காலத்தை தாண்டிய ஆவி - 8

 பகுதி 9 – நிழல்களின் படையெடுப்பு

போர்க்களம் முழுவதும் உயிர்ப்பெற்ற வீரர்களின் கர்ஜனை அதிர, கார்த்திக் தனது கத்தியை இறுக்கமாகப் பிடித்தான்.

மின்னல் வானை பிளந்தது.

அந்த ஒளியில், மண்ணின் அடியில் இருந்த கரும்பசை நிற நிழல்கள் உருவம் கொண்டு எழத் தொடங்கின.

அவை மனித வடிவிலும் இல்லை, விலங்கு வடிவிலும் இல்லை.

அவை அலைபாயும் இருளின் வடிவம்—

காற்றைப் போல நகரும், ஆனாலும் எங்கு சென்றாலும் குளிர்ந்த மரணம் பின்தொடரும்.

முதலில், கார்த்திக் அவற்றை புகையாக நினைத்தான்.

ஆனால் அவை நகர்ந்த விதம் அவனின் இரத்தத்தை உறைய வைத்தது.

ஒவ்வொரு நிழலும், ஒரு வீரனின் உடலுக்குள் ஊடுருவி, அவனை இன்னும் பலவந்தனாக்கியது.

அவர்களின் கண்கள் இனி சிவப்பு அல்ல—

கருப்பு குளிர் தீப்பொறிகள்.

சேனாபதி தனது சிரிப்பை முழங்கினார்:

“இவை தான் நிழல் படை.

மனித இரத்தத்தால் நூற்றாண்டுகள் பசியுற்றவை.

இன்று அவை மீண்டும் உணவுபெரும்.”

அந்த வார்த்தைகளோடு, நிழல்கள் நிலம் முழுவதும் பரவின.

சில அவனது அருகே வந்தன.

அவை பேசின… ஆனால் மனித மொழியில் அல்ல.

அது சத்தம் அல்ல, ஆன்மாவின் ஆழத்துக்குள் கிழிக்கும் சினம்.

கார்த்திக் தனது காதுகளை அடைத்துக்கொண்டான்.

ஆனால் அந்த சத்தம் உள்ளே, அவன் நினைவுகளுக்குள் நுழைந்தது.

அவன் தாயின் குரல்…

அவன் சிறுவயது…

அவன் அன்பின் நினைவுகள்…

எல்லாம் அந்த நிழல்கள் சிதைக்கத் தொடங்கின.

“இவை… நினைவுகளை உண்ணும் உயிர்கள்!” என்று அவன் உணர்ந்தான்.

அவன் கையில் இருந்த கத்தி தானாகவே ஒளிர்ந்தது.

அந்த ஒளியில் சில நிழல்கள் விலகின.

ஆனால் பலவும் தொடர்ந்து அவனைச் சூழ்ந்தன.

மின்னலின் ஒளியில் திடீரென பழைய சங்கிலிகள் வானத்தில் ஒளிர்ந்தது.

முதல் சங்கிலி முறிந்திருந்தது.

இன்னும் இரண்டு சங்கிலிகள் தான் எஞ்சியிருந்தன.

அவற்றை முறியவிட்டால்…

இந்த நிழல்கள், இந்த வீரர்கள், இந்த சேனாபதி—

அனைவரும் முழுமையாக உயிர்ப்பெற்று மனித உலகை அழித்து விடுவார்கள்.

கார்த்திக் அதிர்ந்து கத்தினான்:

“இல்லை! அதை நான் நடக்க விட மாட்டேன்!”

அவன் கத்தியால் ஒரு நிழலை வெட்டினான்.

அந்த நிழல், புகையாகி கரைந்தது.

ஆனால் அதன் குரல் அவன் காதுகளில் இன்னும் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது.

“நாங்கள் காலத்தை தாண்டுவோம்… உன்னை விழுங்குவோம்…”

நிழல்கள் இன்னும் ஆயிரக்கணக்கில் அவனை நோக்கி பாய்ந்தன.

போர்க்களம் முழுதும் கருப்பு புயல் போல எழுந்தது.

அந்த நேரத்தில், தூரத்தில் ஒரு ஒளி பளிச்சென்று தெரிந்தது.

பனியினுள் இருந்து ஒரு உருவம் வந்தது.

அவள்—மறைந்த வரலாற்றாசிரியர் தாரிணி.

அவள் தனது கையில் பழைய தாமரைச் சின்னம் பொறிக்கப்பட்ட தாயமணி வைத்திருந்தாள்.

“கார்த்திக்!

நிழல்களை அழிக்க ஒரே வழி உண்டு!

சங்கீதத்துடன் கல்வெட்டைக் கூர்ந்து படி!” என்று அவள் முழங்கினாள்.

கார்த்திக்குள் நம்பிக்கை எழுந்தது.

ஆனால் அதே நேரத்தில், சேனாபதியின் கண்கள் கருமை மின்னின.

அவர் தனது படையையும் நிழல்களையும் ஒரேசேர கார்த்திக்குள் வீசினார்.

போர்க்களம் இரத்தத்தாலும் இருளாலும் மூழ்கியது.

அந்த இரவு…

நிழல்களின் படையெடுப்பு ஆரம்பமாகிவிட்டது.

பகுதி 10 – தாமரையின் மந்திரம்

போர்க்களம் முழுவதும் இருள் கத்தி பாய்ந்துகொண்டிருந்தது.
நிழல்கள் ஆயிரக்கணக்கில் எழுந்து, உயிர்த்த வீரர்களின் உடல்களில் புகுந்து, அவர்கள் இன்னும் வன்முறையோடு கர்ஜனை செய்தனர்.
மின்னலின் ஒளியில், இரத்தம் நிறைந்த மண் பளபளப்பாக மின்னியது.

அந்த சுழற்சியில், கார்த்திக் தன்னுடைய கத்தியை இறுக்கமாகப் பிடித்தபடி, பின் நோக்கிப் பார்த்தான்.
அங்கிருந்து வந்தாள் தாரிணி.
அவள் கையில் ஒளிர்ந்தது, அந்த பழமையான தாமரையின் சின்னம் பொறிக்கப்பட்ட தாயமணி.
அது ஒரு சாதாரண நகை இல்லை—
காலத்தின் சாபத்தைக் கிழித்து விடும் பழமையான யாகப் பொருள்.

“கார்த்திக்!” அவள் குரல் காற்றை அறுத்தது.
“உன் கத்தியின் சக்தி போருக்காக.
ஆனால் இந்த தாயமணி— அது மந்திரத்தின் சாவி.
இவை இரண்டும் சேரும் போது மட்டுமே நிழல்களை அடக்க முடியும்.”

கார்த்திக் அந்த வார்த்தைகளை கேட்டவுடன் நம்பிக்கை கொண்டான்.
ஆனால், சேனாபதியின் கருப்பு தீப்பொறிகள் மின்னின.
அவர் தனது பிளந்த முகத்தில் ஒரு கொடூர சிரிப்புடன்:

“அந்த தாயமணியை எனக்கு தா!
அதுவே இறுதி சங்கிலியை முறிக்கும் சாவி!”

அவர் கையசைத்ததும், நிழல்கள் சுழன்று தாரிணியை நோக்கிப் பாய்ந்தன.
அவள் தன்னுடைய கையை உயர்த்தினாள்.
தாமரை சின்னம் திடீரென பளபளக்கத் தொடங்கியது.
ஒளி வெளியே பாய்ந்தது—
அந்த ஒளியில் நிழல்கள் துடித்தன, உலர்ந்த இலை போல எரிந்தன.

போர்க்களம் முழுவதும் ஒளி பரவியது.
சில உயிர்த்த வீரர்கள் தரையில் விழுந்து மீண்டும் உயிரற்ற பிணங்களாகக் குவிந்தனர்.
ஆனால் இன்னும் பலர், சேனாபதியின் கட்டுப்பாட்டில் நின்றனர்.

அந்த நேரத்தில், தாரிணி கார்த்திக்குப் பக்கம் ஓடினாள்.
அவளது தாயமணியும், அவனது கத்தியும் அருகருகே வந்தவுடன், ஒளி ஒன்றாக இணையத் தொடங்கியது.
ஒளி ஒன்றோடு ஒன்று சுருண்டு, ஒரு தாமரை மலர் வடிவில் பளபளக்க, கத்தி இன்னும் கூர்மையடைந்தது.

“இது தான் தாமரையின் மந்திரம்,” என்றாள் தாரிணி.
“ஒளி இருளை வெட்டும்.
ஆனால் நீ தயாரா?”

கார்த்திக் தன் நெஞ்சை இறுகப் பிடித்தான்.
அவன் கத்தியின் வழியே பாய்ந்த சக்தி அவனுடைய இரத்தத்தையும் எரித்தது.
அவன் திடீரென ஓர் அனுபவம் உணர்ந்தான்—
முன்னொரு காலத்தில் இந்தக் கத்தியை ஏந்திய பழைய வீரர்களின் ஆவி குரல்கள் அவனை ஊக்குவித்தன.

அந்தக் குரல்கள் ஒன்றாய் சொன்னது:

“நிழல்களை வெட்டி ஒளியை விடுவி… காலத்தின் சங்கிலிகள் உடையாதபடி காப்பாற்று!”

அவனின் கண்கள் ஒளிர்ந்தன.
அவன் கத்தியை வானில் தூக்கி, மந்திர சொற்களை உரைத்தான்.
அவனுடைய வாயில் வந்த அந்த மந்திரங்கள், அவனுக்கு அறியாதவை.
ஆனால் அவை, கல்வெட்டில் பொறிக்கப்பட்ட பழைய தமிழ் மந்திரங்கள்.

கத்தியும் தாயமணியும் இணைந்து, ஒளிக்காற்றை பறக்க விட்டன.
அந்த ஒளி நிழல்களின் படையைக் கிழித்தெறிந்தது.
போர்க்களம் முழுவதும் குரல்கள் அதிர்ந்தன.
நிழல்கள் அலறி விலகின.
சில சங்கிலிகள் வானில் பிரகாசித்து மீண்டும் வலுவாகின.

சேனாபதி கோபத்தில் கர்ஜித்தான்.
அவன் வாள் தரையைத் தட்ட, இருள் மீண்டும் குவிந்தது.
ஆனால் இப்போது, கார்த்திக்கும் தாரிணிக்கும் நம்பிக்கை இருந்தது.

அவள் சொன்னாள்:
“இது ஆரம்பம் மட்டுமே.
நாம் சங்கிலிகளை காப்பாற்றி, நிழல்களின் கதவுகளை முழுமையாக மூட வேண்டும்.”

மின்னல் பிளந்தது.
போர்க்களம் இன்னும் இருளால் சூழப்பட்டிருந்தது.
ஆனால், அந்த இருளுக்குள் தாமரையின் ஒளி எரியத் தொடங்கியது.