நிழலின் அழைப்பு
சென்னை நகரத்தின் எல்லைக்குப் பக்கத்தில் பழைய கட்டிடங்கள் நிறைந்த ஒரு தெருவில், அரவிந்த் என்ற இளைஞன் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தான். அவன் வாழ்க்கை எளிதானதல்ல. பெற்றோர்கள் யார் என்று கூட அவனுக்குத் தெரியாது. சிறுவயதில் orphanage-ல் வளர்ந்தான். அங்கே இருந்த குழந்தைகளுக்கெல்லாம் கொஞ்சம் உறவுகள், வருகைகள் இருந்தாலும், அரவிந்துக்கோ எதுவுமே இல்லை. “நீ பிறந்ததே இந்த உலகம் உன்னைத் தனிமையில் தள்ளுவதற்காகத்தான்” என்று விதி கூறுவது போல.
அவன் நினைவில் எப்போதும் ஒளியை விட நிழல்தான் அதிகம். இரவு வந்தாலே, சுவர்களில் சாயல்கள் அசைந்தாடுவது போலத் தோன்றும். முதலில் அவன் அது கற்பனை என்று எண்ணினான். ஆனால் அவனுக்கே தெரியாமல், அந்த நிழல்கள் அவனிடம் பேசுவதைப்போல் இருந்தன.
சிறுவயது கனவுகள்
பத்து வயதில் orphanage-ன் பழைய அறையில் தனியாக தூங்கிக்கொண்டிருந்தான். மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. சுவர் மீது மின்சார விளக்கு விழ, ஜன்னலின் பட்டைகளின் சாயல் அசைந்தது.
அந்த சாயல் திடீரென்று வடிவம் மாறியது. மனிதனின் கையைப் போல நீண்டு, அவனிடம் சாய்ந்தது.
அவன் நடுங்கினான்.
“யாரு அங்க?” என்று மெல்ல கேட்டான்.
அந்த நிழல் பதில் அளித்தது போலத் தோன்றியது—அதன் அதிர்வுகளில் ஒரு சத்தம், அவனது மனதுக்குள்:
“நீ எங்களுக்குரியது… நீ எங்கள் வழித்தோன்றல்…”
அவன் பயந்து போர்வையில் முகத்தை மறைத்துக்கொண்டான். அந்த இரவு முழுவதும் நிழல்கள் அவனது சுற்றிலும் ஆடின.
இளைஞனின் வாழ்க்கை
இருபத்து மூன்று வயதானதும் orphanage விட்டு வெளியில் வந்தான். கொஞ்சம் வேலைகள் செய்து வாழ்ந்து கொண்டான்—புத்தகக் கடையில், delivery boy ஆக, சில சமயம் freelance art வேலைகளும். அவன் talent, இருளைக் கொண்டு வரைந்து காட்டுவது. கருப்பு கோலங்களால், pencil shading-ஆல் அற்புதமாக காட்சிகளை உருவாக்குவான்.
அவன் மனதுக்குள் எப்போதும் கேள்வி—“நான் யாரு? இந்த இருள் எனக்கு ஏன் இவ்வளவு நெருக்கமா?”
முதல் அறிகுறி
ஒரு இரவு, delivery வேலை முடிந்து வீட்டுக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தான். மழைத் தூறல். மின் வினியோகம் போய்விட்டது. தெருவில் இருட்டு.
அப்போது, மூன்று பேர் ஒருத்தி பெண்ணின் chain பறிக்க முயன்றார்கள். மக்கள் பார்த்தும் யாரும் தலையிடவில்லை.
அரவிந்தின் மனதில் கோபம் எழுந்தது. ஆனால் அவர்களைத் தடுக்க அவனுக்கு சக்தி இல்லை.
அந்த split second-இல், அவனது சுற்றியிருக்கும் இருள் திடீரென்று உயிர்ப்போடு அசைந்தது.
நிழல் தரையில் இருந்து உயர்ந்து, ஒரு கருப்பு கயிறு போல கும்பலின் கைகளைக் கட்டிப் பிடித்தது.
அவர்கள் பயந்து ஓடினர். பெண் மயங்கிப்போய் நின்றாள்.
அவன் தன் கையைப் பார்த்தான். அந்த கருப்பு சாயல் அவன் விரல்களோடு இணைந்து இருந்தது.
“இது என்ன… என்னோட கைகளா? இல்லை வேற யாரோட சக்தியா?”
பயமும் ஆச்சரியமும்
அவன் அன்றிரவு முழுக்க தூங்க முடியவில்லை.
அவன் கைகளைப் பரப்பினான்—சுவர் மீது இருந்த நிழல் அசைந்து, அவன் விரல்களுக்கு இணைந்தது.
அவன் கையை அசைத்தால், நிழலும் ஆயுதம் போல மாறியது.
ஒரு வாள் வடிவம். ஒரு சாட்டை வடிவம்.
ஆனால் சூரிய ஒளி வந்ததும், அவன் முயன்றாலும் எதுவும் இயங்கவில்லை.
நிழல்கள் சூரிய ஒளியில் சக்தி இழந்தது போல.
“நிழலின் அழைப்பு” மீண்டும்
அந்த இரவு மீண்டும் அவனுக்குக் கனவு வந்தது.
ஒரு இருண்ட அறையில், பல சாயல்கள் அவனைச் சுற்றி வந்தன. அவற்றின் குரல் ஒன்று சேர்ந்து:
“நாங்கள் உன்னோடு இருக்கிறோம்… எங்கள் சக்தியை ஏற்று… சூரியனை மறைக்கும் சாயலாக மாறி, எங்களை மீட்டு… உலகத்தை எங்கள் உரிமைக்கு கொண்டுவா…”
அவன் நடுங்கினான்.
“நான் யாரையும் காயப்படுத்த மாட்டேன்! நான் சாதாரண மனிதன் தான்!”
ஆனால் நிழல்கள் சிரித்தன.
“சாதாரணமா? உன் ரத்தத்தில் இருள் ஓடுகிறது, அரவிந்தா…”
அவன் விழித்துக்கொண்டான். நெஞ்சு வேகமாக துடித்தது.
சோதனை
மறுநாள் மீண்டும் அந்நகரில் chain-snatching நடந்தது. இந்த முறை அவன் நேரடியாக சாயல்களை அழைத்து தடுத்தான்.
அவன் சிந்தனையோடு அந்த நிழல்கள் உயிர்பெற்று, கும்பலின் கால்களை கட்டின.
ஆனால் அதை பார்த்த மக்கள் பயந்து கத்தினார்கள்.
“பேயா! இருள் வந்து பிடிச்சுடுச்சு!”
“தப்பிச்சிடுங்க!”
அந்த பெண் நன்றி சொல்லாமல், திகைத்தபடி ஓடி விட்டாள்.
அவன் நின்றான்.
“நான் காப்பாத்தினேன்… ஆனா மக்கள் என்னைப் பிசாசு போலப் பார்க்கிறாங்க…”
அவனுடைய மனதில் முதல் முறையாக மிகப்பெரிய கேள்வி எழுந்தது—
“இது வரமா? சாபமா?”
தனிமை
அந்த இரவுக்குப் பிறகு, அவன் வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்தான்.
அவன் முகம் சாதாரணம்தான். ஆனால் அவன் பின்னால் சுவர் மீது நிழல் பெரிதாக விரிந்திருந்தது.
அந்த நிழல் அவனுடைய சிரிப்போடு சிரித்தது.
அவன் தன்னையே சந்தேகித்தான்.
“நான் மனிதனா? இல்லை நிழலா?”
திடீர் சந்திப்பு
அந்த நேரத்தில், அவரது வீட்டுக்கு எதிரே ஒரு பெண் பத்திரிகையாளர் குடியேறினாள். பெயர் காயத்ரி.
முதலில் casual-ஆக friendly ஆனாள். அவனது drawings-ஐக் கண்டு வியந்தாள்.
“உன் படங்களில் எல்லாம் இருட்டு தான். ஒளி இல்லை. ஏன்?” என்று கேட்டாள்.
அவன் மெல்ல சிரித்தான்.
“ஒளி எப்போதும் யாருக்கோ சேர்ந்தது. நிழல் மட்டும் தான் என்னோடது.”
அவள் அந்த வார்த்தையில் சற்றே அதிர்ந்தாள்.
இறுதி தருணம் (Part 1 Climax)
ஒரு மாலை, காயத்ரி மற்றும் அரவிந்த் அருகிலுள்ள பஜாரில் நடந்து சென்றனர். அப்போது சில rowdies, காயத்ரியைத் தொந்தரவு செய்தார்கள்.
அரவிந்த் கோபத்துடன் கையை உயர்த்தினான். இருட்டில் இருந்து கருப்பு நிழல்கள் பாய்ந்து, அந்த rowdies-ஐ தரையில் வீழ்த்தின.
மக்கள் சத்தமிட்டு கூச்சலிட்டனர்.
“பேயன் வந்துட்டான்!”
காயத்ரி அவனை நம்பிக்கையோடு பார்த்தாள்.
“அது நீ தானே? அந்த நிழல்கள்…”
அவன் வியப்புடன் கண்ணீரோடு சொன்னான்:
“நான் யாரென்று தெரியல… ஆனா இந்த நிழல்கள் என்னை விடவே மாட்டேன்.”
அந்த இரவு அவன் வீட்டுக்கு வந்ததும், சுவர் முழுவதும் நிழல்கள் பரவி, ஒரே குரலில் சொன்னது:
“நிழலின் அழைப்பு நீ ஏற்காமல் போக முடியாது…”
அவன் கையைச் சாயலில் வைத்தான். அவன் விரல்கள் கருப்பு ஒளியில் மூழ்கின.
அந்த தருணத்தில், அரவிந்தின் விதி முடிவுற்றது.
அவன் இனி சாதாரண மனிதன் இல்லை.
அவன் தான் “சூரியன் மறுக்கும் சாயல்”.
0 Comments