சங்ககால வீராங்கனை – கடலின் காவியம் 1

பகுதி – 1 : யவனக் கப்பல்கள் தோன்றிய காலை

காலைப் பொழுது.

சங்ககாலத்து தமிழகம் – கிழக்குக் கடற்கரையைத் தொடும் பெரிய துறைமுக நகரம். அங்கு கடலலைகள் கரையை முத்தமிடும் ஒலி மட்டுமே முதலில் கேட்கிறது. மெல்ல சூரியன் உதிக்க, பவள நிறத்தில் விரிந்த வானம், கடலில் பொன்னொளி சிதறுகிறது. அந்த ஒளியில் பல்லாயிரம் வஞ்சிக் கப்பல்கள், வணிகப் படகுகள், சிறிய மீனவர் ஓடங்கள்—all துறைமுகத்தின் அருகே அசைந்து கொண்டிருந்தன.

இந்த நகரம் வெறும் வணிக நகரமல்ல. இது மூவந்தர்களுக்கான பெரும் செல்வக் கதவாய் இருந்தது. பட்டு, முத்து, சங்கு, மிளகு, கருப்பு மணல், தந்தம்—all இங்கிருந்து வெளிநாட்டுக்கு சென்றன. அதன் காரணமாகவே உலகத்தின் பல பகுதிகளிலிருந்தும் வணிகர்கள் வந்து சேர்ந்தனர்.

அந்த காலையில், கடல் நெடுக பளபளப்பாகத் தோன்றியது. ஆனால் அந்த பளபளப்புக்குள் எதோ அச்சமும் பதுங்கிக் கிடந்தது.

கடற்கரை மக்கள், வழக்கம்போல மீன் பிடிக்கச் செல்லும் முன், வானத்தை நோக்கிப் பார்த்தனர். தொலைவில்—கருங்கடலைத் துளைத்தபடி—பெரிய கப்பல்கள் நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. அவை தமிழரின் வஞ்சிக் கப்பல்கள் அல்ல. அவை மிகவும் உயரமானவை. அதன் முன்புறத்தில் வெள்ளி சின்னங்கள், பித்தளைச் சூரியக் குறியீடுகள், அசையாத பளிங்குக் கொடிகள்—all பளீச்செனத் தெரிந்தன.

“யவனக் கப்பல்கள்...!” என மீனவர்கள் பயத்தில் குரலிட்டனர்.

யவனர்கள்—ரோமர், கிரேக்கர் எனக் கூறப்பட்டவர்கள்—சங்ககாலத் தமிழர்களுடன் வணிகம் செய்தவர்கள். ஆனால் இவர்கள் வந்தால் பெரும்பாலும் மிளகு, முத்து வாங்குவதற்காகவே வந்தார்கள். ஆனால் இப்போது வந்த கப்பல்கள் வணிகத்திற்கானவை போல இல்லை. அவற்றின் முனையங்களில் பீரங்கிப் போன்ற பெரிய பீப்பாய்கள், கூர்மையான எஃகு ஈட்டிகள் தெரிந்தன. ஒவ்வொரு கப்பலின் மேல் நூற்றுக்கணக்கான வீரர்கள், இரும்புக் கவசம் அணிந்து, கூரிய வாள், வில்லியத்தோடு காத்திருந்தனர்.

கடற்கரையில் நின்ற மக்கள் அதிசயத்தோடும் அச்சத்தோடும் பார்த்தனர்.

“இப்படி ஆயுதம் ஏந்தி வந்ததே இல்லை... இதற்குப் பின் நம் நாடு அமைதியா?” என்று ஒருவர் கேட்டார்.

அப்போதே துறைமுகத்தில் அரசரின் காவலர்கள் ஓடினர். கொடியை ஏற்றினர். மக்கள் விரட்டப்பட்டனர்.

அந்த சூழலில், ஒருத்தி மட்டும் கரையை விட்டு நகரவில்லை.

அவள் பெயர் அருவி.

அருவி—இக்கதையின் வீராங்கனை.

அவள் வயது இருபது. சிறு வயதிலிருந்தே கடலில் சுறா பிடிக்கும் வீரர்களுடன் வளர்ந்தவள். வஞ்சிக் கப்பல் ஓட்டத்திலும், வில்லியத் துப்புதலிலும், ஈட்டி வீச்சிலும் சிறந்தவள். சூரிய ஒளியில் பழுப்பு நிறமாய் ஒளிந்த கண்ண்கள். தலையில் செங்கொன்றைப் பூ. இடைநிறம் கொண்ட வனங்கால் உடை. வலது தோளில் வில் தொங்கியது.

அருவி எப்போதும் கடலைக் கண்காணிக்கும் பழக்கம் கொண்டவள். அந்த நாளில், யவனக் கப்பல்களின் வருகை அவளது மனதில் பெரிய சந்தேகத்தை விதைத்தது.

“இது சாதாரண வணிகப் பயணம் இல்லை. ஏதோ நடக்கப் போகிறது...” என மனதில் எண்ணினாள்.

கப்பல்கள் கரையை அடைந்தன.

யவன தலைவன் ஒருவர்—மிக உயரமான உடல், சிவந்த தாடி, வெள்ளியால் செய்யப்பட்ட கவசம் அணிந்தவன்—கரையை இறங்கினான். அவனது பெயர் டயோனிஸ்.

அவன் அரசரின் பிரதிநிதிகளுடன் சந்தித்து, “இம்முறை வணிகம் மட்டுமல்ல. எங்கள் பேரரசின் விருப்பம் வேறுபட்டது. இங்கு நாங்கள் நிரந்தரத் துறைமுகம் அமைக்க விரும்புகிறோம்...” என்றான்.

அந்த வார்த்தைத் தவறவிடாமல் அருவி கேட்டு கொண்டிருந்தாள்.

தமிழர் பிரதிநிதிகள் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

“இது எங்கள் நிலம்! எங்கள் கடல்! நீ வணிகம் செய்யலாம். ஆனால் எங்கள் நாட்டில் கோட்டைகள் அமைக்க முடியாது,” என்று எதிர்த்தனர்.

டயோனிஸ் சிரித்தான்.

“நீங்கள் வணிகத்தை நிறுத்தினால், உங்களின் மிளகு, உங்களின் முத்து, உங்களின் சங்கு—அனைத்தும் வீணாகும். யவனப் பேரரசின் வலிமையை மதிக்கவில்லை என்றால், உங்களுக்கு எதுவும் எஞ்சாது...” என்றான்.

இந்த உரையாடல் மக்கள் மத்தியில் பரவியது.

கடற்கரை கிராமங்கள் முழுவதும் அச்சத்தால் குலைந்தன.

ஆனால் அருவி மட்டும் தன் உள்ளத்தில் உறுதியானாள்.

“யவனர்கள் எங்கள் கடலைப் பிடிக்க நினைக்கிறார்கள். அதை அனுமதிக்க முடியாது. என் உயிர் இருந்தாலுமே அது நடக்காது...” எனக் கோபத்தோடு எண்ணினாள்.

அந்த இரவு—

கடலோரக் கிராமம் முழுவதும் தீப்பந்தங்கள் ஏற்றி காவலர்கள் காத்தனர்.

யவனக் கப்பல்கள் கரையில் நின்றன. அவற்றில் இருந்து மெல்லிய ஒலியில் வித்தியாசமான மொழியில் பாடல்கள் வந்தன. வினோத இசைக் கருவிகள் முழங்கின. ஆனால் அதற்குள் இரும்பு உரசும் சத்தமும் ஒலித்தது. அது போருக்கான ஆயுதம் செதுக்கப்படும் சத்தம்.

அருவி தன் வீட்டின் மாடியில் நின்று அந்தக் காட்சியைக் கவனித்தாள். அவளது தாயார் அருகில் வந்து,

“கண்ணே... பயமாயிருக்கிறது. நீ போருக்குள் நுழையாதே...” என்றாள்.

அருவி சிரித்தாள்.

“அம்மா... எங்கள் கடல் எங்கள் உயிர். அதை யாரும் பறிக்க முடியாது. நான் பெண்னென்று விலகப்போவதில்லை. நாளை யவனர்களின் சதியைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்,” என்றாள்.

அவள் கண்களில் எரிந்தது கடலின் தீ.

இவ்வாறு யவனக் கப்பல்கள் தோன்றிய அந்த காலை, தமிழர் நிலத்தில் ஒரு புதிய அத்தியாயம் தொடங்கியது. அது வணிகம் அல்ல—அது போரின் நிழல்.

அந்த நிழலை எதிர்கொள்ள தமிழகம் ஒருவேளை தயாராகவில்லை என்றாலும், ஒருத்தி மட்டும் தன் மனதில் போருக்குத் தயாரானாள்—அருவி, சங்ககால வீராங்கனை.

(தொடரும்…)