பாழடைந்த அரண்மனையின் இரவு-1

 பகுதி – 1 : “அந்திப் பொழுதின் அழைப்பு”

இரண்டுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன், மதுரைக்கருகே இருந்த பழைய சோழ வம்சத்துக் கோட்டைக்குச் சேர்ந்த ஒரு அரண்மனை, யாரும் அணுகாத இடமாக மாறி இருந்தது. அங்கே ஒருகாலத்தில் இசை, நாட்டியம், விருந்து, சிரிப்பு என்று செழித்து வாழ்ந்த வாழ்க்கை, இப்போது பாழடைந்த சுவர்களில் மட்டுமே ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.

மாலைச் சூரியன் கருங்கோளத்தைத் தொட்டு மறையும் நேரம். அப்பொழுது அரண்மனைக்குள் நுழைந்தால் யாரும் உயிரோடு திரும்பி வரமாட்டார்கள் என்பது கிராமத்தாரின் நம்பிக்கை. “அரண்மனையின் இரவு உயிரை விழுங்கும்” என்ற சொல்லுக்கு அப்பகுதி முழுதும் நடுங்கியது.

அரண்மனைக்கு அருகே உள்ள சத்திரப்பட்டி என்ற கிராமத்தில், பரமசிவம் என்ற இளம் வேள்வியாளர் வாழ்ந்து வந்தான். அவனுக்கு தொன்மையியல், பழங்காலக் கோவில்கள், மறைந்து போன சின்னங்கள் குறித்து ஆர்வம் அதிகம். பலமுறை அவன் அந்த அரண்மனைக்குச் செல்ல நினைத்திருந்தாலும், கிராமத்தார் தடுப்பதாலேயே பின் வாங்கியிருந்தான்.

ஆனால் அந்த ஆண்டு ஆடி அமாவாசை. வானம் முழுதும் காற்றும் கருமேகமும் சேர்ந்து ஒரு விசித்திர இருட்டை பரப்பியிருந்தது. இரவில் பூஜை நடத்த வந்திருந்த பரமசிவத்தின் குருவான சந்திரசேகர் சுவாமிகள், அவனிடம் சொன்னார்:

“பரமா… இந்த ஊரின் பாவம் அனைத்தும் அந்த பாழடைந்த அரண்மனையில்தான் சிக்கி கிடக்கிறது. யாராவது வீரத்தோடு அங்கு நுழைந்து, அங்கே சாபத்தால் சிறைப்பட்ட ஆன்மாக்களை விடுதலை செய்ய வேண்டும். உன்னால் தான் அது சாத்தியம்.”

இந்த வார்த்தைகள் பரமசிவத்தின் உள்ளத்தைக் கிளறின. அவன் கிராமத்தைத் தாண்டி, இரவோடு இரவாக அரண்மனைக்குள் நுழையத் தீர்மானித்தான்.

அந்த இரவு, சூரியன் முழுமையாக மறைந்து, இருளின் போர்வை ஊருக்குள் விழுந்தபோது, பரமசிவம் தன் விளக்குச்சுடர், புனித கயிறு, சங்கிலிப்பூ ஆகியவற்றை எடுத்துக்கொண்டு நடைபயணம் ஆரம்பித்தான்.

அவனைப் பார்த்த கிராமத்தார் பலரும் கத்தினார்கள்:

“அங்கே போகாதே! அந்த அரண்மனை உயிரை உண்ணும்!”

ஆனால் அவன் ஒரே வார்த்தை சொன்னான்:

“அரண்மனைக்கு உள்ளே நான் போவதில்லை என்றால், நம் ஊரின் பாவம் எப்போதும் நிழல் போல தொடரும். என் உயிரோடு இருந்தாலும் சரி, இல்லாவிட்டாலும் சரி, இந்த இரவு நான் அங்கே செல்கிறேன்.”

அரண்மனைக்குச் செல்லும் பாதை, சுமார் மூன்று மைல் நீளத்தில் காட்டு வழியாகப் போகிறது. மரங்கள் அனைத்தும் அசுரர்களைப் போல நின்றன. காற்று வீசும் போதெல்லாம் அவற்றின் கிளைகள் உடலின் மேல் நிழலை வீச, பரமசிவத்தின் மனதில் ஓரளவு அச்சம் தோன்றியது.

அவன் விளக்குச்சுடரை உயர்த்திக்கொண்டு, மெதுவாக நடந்தான். திடீரென்று பின்புறத்தில் காலடி சப்தம். யாரோ அவனோடு வருகிறார்களா என்று திரும்பிப் பார்த்தான் – யாரும் இல்லை.

சில அடிகள் முன்னேறியதும், இடது பக்கம் புதரில் இருந்து குழந்தையின் சிரிப்பு கேட்டது. சத்தம் குளிர்ந்த காற்றில் பனித்துளிபோல மனதை ஊடுருவியது. பரமசிவத்தின் கைகளில் சங்கிலிப்பூ திடுக்கிட்டது. அவன் மந்திரம் ஓதினான்:

“ஓம் நமச்சிவாய!”

அந்த சிரிப்பு மெல்ல மங்கிவிட்டது.

மணிநேரம் ஒன்றுக்குப் பின், அரண்மனைக்குச் சென்றடைந்தான்.

சிதைந்து போன வாயிலின் இரும்புக் கதவு, அரை திறந்த நிலையில் காற்றில் இடிக்க, ஒவ்வொரு அடியிலும் கீச் கீச் என்று கேட்கும் சத்தம் அந்த இரவை முழுமையாக்கியது. சுவர்களின் மேல் பாம்பு, வௌவால், கரும்பாம்பு போன்றவை வலம் வந்தன.

பரமசிவம் உள்ளே நுழைந்தபோது, ஒரு விஷமமான உணர்வு ஏற்பட்டது. அது சாதாரண இருட்டல்ல, யாரோ பார்த்துக்கொண்டிருப்பது போலத் தோன்றியது.

அந்த அரண்மனையின் மத்தியில் ஒரு பெரிய நடனமண்டபம் இருந்தது. அங்கேதான் இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், கடைசி மன்னனின் மகள், அமுதாவல்லி, கொடூரமாக கொல்லப்பட்டதாகக் கதைகள் சொன்னன.

கிராமத்தார் கூறுவதைப் போல, அந்த நாள்முதல் ஒவ்வொரு ஆடி அமாவாசையும், அமுதாவல்லியின் ஆவி அங்கே நடனமாடும். அவளைப் பார்த்தவர்கள் யாரும் உயிருடன் திரும்பவில்லை.

பரமசிவம் விளக்குச்சுடரை நடனமண்டபத்தில் உயர்த்தியபோது, திடீரென்று அங்கிருந்த காற்று நிறுத்தியது. மண்டபத்தின் தரையில் பழைய சங்கீதக் கருவிகள் சிதறிக்கிடந்தன. ஒருவிதமான இசை, எங்கிருந்தோ ஒலித்தது.

சிதைந்த ஜன்னல்களின் வழியாக வந்த நிலவொளி, மண்டபத்தின் நடுவில் ஒரு உருவத்தை உருவாக்கியது. வெள்ளை ஆடையில், கைகளில் கங்கணம், கண்களில் கண்ணீர் — அது அமுதாவல்லியின் ஆவி!

அவள் மெதுவாகத் தலை தூக்கி, பரமசிவத்தை நோக்கி, நிசப்தமாகக் கேட்டாள்:

“இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக என் சாபம் முடிவதில்லை… யார் நீ? ஏன் இங்கே வந்தாய்?”