துரோகத்தின் முகம்
விடியலின் பின் இருள்
அச்சகத்திலிருந்து தப்பித்த மூவரும் ஓர் பழைய மதக் கோவிலின் பின்புறத்தில் அமர்ந்து மூச்சை விடுத்தனர்.
விடியல் வந்திருந்தாலும், அவர்களின் மனதில் சுமை குறையவில்லை.
பெட்டி இன்னும் ஜேம்ஸின் கையில்,
அவர்கள் வைத்திருந்தது சத்தியமும் புகைப்படங்களும் மட்டுமே.
“நம்மோட வழியில் யாரோ தகவல் சொன்னதால் தான் ஜேம்ஸ் நம்மை மாளிகைல எதிர்பார்த்தான்…” — கண்ணன் சந்தேகத்துடன் சொன்னான்.
அருணும் அதையே உணர்ந்தான்.
“ஆம்… நம்ம செய்கைகளை யாரோ எப்போதும் முன்னரே சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறான்.”
அவர்கள் யாரோ அருகிலிருந்தே துரோகம் செய்கிறார் என்பதை உறுதியாக உணர்ந்தனர்.
சுவடுகள் மாயம்
மூவரும் தங்கியிருந்த இடத்தில் காலை வேளையில் அச்சக உரிமையாளர் பத்திரிகை கட்டுகளை எடுத்துக் கொண்டு வந்தார்.
அந்தக் கட்டுகளின் மேலே சிவப்பாக ஒரு குறியீடு வரைந்திருந்தது.
அது பிரிட்டிஷ் ரகசிய போலீஸின் சின்னம்.
“இது எப்படி இங்க வந்தது?” — கண்ணன் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டான்.
அச்சக உரிமையாளர் சற்று தடுமாறிய குரலில் பதிலளித்தார்:
“நான் எதுவும் செய்யலை… யாரோ வெளியிலிருந்து திணிச்சிட்டாங்க போல…”
ஆனால் அருணின் கண்கள் அந்த மனிதரின் கைகளில் படிந்திருந்த மைக்காக அல்ல —
அவனது பார்வையில் தெரிந்த பதற்றத்துக்காகவே நிறுத்திக்கொண்டன.
அவன் ஏதோ மறைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதைக் கண்ணோட்டமே சொன்னது.
இரத்தச் சத்தியம் நினைவூட்டல்
ரவி தரையில் வலியுடன் அமர்ந்திருந்தான்.
ஆனால் அவன் குரலில் இன்னும் வலிமை இருந்தது.
“நாம் யாரையும் சுலபமா நம்பக்கூடாது.
நம்ம சத்தியம் ரத்தத்துல எழுதப்பட்டதா இருந்தாலும்,
ஒரு துரோகி அதைக் கிழிக்கலாம்.
அவனை கண்டுபிடிக்கணும்.”
அவனது வார்த்தைகள் அருணுக்கும் கண்ணனுக்கும் ஒரு தீப்பொறி போலத் தோன்றின.
அவர்கள் அச்சக உரிமையாளரை விட்டு விலகி, தனியாக ஆலோசிக்கத் தொடங்கினர்.
முகமூடியின் பிளவு
மாலை நேரத்தில் மூவரும் நகரின் ஓரத்தில் இருக்கும் ஒரு சிறிய தேயிலை கடைக்குச் சென்றனர்.
அங்கே சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்கள் அடிக்கடி கூடுவார்கள்.
அவர்கள் நம்பியவர்களில் ஒருவரான முரளி அங்கே இருந்தார்.
அவர் முன்னதாகவே ரகசிய தகவல்களை அவர்களிடம் பகிர்ந்திருந்தவர்.
ஆனால் அந்த நாளில்,
முரளி பேசும் வார்த்தைகளில் சிறிய முரண்பாடுகள் இருந்தன.
அவர் சொன்ன விபரங்கள், ஜேம்ஸ் பயன்படுத்திய வாக்கியங்களுடன் ஒத்திருப்பதை அருண் கவனித்தான்.
அவன் திடீரென கேள்வி கேட்டான்:
“முரளி அண்ணா, நீங்க சொல்ற அந்தக் கோட்டைச் சுவரின் பக்கம் நாங்க போனதைக் எப்படி தெரிந்தது?”
அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டவுடனே முரளியின் முகம் பச்சைப் பசையாய் மாறியது.
மறைக்க முடியாத உண்மை
முரளி தனது கண்ணாடியை எடுத்துவிட்டு சற்றுக் கடுமையான குரலில் சொன்னார்:
“நீங்க நினைப்பது போல நான் வில்லன் இல்ல.
ஆனா என்னால வேற வழியில்லை.
என் குடும்பத்தை ஜேம்ஸ் பிடிச்சிருக்கான்.
அவன் சொன்ன தகவல்களை நான் சொல்லாம இருந்தா,
அவர்கள் உயிரோட இருக்க மாட்டாங்க.”
அவனது கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது.
ஆனால் அந்தக் கண்ணீர் அவர்களை மெலிதாக்கவில்லை.
அது துரோகத்தின் முகத்தை இன்னும் தெளிவாகவே காட்டியது.
ரவியின் கோபம்
“உன் குடும்பத்தைக் காப்பாத்தினது சரி… ஆனா நம்ம நாட்டை விற்றது சரியா?” — ரவி குரல் உயர்த்தினான்.
அவன் முழங்காலின் வலியை மறந்து எழுந்து நின்றான்.
அவனது குரலில் இரத்தத்தின் வெப்பம் ஒலித்தது.
“நம்ம சத்தியம் இரத்தத்தில் எழுதப்பட்டது.
அந்த சத்தியத்தை விற்றவனோடு இனி எதுவும் பேசவேண்டிய அவசியமில்லை!”
அவனது கோபம் கடும் புயலாகத் தோன்றியது.
அருணின் முடிவு
ஆனால் அருண் மெதுவாக முரளியின் தோளில் கையை வைத்தான்.
“நீங்க சொன்னதுல உண்மை இருக்கு.
ஆனா அதனால் நீங்க துரோகம் செய்ததையும் மறைக்க முடியாது.
ஜேம்ஸின் பிடியில் இருந்து உங்க குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற நம்ம முயற்சிப்போம்.
ஆனா நீங்க எங்களோடு இருந்தால், இனிமேல் எங்களிடம் உண்மையோட இருக்கணும்.”
முரளி தலையைக் குனிந்து ஒப்புக்கொண்டான்.
கண்ணனின் சந்தேகம்
ஆனால் கண்ணனின் மனம் இன்னும் குழம்பியது.
“ஒருவன் ஒருமுறை துரோகம் பண்ணினா, அவன் மீண்டும் அப்படியே செய்வான்.
நம்ம சத்தியம் ரத்தத்தில் எழுதப்பட்டதா இருந்தாலும்,
அந்தக் காகிதம் கையில் இருந்து போனால் நம்முடைய போராட்டமே முடிஞ்சுடும்.”
அவன் குரலில் சந்தேகத்தின் நிழல் இருந்தது.
ஆனால் அவனது பார்வையில் இருந்த எரியும் தீ மூவரையும் முன்னே கொண்டு செல்ல வைத்தது.
துரோகத்தின் விலை
அந்த இரவே முரளி மீண்டும் ஜேம்ஸைச் சந்திக்கச் சென்றான்.
ஆனால் இந்த முறை அவன் தனியாக இல்லை.
அருண் மற்றும் கண்ணன் அவனைத் தொடர்ந்து பின்தொடர்ந்தனர்.
மாளிகையின் முன் ஜேம்ஸிடம் முரளி சென்றது அவர்கள் கண்களில் தெளிவாகப் பட்டது.
ஜேம்ஸ் சிரித்துக் கொண்டே அவனிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.
ஆனால் திடீரென ஒரு துப்பாக்கி சத்தம் கேட்டது.
முரளி தரையில் விழுந்தான்.
அவன் துரோகம் செய்தாலும், ஜேம்ஸுக்கு அவன் தேவையில்லாதவனாகிவிட்டான்.
“துரோகிகளுக்கு கூட இந்த பேரரசு நம்பிக்கை வைக்காது” —
அந்த சத்தம் மூவரின் இதயத்தில் குத்தியது.
உண்மையின் முகம்
அவர்கள் அந்தச் சம்பவத்தைப் பார்த்தவுடன்,
துரோகம் என்பது ஒருவரின் பலவீனத்தால் மட்டுமல்ல,
பேரரசின் பிசாசுத்தனத்தாலும் நிகழ்கிறது என்பதை உணர்ந்தனர்.
அவர்கள் மீண்டும் தங்கள் சத்தியத்தை நினைவுகூர்ந்தனர்:
“உண்மையை யாராலும் புதைக்க முடியாது.”
அந்த இரவில்,
முரளியின் மரணம் மூவரின் கண்களுக்கு துரோகத்தின் உண்மையான முகத்தை காட்டியது.
அவர்களின் மனம் இன்னும் கடினமாக, இன்னும் உறுதியாக மாறியது.
பெட்டியின் உண்மையை உலகிற்கு கொண்டு செல்லும் பணி இப்போது அவர்களது உயிரோடு இணைந்தது.
0 Comments