கல்லறையில் காத்திருக்கும் குரல்

 1. கல்லறையின் இருள்

மதுரையைச் சேர்ந்த பழைய கிராமமான காரையூர்.

அந்த கிராமத்தின் பின்புறம் ஒரு பழைய கல்லறை இருந்தது.

அங்கே நூறு வருடங்களுக்கு முன்பே அடக்கம் செய்யப்பட்டவர்கள் இருந்தார்கள்.

ஆனால் அந்த கல்லறை பற்றி ஒரு கிராமக் கதையுண்டு.

அங்கு இரவு 12 மணிக்கு சென்றால் – “ஒரு குரல் உன்னைக் கூப்பிடும்” என்று சொல்வார்கள்.

அந்த குரலை கேட்டவனோ, மறுநாள் உயிரோடிருக்க மாட்டான்.

கிராமவாசிகள் அந்தக் கல்லறையை இரவு நேரத்தில் கூட கடக்காமல் இருப்பார்கள்.

2. நகரத்திலிருந்து வந்த இளைஞர்கள்

சென்னையில் படித்துக்கொண்டிருந்த நால்வர் – கார்த்திக், ப்ரவீன், ஜெயா, வருண் –

இவர்கள் நண்பர்கள்.

கதை, சவால், adventure என்று எப்போதும் சலசலப்பில் இருப்பவர்கள்.

ஒருநாள் யூடியூபில் haunted places பற்றி பார்த்துக்கொண்டிருந்த போது, காரையூர் கல்லறை பற்றி தெரிந்தது.

கார்த்திக்:

“Guys, இதுதான் சரியான இடம்! நாம அங்கே போய் ஒரு வீடியோ எடுத்து விட்டோம் என்றால் – நம்ம சேனல் வெடிச்சு புடிக்கும்!”

ஜெயா (சிறிது பயந்து):

“ஆனா… கல்லறை dangerous-ஆ இருக்கும்னு சொல்லறாங்க. உயிரோட திரும்ப முடியலாமே?”

வருண் (சிரித்துக் கொண்டு):

“கதை எல்லாம் பழைய பாட்டு. நம்ம காமெரா இருக்கிறது. உண்மையா இருந்தா பிடிச்சிடலாம். இல்லையென்றால்… அப்படியே adventure trip.”

ப்ரவீன் உடனே சம்மதித்தான்.

3. கல்லறையில் முதல் நுழைவு

அவர்கள் ஒரு இரவு 11:30க்கு, கேமரா, டார்ச், tripod எல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு கல்லறைக்குச் சென்றார்கள்.

அங்கெல்லாம் காட்டு மூங்கில், கறுப்பு பாம்பு, இருண்ட மரங்கள்.

கல்லறைக்குள் நுழைந்ததும், அவர்கள் பக்கத்தில் உள்ள கல்லில் பழைய எழுத்துக்கள் கண்டனர்:

“இங்கு அடக்கம் செய்யப்பட்டது – பவானி – 1897.”

ஜெயா:

“ஓ மை காட்… 1897-ல இருந்த ஒரு பெண்ணின் கல்லறை!”

அந்த கல்லறையின் அருகே பெரிய பிளவு இருந்தது.

அதிலிருந்து ஓர் அசிங்கமான சத்தம் வந்தது.

“வா… வா… என்னை விடுவி…”

4. குரலின் ஆரம்பம்

முதல் முறையில் யாரும் அதை நம்பவில்லை.

ஆனால் கேமராவில் அந்த சத்தம் தெளிவாக ரெக்கார்டானது.

ப்ரவீன் (அதிர்ச்சி):

“Guys, நீங்க கேட்டீங்களா? யாரோ ‘வா’ன்னு கூப்பிடுறாங்க!”

வருண்:

“இது தான் நம்ம வீடியோவுக்கு jackpot!”

அவர்கள் அந்த கல்லறையின் பக்கம் சென்று, tripod-ஐ வைத்தனர்.

சுட்டெரிக்கும் காற்று வீசியது.

அதோடு சேர்ந்து அந்த குரல் வலுத்தது.

“என்னை யாரும் காப்பாற்றல… நான் இங்கே காத்திருக்கிறேன்… இரத்தம் வேண்டும்…”

5. பவானியின் கதை

திடீரென்று, கல்லறை கல் தானாக சற்றே நகர்ந்தது.

அவர்கள் அனைவரும் பின் வாங்கினர்.

அந்த நேரத்தில் ஒரு பெண் உருவம் – வெள்ளை ஆடையில், கண்கள் சிவப்பாக எரிந்து – அவர்கள் முன்னால் தோன்றியது.

பவானி (ஆவி):

“நான்… பவானி! என் உயிரை கொன்றவர்களால் என் ஆன்மா அமைதி அடையவில்லை.

நான் கல்லறையில் சிக்கிக்கொண்டேன்.

நூறு ஆண்டுகளாக நான் குரல் கொடுக்கிறேன்… யாரும் என்னை விடுதலை செய்யவில்லை.”

ஜெயா (அச்சத்துடன்):

“நீ என்ன செய்யணும்?”

பவானி:

“என் இரத்தத்தை சிந்திய குடும்பம் இன்னும் இந்த கிராமத்தில் வாழ்கிறது.

அவர்களின் வாரிசுகள் எல்லாம் மரணிக்கணும்.

அவர்களின் ரத்தத்தால்தான் என் சாபம் முடியும்.”

6. திகில் பெருகுகிறது

அந்த வார்த்தையுடன், கல்லறை முழுவதும் அதிர்ந்தது.

காற்று புயலாக அடித்தது.

மரங்கள் முறிந்த சத்தம்.

டார்ச் விளக்குகள் அணைந்தன.

ப்ரவீன் திடீரென்று தரையில் விழுந்தான்.

அவனின் கண்களில் வெள்ளை மேகம் போல திரை.

அவனின் வாயிலிருந்து அதே பவானியின் குரல்:

“என்னை யாரும் நிறுத்த முடியாது… நான் காத்திருக்கிறேன்…”

7. கிராம பாட்டியின் எச்சரிக்கை

அவர்கள் ப்ரவீனை தூக்கிக் கொண்டு கிராமத்துக்குள் ஓடினார்கள்.

அங்கே ஒரு வயதான பாட்டி அவர்களை பார்த்ததும், நடுங்கிக் கொண்டு:

பாட்டி:

“நீங்க அந்த கல்லறைக்குப் போயிட்டிங்களா?

அங்க அடக்கம் செய்யப்பட்ட பவானி ஒரு சாபமிடப்பட்ட ஆன்மா.

அவளை அவள் காதலன் தான் துரோகம் பண்ணினான்.

அவளை உயிரோடவே கல்லறைக்குள் புதைத்தாங்க.

அதனால்தான் அவள் இன்னும் குரல் கொடுக்கிறாள்.”

அவர்கள் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

8. சாபத்தின் உச்சம்

அடுத்த இரவு.

அவர்கள் மீண்டும் கல்லறைக்குச் செல்ல முடிவு செய்தனர்.

ப்ரவீன் இன்னும் நன்றாக இல்லை.

ஆனால் அவனே வற்புறுத்தினான்:

ப்ரவீன் (ஆவியின் தாக்கத்தில்):

“நான் போகணும்… இல்லையென்றால் அவள் என்னை விடமாட்டா…”

அவர்கள் நால்வரும் கல்லறையில் நின்றனர்.

அந்த நேரத்தில் பவானியின் ஆவி வானத்தில் மிதந்தது.

அவள் குரல் முழங்கியது:

“எனக்கு ரத்தம் வேண்டும்… இல்லையென்றால் நீங்களும் இங்கே அடக்கம் செய்யப்படுவீர்கள்!”

9. உயிரும் மரணமும்

விக்ரமடா கார்த்திக் – அவன் தைரியமாக முன்வந்தான்.

அவன் பைபிள் வசனங்களும், சாமி புகைப்படமும் எடுத்துவந்தான்.

அவன் உரக்க ஜெபம் சொல்ல ஆரம்பித்தான்.

அந்த ஒலி கல்லறையை அதிர வைத்தது.

பவானி கத்தினாள்:

“இல்லை… நான் விட மாட்டேன்!”

ஆனால் அந்த ஒளி அவளைத் தொட்டவுடன், அவள் மெதுவாக கரைந்துவிட்டாள்.

அவளின் குரல் மட்டும் காற்றில் மிதந்தது:

“நான் இன்னும் காத்திருக்கிறேன்…”

10. முடிவில்லா குரல்

அவர்கள் எல்லோரும் உயிரோடு பிழைத்தார்கள்.

ஆனால் ப்ரவீன் அந்த நாளிலிருந்து எப்போதும் நிசப்தமாக இருக்கிறான்.

சில நேரங்களில், அவன் வாயிலிருந்து “வா…” என்று மெதுவாக வரும்.

இன்றும் அந்த கல்லறையில் இரவு 12 மணிக்கு சென்றால் –

ஒரு பெண் குரல் கேட்கும்.

அது அழைப்பதுபோல இருக்கும்.

அதன் வார்த்தை:

“என்னை விடுவி… நான் காத்திருக்கிறேன்…”