மாளிகையின் தீப்பொறி
துரோகத்தின் பின்
முரளியின் மரணத்தை மூவர் தங்கள் கண்களால் பார்த்தபோது, அவர்களின் உள்ளம் கல்லாகியது.
அந்தத் தருணம், துரோகத்தின் விலையும் பேரரசின்残酷மும் ஒன்றாகத் தெளிவாக நின்றது.
ரவி மெதுவாக சொன்னான்:
“அவன் உயிரை விட்டான்… ஆனா, அவன் கண்ணீர்ல உண்மை இருந்தது.
அவனுடைய குடும்பம் இன்னும் சிறையில் இருக்கலாம். நம்மால் காப்பாத்த முடியும்.”
அருணும் கண்ணனும் மௌனமாக தலையசைத்தனர்.
ஆனால் அந்த இரவு அவர்கள் அனைவருக்கும் ஒரு முடிவு எடுக்க வைத்தது:
ஜேம்ஸின் கைகளில் இருக்கும் பெட்டியை காப்பாற்றாமல், உண்மை வெளிவராது.
ரகசியப் பிளான்
அடுத்த நாள் அதிகாலை, அவர்கள் ஒரு சிறிய அறையில் கூடி ஆலோசனை நடத்தினர்.
அச்சக உரிமையாளர் இன்னும் அவர்களிடம் இருந்தாலும், அவனை முழுமையாக நம்பவில்லை.
ஆனால் அச்சகத்தின் வரைபடங்களைப் பயன்படுத்தி, ஜேம்ஸின் மாளிகைக்கான இரகசிய நுழைவாயிலைக் கண்டுபிடித்தனர்.
அந்த மாளிகை, பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் அடையாளமாக பாரம்பரிய இந்திய-ஐரோப்பியக் கலவைக் கட்டிடக் கலை கொண்டு கட்டப்பட்டிருந்தது.
அதில் அடுக்குமாடிகளும், இரகசிய அறைகளும், வலுவான காவலர்களும் இருந்தனர்.
ஆனால் அச்சகக் காகிதங்களில் ஒரு பழைய திட்ட வரைபடம் கிடைத்தது—
அதிலிருந்து பின்புறக் கிடங்கின் அடியில் மறைவாயில் இருப்பது தெரிய வந்தது.
“நம்ம வாழ்க்கையே போகட்டும்… ஆனா அந்தப் பெட்டி எங்களுக்கு தேவை,” — கண்ணன் வலிமையுடன் சொன்னான்.
அந்தக் குரலில் சத்தியத்தின் நெருப்பு எரிந்தது.
நெருப்பு கிளம்பும் முன்னோட்டம்
அந்த இரவு, மழை விலகியிருந்தாலும் காற்று கடுமையாக அடித்தது.
மாளிகையின் வெளிப்புறத்தில் காவலர்கள் விளக்குகளோடு சுற்றி வந்தனர்.
சுவர்களின் மேலே பாம்பு போல பனிக்கூழ் படிந்திருந்தது.
மூவரும் பின்புறக் கிடங்கின் வழியாக இருளில் நுழைந்தனர்.
அவர்களது கண்களில் அச்சம் இல்லை; உறுதியே இருந்தது.
ரவியின் காயம் இன்னும் வலித்தாலும், அவன் அந்த வலியை மறந்து முன்னேறினான்.
அவன் தன் கையில் இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியக் காகிதத்தை சுருக்கிப் பிடித்திருந்தான்.
மாளிகையின் இருள்
அவர்கள் அடுக்குமாடிக்குள் நுழைந்ததும்,
கறுப்பு கல் சுவர்கள், ஈரப்பதம் நிறைந்த காற்று, மெதுவான எலியின் சத்தம்—
அந்த இடம் மரணத்தின் வாசனையைப் போலவே இருந்தது.
மந்தமான விளக்கின் வெளிச்சத்தில் இரும்புப் பெட்டி தெளிவாகக் கண்ணில் பட்டது.
ஆனால் அவர்கள் அருகில் செல்வதற்குள், திடீரென விளக்குகள் எரிந்தன.
சுற்றிலும் காவலர்கள் நிறைந்தனர்.
அவர்கள் நடுவில் ஜேம்ஸ் தோன்றினான்— முகத்தில் பெருமித புன்னகையுடன்.
“அழகான சத்தியம் எழுதினீங்க… ஆனா உண்மை என் கையில் தான் இருக்கும்,” — அவன் குளிர்ச்சியான குரலில் சொன்னான்.
முதல் மோதல்
அந்தச் சூழ்நிலையில் கண்ணன் முன்னேறினான்.
அவன் தனது தடியால் காவலர்களை எதிர்கொண்டான்.
அவனது உடலின் ஒவ்வொரு அசைவும், காவல் துறையில் கற்றுப் பெற்ற ஒழுங்கான பயிற்சியின் அடையாளம்.
அருண், கேமராவை பாதுகாக்கும் விதமாக, சுவரை ஒட்டி நின்று காட்சிகளைப் பதிவுசெய்தான்.
அவன் கேமரா சுடும் ஒவ்வொரு ஒளிச்சுடரும், உண்மைக்கான சாட்சியாக மாறியது.
ரவி, தனது காயம் இருந்தும், பெட்டியை நோக்கி நகர்ந்தான்.
அவன் கையால் பூட்டைத் தொடும் முன், ஜேம்ஸ் அவனை தடுத்தான்.
தீப்பொறியின் ஆரம்பம்
போராட்டம் கடுமையாகிக் கொண்டிருந்தது.
அச்சக உரிமையாளர், யாருடைய பக்கம் நிற்பது என்று குழப்பத்தில் இருந்தான்.
ஆனால் இறுதியில் அவன் திடீரென மாளிகையின் மேல் தளத்தில் இருந்த மண் விளக்குகளை தரையில் எறிந்தான்.
அந்த விளக்குகள் உடைந்து நெருப்பு பறந்தது.
மாளிகையின் உலர்ந்த மரப் பொருட்கள் அந்த நெருப்பில் மிதந்தன.
மின்னல் போல ஒளிரும் அந்த நெருப்பு, “உண்மை எரியாது” என்ற சத்தியத்தை நினைவூட்டியது.
ஜேம்ஸின் ஆத்திரம்
மாளிகை தீப்பிடித்துக் கொண்டிருக்க, ஜேம்ஸ் ஆத்திரத்தில் கத்தினான்.
“இந்த நெருப்பு உங்க உயிரையும் சத்தியத்தையும் எரிச்சுடும்!”
அவன் துப்பாக்கியை எடுத்தான்.
ஆனால் கண்ணன் தனது தடியால் அவனைத் தாக்கினான்.
துப்பாக்கி தரையில் விழுந்தது.
அந்தக் காட்சி, பேரரசின் அகங்காரத்திற்கு எதிராக ஒரு சிறிய வெற்றி போலத் தோன்றியது.
உண்மை வெளிச்சம்
தீ மாளிகையின் அறைகளில் பரவியபோது,
சுவர்களில் மறைக்கப்பட்டிருந்த பல ஆவணங்கள் வெளிப்பட்டன.
அவற்றில் நாட்டின் சுதந்திரப் போராட்டத்தை அடக்கும் திட்டங்களும்,
போராட்ட வீரர்களின் பெயர்களும் இருந்தன.
அருண் அவற்றை தனது கேமராவில் புகைப்படம் எடுத்தான்.
ஒவ்வொரு படம், எதிர்காலத்தின் ஆயுதமாக மாறியது.
தியாகத்தின் தருணம்
அந்த தீப்பொறியில் ரவி தனது காயத்தைக் கவனிக்காமல்,
பெட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு வெளியேற முயன்றான்.
கண்ணன் அவனைத் தாங்கியபடி கதவின் வழி அழைத்துச் சென்றான்.
அருண் கேமராவை மார்பில் சுருக்கிப் பிடித்தான்.
மாளிகையின் கூரை இடிந்து விழத் தொடங்கியது.
ஆனால் மூவரின் கண்களில் பயம் இல்லை.
அவர்களது கண்களில் நம்பிக்கை, சத்தியம், சுதந்திரத்தின் ஒளி மட்டும் இருந்தது.
தீயின் பின் விடியல்
அவர்கள் வெளியேறியவுடன், மாளிகை முழுவதும் தீயில் மூழ்கியது.
அந்தத் தீ, பேரரசின் அகங்காரத்தை எரிக்கும் சின்னமாக மாறியது.
விடியலில் சூரியன் உதிக்க, மூவரும் ஒரு பாறையின் மேல் நின்று மாளிகை எரிவதைப் பார்த்தனர்.
ரவி தனது கையில் இருந்த பெட்டியை உயர்த்திக் காட்டினான்.
அருண் கேமராவை வானத்தை நோக்கி உயர்த்தினான்.
கண்ணன் தனது தடியை நிலத்தில் பதித்தான்.
“இது தான் நம்ம தீப்பொறி!
நம்ம சத்தியம் எரியாது, நம்ம உண்மை அழியாது!” — அவர்கள் ஒரே குரலில் கூவினர்.
0 Comments