காதலோடு கலந்த காமத்தின் வாசனை - 1

 முதல் மூச்சில் பரவிய வாசனை

அந்த மாலை நேரம்…

நகரம் மழையால் நனைந்திருந்தது.

சாலையின் பக்கத்தில் விழுந்த பூக்கள்,

ஈரமான மண்வாசனையோடு காற்றில் கலந்து பறந்தன.

ஆனால் அரவிந்துக்கு,

அந்த வாசனையை விட அதிகம் கவர்ந்தது,

அவள்.

நந்தினி —

அவளது பெயரே ஒரு இசை.

அவளது புன்னகையில் ஒரு வெப்பம்,

மூச்சில் ஒரு இனிப்பு வாசனை.

அரவிந்துக்கு அது பார்ஃப்யூம் அல்ல என்பதை அவன் நன்றாகவே அறிந்தான்…

அது அவளது உடல் வாசனை.

காதலோடு கலந்த காமத்தின் வாசனை.

அவர்கள் சந்தித்தது,

அந்த மழை நிறைந்த புத்தகக் கடையில்.

வெளியில் மழை சன்னலில் தட்டிக்கொண்டிருந்தது.

உள்ளே, புத்தகத்தின் பக்கங்களைப் புரட்டும் சத்தமும்,

அவளது புடவையின் நுனி மெதுவாக தரையைத் தடுக்கும் ஓசையும்.

அரவிந்த் தவறுதலாக அவளது கையைத் தொட்டான்,

பக்கத்தைப் பிடிக்க முயற்சிக்கும் போது.

அந்த ஒரு தொடுதலில் கூட அவன் மனதில் மின்னல் பாய்ந்தது.

அவளது சருமத்தில் இருந்த ஈரம்,

அவனது உள்ளத்தை எரிக்கத் தொடங்கியது.

 

“மன்னிக்கவும்…” – அவன் சொன்னான்.

“பரவாயில்லை…” – அவள் சிரித்தாள்.

அந்த சிரிப்போடு வந்த மூச்சின் வெப்பம்,

அவன் முகத்தைத் தழுவியது.

அதோடு சேர்ந்து பரவியது —

அந்த வாசனை.

அது மலரின் வாசனை போல இல்ல.

அது மழை நனைத்த மண்ணின் வாசனை போலவும் இல்ல.

அது உயிரின் ஆழத்தில் இருந்து வரும் ஓர் இன்ப ஈரம்.

அரவிந்த் அதை மூச்சில் இழுக்கும் போதெல்லாம்,

அவன் நரம்புகள் பதற்றமாகத் துடித்தன.

அந்த மாலை,

அவர்கள் இருவரும் ஒரே குடையின் கீழ் நடந்தனர்.

மழை அவர்களை ஈரமாக்கிக் கொண்டிருந்தாலும்,

அவளது பக்கத்தில் நடந்த அரவிந்துக்கு

மழையின் குளிர் தெரியவில்லை.

அவளது அருகில் இருந்த ஒவ்வொரு கணமும்,

அந்த வாசனையில் மயங்க வைத்தது.

வீட்டின் முன்பாக வந்தபோது,

நந்தினி குடையை எடுத்துக்கொண்டு,

“வாங்க உள்ளே, குளிர் அடிக்குது…” என்றாள்.

அரவிந்த் உள்ளே சென்றான்.

மெழுகுவர்த்தி ஒளியில் ஈரமான புடவையுடன் அவள் நின்ற காட்சி —

அவனது மனதில் பதிந்தது.

அந்த வாசனை இன்னும் தீவிரமாக பரவியது.

அரவிந்துக்கு தெரிந்தது —

இது வெறும் கவர்ச்சி அல்ல.

இது காதல் தொடங்கும் இடத்திலேயே,

காமம் தனது வாசனையை பரப்பத் தொடங்கிய நேரம்.