சோழ மன்னனின் பொற்கோவில் - 2

 பகுதி 3 – மர்மப் பயணம் தொடக்கம்

ஆசானின் எச்சரிக்கை குமரனின் மனதில் ஆழமாக பதிந்திருந்தாலும், அவனது ஆர்வம் குறையவில்லை. மாறாக, அந்த எச்சரிக்கையே அவனை முன்னேறத் தூண்டியது.

அடுத்த சில நாட்களில், குமரன் தனது ஆராய்ச்சியை வேகமாக முன்னெடுத்தான். பேராசிரியர் ராமசாமி கொடுத்த பழைய குறிப்புகள், அவன் கையில் இருந்த ஓலைச்சுவடி – இரண்டையும் இணைத்து வாசிக்கையில், வரைபடம் போல ஒரு திசை தெளிவாகத் தெரிய வந்தது. அது கடற்கரைச் சோழப்பட்டினம் (இன்றைய நாகப்பட்டினம் அருகே) நோக்கிச் சுட்டியது.

“நிலமும் கடலும் சந்திக்கும் இடம்…” – அந்த வரி அவனை மீண்டும் மீண்டும் நினைவூட்டியது.

பயணத் திட்டம்

குமரன் தனியாகச் செல்ல முடியாது என்று முடிவு செய்தான். இத்தகைய ஆராய்ச்சிப் பயணத்திற்கு குழு தேவை. அவனுடைய நெருங்கிய நண்பர் அரவிந்த் – கடல் ஆராய்ச்சியில் நிபுணத்துவம் பெற்றவர். கப்பல்கள், டைவிங், கடல்சார் சோதனைகள் – அனைத்திலும் அனுபவம் இருந்தான்.

அரசின் அனுமதி, நிதி ஆகியவை சிக்கலானதாக இருந்தாலும், குமரன் ஒரு ஆராய்ச்சி முயற்சி என்ற பெயரில் அனுமதி பெற்றான். சில மாணவர்கள், தொழில்நுட்ப உதவியாளர்கள், மற்றும் அரவிந்த் – இவர்கள் சேர்ந்து பத்து பேர் கொண்ட குழு அமைந்தது.

பயணம் ஆரம்பம்

கதிரவன் உதிக்கும் நேரத்தில், நாகப்பட்டினம் துறைமுகத்தில் கப்பல் தயார் நிலையில் இருந்தது. அலைகள் மெதுவாகக் கரையைத் தட்டிக் கொண்டிருந்தன. வானம் சற்று மேகமூட்டத்துடன் இருந்தது.

குமரன் கையில் வைத்திருந்த தோல்புத்தகத்தையும் ஓலைச்சுவடியையும் பாதுகாப்பாக வைத்தான். அவன் கண்களில் தெரிந்த தீவிரம், அந்தக் குழுவை முழுவதும் ஊக்கமளித்தது.

“நாம் எதையும் சாதாரணமாகச் செய்யவில்லை. வரலாற்றைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால் நினைவில் கொள்க – இது சாதாரண ஆராய்ச்சி அல்ல. சோதனைகள் வரும். பயப்பட வேண்டாம்.” – குமரன் கூறியபோது, அனைவரும் தலையசைத்தனர்.

கப்பல் கடலுக்குள் மெதுவாக முன்னேறியது.

கடல் – இரகசியக் கதவு

முதல் இரண்டு நாட்கள் பயணம் சாதாரணமாகவே சென்றது. ஆனால் மூன்றாம் நாள், காலை நேரத்தில், வானம் திடீரென இருண்டது. கருமேகங்கள் கூடி, கடலின் மேல் காற்று பலமாக அடிக்கத் தொடங்கியது.

அந்த வேளையில், குமரன் கையில் இருந்த ஓலைச்சுவடியின் ஒரு பகுதி அசாதாரணமாக ஒளிர்ந்தது போலத் தோன்றியது. அவனுக்கே மட்டும் அந்த ஒளி தெரிந்தது. அதில் எழுதியிருந்த வரி:

"நிலமும் கடலும் சந்திக்கும் இடத்தில் நிழல் எழும்."

குமரன் சற்றே நடுங்கினான்.

அதே நேரத்தில், அரவிந்த் கூவினான்:

“குமரா! பாரு! கடலில் ஓர் விசித்திரம் இருக்கிறது.”

அனைவரும் முன்புறம் பார்த்தார்கள். அலைகளின் நடுவே ஒரு பெரிய கற்சிலை கடல்மேல் வெளிப்பட்டு இருந்தது. அது சோழர் காலக் கலைப்பாணியில் செதுக்கப்பட்ட கருடன் சிலை போல இருந்தது. ஆனால் அதற்குள் உள்ளே செல்லும் ஒரு பாதை இருப்பதை குமரன் மட்டும் கவனித்தான்.

“இதுதான் முதல் குறியீடு.” – அவன் உள்ளுக்குள் சொன்னான்.

மர்ம நிழல்

ஆனால் அந்தச் சிலையை அடையும் முன், விசித்திரமானது ஒன்று நடந்தது. வானம் முழுவதும் கருப்பு பறவைகள் கூட்டமாக பறந்தன. கப்பலைச் சுற்றி வட்டமிட்டன. அலைகள் கொந்தளித்தன. குழுவினர் சிலர் பயந்து நடுங்கினர்.

அந்தக் கணத்தில், குமரன் மனதில் ஓர் எச்சரிக்கை ஒலித்தது – “நிழல் வந்திடும் போது, ஒளியைத் தேடாதவன் உயிரை இழப்பான்.”

அவன் விரைவாக விளக்கை எடுத்தான். கப்பலின் முன்புறத்தில் பழைய எண்ணெய் விளக்கை ஏற்றினான். அதே நொடியில் பறவைகள் அனைத்தும் பின்வாங்கின. கடலும் மெதுவாக அமைதியாகியது.

அனைவரும் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

“இது எப்படி சாத்தியம்?” – ஒருவன் கேட்டான்.

குமரன் மட்டும் உள்ளுக்குள் புன்னகைத்தான்.

“இதுதான் சாபத்தின் முதல் சோதனை. இன்னும் நிறைய காத்திருக்கிறது.”

கடற்கரை முகாம்

கப்பல் இறுதியில் கரையைக் கண்டது. அடர்ந்த காட்டுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு சிறிய கடற்கரை. அந்த இடம் மக்கள் வராத, பயங்கரமாகத் தோன்றும் ஒரு முகாம். அங்கு தான் அவர்கள் தங்க முடிவு செய்தனர்.

அந்த இரவு, அனைவரும் தீ மூட்டி அமர்ந்தனர். கடல் அலைகள் தூரத்தில் முழங்கின. நட்சத்திரங்கள் வானத்தில் பிரகாசித்தன.

அரவிந்த் குமரனிடம் மெதுவாகக் கேட்டான்:

“குமரா… நிஜமாகவே இந்தக் கோவில் இருக்குமா? எதுவும் புராணம்தான் என்று தோன்றுகிறது.”

குமரன் அவன் தோளில் கை வைத்தான்.

“அரவிந்தா… இந்த ஓலைச்சுவடி வெறும் புராணமல்ல. நான் இன்று கண்ட சோதனை உனக்குச் சொல்ல வேண்டிய உண்மை. நம்முடைய பயணம் துவங்கியிருக்கிறது. அடுத்த சில நாட்களில் உண்மையான ரகசியம் வெளிப்படும்.”

அந்த வார்த்தைகள் அனைவரின் மனத்திலும் எதிர்பார்ப்பை ஏற்படுத்தின. ஆனால் யாரும் கவனிக்காதவாறு, காட்டின் இருளில் இருந்து சில கண்கள் அவர்களை நோக்கி இருந்தன.

அவர்கள் மட்டும் அல்ல – வேறொருவரும் அந்தப் பொற்கோவிலைத் தேடிக் கொண்டிருந்தார்.

📜 பகுதி 4 – கடலின் அடியில் மூழ்கிய சின்னங்கள்

குமரன் தனது ஆசானின் எச்சரிக்கையை மனதில் நிறுத்திக்கொண்டே கடல்பயணத்தைத் தொடங்கியிருந்தான். நாகப்பட்டினத்தின் துறைமுகத்திலிருந்து புறப்பட்ட கப்பல், கரையை விட்டு வெகு தொலைவு சென்றது. அலைகள் பெரிதாக அடித்தாலும், அவனுடைய உள்ளத்தில் பயம் இல்லை. மாறாக, அந்தத் தடுமாற்றமே அவனுக்குப் புதிரின் கதவுகளைத் திறக்கும் சாவி போலத் தோன்றியது.

“ஆசானே சொன்னார்... சோழர் பொற்கோவில் வெறும் வரலாறு அல்ல, அதனுடன் இணைந்திருக்கும் சாபமும் உண்மைதான். ஆனால் அந்த சாபத்தின் மையம் எங்கே?” – குமரன் அவனுள் கேள்விகள் எழுப்பிக்கொண்டிருந்தான்.

அடுத்த நாள் காலை. கடலில் சூரியன் உதித்தது. குமரனுடன் வந்திருந்த டைவர்கள் குழுவினர் தங்களின் உபகரணங்களை அணிந்து கொண்டனர். பழைய வரைபடம் காட்டிய இடம் அருகில் வந்துவிட்டோம் என்று கப்பல் ஓட்டுநர் அறிவித்தார். அந்த இடம் சாதாரணமாகக் காணப்பட்டாலும், நீரின் அடியில் ஒரு அதிசய உலகம் புதைந்து கிடப்பதை குமரன் உணர்ந்தான்.

🐠 நீருக்கடிப் பயணம் தொடக்கம்

குமரன், தன் குழுவினருடன் சிறப்பு உபகரணங்கள் அணிந்து கடலுக்குள் இறங்கினான். கடலின் நீலம் மெதுவாக பச்சை நிறமாக மாறியது. ஆழம் அதிகரித்தபோது சூரிய ஒளி சற்றே குறைந்து, ஒரு மர்மமான இருள் சூழ்ந்தது.

அந்த இருளில், திடீரென, பெரும் கல்லாலான தூண்கள் தெரிந்தன. சோழர் கட்டிடக் கலையைப் போன்று கூர்மையான செதுக்கல்கள் இன்னும் அழியாமல் இருந்தன. தூண்களின் மேல் பவளங்கள் வளர்ந்து பிரகாசமாக ஜொலித்தன. சிறிய மீன்கள் கூட்டமாகச் சுற்றின.

“இது... இது உண்மையிலேயே சோழர் கால சின்னங்கள்!” – குமரனின் உள்ளம் பரவசமடைந்தது.

அவன் கைகளை நீட்டி பவளங்கள் மூடியிருந்த ஒரு தூணின் மேல் தொட்டு பார்த்தான். அதில் “திருமலைவாணன் கோயில்” என்று தொன்மையான தமிழ் எழுத்தில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. குமரன் அதிர்ச்சியில் மூழ்கினான்.

🏛️ மூழ்கிய கோயிலின் காட்சிகள்

அவர்கள் முன்னால் ஒரு பெரும் அரண் போலத் தோன்றும் கட்டிடம் இருந்தது. கதவுகள் சிதிலமடைந்திருந்தாலும், அவற்றின் மேல் செதுக்கப்பட்ட சிங்க முகங்கள் இன்னும் உயிருடன் இருப்பதைப் போலத் தெரிந்தன. பவளங்கள் ஒட்டியதால், அந்தச் சிங்க முகங்கள் சிவப்பு, பச்சை, மஞ்சள் நிறங்களில் மின்னின.

குமரன் தனது விளக்கை எரியவிட்டான். அந்த ஒளி கதவின் உள்ளே பாய்ந்தது. அங்கே பெரும் சிலைகள்— விஷ்ணு, சிவன், துர்க்கை, கார்த்திகேயன்— அனைத்தும் சிதைந்திருந்தாலும் இன்னும் பெருமையுடன் நின்றன. சில சிலைகள் அடியில் விழுந்து மணலில் புதைந்திருந்தன.

திடீரென, ஒரு பெரும் கதவின் ஓரம் அவன் கண்களில் பட்டது. மற்ற கதவுகளை விட அது வெகுவாகப் பிரம்மாண்டமாக இருந்தது. முழுவதும் தங்கத்தால் செய்யப்பட்டதுபோல் தோன்றியது. பவளங்கள் மூடி இருந்தாலும், தங்கத்தின் ஒளி வெளியில் பரவியது.

⚡ சாபத்தின் சின்னம்

குமரன் அந்தத் தங்கக் கதவினை அணுகினான். கதவின் நடுவில் ஒரு பெரிய சின்னம் செதுக்கப்பட்டிருந்தது. அது சோழ மன்னரின் சின்னம் மட்டுமல்ல, அதோடு பாம்பு வளையமாய் சுற்றியிருந்தது. பாம்பு கண்கள் இன்னும் சிவப்பாய் எரிந்தது போலத் தோன்றியது.

அந்தக் கணங்களைப் பார்த்தவுடன் குமரனுக்கு ஆசானின் எச்சரிக்கை நினைவுக்கு வந்தது:
“சோழர் பொற்கோவில் சின்னம் தங்கக் கதவின் பின் இருக்கிறது. ஆனால் அதைக் காண்பது ஒரு சாபத்தைக் கிளப்பும்...”

அவன் ஒரு சிறிய அசைவுடன் பின்சென்றான். ஆனால் ஆர்வம் அவனை நிறுத்தவில்லை. “எப்படி இருந்தாலும், இதன் ரகசியத்தைத் தெரிய வேண்டும்,” என்று மனதில் சொன்னான்.

🐍 மர்ம அசைவுகள்

அந்த நேரம், மணலின் அடியில் ஒன்றொரு அசைவு தெரிந்தது. குழுவில் இருந்த ஒருவரின் விளக்கு பக்கத்தில் ஒளிந்தபோது, மிகப்பெரிய பாம்பு வடிவ உருவம் அசைந்தது. அது சாதாரண பாம்பு அல்ல. சின்னம் போலவே, அந்தப் பாம்பின் கண்கள் சிவப்பாய் மின்னின.

குமரனின் இருதயம் வேகமாகத் துடித்தது. ஆனால் அவன் பின்னடையவில்லை. அவனுடைய மனதில் ஒரு தீர்மானம்:
“இந்தச் சாபம் உண்மைதான் என்றாலும், அதைக் கண்டுபிடித்து வரலாற்றுக்கு வெளிப்படுத்துவது எனது கடமை.”

அவன் தனது பையிலிருந்து ஒரு சிறிய உலோகக் கருவியை எடுத்தான். அந்தக் கருவி பழைய கதவுகளை திறக்க வடிவமைக்கப்பட்ட ஒன்று. கதவின் பூட்டை மெதுவாக சோதித்தான்.

அந்தக் கணத்தில், கடலின் அடியில் காற்று பாய்ந்தது போலக் கிளர்ச்சி ஏற்பட்டது. மணல் மேகமாய் எழுந்தது. சிலைகள் நடுங்கின. பாம்பு அசைவுகள் அதிகமானது.

“குமரா! எச்சரிக்கையா இரு!” – அவரது கூட்டாளிகள் தண்ணீருக்குள் கத்தினார்கள்.

ஆனால் குமரன் தன் கண்களை கதவிலிருந்து பிரிக்கவில்லை.

🌌 அத்தியாய முடிவு – ஒரு நிழல் அழைப்பு

மணல் புயல் அடங்கியதும், கதவு ஓரளவு திறக்கப்பட்டது. அந்த இடைவெளியில் இருந்து ஒரு வெள்ளை ஒளி வெளிப்பட்டது. அந்த ஒளியில் தொலைவில் உள்ள ஓர் அறை தெரிந்தது. அங்கே பிரகாசமாக ஒளிரும் ஒரு சின்னம் இருந்தது – சோழ மன்னரின் முத்திரை!

ஆனால் அதே நேரம், குமரனின் காதுகளில் ஓர் அமானுஷ்ய குரல் ஒலித்தது:
“இதனைத் திறந்தவனே... சாபத்தைச் சுமப்பவனாக நீயே மாறுவாய்...”

குமரனின் கண்கள் பெரிதாய் திறந்தன. ஆனால் அவனது உள்ளத்தில் இன்னும் அச்சம் விடாமல், மர்மத்தின் மீது ஆழ்ந்த ஈர்ப்பு மட்டுமே இருந்தது.