொல்லால் காவல்துறை அதிகாரிகள் மவுனமடைந்தனர்.
திருடர்களின் இருள் நிழல்
மற்றொரு பக்கம், திருடர்கள் தங்களது அடுத்த வேட்டைக்குத் திட்டமிடிக் கொண்டிருந்தனர். ஒரு பழைய மாளிகையின் இருண்ட அறையில், இருவர் அமர்ந்திருந்தனர்.
ஒருவன் கூர்மையான பார்வையுடன் இருந்தான். அவன் முகத்தில் நிழல். அருகே அமர்ந்திருந்தவள் – ஒரு பெண். அவளது கண்கள் தீவிரம், சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தன.
“நம்ம க்ளூவைக் கண்டுபிடிக்க முடியல. போலீசா, மக்களா எவரும் பின்தொடர முடியவில்லை,” என்று ஆண் சிரித்தான்.
பெண் மெதுவாகச் சொன்னாள்:
“ஆனா இப்போ ஒரு புதியவன் வந்திருக்கிறான் – மதிவாணன். அவனை நான் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அவன் சாதாரணவன் இல்லை. நம்ம பணி கடினமாவோம்.”
ஆண் கடுமையாகப் பேசினான்:
“அவனை நம்மை விட புத்திசாலி என்று நினைக்காதே. நம்மிடம் இருக்கிற ரகசியங்களை அவன் புரியவே முடியாது.”
பெண் மட்டும் அமைதியாக இருந்தாள். அவளின் முகத்தில் ஒரு கலவையான உணர்ச்சி—சவால், ஆர்வம், மற்றும் ஒரு அறியாத பயம்.
மதிவாணனின் முடிவு
சிதம்பரத்தில் சில நாட்கள் கழித்து, மதிவாணன் ஒரு வரைபடத்தைக் கொண்டு அதிகாரிகளிடம் கூறினார்.
“நாம் மதுரை அருகே உள்ள பண்டைய சிவன் கோவில்களைச் சோதிக்க வேண்டும். குறிப்பாக, பழைய சுரங்கங்களின் குறிப்பு உள்ள இடங்களை.”
சுந்தரேசன் கேட்டார்:
“நீங்க வருவீங்களா?”
மதிவாணன் சிரித்து,
“இந்த வேட்டையிலிருந்து நான் பின்வாங்கவே மாட்டேன். இவனைக் கண்டு பிடிக்க நான் வந்தது. இப்போ தான் உண்மையான ஆரம்பம்.”
பகுதி 2 நிறைவு
அந்த இரவு மதிவாணன் தனியாக டைரியில் எழுதினார்:
“திருடர்கள் இருவர். ஒருவன் ஆண், ஒருத்தி பெண். அவர்களின் அறிவும் தைரியமும் சாதாரணம் அல்ல. ஆனால் அவர்கள் விட்டுச் சென்ற சுவடுகள் அவர்களை வழிநடத்தும். அடுத்த அடிக்கு நான் தயார். மதுரை தான் அடுத்த மேடை.”
வானத்தில் கருமேகங்கள் திரண்டு வந்தன. மழை பெய்யும் முன்னோட்டம்.
மதிவாணன் மனதில் மட்டும் ஒளி – அடுத்த அத்தியாயத்தில் உண்மையை வெளிக்கொணர வேண்டும் என்ற உறுதி.
0 Comments