காலத்தை தாண்டிய ஆவி - 3

 பகுதி 3 – இரத்தம் சிந்திய போர்க்களம்

தொடக்கம் – 500 ஆண்டுகள் முன்

வள்ளிமலை ராஜ்யம், கி.பி. 1525.

மலைப்பகுதி முழுவதும் அடர்ந்த காடுகளால் சூழப்பட்டிருந்தது. நெடுந்தொலைவில் வானத்தைத் துளைக்கும் கோட்டைகள், பாறைகளில் செதுக்கிய ஆலயங்கள், பட்டு மற்றும் மசாலா வியாபாரிகள் செல்லும் பாதைகள் — எல்லாம் ராஜ்யத்தின் வளம் மற்றும் முக்கியத்துவத்தைச் சாட்சி கூறின.

இந்த ராஜ்யத்தின் இராணுவத்தில், யாருக்கும் சமமாகாத வீரன் ஒருவன் இருந்தான் — வீரவீரன்.

அவன் உயரம், வலிமை, வாள் சுழற்றும் வேகம் — எல்லாம் ராஜாவின் பெருமை. போர்க்களத்தில் அவன் வந்தால், எதிரிகள் நடுங்குவார்கள்.

ஆனால் அந்த வலிமைக்கு இணையாக, அவனிடம் ஒரு குறை இருந்தது — நம்பிக்கை.

அவன் தனது நெருங்கிய நண்பன் மாறவேந்தன் மீது கண்மூடித்தனமாக நம்பிக்கை வைத்திருந்தான்.

போருக்கு முன்னொரு நாள்

வீரவீரன் மற்றும் மாறவேந்தன், கோட்டையின் மேற்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் பாறை உச்சியில் நின்று, எதிரிகள் வரவிருக்கும் பாதையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

மாறவேந்தன் சொன்னான்,

"நாளைய போரில், உன் வாள் தான் நம்மை வெற்றிக்குக் கொண்டு போகும், அண்ணா."

வீரவீரன் சிரித்தான்.

"என் வாள் மட்டும் அல்ல, உன் திட்டமும் தேவை. நீ எனக்கு அண்ணனுக்கு இணையானவன்."

மாறவேந்தனின் கண்களில் ஒரு நிழல் மின்னியது. அந்த நிழலை வீரவீரன் கவனிக்கவில்லை.

துரோகத்தின் விதை

மாறவேந்தன், எதிரி ராஜ்யத்தின் தூதரிடமிருந்து ரகசியமாக தங்கமும் நிலங்களும் வாக்குறுதி பெற்றிருந்தான்.

ஒரே நிபந்தனை — போர்க்களத்தில், வீரவீரனின் உயிரை எடுத்துவிட வேண்டும்.

அதற்காக அவன், போருக்கு முன்பாக இரவில், வீரவீரனின் வாளின் பிடியை சற்றே தளர்த்தி, கூர்மையை குறைத்துவிட்டான்.

போர்க்களம் – இரத்தத்தின் களம்

மறுநாள் காலை, பனி அடர்ந்திருந்தது.

மலைக்காடுகளின் இடையே, இரு படைகள் மோதின. வாள்களின் மோதும் சத்தம், குதிரைகளின் கத்தல், படைவீரர்களின் அலறல் — எல்லாம் ஒன்றாகக் கலந்தது.

வீரவீரன், தனது சிவந்த ஆடையும் பித்தளை வாளையும் ஏந்தி, முன்னணியில் போரிட்டான்.

அவன் எதிரிகளைக் குத்தி வீழ்த்திக் கொண்டிருந்தான், ஆனால் ஒரு முக்கிய தருணத்தில், அவன் வாள் சற்றே கையிலிருந்து தப்பியது.

அந்த நொடியை பயன்படுத்தி, எதிரி வீரன் ஒருவன் அவனது தோளில் ஆழமாக குத்தினான்.

வீரவீரன் வலியில் விழுந்தான்.

இறுதி சாபம்

மாறவேந்தன் ஓடி வந்து,

"அண்ணா! உன்னை காப்பாற்றுகிறேன்!" என்று கூறி, அவனது வாளை எடுத்தான்.

ஆனால், காப்பாற்றுவதற்குப் பதிலாக, மாறவேந்தன் அதையே வீரவீரனின் மார்பில் ஊன்றினான்.

இரத்தம் பனியில் பரவியது.

வீரவீரன் தரையில் விழுந்து, குரல் எழுப்பினான் —

"என் வாளை எடுத்தவன், உன் இரத்தம் இதையே நனைக்கும். காலத்தைத் தாண்டியும் நான் திரும்பி வருவேன். பனியில் என் அடிகள் ஒலிக்கும், என் நிழல் உன் சந்ததியைத் தேடும்!"

அவனது குரல் காற்றில் கலந்தது, பனி அடர்ந்தது, வானம் சிவந்தது.

மாறவேந்தனின் முடிவு

மாறவேந்தன் எதிரிகளின் பக்கம் சென்றான். தங்கமும் நிலமும் பெற்றான், ஆனால் கிராம மக்கள் அவனை எப்போதும் வெறுத்துப் பார்த்தனர்.

அவன் இறந்தபின், அவன் சந்ததிகள் இந்த மலைப்பகுதியை விட்டுச் செல்லவில்லை — ஆனால் ஒவ்வொரு நூற்றாண்டும், அந்த குடும்பத்தில் ஒருவர் மர்மமாகச் சாகுவார் என்ற வதந்தி பரவியது.

கார்த்திக்கின் பார்வை

இவை எல்லாம் கார்த்திக் திடீரென கண்ட காட்சிகள்.

அவன் வாளைத் தொடும் போதெல்லாம், அவன் கண்களில் அந்த யுத்தக் காட்சிகள், வீரவீரனின் சாபம், மாறவேந்தனின் துரோகம் — எல்லாம் பளிச்சென தோன்றியது.

அவன் சுவாசம் கடினமாயிற்று.

"இது கனவல்ல… இது உண்மையே," என்று அவன் மெதுவாக சொன்னான்.

பகுதி 4 – காலம் சிதறும் தருணம்

மழை இரவு

வள்ளிமலையின் மேல் வானம் கருங்கட்டு மேகங்களால் மூடப்பட்டது. மின்னல் அடிக்கும் ஒளியில் கிராமத்தின் வீடுகள், மரங்கள், பாறைகள் அனைத்தும் சற்றே மிரளவைக்கும் விதமாக தெரிந்தன.
அந்த இரவு, கார்த்திக் வீட்டில் தனியாக இருந்தான்.

வீட்டுக்குள் மெழுகுவர்த்திகள் ஏற்றப்பட்டிருந்தன. வெளியில் மழை சத்தம், பனியின் குளிர் — இரண்டுமே அவன் மனதைக் கனமாக்கின.
அவனது பார்வை சுவரில் தொங்கும் வாளின் மீது விழுந்தது.
அது மெழுகுவர்த்தியின் ஒளியில் மின்னியது.

கடிகாரத்தின் நிறுத்தம்

இரவு 11:47.
அவன் மேசையில் அமர்ந்து தனது தந்தையின் பழைய வரைபடத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். திடீரென, வீட்டில் இருந்த பழைய சுவர் கடிகாரம் டிக்… டிக்… என அடிக்கும் சத்தம் மெதுவாக மங்கியது.
அது 11:48-க்கு வந்தபோது, முற்றிலும் நின்றுவிட்டது.

அதே நேரத்தில், அவன் கைகளில் இருந்த வரைபடத்தின் மூலை ஈரம் பிடித்தது போல குளிர்ந்தது. மெழுகுவர்த்தியின் தீ சற்றே துடித்தது.

பனியில் கலந்த காட்சி

கார்த்திக் சுவரில் இருந்த வாளைத் தொட்டான்.
அந்தக் கணத்தில், அவனது கண் முன் காட்சி மாறியது — அவன் அறையில் இல்லாமல், ஒரு போர்க்களத்தின் நடுவில் நின்றிருந்தான்.

பனி சுற்றி, வானம் சிவந்தது, குதிரைகள் ஓடும் சத்தம், வாள்களின் மோதல்…
ஆனால் அவன் உடலை பார்த்தான் — அவன் அணிந்திருந்தது 16ஆம் நூற்றாண்டு வீரர் அணியும் சிவப்பு ஆடை, இடுப்பில் வாள்.

வீரவீரனின் குரல்

"நீ என் நேரத்தில் இருக்கிறாய், கார்த்திக்," என்ற ஒரு குரல் அவன் காதில் ஒலித்தது.
அவன் திரும்பிப் பார்த்தான் — வீரவீரன், ரத்தத்தில் நனைந்தும், கண்களில் நெருப்புடன், அவன் பக்கம் நடந்துவந்தான்.

"நீ என் இரத்தத்துடன் இணைந்தவன். உன் குடும்பம் என் வாளை எடுத்தது. இப்போது அந்த வாள் என் பழியை தீர்க்கும்."

கார்த்திக் வியப்புடன், "நான்… உன்னிடம் எதுவும் செய்யவில்லை…" என்று சொல்ல முயன்றான்.

வீரவீரன் புன்னகைத்தான். "நீ செய்வாய். காலம் நம்மை இணைத்துவிட்டது."

காலம் சிதறுதல்

ஒரு மின்னல் வானத்தைப் பிளந்தது.
அந்த ஒளியில், போர்க்களமும் கார்த்திக்கின் அறையும் ஒரே நேரத்தில் தெரிந்தது — மேசையின் மீது வரைபடம், சுவரில் தொங்கும் வாள், மற்றும் அதே வாள் வீரவீரனின் கையில்.

அவன் கண்ணில் ஒரு மயக்கம்.
ஒரு அடியில், அவன் மீண்டும் தனது அறையில் இருந்தான், ஆனால் தரையில் மண், புல், மற்றும் இரத்தத்தின் வாசனை பரவியது.

கிராமத்தில் நிகழ்ந்த அதிர்ச்சி

அடுத்த நாள், கிராம மக்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தனர் — "நேற்று இரவு, காடு அருகே பழைய பாலம் திடீரென இடிந்து போனது. யாரும் அங்கு போகவில்லை, ஆனாலும் அங்கிருந்து வாள்களின் மோதல் சத்தம் கேட்டதாக சிலர் சொல்கிறார்கள்."

சண்முகம் தாத்தா கார்த்திக்கிடம் வந்து,
"காலம் சிதறத் தொடங்கிவிட்டது. கடந்த காலமும் இப்போதும் கலக்கிறது. இது நல்லது அல்ல," என்றார்.

வரைபடத்தின் ரகசியம்

கார்த்திக் தனது தந்தையின் வரைபடத்தை மீண்டும் பார்த்தான்.
அதில் குறியிட்ட 'X' இடத்திலிருந்து ஒரு மெல்லிய கோடு கிராம ஆலயத்துக்குப் போய் முடிகிறது.
அவன் மனதில் ஒரு சந்தேகம் — அந்த இடம், காலம் சிதறும் மையமா?

அவனது முடிவு தெளிவானது —
அவன் அந்த இடத்துக்குப் போக வேண்டும். ஆனால் அங்கு சென்றால், அவன் கடந்த காலத்தில் சிக்கிக்கொள்ளும் அபாயம் அதிகம்.