மண்ணில் பிறந்தவன் - 4

 எரியும் நெருப்பு போல கோபம்

அரசின் வயல் பசுமையாக இருந்தது.

மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பு வெட்டுக்கிளி தாக்கி அழிந்த வயல், இப்போது சோளம், பச்சைப்பயறு, வெண்டைக்காய் என பசுமை அலைகளாக காட்சியளித்தது.

முன்பு எள்ளியவர்கள் கூட இப்போது வந்து கற்றுக் கொள்ள விரும்பினர்.

ஆனால் வெற்றியின் வாசனை, சிலருக்கு பொறாமையை உண்டாக்கும்.

அரசுக்கு அந்த நேரம் தெரியவில்லை — அந்த பசுமையின் நடுவே சதி விதைகள் முளைக்கத் தொடங்கியிருந்தது.

பொறாமையின் நிழல்

கிராமத்தில் சேகர் என்ற ஒருவர் இருந்தார்.

பல ஏக்கர் நிலம் இருந்தும், பாரம்பரிய முறையில் மட்டுமே விளைச்சல் பார்த்தவர்.

அரசின் வயல் வெற்றி பெற்றதால், மக்கள் அவரிடம் கேள்விகள் கேட்கத் தொடங்கினர்.

“சேகர் அண்ணே, நீங்க இந்த டிரிபு பாசனம் போடலையா?”

அந்த கேள்விகள் சேகரின் மனதில் எரியும் நெருப்பை ஏற்படுத்தின.

சேகர் மனதில்:

“இவனால நம்ம பெயர் போயிடுது… இதை நிறுத்தணும்.”

மறைமுக சதி

ஒரு இரவு, அரசு வயலில் தண்ணீர் பாய்ச்சும் குழாய்களை சோதித்துக்கொண்டிருந்தான்.

அடுத்த நாள் காலை வந்தபோது, சில பாசன குழாய்கள் வெட்டப்பட்டிருந்தன.

நாற்றுப் பாதுகாப்பு வலைகள் கிழிக்கப்பட்டிருந்தன.

சில விதைகள் காணாமல் போயிருந்தன.

அரசு உடனே புரிந்துகொண்டான் — இது இயற்கையின் தாக்குதல் இல்லை, மனிதன் செய்த சேதம்.

அவன் கோபத்தில் கைகளைக் கட்டிக் கொண்டான்.

“என்னை நிறுத்த நினைப்பவர்களுக்கு நான் பதில் சொல்ல மாட்டேன்… என் வயல் தான் சொல்லும்.”

எரியும் கோபத்தின் உறுதி

அன்று இரவு, அவன் தனியாக வயலில் உட்கார்ந்திருந்தான்.

முகத்தில் வியர்வை, உள்ளத்தில் நெருப்பு.

மீனா அவனைப் பார்த்து கவலைப்பட்டாள்.

மீனா: “அரசு… நீங்க இப்படி கோபம் பிடிச்சுக்கிட்டா, அது உன்னை எரிச்சிடும்.”

அரசு: “இந்த கோபம் தான் எனக்கு சக்தி தருது, மீனா. யாரும் என்னை நிறுத்த முடியாது.”

அவள் மெதுவாக சொன்னாள்:

“கோபம் நெருப்பு மாதிரி… அது வீணா எரிந்தால் நீயே கருகிடுவாய். ஆனா அதை அடுப்பு மாதிரி பயன்படுத்தினால், அது உன் பயிரை சமைத்து மக்களுக்கு உணவாக்கும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அரசின் உள்ளத்தில் சிந்தனையை உருவாக்கின.

மீண்டும் எழும் முயற்சி

அரசு உடனடியாக பாசன குழாய்களை சரி செய்தான்.

பாதுகாப்பு வலைகளை மாற்றினான்.

பயிர்களுக்கு இயற்கை பாதுகாப்பு மருந்து தெளித்தான்.

அந்த இரவே அவன் ஒரு வாக்குறுதி செய்தான் —

“என் வயலை எவ்வளவு முறையும் அழித்தாலும், நான் அதை மீண்டும் வளர்த்தே தீருவேன்.”

மக்களின் நம்பிக்கை

சில நாட்களில், வயல் மீண்டும் பசுமையாகியது.

இந்த முறை, மக்கள் அதிகம் நம்பிக்கை காட்டினர்.

அரசின் கடின உழைப்பை கண்டு, கிராமத்தில் சில இளைஞர்கள் அவனுடன் சேர்ந்து வேலை செய்யத் தொடங்கினர்.

அவன் கோபம், பழிவாங்கும் எண்ணமாக மாறாமல், செயலாக்கமாக மாறியது.

அவன் அறிந்தான் — நெருப்பு எரிக்கவும், விளக்கவும் முடியும்.

அது எப்படிப் பயன்படுத்தப்படுகிறதோ அதுதான் முக்கியம்.

நெருப்பின் வடிவம்

அரசின் உள்ளம் இன்னும் எரிந்துகொண்டிருந்தது, ஆனால் அது அழிக்க அல்ல — உருவாக்க.

அவனது அடுத்த இலக்கு, கிராமத்தை முழுவதும் பசுமையாக்கும் ஒரு கூட்டுத்திட்டம்.

 ஒரு சின்ன நுழைவாயில் - 7

அரசின் வயல் இப்போது கிராமத்தில் பேசப்படும் முக்கிய விஷயமாக இருந்தது.
பாசன முறைகள், பயிர்களின் ஆரோக்கியம், மற்றும் விளைச்சலின் தரம் — இவை எல்லாம் அவனை மற்ற விவசாயிகளிடையே தனித்துவப்படுத்தின.
ஆனால், அரசுக்கு இன்னும் தெரிந்தது — வயல் வெற்றி மட்டுமில்லை, சந்தைக்கு செல்லும் பாதை தான் அவனது அடுத்த சவால்.

சந்தையில் முதலாவது முயற்சி

ஒரு காலை, அரசின் வயலுக்கு அருகே ஒரு பசுமையான வெண்டைக்காய், சோளம், பச்சைப்பயறு ஆகியவற்றை சேகரித்தான்.
அவற்றைச் சுத்தம் செய்து, பெரிய கூளங்களில் அடுக்கினான்.
அவன் மனதில் ஒரு தீர்மானம் —

“இவை நான் நேரடியாக நகர சந்தைக்கு எடுத்துச் சென்று விற்க வேண்டும். நடுவில் எவரும் லாபம் பார்க்கக் கூடாது.”

அந்த தீர்மானம், அவனுக்கு ஒரு புதிய நுழைவாயில்.

பயணத்தின் தொடக்கம்

நகரம் கிராமத்திலிருந்து 25 கிலோமீட்டர் தூரம்.
அரசு, ஒரு சிறிய வண்டியில் தன் கூளங்களை அடுக்கிக் கொண்டு, காலையில் 4 மணிக்கே புறப்பட்டான்.
சாலையின் பக்கத்தில் வறண்ட வயல்கள், இடையே மெல்ல எழும் காலை பனி — எல்லாம் அவனுக்கு நினைவூட்டியது, இந்தப் பயணம் தனக்கே மட்டுமல்ல, ஊரின் எதிர்காலத்துக்கும் முக்கியம்.

சந்தையின் சவால்

நகர சந்தை நெரிசலானது.
பெரிய விற்பனையாளர்கள், விலை பேசும் மக்கள், ஆரவார குரல்கள் — அரசுக்கு புதிதான உலகம்.
அவன் கூளங்களை கவனமாக வைத்தான்.
சிலர் வந்து பார்த்து, விலை கேட்டார்கள்.

வாடிக்கையாளர்: “வெண்டைக்காய் நல்லா இருக்கு… எவ்வளவு?”
அரசு: “ஒரு கிலோக்கு 25 ரூபாய்.”
வாடிக்கையாளர்: “இது ரொம்ப விலையா இருக்கு! அங்கே 20 ரூபாய்க்கு கிடைக்கும்.”

அரசு மனதில் ஒரு சந்தேகம் — “நான் தரும் பொருள் நல்ல தரம். ஆனால் விலையை குறைக்க வேண்டுமா?”
இது அவனுக்கு விற்பனையின் முதல் பாடம்.

ஒரு உதவும் கை

அந்த நேரத்தில், ஒரு நடுத்தர வயது நபர் அவனை நோக்கி வந்தார்.
அவர் சந்தையில் பழைய விற்பனையாளர் போலத் தோன்றினார்.

அந்த நபர்: “மகனே, உன் பொருள் நல்ல தரம். ஆனா, இங்கே யாரும் உன்னை அறிய மாட்டாங்க.
முதலில் சிலரை இலவசமாக சுவைக்க கொடு. பிறகு விலையையும் பேசலாம்.”

அரசு அதை செய்தான்.
மக்கள் சுவைத்ததும், அதன் تازா தனமும் சுவையும் கண்டு வியந்தனர்.
மணி நேரங்களில், அவனது கூளங்கள் காலியாகின.

முதல் வெற்றி – ஒரு சிறிய கதவு திறக்கிறது

அன்றைய தினம், அரசுக்கு அதிக லாபம் இல்லையென்றாலும், மக்களின் நம்பிக்கை கிடைத்தது.
சந்தையில் சிலர் அவனது தொடர்பு எண்ணை கேட்டனர்.

“அடுத்த முறை நீ வந்தால், எங்களுக்கு நேரடியாக அழைப்பு கொடு. நாங்கள் bulk-ஆ வாங்குவோம்.”

அது அரசுக்கு ஒரு சிறிய, ஆனால் வலிமையான நுழைவாயில் — வாடிக்கையாளர்களுடன் நேரடி தொடர்பு.

மீனாவின் பாராட்டு

அவன் மாலை கிராமத்திற்கு திரும்பியபோது, மீனா அவனிடம் கேட்டாள்:

“நகரம் எப்படி இருந்தது?”
அரசு சிரித்து,
“கஷ்டமானது… ஆனா கதவு திறந்தது. அது பெரிய கதவா, சின்ன கதவா என்று தெரியவில்லை. ஆனாலும் அது எனக்கு எதிர்கால பாதையை காட்டும்.”

மீனா சிரித்தாள்.

“சின்ன கதவு தான், ஆனா அது சரியான திசையில் இருந்தால் பெரிய அரண்மனைக்குள் கொண்டு போகும்.”

பகுதி 7 முடிவு – நுழைவாயிலின் அர்த்தம்

அரசு அறிந்திருந்தான் — ஒவ்வொரு வெற்றியும் ஒரு பெரிய கதவாக இருக்க வேண்டியதில்லை.
சில நேரங்களில், ஒரு சிறிய நுழைவாயில் கூட, வாழ்க்கையை முழுமையாக மாற்றும் பாதையைத் திறக்கக்கூடும்.
அவன் மனதில் அடுத்த குறிக்கோள் — நகர சந்தையில் நிலையான இடம் பெறுவது.