இறுதி வெள்ளம்
கடற்கரை முழுவதும் இன்னும் புகை மிதந்துக்கொண்டே இருந்தது.
யவனர்களின் கப்பல்கள் பெரும்பாலனவை எரிந்து கடலுக்குள் மூழ்கியிருந்தன.
தமிழர் வீரர்கள், மூவந்தர்களின் ஆணையின்கீழ் ஒன்றிணைந்து நடத்திய அந்தப் பெரும் போராட்டம், வரலாற்றில் என்றும் ஒலிக்கும் வெற்றியாக இருந்தது.
மக்கள் கொண்டாட்டத்தில் மூழ்கினார்கள்.
கடற்கரையில் விளக்குகள் ஏற்றப்பட்டன, வீணை, முரசு முழங்கின.
அருவி தனது வாளை மணலில் நட்டுவிட்டு, அமைதியாக கடலை நோக்கி நின்றாள்.
அவளின் மார்பில் இன்னும் போரின் சுவாசம் இருந்தது.
“நாம் வென்றோம்,” என்ற பாண்டிய மன்னன் பெருமையுடன் அறிவித்தார்.
“ஆம், ஆனால் போரின் விலை பெரிது,” என்ற சோழ மன்னன் காயமடைந்த வீரர்களைக் கண்டு சொன்னார்.
“நம் மக்கள் உயிர் தியாகம் செய்ததால் தான் இந்த சுதந்திரம். அவர்களை நினைவுகூர வேண்டும்,” என்ற சேர மன்னன் கருணையோடு கூறினார்.
அந்த இரவு தமிழர் மண்ணில் நம்பிக்கையின் வெளிச்சம் பரவியது.
ஆனால் யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை—இன்னும் பெரும் அலை வரவிருப்பதை.
மறைந்திருந்த யவனப் படை
யவனர்களின் முக்கிய தளபதி டெமெட்ரியஸ் அழிந்தபோதிலும், அவரின் கூட்டணி முழுவதுமாக இல்லை.
கடலின் தூரத்தில், இருட்டின் மூடுபனிக்குள் ஒரு மாபெரும் இரும்புக் கோட்டைக் கப்பல் (Iron Fortress Ship) ஒளிந்திருந்தது.
இது சாதாரண கப்பல் அல்ல—முழுவதுமாக இரும்பால் மூடப்பட்டு, கடலில் ஒரு நகரம் போல தோன்றியது.
அதன் உள் இயந்திரங்கள் யவனர்களின் புதிய கண்டுபிடிப்புகள்; அம்புகளை மட்டும் அல்ல, அக்கினிப் பாறைகளை கூட எறியக்கூடிய கருவிகள் இருந்தன.
அந்தக் கப்பலை முன்னின்று நடத்தினார் அலெக்சியஸ் என்ற யவனத் தளபதி—டெமெட்ரியஸின் சகோதரன்.
அவனது கண்கள் பழிவாங்கும் தீயால் எரிந்தன.
“தமிழர்கள் நம் சகோதரனை அழித்தனர். அவர்களின் நிலம் எரிந்துவிடும் வரை நம் கப்பல் நின்றிருக்காது!” என்று அவன் சபதமிட்டான்.
புயலின் அறிகுறி
அடுத்த நாள் அதிகாலையில் வானம் விசித்திரமாகக் கரும்பனியாக இருந்தது.
காற்று கடலைச் சுழற்றியது.
மூவந்தர்களும் மக்கள் சற்று அச்சத்துடன் வானத்தை நோக்கினார்கள்.
அருவி தனது உள்ளத்தில் ஒரு சுழல் உணர்ந்தாள்.
“இது சாதாரண புயல் அல்ல,” என்றாள் அவள்.
“கடலே எச்சரிக்கிறது. இன்னும் ஏதோ வரவிருக்கிறது.”
அந்த தருணத்தில்தான், தூரத்தில் கருமேகத்தோடு கலந்து ஒரு மாபெரும் இரும்புக் கப்பல் தோன்றியது.
அது சுழல்வெள்ளத்தைக் கிழித்து முன்னேறியது.
தமிழர்கள் அதைக் கண்டவுடன் உறைந்தனர்.
சோழ மன்னன்: “இப்படி ஒரு கப்பலை நான் பார்த்ததே இல்லை…”
சேர மன்னன்: “இது முழுக்க இரும்பால் ஆனது. எங்கள் அம்புகள், எங்கள் வாள் கூட அதற்கு எவ்வளவு பயன் தரும்?”
பாண்டிய மன்னன்: “அது நம் வீரத்தையும் கடலின் கோபத்தையும் சோதிக்கப் போகிறது.”
இரும்புக் கோட்டைக் கப்பலின் தாக்குதல்
அந்த இரும்புக் கப்பல் நெருங்கியவுடன், அதன் உச்சியில் அமைந்திருந்த அக்கினிப் பாறை எறியும் கருவிகள் செயல்பட்டன.
வானம் முழுவதும் எரியும் கற்கள் பாய்ந்தன.
அவை தமிழர் கிராமங்களின் கூரைகளை எரித்தன; கடற்கரை வீரர்கள் சிலர் உயிரிழந்தனர்.
தமிழர்கள் எதிர்ப்பதற்கு முயன்றனர்.
ஆனால் இரும்பில் மோதிய அம்புகள் சிதறின.
சங்கிலிகளால் கட்டப்பட்ட வலைகளை வீசினாலும், அந்தக் கப்பலின் பாரம் அதை எளிதில் கிழித்துவிட்டது.
மூவந்தர்கள் கவலை அடைந்தனர்.
“இது சாதாரணப் போரல்ல. இதை வெல்ல வேறு வழி தேவை,” என்றனர்.
அருவியின் முடிவு
அருவி அமைதியாக யோசித்தாள்.
அவள் கையில் சிவப்பு வைரம் இல்லை—அது கடலுக்கே திரும்பிச் சென்றுவிட்டது.
ஆனால் அவளது மனதில் இன்னொரு சக்தி இருந்தது—தியாகத்தின் துணிவு.
“இந்தக் கப்பலை வெளியில் இருந்து வெல்ல முடியாது. நான் அதன் உள்ளே புகவேண்டும்,” என்றாள் அருவி.
மன்னர்கள் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.
“அது மிக ஆபத்தானது! நீ உயிருடன் திரும்ப முடியாது!” என்றனர்.
அருவி சிரித்தாள்.
“உயிர் எல்லாருக்கும் ஒரு நாள் முடிகிறது. ஆனால் நம் மண்ணை காப்பாற்றும் மரணம் தான் வீர மரணம்.”
இறுதி புயல்
அந்த இரவு கடல் புயலாகக் கொந்தளித்தது.
அலைகள் சுழன்றன. மின்னல் பிளந்தது.
தமிழ் படைகள் கடற்கரையில் தயாராயிருந்தனர்.
அருவி, சில தேர்ந்த வீரர்களுடன், சிறிய படகில் அந்த இரும்புக் கோட்டைக் கப்பலை நோக்கி புறப்பட்டாள்.
அலைகள் அவர்களை ஆட்டின.
ஆனால் அவர்கள் நின்றனர்.
அருவி முன்னேறினாள்—அவளது கண்களில் எரியும் உறுதி.
கப்பலின் உள்ளே
அவர்கள் இரும்புக் கப்பலின் பக்கவாட்டில் நுழைய வழி கண்டனர்.
சிறிய கதவு ஒன்று திறக்கப்பட்டது.
அவர்கள் உள்ளே நுழைந்ததும், உலோகங்களின் பெரும் சத்தம், சங்கிலிகளின் ஓசை, யவன வீரர்களின் குரல் ஒலித்தது.
அருவி வாளை எடுத்தாள்.
ஒருவரை ஒருவர் தாக்கியபோது, உள் வழித்தடங்கள் இரத்தம் மற்றும் எரியும் தீயால் நிறைந்தன.
அவள் முன்நோக்கி சென்று, இறுதியில் கப்பலின் மைய இயந்திர அறையை அடைந்தாள்.
அங்கே பெரும் சக்கரங்கள், எரியும் நெருப்பு அடுப்புகள், அம்புகளை எறியும் கருவிகள் அனைத்தும் இருந்தன.
அவள் புரிந்துகொண்டாள்—இந்த இயந்திரமே கப்பலின் உயிர். இதை அழிக்க வேண்டும்.
அருவியின் தியாகம்
அவள் அருகே இருந்த தீப்பந்தத்தை எடுத்தாள்.
சங்கிலிகளை கிழித்தாள்.
நெருப்பை இயந்திரத்தின் எரிவாயுவில் எறிந்தாள்.
முழு கப்பலும் உலுக்கியது.
அக்கினி பறந்தது.
யவனர்கள் திகைத்தனர்.
அலெக்சியஸ் கோபத்தில் அவளை நோக்கி பாய்ந்தான்.
ஆனால் அருவி அவனை எதிர்கொண்டு வாள் மோதினாள்.
அவர்களின் போராட்டம் நெருப்பின் நடுவே எரிந்தது.
இறுதியில், அருவி அவனை வென்றாள்.
ஆனால் அவளுக்குத் தெரிந்தது—இந்தக் கப்பல் வெடிக்கப் போகிறது.
அவள் ஒரு முறை கடலை நோக்கி சத்தமாகச் சொன்னாள்:
“தமிழரின் நிலம் சுதந்திரமாகட்டும்!”
அடுத்து, பெரும் வெடிப்பு!
கடலின் தீர்ப்பு
இரும்புக் கோட்டைக் கப்பல் முழுவதுமாக வெடித்து, பெரும் தீப்பொறிகளுடன் கடலுக்குள் மூழ்கியது.
அலைகள் பெரும் வெள்ளமாய் கரையை அடித்தன.
யவனர்களின் மீதமிருந்த படைகள் அனைத்தும் அலைகளில் அழிந்தன.
தமிழர்கள் அந்த காட்சியை பார்த்து நின்றனர்.
அவர்களுக்குத் தெரிந்தது—அருவி உயிரைத் தியாகம் செய்து நம் மண்ணை காப்பாற்றினாள்.
இறுதி உறுதிமொழி
பின்னர் மூவந்தர்களும் மக்கள் கூட்டமும் கடற்கரையில் ஒன்று கூடியனர்.
அவர்கள் அமைதியாகக் கடலை நோக்கி நின்றனர்.
அருவியின் பெயரை முழக்கமிட்டனர்.
சோழ மன்னன்: “அவள் உயிரை அர்ப்பணித்தாள், ஆனால் நமக்கு சுதந்திரம் தந்தாள்.”
சேர மன்னன்: “அவளின் நினைவு தமிழர் மனங்களில் என்றும் ஒலிக்கும்.”
பாண்டிய மன்னன்: “இனி எவர் வந்தாலும், நாம் ஒன்றிணைந்து நம் நிலத்தைக் காப்போம்.”
அனைவரும் ஒருமித்த குரலில் சத்தியம் செய்தனர்:
“நம் கடல் நம் உயிர்; நம் நிலம் நம் இரத்தம். தமிழர் என்றும் அடிமையில்லை!”
கடல் அலைகள் அமைதியாக கரையோரம் பட்டு, அந்த சத்தியத்தை ஒப்புக்கொண்டது போல ஒலித்தது.
இவ்வாறு, அருவியின் காவியம் தமிழின் வரலாற்றில் அழியாத பக்கமாகியது.
அவள் பெயர் வீராங்கனை, அவள் மரணம் தியாகம், அவள் வாழ்க்கை தமிழின் சுதந்திரத்தின் சின்னமாக நின்றது.
0 Comments