அமைதியான காடு

அந்த இரவு நீண்ட போரின் பின், காடு முழுவதும் ஒரு பயங்கர அமைதி நிலவியது. இரண்டு புலிகளின் உயிரற்ற உடல்கள் நிலத்தில் பரவி இருந்தன. அவற்றின் இரத்தம் மண்ணோடு கலந்திருக்கும் காட்சி, காட்டை ஒரு போர்க்களமாகவே காட்டியது.

மக்களின் கொண்டாட்டம்

அந்த இருளில், கிராம மக்கள் தீப்பந்தங்களுடன் ஓடி வந்தனர். அவர்கள் புலிகளின் உடலைக் கண்டதும் நின்றனர். பல வருடங்களாக தங்கள் உயிரை பறித்த பயம், அந்த நொடியே அவர்களை விட்டு வெளியேறியது.

அவர்கள் குரலெழுப்பி ஆரவாரம் செய்தனர். சிலர் கண்ணீர் மல்க அவளை வணங்கினர்.

ஆனால் அரண்யா அந்த சத்தத்தில் புன்னகையிடவில்லை. அவள் இரத்தத்தில் தோய்ந்த வாளை பார்த்து, தனது கையை நெஞ்சில் வைத்துக் கொண்டாள்.

தந்தையின் நினைவு

அந்த நினைவுகள் அவளது கண்களில் கண்ணீரை வரவழைத்தன. போரில் வென்றவள், மனதில் தோற்றவள் போல உணர்ந்தாள்.

கிராமத்தின் உறுதி

மக்கள் அனைவரும் அவளுக்காக ஒரு தீப்பந்தத்தை ஏற்றினர். அந்த ஒளி, அந்த இருள் நிறைந்த காடை ஒரு புனித ஆலயமாக மாற்றியது.

காயங்களின் வலி

“எல்லோரும் என்னை வீரப்பெண் என்று சொல்கிறார்கள். ஆனால் என் உள்ளம் மட்டும் வெறுமையாக இருக்கிறது. இந்த உயிர்களை அழித்தபோதும், எனக்குள் அமைதி இல்லை. நான் உயிரை காத்தேன், ஆனால் என் சின்னஞ்சிறிய மனம் இன்னும் அழுகிறது.”

அந்த இரவு, அரண்யா வெற்றி கொண்டவளாக இருந்தாலும், அவளது கண்களில் கண்ணீர் துளிகள் வழிந்தன.

விடியலின் நம்பிக்கை

கிராம மக்கள் அவளை வீட்டிற்குக் கொண்டு சென்று, காயங்களைத் தைத்தனர். பெண்கள் அவளது தலையில் குளிர்ந்த நீர் ஊற்றினர். குழந்தைகள் அவளை அச்சத்தோடு பார்த்தனர், ஆனால் அவர்கள் கண்களில் இருந்த பயம், இப்போது பெருமையாக மாறியது.

விடியல் உதித்தது. சூரியன் காடை ஒளியால் நிரப்பினான். புலிகளின் உடல்கள் அங்கிருந்தும், கிராம மக்கள் அந்த இடத்தில் ஒரு சிறிய ஆலயம் அமைத்தனர். “இங்கேதான் நம்முடைய அரண்யா கிராமத்தை காப்பாற்றினாள்” என்ற நினைவாக.

வெற்றியின் கண்ணீர்

அவள் கண்ணீர் மல்க வாளை நிலத்தில் வைத்தாள். அந்த கண்ணீர் வெற்றியின் அடையாளமாக மாறியது. அது துக்கத்தின் கண்ணீராக இருந்தாலும், அதே நேரத்தில் அது வீரத்தின் கண்ணீரும் ஆகிவிட்டது.

கதை தொடர்கிறது…

அந்த நாளிலிருந்து, காடு மீண்டும் அமைதியை அடைந்தது. மக்கள் வேட்டையாடச் சென்றாலும், காடு பயத்தின் இடமாக இல்லை. குழந்தைகள் சிரித்தனர், பெண்கள் பாடினர், வயல்கள் செழித்தன.

ஆனால், அந்த இரவு—“இரத்த இரவு”—மற்றும் அரண்யாவின் வெற்றி என்றும் அவர்களின் நினைவில் உயிரோடே வாழ்ந்தது.

அவள் ஒருபோதும் தன்னை தேவதையாக எண்ணவில்லை. ஆனால் மக்கள் அவளை “வீர தேவியை” என்றே அழைத்தனர்.