பகுதி 5 – பாம்பின் நிழல்
கடலடியில் மூழ்கிய சின்னங்களை கண்டுபிடித்ததிலிருந்து குமரனின் மனதில் ஓர் அசாதாரண நடுக்கம் ஏற்பட்டிருந்தது. அந்த மூழ்கிய சோழர் கோவிலின் வாசல் அருகே பொற்கதவின் மீது பொறிக்கப்பட்ட பாம்பின் குறியீடு அவரை இன்னும் விட்டு விடவில்லை. அது சாதாரண சின்னமல்ல, அது ஒரு எச்சரிக்கை என்று அவரது ஆசான் முன்பே கூறியிருந்ததை குமரன் இப்போது புரிந்து கொண்டான்.
பிரம்மாண்டமான அந்த கதவு அருகே, கருமேகமாக அசைந்தாடிய ஒரு நிழல் அவரைக் கவர்ந்தது. அது ஒரு பாம்பு போல அசைந்தது. அசைந்தும் ஆடியும் பின் அந்த இருளுக்குள் மறைந்து போனது. குமரனின் உள்ளம் திடீரென உறைந்தது. “இது சாதாரண உயிரினம் இல்லை... ஒரு சாபத்தின் உருவம் போல!” என அவன் சிந்தித்தான்.
கடலடிக் கோவில் இரகசியம்
அடுத்த நாள் குமரன் தனது குழுவுடன் மீண்டும் கடலுக்குள் இறங்கினான். ஆய்வுக்காக வந்திருந்த குழுவில், அவரது நெருங்கிய தோழி மாயாவும் இருந்தாள். அவள் பண்டைய தமிழியல் பேராசிரியர்; ஒவ்வொரு சின்னத்தையும் படித்து புரிந்துகொள்வதில் வல்லமை பெற்றவள்.
குமரன் சற்றும் அஞ்சாமல், “இந்தக் கதவுக்குப் பின்பே தான் சோழர் மன்னனின் பொற்கோவிலின் இரகசியம் இருக்கும். இதைத் திறக்காமல் நாம் திரும்ப முடியாது,” என்றான்.
ஆனால் மாயாவின் முகத்தில் அச்சம் தெளிவாக தெரிந்தது.
பாம்பின் உருவம்
அந்த இரவு, கடலோரத்தில் அமைந்திருந்த ஆராய்ச்சி முகாமில் குமரன் தனியாகப் படுத்திருந்தான். தூக்கத்திற்குள் அவனுக்குத் தோன்றிய கனவு இன்னும் பயங்கரமாக இருந்தது.
பாம்பு அவன் மீது பாய்ந்த தருணத்தில் குமரன் திடீரென விழித்துக் கொண்டான். வியர்வையில் நனைந்து போயிருந்தான்.
சாபத்தின் முதல் சோதனை
அடுத்த நாள் குழுவினர் மீண்டும் மூழ்கினர். பொற்கதவின் முன் வந்து குமரன் தனது கையால் மணலை அகற்றத் தொடங்கினான். அப்பொழுது கதவின் அருகே உள்ள கல் சிங்கத்தின் வாயிலிருந்து திடீரென கருப்பு நீரின் புகைபோன்ற நிழல் பாய்ந்தது.
அந்த நொடியில் குமரன் புரிந்துகொண்டான் – இது ஒரு சோதனை. சோழ மன்னன் தன் செல்வத்தை யாரும் சுலபமாக எடுக்க முடியாதவாறு ஒரு ஆவிக்குரிய காவலனை அமைத்திருந்தான்.
குமரனின் உறுதி
குமரன் அவளது கண்களில் பார்த்து, “என்னுடைய உயிரை விட்டாலும், இந்த இரகசியத்தை வெளிக்கொணர்வேன். அது தமிழரின் வரலாற்று பெருமைக்காகவே!” என்றான்.
இறுதி காட்சி (பகுதி 5 முடிவு)
இரவின் நட்சத்திரங்கள் கடலின் மேல் ஒளிர, முகாமின் விளக்குகளின் அருகே குமரன் தனியாக நின்றான். அவனது கண்களில் பயமும் தைரியமும் கலந்திருந்தது.
திடீரென, அவன் முன் மணலில் பாம்பின் நிழல் மீண்டும் தோன்றியது. அது இம்முறை இன்னும் பெரிதாக, இன்னும் இருண்டதாக, இன்னும் கோபமாக இருந்தது.
குமரன் தனது உள்ளத்தில் ஒரு தீர்மானத்தை எடுத்து கொண்டான் – எது நடந்தாலும் இந்த மர்மப் பயணத்தை நிறைவு செய்வான்.
பகுதி 6 – இருள் சூழ்ந்த குகை
கடலின் அடியில் மூழ்கிய சின்னங்களின் மர்மத்தை சற்றே புரிந்து கொண்ட குமரன், மாயா, ஆரவிந்த் ஆகியோர், அங்கே பதுங்கியிருந்த பாம்பின் நிழலைக் கண்டபோது உள்ளம் குலைந்தது. அது சாதாரண பாம்பு அல்ல, நூற்றாண்டுகளாக சாபத்தின் சக்தியால் உருவான இருளின் காவலன். “இங்கே நம்மை விடுவிக்காமல் தடுத்து நிறுத்த யாரோ வலிமையான சக்தி செயல் படுத்துகிறது,” என்று குமரன் மெல்ல கூறினார்.
மாயா தனது மூச்சை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டு, பாம்பின் நிழலைத் தாண்டி அந்தக் குகைக்குள் நுழைய வழி தேடினாள். கடலடித் தளத்தில் பாறைகளின் இடையே ஒரு நுழைவாயில் தெரிந்தது. அந்தக் குகை வழியே செல்லும் போது, சுவர்களில் பொற்கலப்புகள், சிதைந்த சிற்பங்கள், சூரியன், சந்திரன், பாம்பு ஆகியவற்றின் குறியீடுகள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன.
ஆரவிந்த் தனது கையிலிருந்த சிறிய மின்விளக்கை சுவரில் பாய்ச்சியவுடன், பழமையான தமிழில் எழுதப்பட்ட ஓர் எச்சரிக்கை வெளிப்பட்டது:
குமரன் அதை படித்ததும், ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடியது. “இந்தக் குகை சோதனைகளின் இடம்… யாரும் எளிதில் இங்கிருந்து பிழைத்து செல்ல முடியாது,” என்றான்.
அவர்கள் மூவரும் மெதுவாகக் குகைக்குள் இறங்கினர். அங்கு கடலின் அலை ஒலி கூட கேட்கவில்லை. முழுக்க இருள் சூழ்ந்த அந்த இடத்தில், தொலைவில் மட்டும் ஓர் அமானுஷ்ய ஒளி மின்னியது.
“நான் அந்த ஒளியை நோக்கிச் செல்வேன்,” என்று மாயா கூறினாள்.
குகையின் ஆழத்தில் அவர்கள் சென்றபோது, சுவரின் அருகே பாறைகள் தானாக நகர்ந்தது போல் தோன்றியது. குமரனின் கண்களில் அது மாயை போலத் தோன்றியது. ஆனால், உண்மையில் அந்தச் சுவர் பழைய சோழர்களால் அமைக்கப்பட்ட ரகசிய கதவு. அதனைத் திறக்க, குறிப்பிட்ட சின்னங்களைத் தொட்டால்தான் கதவு நகரும்.
ஆரவிந்த் தனது கூர்ந்த பார்வையால் சின்னங்களை ஆராய்ந்து, “சூரியன் – பாம்பு – சந்திரன்” என்ற வரிசையில் சின்னங்களை அழுத்தினான். உடனே சுவர் மெதுவாகப் பிரிந்து, அவர்கள் முன் ஒரு நீண்ட பாதை வெளிப்பட்டது.
அந்த பாதை முழுவதும் கருங்கல் சிலைகளால் நிரம்பியிருந்தது. சிலைகளின் கண்கள் சிவப்பாக ஒளிர்ந்தன. “இவை வெறும் சிலைகள் அல்ல, காவலர்கள்,” என்று குமரன் எச்சரித்தான்.
அவர்கள் பயத்துடன் அந்தச் சிலைகளைத் தாண்டிச் சென்றனர். ஒவ்வொரு அடியும் வித்தியாசமாகத் தோன்றியது. இறுதியில், அவர்கள் பாதையின் முடிவில் ஒரு பெரும் மண்டபத்தை அடைந்தனர். அங்கு, நடுவில் ஒரு பாறை மேடையில், பழமையான ஓலைச்சுவடி ஒளி விட்டுக்கொண்டிருந்தது.
அந்தச் சுவடிகள் அவர்களின் சந்தேகத்தைக் களைய, புதிய அச்சத்தையும் ஏற்படுத்தின. பாம்பின் நிழல் வெறும் காவலன் மட்டுமல்ல; அது அடுத்த கட்டத்தில் அவர்கள் எதிர்கொள்ள வேண்டிய சாபத்தின் முதல் சோதனை.
குமரன் சிந்தித்து, “ஒளி தான் ஒரே விடை. ஆனால் எந்த ஒளி என்பதை நாம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்,” என்றான்.
அவர்கள் அங்கிருந்த மண்டபத்தை ஆராய்ந்தபோது, மேடையின் கீழ் ஒரு சிறிய பொற்குடம் கிடைத்தது. அதில் பழமையான எண்ணெய் இருந்தது. அருகே சிதைந்த விளக்குச் சிலை.
ஆரவிந்த் உடனே எண்ணெயை எடுத்துப் விளக்கில் ஏற்றி விட்டான். உடனே தீப்பொறி ஒளிர்ந்து, முழு மண்டபமும் பிரகாசித்தது. அந்த ஒளி பரவியவுடன், சிலைகளின் சிவப்பு கண்கள் மங்கின. இருள் பின்வாங்கியது.
அதே நேரம், தொலைவில் ஓர் இடத்தில் குகையின் தரை திடீரென உடைந்து, கடல் நீர் ஊர்ந்துவந்தது. மூவரும் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.
“நேரம் குறைந்து வருகிறது. நாம் விரைவாக அடுத்த பாதையைத் தேட வேண்டும்,” என்று குமரன் சொன்னான்.
அவர்கள் விளக்கை கையில் எடுத்துக்கொண்டு குகையின் இன்னொரு சுரங்கப்பாதையில் நுழைந்தனர். அந்தப் பாதையின் முடிவில், கடலடியில் இன்னும் ஆழமாகக் கொண்டு செல்லும் படிக்கட்டுகள் இருந்தன.
பயணத்தின் ஒவ்வொரு கட்டமும் சோதனைகள் நிறைந்தது. “சோழ மன்னனின் பொற்கோவில்” என்ற மர்மம் இன்னும் அவர்களைத் தூரத்தில் காத்திருந்தது.
0 Comments