சின்னக் கிராமத்தின் மர்மம்
மலைகளால் சூழப்பட்ட காரியூர்பட்டி என்ற ஒரு கிராமம்.
இந்தக் கிராமம் பகலில் சாதாரணமாக இருந்தாலும், இரவில் சில மர்மங்கள் நிகழ்ந்தன.
ஒவ்வொரு மாதமும் அமாவாசை இரவு, கிராமத்தின் புறக்கோவில் அருகே ஒரு வழிபாடு நடப்பதாக மக்கள் கிசுகிசுக்கினார்கள்.
ஆனால் அந்த வழிபாடு யாரும் நேரில் பார்த்ததில்லை.
பார்த்தவர்கள்… மறுநாள் உயிரோடு இல்லாமல் போய்விடுவார்கள்!
மூதாட்டிகள் எச்சரித்தார்கள்:
“இரவு புறக்கோவிலுக்கு அருகே போகாதீர்கள்… அங்கே மனித வழிபாடு நடக்கிறது…”
ஆர்வமுள்ள ஆராய்ச்சியாளர்
நகரிலிருந்து வந்த ராம் என்ற இளம் பத்திரிகையாளர், இந்தக் கதையை கேட்டான்.
அவனுக்கு உண்மையைக் கண்டுபிடிக்கவேண்டும் என்ற பேரார்வம்.
“மக்கள் ஏன் இப்படி பயங்கரக் கதைகளைப் பேசுகிறார்கள்?
அது உண்மையா? இல்லையா? நான் நேரில் பார்த்து எழுத வேண்டும்,” என்று அவன் முடிவு செய்தான்.
கிராம மக்கள் தடுத்தும், எச்சரித்தும், அவன் கேட்கவில்லை.
“நான் யாருக்கும் தீங்கு செய்யவில்லை. வழிபாடு என்றால் அதை ஆராய்வதில் தவறில்லை,” என்று அவன் உறுதியாகச் சொன்னான்.
இரவு நுழைவு
அமாவாசை இரவு வந்தது.
வானம் முழுக்க கருப்பு.
காற்றே அடங்கிப்போனது போல அமைதி.
ராம் தனது கேமரா, ஒலி பதிவுக்கருவி, டார்ச் எடுத்து, புறக்கோவிலுக்கு சென்று கொண்டிருந்தான்.
கோவில் பழைய கற்களால் கட்டப்பட்டது. சுவர் மீது பசுமை படர்ந்திருந்தது.
அருகே உள்ள காட்டில் ஆந்தையின் சத்தம் கேட்டது.
அவன் மெதுவாகக் கோவிலை அடைந்தான்.
அப்போது திடீரென, உதிரக் காற்று அவனைத் தாக்கியது.
மர்ம வழிபாடு
கோவிலின் உள்ளே ஒளிர்ந்தது.
அங்கு சிலர் கருப்பு ஆடையில், தீ மூட்டி, வழிபாடு செய்து கொண்டிருந்தனர்.
அவர்கள் முகத்தில் சிவப்பு சாயம் பூசப்பட்டிருந்தது.
அவர்கள் கையில் வாளும், பழைய பாம்புச் சிலைகளும் இருந்தன.
அவர்கள் ஒலி எழுப்பினார்கள்:
“அந்த சக்தி வெளிப்படட்டும்… இரவு உயிரை எங்களுக்கு அருளட்டும்…”
ராம் அதைப் பார்த்து நடுங்கினான்.
அவர்கள் முன்னே ஒரு மனித உருவம் கட்டப்பட்டிருந்தது.
அது ஒரு கிராமத்து இளம் பெண்!
சாபத்தின் உண்மை
ராம் அந்தக் காட்சியை ஒளிப்பதிவு செய்யத் தொடங்கினான்.
ஆனால் திடீரென, அவனது கேமரா அணைந்துவிட்டது.
அவன் விளக்கே ஒளிரவில்லை.
அடுத்த நொடி, அந்த வழிபாடு செய்தவர்கள் அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் அவனை நோக்கிப் பார்த்தார்கள்.
அவர்களின் கண்கள் சிவப்பாக எரிந்தன.
ஒருவர் குரல் கொடுத்தான்:
“இரவு வழிபாட்டை யாரும் கண்டு விடக் கூடாது. இப்போது நீயும் எங்களுக்குச் சேர்ந்துவிடுவாய்.”
இரவின் பலி
அவர்கள் எல்லோரும் பாட ஆரம்பித்தார்கள்.
அந்தப் பெண் கண்ணீரோடு அழுதாள்.
ராம் அவளை காப்பாற்ற ஓடினான்.
ஆனால் கோவிலின் உள்ளே மண் தானாக எழுந்து, அவனைச் சுற்றிக் கொண்டது.
அவன் நகர முடியவில்லை.
அப்போது அந்த வழிபாட்டின் நடுவே –
கருப்பு புகையிலிருந்து ஒரு பேய்மையான உருவம் வெளிப்பட்டது.
அது நீண்ட தலைமுடியுடன், இரத்தக் கண்ணோடு, கூக்குரல் விட்டது.
“எனக்கு உயிர் வேண்டும்… இரவின் உயிர் வேண்டும்…” என்று அது கத்தினது.
மரணமா? விடுதலையா?
ராம் தன்னுடைய கடைசி துணிவை பயன்படுத்தினான்.
அவன் கையில் இருந்த புனித நாண் மாலை நினைவுக்கு வந்தது.
அவனது தாய் அவனுக்கு கொடுத்திருந்தாள்.
அதை அவன் எடுத்துக் கையில் உயர்த்தினான்.
அந்த ஒளியில் பேய் உருவம் பின் சென்றது.
வழிபாடு செய்தவர்கள் கத்தி, ஒருவரையொருவர் விழுந்தனர்.
அந்தப் பெண் கட்டிலிருந்து விடுபட்டாள்.
ஆனால் கோவில் சிதறி, உள்ளே இருந்த அனைத்தும் சாம்பலானது.
முடிவின் மர்மம்
ராம் அந்தப் பெண்ணை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே வந்தான்.
கிராம மக்கள் அவனைப் பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தார்கள்.
“நீ உயிருடன் திரும்பினாய்… அது எவ்வளவு சாத்தியமில்லாதது தெரியுமா?” என்று அவர்கள் கூறினார்கள்.
ராம் தனது குறிப்புகளை எழுதியான்.
அவன் சிந்தித்தான்:
“இரவின் வழிபாடு இன்னும் முழுமையாக அழிந்துவிடவில்லை.
அவர்கள் மீண்டும் திரும்புவார்கள்.
அந்த இரவின் பசி ஒருபோதும் தணியாது…”
முடிவுரை
இரவின் வழிபாடு,
அமாவாசை இரவுகளில் இன்னும் எங்கோ நிகழ்கிறது.
அதை நேரில் காண்பவர்கள்…
மீண்டும் பகலைக் காண முடியாமல் போய்விடுகிறார்கள்.
0 Comments