அரண்மனையின் அந்த இரவின் நெருப்பு - 3

மன்னனின் ஆசையின் அலை

அரண்மனையின் அந்த இரவு இன்னும் தீப ஒளியில் மூழ்கிக் கிடந்தது. வெளியில் பெய்த மெல்லிய மழை நிலவொளியில் பளபளப்பதாய் தெரிந்தாலும், மாளிகைக்குள் எரியும் நெருப்பின் வெப்பம் அந்தச் சூழலை வேறொரு உலகமாக மாற்றி இருந்தது.

அமுதாவதி சற்று நாணம் கலந்த கண்களால் வீரசேனனை நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவனது மார்பில் சாய்ந்து, தன்னுள் எழும் உணர்வுகளின் பெருக்கு எப்படிச் சமாளிப்பது என்று தெரியாமல் இருந்தாள். ஆனால் அவனது பார்வையில் ஒரு மன்னனின் வலிமையும், ஒரு காதலனின் பசி கலந்திருந்தது.

வீரசேனன் அவளது கன்னத்தில் விரல்களை ஓட்டினான்.

“அமுதாவதி… நீ என் ராணி மட்டுமல்ல, என் உயிரின் ஜீவாதாரம். இன்றிரவு உன்னுடன் நான் உருவாக்கப் போகும் பந்தம்… ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு வாழும்,” என்று அவன் மெதுவாகக் கூறினான்.

அந்த வார்த்தைகள் அவளது இதயத்தில் ஓர் அலை போல மோதின.

அவள் கண்ணை மூடி, நாணத்தில் சிரித்துக் கொண்டே அவனது மார்பில் முகத்தை புதைத்தாள்.

அவளை அப்படியே அணைத்தவாறு, வீரசேனன் அவளது தோளில் முத்தமிட்டான். அந்த முத்தம் மெதுவாகக் கழுத்தின் வழியாகச் சரிந்து, மார்பின் அருகே வந்து சுட்டெரித்தது. அமுதாவதியின் உடல் முழுதும் தீப்பற்றியதுபோல் வெப்பமாகிப் போனது.

“மன்னா…” என்று அவள் மெதுவாகக் குரல் கொடுத்தாள்.

ஆனால் அந்த குரலில் எதிர்ப்பு இல்லை, ஆசை மட்டுமே இருந்தது.

வீரசேனனின் கைகள் அவளது இடுப்பைச் சுற்ற, அவள் தன்னாலேயே அவனை நோக்கி நெருங்கினாள். இருவரின் சுவாசமும் ஒன்றோடொன்று கலந்து, அறை முழுவதும் காமத்தின் இசை பாய்ந்தது.

அந்தச் சூழலில், மல்லிகையின் மணம் இன்னும் அதிகமாக பரவியது. பட்டு உடைகள் மெதுவாக வழுந்து, அவர்கள் உடல்கள் தீவிரமாக ஒன்றோடு ஒன்று உரசின. தீபத்தின் ஒளி, அவர்களின் தோலில் தங்கத் தீட்டைப் போலப் பளபளத்தது.

வீ

ரசேனன் தன்னுள் அடங்கியிருந்த ஆசையின் பெரு அலை யை இனி அடக்க முடியவில்லை.

அவன் அவளது முகத்தைத் தன் கைகளில் பிடித்து, கண்களை நேராகப் பார்த்தான். அந்த பார்வையில் ஒரே நேரத்தில் பேராசையும் பரிவும் இருந்தது.

“அமுதாவதி… இன்றிரவு உன்னில் நான் மறைந்து போக விரும்புகிறேன்,” என்று அவன் சொன்னான்.

அந்த வார்த்தைகளுக்குப் பதிலாக, அவள் தன்னால் அடக்க முடியாத புன்னகையுடன், அவனை நெருக்கமாகக் கட்டி அணைத்தாள். அந்த அணைப்பில் அவளது அனுமதியும், அவளது ஏக்கமும் வெளிப்பட்டது.

இனி எந்த நாணமும், எந்த தடையும் இல்லை.

வீரசேனன் அவளை மெதுவாக படுக்கையின் மேல் அமரச் செய்து, அவளது விரல்களைத் தன் கைகளில் அடக்கிக் கொண்டான். அவன் உதடுகள் அவளது உதடுகளின் மீது தீவிரமாக விழ, அந்த முத்தம் இருவரின் உடலிலும் மின்னல் போல பாய்ந்தது.

அமுதாவதியின் மூச்சு வேகமடைந்து, அவளது குரலில் மெதுவான சத்தம் எழுந்தது. அது வீரசேனனின் காதில் இசைபோல் ஒலித்தது. அவன் அவளது கன்னம், கழுத்து, மார்பின் மேல் சுடர் முத்தங்களைப் பரப்பினான். அவளது உடல் நெருப்பாகக் கருக, அவள் தன்னால் இனி தாங்க முடியாமல் அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.

அந்த இரவு, மன்னனின் ஆசை கடலின் அலை போலப் பொங்கியது.

அமுதாவதி அந்த அலைக்குள் முழுமையாக மூழ்கினாள்.

உடல்கள் உருகி ஒன்றாகி, ஆன்மாக்கள் கூடும் அளவுக்கு நெருக்கம் அடைந்தன.

அவர்கள் மூச்சு சுவாசம், உடல் அதிர்வு, தீப்பொறி போல சிதறும் காமத்தின் சத்தம் – இவை அனைத்தும் அந்த அரண்மனைச் சுவர்களில் ஒலித்தன.

அந்த நிமிடம் – மன்னனும் மன்னியாரும் அல்ல.

ஒரு ஆணும் ஒரு பெண்ணும் மட்டுமே.

அவர்களின் ஆசையின் அலை, அரண்மனையைச் சூழ்ந்த இரவின் அமைதியையும் கிழித்து, நெருப்பு போல எரிந்து கொண்டே இருந்தது.