சங்க கால சாகசம் – ஒரு காவலரின் நாட்கள் - 9

 📜 பகுதி 13: துறைமுகத்தில் இரத்தம்

மதுரையிலிருந்து பல நாட்கள் பயணித்த பிறகு, அரியன் வேந்தன், மாடன், பாவ் யான் — மூவரும் பாண்டிய நாட்டின் வடமேற்கில் உள்ள பழமையான கடற்கரைத் துறைமுகத்தை அடைந்தனர்.

அந்த துறைமுகம் ஒருகாலத்தில் வணிகக் கப்பல்களால் நிரம்பியிருந்தாலும், இப்போது வெறிச்சோடி, சில இடங்களில் மட்டுமே ஒளிந்து கொண்டிருந்த மனிதர்களின் தடங்கள் தெரிந்தன.

🌊 அமைதியின் மாயை

கடற்கரை நிசப்தமாக இருந்தது. அலைகள் மோதும் சத்தம் தவிர வேறொன்றும் இல்லை.

ஆனால் பாவ் யானின் கண்கள் கவனித்தன — மணலில் புதிதாக விழுந்த குதிரைக் கால் தடங்கள், கப்பல்களில் ஏற்றப்பட்ட மரப்பெட்டிகள், மற்றும் ஒரு சிறிய கொடி:

இரட்டை மீன் + சூரியன் + அம்பு.

“இது சந்திரக் கூட்டமைப்பின் துறைமுகம் தான்,” — என்றார் பாவ் யான் நிசப்தமாக.

⚔️ மறைந்த தாக்குதல்

அவர்கள் துறைமுகத்துக்குள் நுழைந்தவுடன், திடீரென நிழல்களில் இருந்து வாள் சுழன்றது.

வட இந்திய வீரர்கள் பாகை சுருட்டி, வளைந்த வாள்களுடன் வெளிப்பட்டனர்.

அவர்களைத் தொடர்ந்து யவன வீரர்கள் கவசங்களுடன் வந்து அரியனின் பாதையை மறித்தனர்.

மாடன் உடனே வாளை எடுத்து தாக்கினார்.

அரியன் தனது ஈட்டியால் முதல் எதிரியை தரையில் வீழ்த்தினார்.

கடற்கரையின் அமைதி சத்தமிட்ட உலோகங்களின் மோதலில் நொறுங்கியது.

🩸 இரத்தத்தின் சாட்சி

துறைமுகம் முழுவதும் இரத்தம் பரவியது.

மணலில் படிந்த அலைகள் கூட சிவப்பாக மாறின.

பாவ் யான் பின்தங்கி இருந்தாலும், அவர் திடீரென தீப்பந்தத்தை எடுத்து, எதிரிகள் காக்கியிருந்த மரப்பெட்டிகளின் மீது எறிந்தார்.

அந்தப் பெட்டிகள் எரிந்து கொண்டபோது, அதனுள் இருந்த பட்டு, வெள்ளி, சீன எழுத்துள்ள தாள்கள் அனைத்தும் சாம்பலானது.

“அவர்களின் சான்றுகள் இங்கேதான்! அதை அழிக்க வேண்டியது அவசியம்,” — எனக் கூவினார் பாவ் யான்.

🕯️ மர்ம நிழல்

அனைத்தும் முடிந்துவிட்டதென நினைத்த வேளையில், துறைமுகத்தின் மேல் பாறையின் நிழலில் ஒருவர் நின்றிருந்தார்.

அவரது உடை கருப்பு, முகம் முழுவதும் முகமூடி.

அவர் வாளை உயர்த்தி சிரித்தார்:

“இது தொடக்கம் மட்டுமே… சந்திரக் கூட்டமைப்பின் இரத்தம் இன்னும் பெருகப் போகிறது.”

அரியன் தன் ஈட்டியை அந்த முகமூடி மனிதனை நோக்கி காட்டினார்.

“யார் நீ? கூட்டமைப்பின் தலைவரா?”

ஆனால் அந்த மனிதன் பாறையின் இருளில் மறைந்து விட்டார்.

⚡ முன்னுரை

மணலில் சிதைந்த இரத்தம், எரிந்த பெட்டிகள், சிதைந்த துறைமுகம் — இவை எல்லாம் ஒரு உண்மையைச் சொன்னது:

இது ஒரு தொடக்கம் மட்டுமே.

சந்திரக் கூட்டமைப்பின் வேர்கள் ஆழமாகவும் பரந்தவையாகவும் இருந்தன.

அரியனின் மனதில் ஓர் உறுதி மட்டும் தெளிந்தது —

“தமிழ்நாட்டின் கடற்கரை யாரின் கையிலும் விழக்கூடாது.

இந்த மண்ணின் காவலனாக நான் இருப்பேன்.”

 

📜 பகுதி 14: கருங்கடல் சத்தியம்

துறைமுகத்தில் இரத்தம் சிந்திய போருக்குப் பின், கடற்கரை சிதைந்து கிடந்தது.

அலைகள் சிவப்பாகக் கசிந்து வந்தன; எரிந்த மரப்பெட்டிகள் புகை விட்டன.

அந்த இரத்தம் கலந்த மணலில், அரியன் வேந்தன் தனது ஈட்டியை வைக்க, கடலை நோக்கி நின்றார்.

🌊 கடலின் முன் சத்தியம்

மாடன் காயமடைந்தாலும் உறுதியுடன் அருகில் வந்தார்.

பாவ் யான் சோர்ந்து, எரிந்த சான்றுகளின் இடிபாடுகளை நோக்கி நின்றார்.

அரியன் திடீரென இரு கைகளையும் கடலின் மீது உயர்த்தி கூறினார்:

“இந்த மண்ணின் மீது யாரும் ஆட்சி செய்யக் கூடாது.

பாண்டிய கடற்கரை எவருக்கும் அடிமை ஆகாது.

இந்தக் கருங்கடலைச் சாட்சி வைத்து சத்தியமாகச் சொல்கிறேன் —

சந்திரக் கூட்டமைப்பை நாசமாக்கும் வரை நான் ஓயமாட்டேன்.”

அந்த வார்த்தைகள் கடற்கரையில் மோதிய அலைகளோடு கலந்து, மின்னல் போன்ற ஓசையாய் ஒலித்தது.

⚔️ முகமூடி நிழல்

அந்த நேரத்தில் பாறையின் மேல் முகமூடி மனிதன் மீண்டும் தோன்றினார்.

அவரின் குரல் சிரிப்பில் ஒலித்தது:

“அரியனே, கடலை சாட்சியாக சத்தியம் செய்கிறாயா?

ஆனால் நினைவில் கொள் — கடலும் சதிக்கு அடிமைப்பட்டிருக்கிறது.”

அவரின் வாளில் நிலவொளி பிரதிபலித்தது.

ஒரு நிமிடம் அவர் கண்கள் வெளிச்சத்தில் மிளிர, அரியனின் மனதில் அதிர்ச்சி:

அந்தக் கண்கள் பாண்டிய அரசவையின் ஒருவருக்கே சொந்தமானவை.

🔮 மறைந்த உண்மை

மாடன் அவனை நோக்கி குறுவாளை உயர்த்தினார்.

ஆனால் முகமூடி மனிதன் பாறையிலிருந்து குதித்து இருளில் மறைந்தார்.

பாவ் யான் தாழ்ந்த குரலில் சொன்னார்:

“அவன் தான்… சந்திரக் கூட்டமைப்பின் உண்மையான தலைவர்.

ஆனால் அவர் உங்களின் அரண்மனையில் இருந்து வந்தவர்.”

அரியனின் கண்களில் தீக்கதிர்கள் எரிந்தன.

“அப்படியானால் இந்தச் சதி நமது உள்ளங்கையில் வேர் கொண்டுள்ளது.

கடலைச் சாட்சியாகச் சத்தியம் செய்தேன்… அதை நிறைவேற்றாமல் நானும் வாழமாட்டேன்.”