பாழடைந்த அரண்மனையின் இரவு-2

 பகுதி – 2 : அமுதாவல்லியின் சாபம்

பரமசிவத்தின் விளக்குச்சுடர் மண்டபத்தின் நடுவே நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. காற்றே இல்லை, ஆனாலும் அந்தச் சுடர் அடிக்கடி அசைந்து, மங்கலான ஒளியில் சுவரில் நிழல்கள் ஆடியன. அந்த நிழல்களில், மெதுவாக வெளிப்பட்டாள் அவள் — அமுதாவல்லி.

வெள்ளை நிற ஆடையில், நீண்ட கூந்தலில் கருப்பு நிழல் போல் ஜடைகள் சிதறி, கைகளில் மணியொலி போலக் கங்கணங்கள் மெல்ல ஒலித்தன. அவள் கண்களில் கண்ணீர் பனி போலக் குவிந்திருந்தது. ஆனால் அந்தக் கண்ணீருக்கு பின்னால் இருந்தது எரியும் கோபம்.

“நீ யார்?” — அவள் குரல் அரண்மனையின் முழு சுவர்களையும் குலுக்கியது. காற்றில் பனிக்கட்டி போல் அது பரவியபோது, பரமசிவம் தன் சங்கிலிப்பூவை மார்பில் வைத்துக்கொண்டு நிமிர்ந்து நின்றான்.

“நான் பரமசிவம். உன் வேதனை தீர்க்க வந்திருக்கிறேன்,” என்றான்.

அமுதாவல்லி சிரித்தாள். அது சிரிப்பு அல்ல — இரவின் நிழலில் எலும்புகள் உரசிய சத்தம் போல.

“இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக யாரும் என் இரத்தக் குரலைக் கேட்கவில்லை. இப்போது நீ கேட்டாயா? ஆனாலும் என் சாபத்திலிருந்து யாரும் விடுபடவில்லை!”

சாபத்தின் கதை

அவள் குரல் மெல்ல மெதுவாகிப், ஒரு துயரக் குரலாக மாறியது. அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் சொட்டியபடி சொன்னாள்:

“நான் அமுதாவல்லி… இந்த அரண்மனையின் கடைசி மன்னனின் மகள். ஒருகாலத்தில் இந்த மண்டபம் இசையால் குலுங்கியது. நான் நடனமாடினால், தேவதைகளும் வந்து ரசித்தார்கள் என்று சொல்வார்கள். ஆனால்… என் அழகு என் சாபமாயிற்று.”

பரமசிவம் நிமிர்ந்து கேட்டான்: “என்ன நடந்தது?”

அவள் பார்வை சிதைந்த கம்பீரமான சுவரை நோக்கி சென்றது.

“அந்தக் காலத்தில் நம் அரசவைக்கு வந்திருந்த வெளிநாட்டு படைவீரன் ஒருவர், என்னை தனது சொத்தாகக் கொள்ள முயன்றான். என் தந்தை மறுத்ததால், அவன் கள்ளத்திட்டம் போட்டான். ஒரு இரவு, இந்த நடனமண்டபத்திலேயே, என் கைகளைச் சங்கிலியால் கட்டி, என்னை எரித்தான். நான் உதவிக்கு கத்தினேன். ஆனால் யாரும் வரவில்லை. மண்டபத்தின் ஒவ்வொரு கல்லிலும் என் குரல் பதிந்துகொண்டது.”

அவளது குரல் அதிகரித்தது. அரண்மனையின் சுவர்கள் நடுங்கின. மேலே இருந்த பாழடைந்த ஓவியங்கள் இடிந்து விழுந்தன.

“இரத்தத்தில் எரிந்த என் ஆன்மா, இந்த இடத்தையே சாபித்தது. என் தந்தையின் வம்சமும், அந்த படைவீரனின் வம்சமும், இனி அமைதியை காணக் கூடாது என்று நான் சத்தியம் செய்தேன். அதன் பின் இந்த அரண்மனை பாழடைந்தது. யாரும் இங்கே வாழ முடியவில்லை. யாராவது நுழைந்தால், என் வேதனையிலிருந்து தப்ப முடியாது.”

பரமசிவத்தின் துணிவு

பரமசிவம் அதைக் கேட்டவுடன் சற்றே நடுங்கினான். ஆனாலும் அவன் மனம் உறுதியானது.

“அமுதாவல்லி! உன் துயரம் மிகப் பெரியது. ஆனால் ஆன்மா என்றென்றும் சாபத்தால் கட்டுண்டு கிடப்பது நியாயமில்லை. உன் விடுதலையால் தான் நம் ஊரும் சாபத்திலிருந்து விடுபடும்.”

அவள் இரத்தக் கண்களால் அவனை நோக்கி:

“என்னை விடுதலை செய்ய வேண்டுமா? எளிதல்ல. என் ஆன்மாவை எரித்த இரத்தக் குற்றம் இன்னும் இங்கே ஒளிந்திருக்கிறது. அந்தச் சாபத்தை நீத் தீர்க்க முடிந்தால், நான் அமைதியை அடைவேன். இல்லையெனில்… உன் உயிரும் இந்த சுவர்களில் சிக்கி விடும்.”

பரமசிவம் சாமியடி போல உறுதியான குரலில் சொன்னான்:

“என்ன செய்ய வேண்டும்?”

மர்மக் குரல்

அவள் கைகளை வானத்தில் நீட்டினாள். திடீரென்று மண்டபத்தின் தரை விரிந்தது. கருப்பு புகை எழுந்தது. அந்த புகையின் நடுவே ஒரு பழைய வெண்கலத் தாமரை ஒளிர்ந்தது.

“இது தான் என் சாபத்தின் சின்னம். என் எரிந்த உடலின் சாம்பலால் வடிவமைக்கப்பட்டது. இதன் உள்ளே என் இரத்தக் கண்ணீர் உறைந்து கிடக்கிறது. அதை யாராவது சுத்தப்படுத்தினால், என் ஆன்மா விடுதலை அடையும்.”

அவள் குரல் நடுங்கியது:

“ஆனால் எச்சரிக்கை… அந்தத் தாமரையைக் காக்க இன்னும் ஒரு பிசாசு நிற்கிறது. அது தான் அந்த படைவீரனின் ஆன்மா. என்னை எரித்தவன், தன் பாவத்தால் மரணத்துக்குப் பின் கூட இங்கே சிக்கி கிடக்கிறான். அவனை வெல்லாமல் தாமரையைத் தொட முடியாது.”

சூழல் பதட்டம்

பரமசிவம் தன் கையில் இருந்த சங்கிலிப்பூவை வலியாய் பிடித்தான். அவன் மனதில் குருவின் வார்த்தைகள் ஒலித்தன: “அரண்மனையின் இரவு உயிரை விழுங்கும். ஆனாலும் வீரன் மட்டுமே அதை வெல்ல முடியும்.”

அந்த நேரத்தில் திடீரென்று மண்டபம் முழுவதும் காற்று வீசியது. விளக்குச்சுடர் அணைந்தது. இருளில் அமுதாவல்லியின் முகம் மட்டும் பனிநிற ஒளியில் தெளிவாகத் தோன்றியது.

“நேரம் குறைவாக இருக்கிறது. இன்றைய ஆடி அமாவாசை இரவு முடியும் முன் என் சாபத்தை நீக்காவிட்டால், உன் உயிரும் என் போலவே இங்கே பிணையாய் இருக்கும்.”

பரமசிவம் மெதுவாக மூச்சை இழுத்து, தன் உள்ளத்தில் சிவநாமம் ஓதினான். அவனது குரல் இருளை வெட்டியது:

“அமுதாவல்லி, நான் உன்னை விடுவிப்பேன். அந்த பிசாசை எதிர்கொண்டு உன் ஆன்மாவை சுத்தப்படுத்துவேன்.”

அவள் கண்ணீருடன் அவனை நோக்கினாள். ஒருபொழுதுக்கு அவளது முகத்தில் புன்னகை மலர்ந்தது.

“அப்படியானால், தயாராகிரு. அவன் வந்துவிட்டான்…”

பயங்கரமான தோற்றம்

திடீரென மண்டபத்தின் மூலையில் இருந்து இரும்புக் சங்கிலிகள் உருண்டு வரும் சத்தம் கேட்டது. இருள் காற்றை கிழித்து, ஒரு பெரும் கருப்பு நிழல் வெளிப்பட்டது. தலையில் இரும்புக் குடுமி, கைகளில் இரத்தமூட்டிய வாள், கண்களில் சிவந்த தீ — அதுவே அந்த வெளிநாட்டு படைவீரனின் பிசாசு!

அவன் குரல் மின்னல் போல் முழங்கியது:

“யாரும் அமுதாவல்லியை விடுதலை செய்ய முடியாது! அவள் என் சொத்து, என் சாபம்!”

அந்த நொடியில், பரமசிவம் தன் விளக்கை மீண்டும் ஏற்றினான். ஒளி பிசாசின் முகத்தைத் தொட்டபோது, அது எரியும் சாம்பல் போல ஜொலித்தது.

பரமசிவம் சங்கிலிப்பூவை உயர்த்தினான். பிசாசு வாளை உயர்த்தினான். அரண்மனை முழுவதும் ஒலித்தது:

“இப்போது தான் உண்மையான சோதனை தொடங்குகிறது…”