கல்லூரி கேன்டீன்

மாலை நேரம். கேன்டீன் பரபரப்பாக இருந்தது. மாணவர்கள் குழுக்களாக சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். ஒரு மூல மேசையில் கொடி மலர் தனியாக அமர்ந்து தேநீர் குடித்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது அரவிந்த் அங்கு வந்தான்.

அரவிந்த் (சிரிப்புடன்):

“நான் உங்க பக்கமா அமரலாமா?”

கொடி மலர் (சிறிது சிரித்தபடி):

“ஏன் கேட்டுப் போறீங்க? எப்போவும் வந்துட்டே இருக்கீங்களே.”

அவன் அமர்ந்து அவளை பார்த்தான். அவளது முகம் மென்மையாக மாறியிருப்பதை அவன் கவனித்தான்.

அரவிந்த்:

“கொடி மலர், நீங்க என்னை மறுத்தாலும், என் உள்ளத்தில் உங்க இடம் அதிகமாகவே இருக்கிறது. நான் உங்களை நேசிக்கிறேன். அதை மாற்ற முடியாது.”

கொடி மலர் (சிறிது நிமிடங்கள் அமைதியாக இருந்து):

“அரவிந்த், உங்க பாசம் உண்மையானதா என்று எனக்கு சந்தேகம் வந்தது. ஆனா… நீங்க தொடர்ந்து காட்டுற அன்பு, உங்க கவலை… அது என்னை குழப்புறது.”

அரவிந்த் அவளை நேராக பார்த்தான்.

அரவிந்த்:

“கொடி… உன்னை நான் சும்மா விரும்பல. உன் கனவு என் கனவாகவும் ஆகணும். உன்னோட வெற்றி, எனக்கு பெருமை ஆகணும்.”

கொடி மலர் கண்ணில் சிறிய நீர்த்துளிகள் தெரிந்தன.

கொடி மலர்:

“நான் இன்னும் 'ஆம்'ன்னு சொல்ல முடியல. ஆனா… உன்னை வெறுக்க முடியாமலே இருக்கிறேன்.”

அந்த வார்த்தைகள் அரவிந்தின் மனதை மகிழ்ச்சியால் நிரப்பின.

மழை மற்றும் ஒப்புதல்

சில நாட்கள் கழித்து. மழை பெய்துக் கொண்டிருந்தது. கல்லூரி வளாகத்தில் மாணவர்கள் குடையுடன் நடந்தனர்.

கொடி மலர், குடையில்லாமல் வேகமாக நடந்து கொண்டிருந்தாள். திடீரென, அரவிந்த் தனது குடையை அவளின் மீது விரித்தான்.

அரவிந்த் (சிரித்தபடி):

“நீங்க மழையில நனைந்துட்டு போனால், யாரு கவலைப்படுவாங்க தெரியுமா?”

கொடி மலர் (சிறிது வெட்கத்துடன்):

“யார்?”

அரவிந்த்:

“நான்.”

அவள் சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பிலேயே அவளது மனம் திறந்து விட்டது.

கொடி மலர் (மெல்லிய குரலில்):

“அரவிந்த்… நீங்க எப்போவும் என்னை மதிச்சீங்க. என் கனவை புரிஞ்சீங்க. உங்க உண்மைதான் என்னை வென்றுடுச்சு. இனிமேல்… உங்களை என் வாழ்க்கையில் பங்கெடுக்கும் மனிதனா பார்க்கிறேன்.”

அவளது வார்த்தைகள் அரவிந்தின் கண்ணில் மகிழ்ச்சி கண்ணீரை வரவைத்தது.

சிவாவுடன் உரையாடல்

அடுத்த நாள். வகுப்புக்குப் பிறகு, சிவா மற்றும் கொடி மலர் கல்லூரி தோட்டத்தில் நடந்து கொண்டிருந்தனர்.

சிவா:

“கொடி, நீங்க மகிழ்ச்சியா இருக்கிறீங்க போல இருக்கு. ரகசியமா என்ன நடந்தது?”

கொடி மலர் (சிரித்தபடி):

“நான்… அரவிந்தை ஏற்றுக்கிட்டேன்.”

சிவா சிறிது அமைதியாக நின்றான். பின்னர் சிரித்தான்.

சிவா:

“அது நல்ல விஷயம் தான். அவன் உங்களை உண்மையிலேயே நேசிக்கிறான். ஆனா கொடி, ஒரு நண்பனாக நான் ஒரு விஷயம் சொல்றேன் – காதலுக்கும் கனவுக்கும் இடையே சமநிலை வேண்டும். அதை மறக்கக்கூடாது.”

கொடி மலர் (தலையசைத்து):

“ஆம். அதுதான் என் நிபந்தனை. அரவிந்தும் அதை புரிஞ்சிருக்கான்.”

மூவரின் நட்பு

அந்த நாட்களில் மூவரும் – கொடி மலர், அரவிந்த், சிவா – இணைந்து பல மணி நேரங்கள் பேசினார்கள், படித்தார்கள்.

அரவிந்த் சில சமயம் சின்ன சின்ன கிண்டல்களால் அனைவரையும் சிரிக்க வைத்தான்.

அவர்கள் மூவரும் கல்லூரியில் ஒரு “அழகான நட்பு முத்திரை” பதித்தார்கள்.

சிவாவின் வாய்ப்பு

ஒரு நாள், வகுப்பில் பேராசிரியர் அறிவித்தார்:

“எங்கள் கல்லூரியிலிருந்து தேர்வு செய்யப்பட்டு, வெளிநாட்டில் ஆராய்ச்சி ப்ராஜெக்டில் சேரும் வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது. அதில் ஒருவராக நம்ம சிவா தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கிறார்.”

மாணவர்கள் கைதட்டினர்.

அதைக் கேட்ட கொடி மலர் சிறிது துக்கமாகினாள்.

கொடி மலர்:

“சிவா, நீங்க போறீங்களா உண்மையிலே?”

சிவா (சிரித்தபடி):

“ஆம் கொடி. இது எனக்குப் பெரிய வாய்ப்பு. ஆறு மாதம் தான். திரும்பி வந்துவிட்டேன் என்றால், மீண்டும் நம்ம மூவரும் சேர்ந்து சந்தோஷமாக இருப்போம்.”

அரவிந்த் (தோழனின் தோளை தட்டி):

“சிவா, உன் உழைப்புக்குத் தான் இந்த வெற்றி. நம்மை மறக்காமல் கால் செய்யணும்.”

சிவா:

“கண்டிப்பா. நீங்க இருவரும் சந்தோஷமா இருக்கணும். என் வாழ்த்து எப்போதும் உங்க கூட இருக்கும்.”

விடைபெறும் தருணம்

விமான நிலையம். கொடி மலர் மற்றும் அரவிந்த், சிவாவை அனுப்ப வந்திருந்தனர்.

கொடி மலர் (கண்ணீருடன்):

“சிவா, நீங்க போறது எனக்கு சோகமா இருக்கு. ஆனா உங்க கனவு பெரியது. அதுக்காக நீங்க செல்வதை நான் ஆதரிக்கிறேன்.”

சிவா (சிரித்தபடி):

“நீங்க இருவரும் வலிமையா இருங்க. நான் வரும்போது, கொடி நீங்க இன்னும் உயர்ந்து நிற்கணும். உங்க கனவுகளுக்கு நெருக்கமாக இருக்கணும்.”

அரவிந்த்:

“சிவா, நம்ம உறவு கல்லு மாதிரி. தூரம் எவ்வளவு இருந்தாலும், நட்பு உடையாது.”

சிவா விமானத்தில் ஏறிக்கொண்டான். கொடி மலரின் கண்கள் நீர்த்துளியால் நிறைந்தன.

அரவிந்தின் வாக்குறுதி

விமானம் பறந்த பிறகு, அரவிந்த் கொடி மலரிடம் மெதுவாக பேசினான்.

அரவிந்த்:

“கொடி… சிவா இல்லாம நம்ம வாழ்க்கை கொஞ்சம் வெறிச்சோடிப் போகும். ஆனா நீங்க கவலைப்படாதீங்க. நான் உங்க பக்கம்தான் இருப்பேன். உங்க படிப்புக்கும் கனவுக்கும் நான் முழுமையாக துணை நிற்பேன்.”

கொடி மலர் (மெல்லிய புன்னகையுடன்):

“அரவிந்த், நீங்க என்னோட வாழ்க்கையில் வந்தது ஒரு திருப்புமுனை. உங்க வாக்குறுதியை நான் நம்புறேன். ஆனா எப்போவும் நினைவில் வச்சுக்கோங்க – என் கனவு தான் என் முதன்மை.”

அரவிந்த்:

“அதுதான் என்னோட முதன்மையும்.”

அவர்கள் இருவரும் கல்லூரிக்கு திரும்பும்போது, எதிர்காலம் எவ்வாறு மாறப் போகிறது என்றதை அவர்கள் இருவரும் சற்றும் உணரவில்லை.