தீயில் எரிந்த தாயின் பழிவாங்கல்

 1. அந்த இரவு எரிந்தது

திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில், ஒரு சிறிய கிராமம் – அரியாபுரம்.

அங்கிருந்த பழைய வீட்டில் சிவகாமி என்ற பெண் தனது இரண்டு குழந்தைகளுடன் வாழ்ந்தாள்.

கணவர் வேலைக்காக வெளிநாட்டில் இருந்ததால், அவள் தனியாகவே குடும்பத்தை நடத்தினாள்.

ஆனால் அப்பகுதியில் சில பேராசைக்கார உறவினர்கள், அவளின் நிலத்தை பறிக்க திட்டமிட்டனர்.

ஒரு இரவு – அந்த வீட்டுக்குள் தீ வைத்து, சிவகாமியையும் குழந்தைகளையும் எரித்து கொன்றனர்.

அடுத்த நாள் காலை, கருகிய வீட்டில் இருந்து சிவகாமியின் எலும்புகளும், குழந்தைகளின் சாம்பலும் மட்டுமே கிடைத்தன.

அந்த நாளிலிருந்து, அந்த வீடு சாபமாக மாறியது.

பழிவாங்கும் சத்தியம்

சிவகாமியின் ஆவி அந்த இடத்தில் சிக்கிக்கொண்டது.

அவள் குழந்தைகளின் குரலோடு தன் குரலும் கலந்தது:

“எனது உயிரை கெடுத்தவர்களையும், என் குழந்தைகளின் சிரிப்பை கெடுத்தவர்களையும் நான் விடமாட்டேன்.

அவர்கள் குடும்பங்கள் முழுவதும் என் தீயில் எரிய வேண்டும்.

அவர்களின் சந்ததிகள் அழியும் வரை என் சாபம் இருக்கும்!”

கிராம மக்கள் அனுபவம்

அந்த தீ விபத்துக்குப் பிறகு, அந்த வீட்டுக்குள் யாரும் போகத் துணியவில்லை.

இரவு நேரத்தில் அங்கிருந்து –

குழந்தைகள் அழும் குரல்,
பெண் கத்தும் குரல்,
எரியும் சாம்பல் மணம்

இவைகள் எல்லாம் கேட்கும்.

சில சமயம், அங்கு சென்றவர்கள் “தீயால் எரிந்த கைகளின் சுவடு” தங்களது உடலில் பதிந்ததாய் சொன்னார்கள்.

நகரத்திலிருந்து ஆராய்ச்சியாளர்கள்

சென்னையில் இருந்த அஜய், லலிதா, யுவராஜ் ஆகியோர் பேய் சம்பவங்களை ஆராயும் documentary குழுவினர்.

அவர்கள் இந்தக் கதையை கேட்டு, அரியாபுரம் கிராமத்துக்குச் சென்றனர்.

அஜய்:

“இது உண்மையா? இல்லையென்றால் கற்பனையா? நாம தெரிஞ்சுக்கணும்.”

அவர்கள் கேமரா, டார்ச், voice recorder எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு, அந்த எரிந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்தனர்.

முதல் சத்தம்

வீட்டுக்குள் நுழைந்தவுடன், சுவர் முழுவதும் கருப்பு கறை.

மேஜை, நாற்காலி எல்லாம் கருகிய நிலையில்.

திடீரென்று – “அம்மா… எரிகிறேன்…” என்ற குழந்தை குரல்.

லலிதா நடுங்கினாள்.

அவள் வாயில் இருந்து தானாக வந்தது:

“சிவகாமி…”

அந்த பெயரை சொன்னவுடனே, மாடத்தில் இருக்கும் சாம்பல் தானாக கீழே விழுந்தது.

அந்த சாம்பலில் – ஒரு பெண்ணின் முகம் தோன்றியது.

ஆவி வெளிப்பாடு

அந்த முகம் மெதுவாக உருவம் கொண்டது.

சிவகாமியின் ஆவி – முழு உடலும் தீயில் எரிந்தபடி, இரத்தக் கண்களுடன்.

சிவகாமி (ஆவி):

“நீங்க யாரு? என் வீட்ல என்ன பண்ணறீங்க?

இங்க எரிந்த இரத்தத்தின் வாசனை உங்களுக்கு தெரியலையா?”

அவள் குரல் முழு வீட்டையும் அதிர வைத்தது.

அஜய் (துணிந்து):

“நாங்கள் ஆராய்ச்சிக்காக வந்தோம். உங்களுக்குப் பழிவாங்க வேண்டுமென்றால் எங்களிடம் சொல்லுங்கள். உங்களை அமைதியடைய உதவுகிறோம்.”

சிவகாமி:

“எனக்கு அமைதி கிடைக்காது. என் சாபம் முடிந்ததுதான் அமைதி.

அவர்கள் உயிரோடு இருக்கிறார்கள். அவர்கள் குழந்தைகள் சிரிக்கிறார்கள்.

ஆனா என் குழந்தைகள் சாம்பல் ஆயிட்டாங்க.

அவர்களின் குருதி மட்டும் தான் என் நெருப்பை அணைக்கும்.”

திகில் உச்சம்

திடீரென்று – யுவராஜின் உடல் வானில் தூக்கப்பட்டு சுவரில் போடப்பட்டது.

அவனின் கையில் எரிந்த காயம் தோன்றியது.

சிவகாமி (கத்தி):

“இது தான் என் வேதனை! நீங்க அதை உணரணும்!”

அந்த நேரத்தில் வீட்டின் சாளரங்கள் எல்லாம் தானாக அடைந்தன.

Voice recorder-ல் குழந்தைகளின் குரல் ஒலித்தது:

“எங்களுக்கு அம்மா வேண்டும்… எங்களுக்கு நீதி வேண்டும்…”

உண்மை வெளிப்படுகிறது

அஜய் அடுத்த நாள் கிராமத்தில் விசாரித்தபோது, உண்மை தெரிந்தது.

சிவகாமியின் வீடுக்கு தீ வைத்தவர்கள் –

அவளது மைத்துனர்கள்.

அவர்கள்தான் நிலத்துக்காக அவளை கொன்றார்கள்.

இப்போதும் அந்த குடும்பம் அந்த கிராமத்திலேயே வளமாக வாழ்கிறது.

அவர்கள் வீட்டில்தான் அடிக்கடி மர்ம மரணங்கள் நடக்கிறதாம் –

• ஒருவன் தூக்கில் தொங்கினான்,

• இன்னொருவன் திடீரென்று எரிந்து சாம்பலானான்.

சாபத்தின் தொடர்ச்சி

அஜய் உணர்ந்தான் –

சிவகாமியின் ஆவி பழி எடுக்கும் வரை நிற்காது.

அவர் மீண்டும் அந்த வீட்டுக்குள் சென்றபோது,

சிவகாமியின் உருவம் சுவர்களில் எரிந்து தோன்றியது.

சிவகாமி (ஆவி):

“என் நெருப்பை யாராலும் அணைக்க முடியாது.

நான் காத்திருக்கிறேன்… என் சாபம் முடியும் வரை.”

அவள் சிரித்துக் கொண்டு தீயில் கரைந்தாள்.

இன்றும் அந்த வீடு அப்படியே இருக்கிறது.

இரவு நேரத்தில் அங்கிருந்து –

பெண் கத்தும் குரல், குழந்தைகள் அழும் குரல், எரியும் சாம்பல் மணம்.

அந்த வீட்டுக்கு அருகே சென்றவர்கள் சொல்லுவார்கள்:

“தீயில் எரிந்த தாய் இன்னும் பழிவாங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள்.”