இன்ஸ்பெக்டர் அனிதா -1

 மர்மத்தின் தொடக்கம்

கோயம்புத்தூர் நகரம் எப்போதுமே ஓர் இயந்திர நகரம் போல இயங்கிக் கொண்டிருக்கும். கார்களின் சத்தம், டீசல் புகை, பேருந்து நிறுத்தங்களில் நெரிசல் – இவை எல்லாம் அந்நகரின் இயல்பான காட்சிகள். ஆனால் அந்த நகரின் அமைதியை சிதைக்கும் வகையில் கடந்த மூன்று மாதங்களாக விசித்திரமான மரணங்கள் நிகழத் தொடங்கின.

இளம் ஆண்களும் பெண்களும் திடீரென தற்கொலை செய்து கொண்டனர் என்ற செய்தி தொடர்ச்சியாக போலீசாரிடம் வந்துகொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு சம்பவத்திலும் ஒரு வினோதமான ஒற்றுமை இருந்தது – எல்லோருமே தூக்கிட்டு இறந்தவர்கள். வீட்டிலோ, விடுதிலோ அல்லது தனியாக வாடகை அறைகளிலோ அவர்கள் மரணம் அடைந்தனர். ஆனால் யாருக்கும் புரியவில்லை – ஏன்?

அனிதாவின் அறிமுகம்

இன்ஸ்பெக்டர் அனிதா, முப்பது வயதிற்கும் குறைவானவர். கருப்பு நிற சீருடையில் தன்னம்பிக்கையுடன் செயல்படும் அவள், தனது கூர்மையான சிந்தனைக்காக பிரபலமானவர். சட்டம் அவளுக்குப் பொறுப்பு மட்டுமல்ல, அது அவளுடைய உயிராகவும் இருந்தது.

கோயம்புத்தூர் சென்ட்ரல் போலீஸ் ஸ்டேஷனில் அவளுக்கான டேபிள் எப்போதுமே கோப்புகளால் நிரம்பியிருந்தது. அந்த நாளும், காலை எட்டு மணி நேரம் ஆனதும், அவள் அலுவலகத்தில் வந்தவுடன், கையில் ஒரு தடிமனான பைலை வைத்து கான்ஸ்டபிள் பழனிவேல் அவளைச் சந்தித்தார்.

“மேடம், நேற்று இரவு திருப்பூர் சாலை பக்கம் ஒரு மாணவர் தூக்கிட்டு இறந்திருக்கிறார். வயது இருபத்தி இரண்டு தான். இது இந்த மாதம் ஆறாவது கேஸ்.”

அனிதா கண்களை சுருக்கி கோப்பைப் பார்த்தாள். அந்தப் பக்கங்களில் இருந்த புகைப்படங்கள் அவளுக்கு பழக்கமானதாய் தோன்றின. ஒரே மாதிரியான காட்சிகள் – ஒரு சுவர், ஒரு ரசிகர் ஹுக், ஒரு பாம்பு கயிறு அல்லது துப்பட்டா, அதில் தொங்கும் இளம் உயிர்.

“இது சாதாரண தற்கொலை மாதிரி தெரியலே. எல்லாரும் ஒரே மாதிரி இறக்கிறார்கள். ஏதோ யாரோ பின்னாலிருந்து கட்டுப்படுத்துற மாதிரி இருக்குது.” என்று அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்.

முதல் விசாரணை

அவள் உடனே சம்பவ இடத்துக்கு கிளம்பினாள். அந்த அறை, மாணவர்கள் வாடகைக்கு எடுத்திருந்த சிறிய லோட்ஜ் அறை. உள்ளே சிதறிய புத்தகங்கள், மேசையில் திறந்து கிடந்த லேப்டாப், படுக்கையில் இன்னும் மணமகள் போல் மலர்ந்து நிற்கும் ரோஜா குவியல்.

அனிதா சுற்றிலும் பார்த்தபோது, சுவரில் பெரிய எழுத்துக்களில் எழுதி இருந்த வாக்கியம் அவளது கவனத்தைப் பிடித்தது:

“நான் யாருக்கும் சுமையாக இருக்கக் கூடாது.”

அது ஒருவிதமாக மிகவும் செயற்கையானதாக இருந்தது. இளமை பருவத்திலேயே தற்கொலை செய்தவர்கள் பெரும்பாலும் உணர்ச்சிமிகுந்த கடிதங்களை எழுதுவார்கள். ஆனால் இங்கு இருந்த வரிகள் வெறும் சாமான்யமான வாக்கியம் போல.

அனிதா அந்தக் குறிப்பு நோட்டைப் பக்கவாட்டில் கவனித்தாள். கைஎழுத்து சற்று நடுக்கமாக இருந்தது. அது உண்மையில் அந்த மாணவனுடைய கைஎழுத்து தானா என்று அவளுக்குச் சந்தேகம் வந்தது.

“பழனிவேல், forensic-க்கு அனுப்பு. கைஎழுத்து test பண்ணணும். அவனுடைய பழைய நோட்டுக்களோட compare பண்ணணும்.”

“சரி மேடம்.”

மதிவாணனின் அறிமுகம்

அந்த நேரத்தில், கதவைத் தள்ளி உள்ளே வந்தார் ஒரு உயரமான, மெலிந்த உடல் அமைப்புடையவர். வெள்ளை சட்டை, கருப்பு பேண்ட், கையில் ஒரு சிறிய டைரி. அவரைக் கண்டதும் அனிதா சிரித்தாள்.

“வாங்க மதிவாணன். உங்களை இங்க காத்திருக்கிறேன்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டே வந்துட்டீங்களா?”

மதிவாணன் ஒரு சுதந்திர பத்திரிகையாளர், ஆனால் அதற்கும் மேலாக ஒரு கூர்மையான துப்பறியும் வல்லுநர் என்று சொல்லலாம். பல முறை போலீசாருக்கு உதவி செய்திருந்தார். குற்றச்சம்பவ இடங்களில் மிகச்சிறிய விவரத்தைக் கூட அவர் தவறவிட மாட்டார்.

“நீங்க தான் அழைக்காமலே வந்தீங்க போல?” என்று சிரித்துக் கேட்டாள் அனிதா.

“நான் வந்ததுக்குக் காரணம் உங்களுக்கும் தெரியும். இந்த மரணங்கள் சாதாரணமில்லை. இன்றைய பையனின் பேஸ்புக் ப்ரொஃபைல் பார்த்தீர்களா? கடைசியாக போட்ட ஸ்டேட்டஸ் – ‘நான் போயிடுற நேரம் வந்துடுச்சு’. அது அவன் எழுதியதா அல்லது யாரோ அவனைக் கட்டாயப்படுத்தினார்களா?”

அனிதா கண்களைத் தீவிரமாக வைத்தாள். “அப்படின்னா யாரோ மனசு விளையாடுற மாதிரி இருக்கிறார்களா?”

மதிவாணன் தலையசைத்தார். “சரியாகத்தான். உங்களுடைய குழு கவனிக்காத ஒரு விஷயம் இருக்கிறது. எல்லா சம்பவங்களிலும் ஒரு ‘pattern’ இருக்கு. அந்தப் பையன்கள், பெண்கள் எல்லாம் இணையத்தில் ஒரே மாதிரியான சில பக்கங்களை follow பண்ணியிருக்கிறார்கள். அதெல்லாம் நான் trace பண்ணி பார்த்தேன்.”

அனிதா உடனே ஆர்வமாகக் கேட்டாள்: “என்ன பக்கங்கள்?”

“‘Dark Emotions’, ‘Last Breath Diaries’, ‘Painful Life Quotes’ – எல்லாம் வித்தியாசமான, மனச்சோர்வை தூண்டும் பக்கங்கள். அவை சாதாரண motivational page அல்ல. அங்க யாரோ ஒன்று control பண்ணுறாங்க.”

அவள் சிறிது யோசனையில் மூழ்கினாள்.

உளவியல் விளக்கம்

அந்த நாள் மாலையில், அனிதா மனநல மருத்துவர் டாக்டர் ஜெயராமைச் சந்தித்தாள்.

“டாக்டர், ஒரே மாதிரி தற்கொலைகள் நடக்குது. எதாவது psychological manipulation இருக்குமா?”

ஜெயராம் விளக்கினார்: “ஆமாம். இளம் வயதில் இருந்த பிள்ளைகளுக்கு social media ஒரு பெரிய பாதிப்பு. யாராவது சைக்கோபாத் மாதிரி ஒருத்தர், அவர்களோட துன்பங்களைப் பயன்படுத்தி, மரணத்துக்குத் தூண்டினாலே, அவர்கள் எளிதில் விழுந்துவிடுவார்கள். இது virtual grooming மாதிரி.”

அனிதா ஆழமாக மூச்சை இழுத்தாள். “அப்படின்னா இது சாதாரண தற்கொலை அல்ல, திட்டமிட்டு நடத்தப்பட்ட கொலை.”

இரவு சம்பவம்

அந்த இரவு, அனிதா அலுவலகத்தில் கோப்புகளை ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவளது கையில் இருந்த எல்லா புகைப்படங்களிலும், இறந்தவர்களின் முகத்தில் ஒரே மாதிரியான ஒரு அச்சம். அது சாமான்யமான மரண முகம் அல்ல – அது யாரையோ பார்த்து பயந்த முகம்.

அந்த நேரத்தில் அவளது மொபைல் ஒலித்தது. மதிவாணனின் குரல்.

“அனிதா, இன்னொரு கேஸ். குனியமுத்தூர் பக்கம், ஒரு கல்லூரி மாணவி தூக்கில் தொங்கியிருக்கிறாள். ஆனால் இம்முறை – சுவற்றில் எழுதப்பட்ட வாக்கியம் வேற மாதிரி இருக்கு.”

அனிதா காரை எடுத்துக் கொண்டு உடனே சம்பவ இடத்துக்கு புறப்பட்டாள்.

அங்கு சென்றவுடன், சுவற்றில் பெரிய எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டிருந்தது

“நான் தனிமையில் வாழ முடியவில்லை. யாராவது என்னை புரிந்திருக்கல.”

அனிதா உடனே புரிந்தாள். இது சாதாரண மாணவியால் எழுதப்பட்ட எழுத்து அல்ல. யாரோ ஒரே மாதிரியான பாணியில் எழுதுகிறார்கள்.

மதிவாணன் அமைதியாகச் சொன்னார்: “நீங்க சொன்னது உண்மைதான். இது எல்லாம் ஒரே மனிதனின் கையோடு சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறது.”

அனிதா அவனைப் பார்த்து திடீரெனக் கூறினாள்

“மதிவாணன், இங்கிருந்து இந்த வழக்கு ஒரு serial killing case ஆக மாறிடுச்சு.”

View this post on Instagram

A post shared by Karthikavin Kathaikal (@karthikavin_kathaikal)