பகுதி 2 : “மறுப்பிலிருந்து தொடங்கும் பயணம்”

கல்லூரி மைதானம் மாலை நேரம். கல்லூரி மைதானத்தில் மாணவர்கள் கிரிக்கெட் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். பக்கத்தில் இருக்கைகளில் சிலர் பேசிக்கொண்டு சிரித்துக் கொண்டிருந்தனர். கொடி மலர் தனியாக ஒரு புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அந்த நேரத்தில் அரவிந்த் வந்து அவளருகில் அமர்ந்தான். அவன் கையில் ஒரு சிறிய ரோஜா மலர்.

அரவிந்த் சிரிப்புடன்

“கொடி மலர்… உங்க பெயருக்கு ஏற்ற மாதிரி மலரை கொடுக்கணும்னு நினைத்தேன்.”

அவன் ரோஜாவை நீட்டினான்.

கொடி மலர் அதிர்ச்சி, முகத்தில் சீரியசாக

“எதற்கு இது?”

“நான் உன்னை விரும்புகிறேன். நீங்க எப்பவுமே கவனமா, எளிமையா இருக்கிறீங்க. உங்க கனவு எனக்கு புரிகிறது. ஆனா அதோடு சேர்ந்து… உங்களை என் வாழ்க்கையிலே சேர்க்கணும் என்று நினைக்கிறேன்.”

கொடி மலர் சற்று நிமிடங்கள் அவனை பார்த்தாள். பிறகு மெதுவாக புத்தகத்தை மூடி எழுந்தாள்.

“அரவிந்த்… நீங்க நல்லவங்கனு நான் நினைக்கிறேன். ஆனா, நான் இப்போ காதல் பற்றி யோசிக்க முடியாது. என் வாழ்க்கையே முழுதும் படிப்புக்கும் கனவுக்கும் அர்ப்பணித்திருக்கிறேன். உங்க பாசத்தை நான் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.”

அவள் நடந்து சென்று விட்டாள். அரவிந்த் மலரை பார்த்தபடி மெதுவாக சிரித்தான்.

அரவிந்த் மனதில் “முதல் தடவைதான். மறுத்துட்டாளா? பரவாயில்லை… அவளை என் பக்கம் கவர்ந்து தான் விடுவேன்.”

ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு. நூலகத்தில் அமைதியாகப் படித்துக் கொண்டிருந்த கொடி மலரிடம், அரவிந்த் மீண்டும் வந்தான்.

“கொடி மலர், நான் உங்களை நேசிக்கிறேன். அதை மறைக்க முடியல. ஆனா நீங்க மறுத்துட்டீங்க. அதுக்காக நான் பின்வாங்க மாட்டேன்.”

பொறுமையுடன் “அரவிந்த், நீங்க புரிஞ்சுக்கணும். நான் கிராமத்தில் இருந்து வந்தவள். என் பெற்றோர்கள் நம்பிக்கையோட என்னை இங்கே அனுப்பிருக்காங்க. நான் தவறான வழியில் போகக் கூடாது.”

“நீங்க நினைப்பது மாதிரி நான் உங்க வழியிலே தடையாக இருக்க மாட்டேன். உங்க கனவுக்கு நான் துணையாக இருக்க ஆசை. உங்க பக்கம்தான் இருக்கணும்.”

கண்களை நேராகப் பார்த்து “காதல் எனக்கு இப்போ ஒரு தடையாகத்தான் தெரிகிறது. அதை நான் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டேன்.”

அவள் மீண்டும் புத்தகத்தில் மூழ்கினாள்.

அந்த மாலை விடுதி அறையில், கொடி மலர் சற்று சிந்தனையில் இருந்தாள். அப்போது சிவா வந்து கதவைத் தட்டினான்.

“ஹாய் கொடி! என்ன சிந்தனையில் ஆழ்ந்து இருக்கீங்க?”

சிரித்து “எதுவுமில்லை. சில விஷயங்கள் மனசுல சுற்றிக்கிட்டே இருக்கு.”

கடுமையில்லாமல் “ஏதாவது ஒருவன் காதல் பற்றி பேசினானா?”

கொடி மலர் அவனைப் பார்த்து சிரித்தாள்.

“நீங்க எல்லாம் தெரிஞ்சிக்கிறீங்களா என்ன?”

“படிப்பு, வகுப்பு, எல்லாத்தையும் விட்டு நீங்க வேற ஏதோ சிந்திக்கிறீங்கன்னா, அது காதல்தான். ஆனா கவலைப்படாதீங்க. உங்க முடிவை உங்க கையில் வச்சுக்கோங்க. யாரும் உங்களை கட்டாயப்படுத்த முடியாது.”

அந்த வார்த்தைகள் கொடி மலருக்கு பெரிய ஆறுதல்.

கல்லூரியில் கலாச்சார விழா நடந்தது. மாணவர்கள் பாடல், நடனம், நாடகம் என பல போட்டிகளில் கலந்து கொண்டனர்.

அரவிந்த் மேடையில் வந்து பாடல் பாடினான். அவன் கண்கள் எப்போதும் கொடி மலரையே நோக்கியிருந்தன. கூட்டத்தில் இருந்தவர்கள் சபாஷ் என்று கைத்தட்டினார்கள்.

பிறகு மேடையில் நடனக் குழுவில் லாவண்யா கலந்து கொண்டாள். அங்கேயும் அரவிந்த் கொடி மலரின் அருகில் வந்து அமர்ந்தான்.

அமெல்லிய குரலில் “கொடி மலர், நீங்க ஒருநாள் சிரித்துப் பார்ப்பீங்கன்னா, நான் எந்த வெற்றியையும் அடைய முடியும். உங்க சிரிப்பு தான் எனக்கு ஊக்கம்.”

சற்று திகைப்புடன் “அரவிந்த், நீங்க என்னை இப்படி அடிக்கடி காதல் பற்றி பேசினால், நம்ம நட்பு கூட முடியாது.”

அவள் எழுந்து வேறு இடத்துக்கு சென்று விட்டாள்.

அரவிந்த் சிரிப்புடன் மனதில் “அவள் இன்னும் மறுக்கிறாளா… சரி. நான் காத்துக்கொள்கிறேன். அவள் மனம் ஒருநாள் நிச்சயமாக மாறும்.”

மழை இரவு

அந்த இரவு கல்லூரி வளாகத்தில் மழை பெய்துக் கொண்டிருந்தது. விடுதியிலிருந்து நூலகம் செல்லும் பாதையில் கொடி மலர் தனியாக நடந்தாள். திடீரென ஒரு மரக்கிளை விழுந்தது.

அவள் பயந்தாள். அப்போது பக்கத்தில் இருந்த அரவிந்த் அவளை காப்பாற்றினான்.

அரவிந்த் பதற்றத்துடன்

“கொடி மலர், உங்களுக்கு எதுவும் ஆகலையா?”

சற்றும் அசைவின்றி “நன்றி… நீங்க இல்லாவிட்டா என்ன ஆகி இருக்கும் ?”

அந்த தருணம் அவளது மனதில் சிறிய நன்றியும், பாசமும் உருவானது.

அடுத்த நாள், லாவண்யா கொடி மலரிடம் பேசினாள்.

“கொடி, அரவிந்த் உன்னை ரொம்ப சீரியஸாகவே விரும்புறான். அவன் பழக்கவழக்கம் பணக்கார மாதிரி இருந்தாலும், உன்னை மதிக்கிறான். நீங்க யோசிச்சு பாருங்க.

“எனக்கு இன்னும் குழப்பம்தான். காதல் என் கனவுக்கு தடையாக வந்துவிடுமோன்னு பயமாக இருக்கு.”

“உன் கனவை புரிஞ்சுக்கிறவன்தான் உனக்கு நல்லவன். அப்படி இல்லாதவன் உன்னோட வாழ்க்கையில் இருக்கக்கூடாது. அதுதான் உண்மை.”

அந்த வார்த்தைகள் கொடி மலரின் உள்ளத்தில் மாறுபட்ட சிந்தனையை உருவாக்கின.

அந்த இரவு, படுக்கையில் படுத்துக்கொண்டிருந்த கொடி மலர் தன்னிடம் பேசிக்கொண்டாள்

“அரவிந்த் என்னை உண்மையிலேயே நேசிக்கிறானா? அல்லது இது ஒரு விளையாட்டா? என் வாழ்க்கையை வீணாக்கக்கூடாது. ஆனா அவன் செய்கிற விஷயங்கள், அவன் பார்வை… அதில் ஒரு உண்மை இருக்கிறது போல.”

அவள் மனதில் இன்னும் தீர்மானம் எடுக்கவில்லை. ஆனால் அரவிந்த் மீது ஒரு சிறிய நம்பிக்கை விதை பிறந்துவிட்டது.