முத்துக்கடலின் வானம் சாயங்காலத்தில் மெல்ல சிவந்துகொண்டிருந்தது. கடற்கரையில் அலைகள் ஒவ்வொரு முறையும் கரையை மோதும்போது, அந்தக் குரல் ஏதோ ஒரு ரகசியத்தைச் சொல்கிறது போல அரவிந்துக்கு தோன்றியது. அவன் கையில் இன்னும் அந்தக் கிழிந்த வரைபடம். அதன் பச்சை நிற மை வெளிச்சத்தில் பளிச்சென்று தெரிந்தது.

“இப்போ தான் ஆரம்பம்,” என்று மனதில் சொல்லிக்கொண்டான்.

அந்த மாலை, நால்வரும் மீனவர்கள் கப்பல்கள் கட்டியிருக்கும் இடத்திற்கு சென்றார்கள். அங்கே பழைய மரப்பாலத்தின் அருகே முத்துச்சாமி மெதுவாக நடந்துவந்தார். வயதாகிவிட்டாலும், அவர் இன்னும் கடற்கொள்ளையனின் வலிமையான தோற்றத்தையே கொண்டிருந்தார். அவருடைய முகத்தில் சுருக்கங்களுக்குள் மறைந்திருந்த அனுபவம், கடலின் கொடுமைகளைப் பார்த்த ஒரு மனிதனின் சாட்சி.

அவர்களுடன் நின்ற கதிர் கையைத் தட்டி, “அட அரவிந்தா! நம்ம பயணம் இப்போ துவங்கப்போறதுன்னு நம்ப முடியலையே! அலைகள் கூட நம்மோட சேர்ந்து பாடுற மாதிரி இருக்கே!” என்று சிரித்தான்.

நந்தினி வரைபடத்தை மீண்டும் விரித்து, அதில் உள்ள எழுத்துக்களை ஆராய்ந்துகொண்டிருந்தாள். “இந்த வரைபடம் திசைகளை மட்டும் காட்டவில்லை. இதோ பாருங்க… பக்கத்தில் ஒரு சின்னம் இருக்கு. புயல் வரும்போது, இந்த சின்னம் தான் பாதையை மாற்றிக்காட்டும்.”

“அப்படியா?” என்று அரவிந்த் வியப்புடன் கேட்டான்.

முத்துச்சாமி சற்று சிரித்தார். “அந்தக் குறியீட்டை நீங்க கண்டுபிடிச்சதுல நான் ஆச்சரியப்படல. இந்த தீவுக்கு போகிற ஒவ்வொருத்தரும் அந்த சின்னத்தைப் புரியாம புயலிலேயே அழிஞ்சுட்டாங்க. உங்க பாக்கியம், உங்க குழுவில ஒரு அறிவாளி இருக்கிறாள்னு தான்.”

கடலுக்குப் புறப்படுதல்

அடுத்த நாள் காலை, சூரியன் தங்க நிற கதிர்களைத் தூவிக்கொண்டிருக்கும் நேரத்தில், அவர்கள் கடலில் புறப்பட்டார்கள். கப்பல் சிறியது தான், ஆனால் வலுவானது. மீனவர்கள் பொதுவாகப் பயன்படுத்தும் பெரிய மரக் கப்பலின் மேல் பறக்கும் வெள்ளைச் சேலைகள் (sails), கடலின் காற்றில் பறப்பதைப் போலிருந்தது.

அரவிந்த் கப்பலின் முன்பாக நின்று, கடலை நோக்கி பார்த்தான். “இது தான் என் கனவு. கடலைத் தாண்டிப் போய் புதையலைத் தேடுவது.”

கதிர் பின்புறம் வலைகளை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டிருந்தான். “புதையல் வேண்டாம். முதல்ல நம்ம உயிரோட திரும்பணும். அதுக்குப் பிறகு செல்வம் பாக்கலாம்.”

நந்தினி, கையில் வைத்திருந்த சிறிய புத்தகத்தில் அந்த எழுத்துக்களைப் பதிவு செய்து கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு இந்தப் பயணம் வெறும் சாகசம் அல்ல; வரலாற்றின் மறைந்த பக்கங்களைத் திறக்கும் வாய்ப்பு.

முத்துச்சாமி, சக்கரம் பிடித்தபடி, கண்களை வானத்தில் பதித்திருந்தார். “கடல் எப்போதுமே நண்பனும், எதிரியும். அவன் யாரையும் எச்சரிக்காமல் மாறிடுவான். அதனால உங்க கண்கள் எப்போதும் அலைகளில் இருக்கணும்.”

புயலின் நிழல்

மூன்று நாட்கள் அமைதியாகக் கடந்தன. கப்பல் அலைகளின் மேல் துள்ளிக் கொண்டே, வரைபடத்தில் காட்டிய திசையைக் கடந்து சென்றது. சூரியன் மறையும் நேரங்களில் வானம் சிவந்து, கடல் வெள்ளி போல மின்னியது.

ஆனால் நான்காம் நாளில், வானத்தில் கரும்படுகைகள் திரண்டன. காற்று வேகமாக மாறியது. கடல் அலைகள் அதிகரிக்கத் தொடங்கின.

“அடடா… இது நல்ல அடையாளமில்லையே,” என்று கதிர் சொன்னான்.

நந்தினி வரைபடத்தை விரித்து, அதில் இருந்த சின்னங்களைப் பார்த்தாள். “இது தான்! என் அப்பா சொன்னது போல… பழைய போர்த்துகீசியர்கள் புயல் எங்கு வரும், அதை எப்படித் தவிர்க்க வேண்டும் என்பதற்காக ரகசியக் குறியீடுகளை வரைபடத்தில் சேர்த்திருந்தார்கள். பாருங்க… இந்த நட்சத்திரம் வடக்கு திசை, இதோ இந்த அலை வடிவம் புயலின் திசை.”

அரவிந்த் ஆவலுடன் கேட்டான். “அப்படினா நம்ம திசையை மாற்றணுமா?”

முத்துச்சாமி கடுமையாகச் சொன்னார். “ஆம். இல்லேனா நம்ம கப்பல் புயலின் மத்தியில் அடித்துச் செல்லப்படும். இப்போ சக்கரத்தைத் திருப்பணும்.”

புயலின் தாக்கம்

காற்று கத்திக்கொண்டிருந்தது. அலைகள் பத்து அடி உயரத்தில் கப்பலைத் தாக்கின. மழை தண்ணீர் வாளியாலே ஊற்றுவது போல விழுந்தது. கப்பலின் மேல் நீர் குவிந்து, கதிரும் அரவிந்தும் அதைப் பிளவுபடுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

“அரவிந்தா! வலை பிடி! இல்லேனா இது கடலிலே போயிடும்!” என்று கதிர் கத்தினான்.

நந்தினி வரைபடத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு, அதைக் காப்பாற்ற போராடினாள். காற்று அதை பறக்கச் செய்ய முற்பட்டது.

முத்துச்சாமி சக்கரத்தை முழு வலிமையுடன் பிடித்து, “பாருங்க! கப்பலை வலப்புறம் திருப்புங்க! அலைக்குள் நுழைச்சா நம்மோட முடிஞ்சுடும்!” என்று கத்தினார்.

அலைகள் கப்பலை ஒரு பொம்மை போல ஆட்டின. ஒவ்வொரு முறையும் அலை மேல் எழும்பும் போது, கீழே பாழ்குழி போலக் காட்சியளித்தது. கப்பலின் மரக் கீல்கள் கீறிக்கொண்டு “கிரக் கிரக்” என்று ஒலித்தன.

அவன் பற்களைப் பிசைந்து, கயிறுகளை இறுக்கிப் பிடித்தான். “நம்ம கப்பல் மூழ்காது!” என்று மனதில் சொல்லிக்கொண்டான்.

உயிர் தப்பிக்கான போராட்டம்

புயலின் மத்தியில், ஒவ்வொருவரும் தங்கள் உயிரைக் காப்பாற்ற போராடிக் கொண்டிருந்தனர்.

கதிர் கப்பலின் பின்புறத்தில் தண்ணீர் அடிக்கடி நிரம்பியதை வாளியால் வெளியே எறிந்து கொண்டிருந்தான்.

ஒரு கட்டத்தில், மிகப் பெரிய அலை ஒன்று கப்பலை அடித்தது. அந்த அலைக்குள் முழுக் கப்பலும் மூழ்கியது போல உணர்ந்தார்கள். சில விநாடிகள் மட்டுமே, ஆனாலும் அந்தச் சில விநாடிகள் மரணத்துடன் நடந்த மோதலாக இருந்தது.

நந்தினி கப்பலின் பிடியில் பிடித்துக் கொண்டாள். அவளது கண்களில் நீர் வழிந்தது. “இது நம்ம கடைசி நாளா?” என்று மனதில் கேள்வி எழுந்தது.

ஆனால் அடுத்த நொடி, கப்பல் மீண்டும் மேலெழுந்தது. அனைவரும் மூச்சு விட்டார்கள்.

புயலைத் தாண்டிய பிறகு

மூன்று மணிநேரம் கொடூரமான போராட்டத்திற்குப் பிறகு, புயல் மெதுவாகக் குறையத் தொடங்கியது. கரும்படுகைகள் விலகின. வானத்தில் நிலவு வெளுத்துத் தோன்றியது.

அவர்கள் நனைந்து சோர்வடைந்திருந்தனர். கப்பல் பல இடங்களில் சேதமடைந்திருந்தது. ஆனாலும் உயிரோடு இருந்தார்கள்.

அரவிந்த் நிம்மதியாக சிரித்தான். “நாம் புயலைத் தாண்டிட்டோம்!”

கதிர் சோர்வுடன் படுத்தபடி சொன்னான். “செல்வம் எதுக்கு? உயிரோட இருக்கிறதே பெரிய செல்வம்.”

நந்தினி வரைபடத்தை எடுத்து உலர்த்தினாள். “இதோ பாருங்க… புயல் கடந்ததும் வரைபடத்தில் ஒரு புதிய சின்னம் தெரிஞ்சிருக்கிறது. இது… இந்தப் பயணத்தின் அடுத்த திசையைச் சொல்லுது போல.”

முத்துச்சாமி ஆழமாக மூச்சு விட்டார். “இது தான் ஆரம்பம். புயலைக் கடந்து வந்தவங்க தான் அந்தத் தீவைக் காண முடியும். ஆனா நினைவில் வைங்க… தீவு புயலைவிடக் கொடூரமானது.”

அடுத்த கட்டத்தின் துவக்கம்

கப்பலின் மேல் அவர்கள் நான்கு பேரும் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தனர். கடல் இப்போது அமைதியாக இருந்தது. நிலவின் ஒளியில் கப்பல் பளபளப்பாகத் தெரிந்தது.

அவர்களின் உள்ளத்தில் பயமும் ஆச்சரியமும் கலந்திருந்தது. புயலை வென்று வாழ்ந்தவர்கள் என்ற பெருமை, ஆனால் அடுத்த கட்டத்தில் என்ன காத்திருக்கிறது என்ற அச்சம்.

முத்துச்சாமி கண்களை மூடி, “அரவிந்தா… அந்த வார்த்தைகள் உன் வாழ்க்கையையே மாற்றப்போகுது,” என்று சொன்னார்.

அவர்கள் பயணம் தொடர்ந்தது. புயலை வென்று, தீவின் நிழல் அருகே வந்துகொண்டிருந்தது.