அந்த நேரத்தில், பின்னால் இருந்து ஒரு குரல்
மாலை நேரம். கிராமத்தின் எல்லையோரம் ஓடும் ஆற்றங்கரையில் காற்று சுவாசித்தது. நீரில் பிரதிபலிக்கும் சூரியன் ஆரஞ்சு ஒளியில் எரிந்துகொண்டிருந்தான். அந்த ஆற்றங்கரைக்கு வந்திருந்தாள் நந்திதா. அவளது முகத்தில் சோர்வு இருந்தாலும், உள்ளத்தில் சொல்ல முடியாத கலக்கம் இருந்தது.
நந்திதா வயது இருபத்தி இரண்டு. கல்லூரி முடித்து சமீபத்தில் வேலைக்கு சேர்ந்திருந்தாள். நகர வாழ்க்கையின் சலிப்பு, குடும்பத்தில் யாருக்கும் சொல்ல முடியாத தனிமை – இவை அனைத்தும் அவளை அந்த ஆற்றங்கரைக்கு அழைத்துச் சென்றன.
அவள் கால்களை நீரில் மூழ்கவிட்டாள். குளிர்ந்த நீர் அவளது பாதங்களை வருடியது. அந்த உணர்வு அவளது உள்ளத்தில் ஓர் புதிதாய் பிறந்த சுகத்தை கொடுத்தது.
அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். அது ஆதவன். அவளது பழைய நண்பன். பள்ளிக்காலத்திலிருந்தே அவளை மறைமுகமாக விரும்பிக் கொண்டவன். அவன் கண்களில் அன்பும் ஆசையும் கலந்திருந்தது.
இருவரும் பக்கத்தில் அமர்ந்தனர். காற்றில் இலைகள் சலசலத்தன. ஆற்றின் நீர் மெதுவாக பாய்ந்து சென்றது. அந்த அமைதியில், இருவரின் இதயத் துடிப்புகள் மட்டும் கேட்கும் அளவிற்கு வலுவாக இருந்தது.
அவள் சிவந்து, பார்வையைத் திசைதிருப்பினாள். ஆனால் உள்ளத்தில் அந்த வார்த்தைகள் தீயாக எரிந்தன.
அந்த நிமிடத்தில், காற்று திடீரென பலமாக வீசியது. நந்திதாவின் தலைமுடி அவன் முகத்தில் விழுந்தது. அவன் விரலால் அவற்றை மெதுவாகத் தள்ளினான். அந்த தொடுதல், அவளது உடலில் சின்ன சுடரை மூட்டியது.
அவள் ஆழமாக மூச்சுவிட்டாள். உண்மையில், அந்த இரவின் காற்று கூட வித்தியாசமாக இருந்தது.
அவர்கள் இருவரும் அருகருகே அமர்ந்து கொண்டிருந்தனர். அவன் கைகள் அவளது கையைத் தேடின. அவள் சற்று எதிர்த்து, ஆனால் உடனே அவனது விரல்களில் உருகிப் போனாள்.
ஆற்றின் நீரின் சத்தம், காற்றின் இசை, நிலவின் வெளிச்சம்—அனைத்தும் அவர்களின் உள்ளத்தில் காதலும் காமமும் தூக்கமாக எழச் செய்தது.
0 Comments