ஆற்றங்கரையில் உருகிய இரவு 2

 சூரியன் மெதுவாக மறையும் நேரத்தில் நந்திதா

ஆற்றங்கரையில் நடந்த அந்தச் சுவாரஸ்யமான முதல் சந்திப்பு இருவரின் உள்ளங்களையும் ஆழமாகத் தொட்டு சென்றது. ஆனால் அது முடிவல்ல. அந்த இரவு முடிந்த பின் கூட, நந்திதாவின் உள்ளத்தில் ஆதவன் என்ற மனிதனின் நெருக்கம் ஒரு நெருப்பைப் போல எரிந்துகொண்டே இருந்தது.

அடுத்த நாள் மாலை, சூரியன் மெதுவாக மறையும் நேரத்தில், நந்திதா மீண்டும் ஆற்றங்கரைக்கே வந்தாள். மனம் ஏன் இங்கு இழுத்துக் கொண்டுவந்தது என்று அவளுக்கே புரியவில்லை. ஒருபுறம் குற்ற உணர்ச்சி – "இப்படி நான் ஒருவனை நினைத்து வரவேண்டுமா?" என்ற கேள்வி. இன்னொரு பக்கம் அந்த ஆண்மையின் ஈர்ப்பு.

ஆற்றங்கரையில் ஏற்கனவே ஆதவன் காத்திருந்தான். அவளைக் கண்டதும் அவனது முகத்தில் ஒரு ஒளி பீறிட்டது.

“நான் வருவேனென்று தெரிந்ததா?” என்று நந்திதா சிரித்துக் கேட்டாள்.

“நெஞ்சில் எரியும் தீயை மறைத்துக் கொள்ள முடியுமா? நீ வருவாய் எனக்குத் தெரியும்” என்றான் ஆதவன், அவளது கண்களில் ஆழமாகப் பார்த்தபடி.

அந்தக் கண்கள் இரண்டுமே பேசின. வார்த்தைகள் தேவையில்லை. சற்றே மௌனம் நிலவியது. பறவைகளின் சத்தம், நீர் ஓசை, தூரத்தில் குழந்தைகள் விளையாடும் சிரிப்பு—இவையே அந்த நெருக்கத்துக்கான பின்னணி இசை.

ஆதவன் மெதுவாக அவளது கையைப் பிடித்தான். அந்தத் தொடுதலில் நந்திதாவின் முழு உடலும் சில்லென்று நடுங்கியது.

“உன் கைகள் எவ்வளவு குளிர்ந்திருக்கின்றன...” என்று ஆதவன் சொல்ல, நந்திதா உடனே கையை இழுக்க நினைத்தாள். ஆனால் அவன் பிடி அவளை இன்னும் அருகே இழுத்தது.

“அருகில் வந்து உட்கார் நந்திதா...” என்று ஆதவன் மெதுவாகச் சொன்னான்.

நந்திதா சற்று தடுமாறினாள். "நான் வீட்டுக்குப் போக வேண்டும்…" என்று சொல்லத் தொடங்கினாள்.

ஆனால் அவன் கண்களில் தெரிந்த காமச் சுடரைப் பார்த்ததும் வார்த்தைகள் அவளது உதடுகளில் சிக்கிக் கொண்டது.

அவன் மெதுவாக அவளது தோளின் மீது கையை வைத்தான். அந்தச் சூடான தொடுதல் உடலின் எலும்பு எலும்பாக அவளுள் பரவியது. ஆதவன் அருகே சாய்ந்தபோது, நந்திதா கண்களை மூடி விட்டாள். அந்த நேரத்தில் அவள் யோசித்தது ஒன்றே ஒன்று—"நான் என்ன செய்கிறேன்?"

ஆதவனின் மூச்சு அவளது கழுத்தில் தொட்டு வந்தது. மெதுவாக அவன் உதடுகள் அவளது கன்னத்தைத் தேடின. அந்த மெல்லிய முத்தம் அவளது உள்ளத்தை உருக்கி விட்டது. நந்திதா இனி எதிர்க்கவில்லை.

“ஆதவா…” என்று ஒரு மூச்சு விட்டாள். அவள் குரலில் பயமும், ஆசையும், எதிர்ப்பும், ஒப்புக்கொள்வும்—அனைத்தும் கலந்து இருந்தது.

“நீ என்னை விட்டு விலக முடியாது நந்திதா… நான் உன்னை தீயாகக் காதலிக்கிறேன்” என்று ஆதவன் சுவாசித்தான்.

மெல்ல அவள் தன் தலையை அவனது மார்பில் சாய்த்தாள். அந்த நிமிடத்தில் அவள் உள்ளத்தில் இருந்த தடைகள் அனைத்தும் கரைந்து போயின.

அவன் விரல்கள் அவளது தலைமுடியைத் தடவ, அந்த நெருக்கம் நந்திதாவின் உடலை தாங்க முடியாத அளவிற்கு சுடச் செய்தது.

இருவரும் ஆற்றங்கரையில் அமர்ந்தபடி, சூரியன் மறைந்த பிறகு மாலை இருள் சூழ்ந்தது. காற்றில் வீசும் ஈரப்பதம் கூட அவர்களுக்கு இனிய நெருக்கமாக உணர்ந்தது. நந்திதா அவனது கைகளை தன் விரல்களால் பற்றிக்கொண்டாள். அவள் கண்களில் இனி பயம் இல்லை. ஆசையின் ஒளியே மட்டும்.

ஆதவன் மெதுவாக அவளது உதடுகளைத் தொட்டான். அந்த முத்தம் ஒரு சின்ன சுடராய் தொடங்கி, சுடரும் தீப்பொறியாய் வெடித்தது. நந்திதா தன்னையே மறந்து அவனைத் தழுவிக் கொண்டாள். அந்த embrace-ல் அவள் முழுமையாக உருகிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஆற்றங்கரையின் அலை ஓசைகள், காற்றின் இசை, நட்சத்திரங்கள்—all became silent witnesses to their burning intimacy.

அந்த இரவு அவர்கள் இருவரின் வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்புமுனை ஆனது. காதல் காமத்தில் கலந்து, காமம் காதலாக உருமாறி, அவர்கள் இருவரையும் ஒன்றாக்கிய இரவு அது.