மரண வண்டி – 13ஆம் எண் பஸ் - 3

 பகுதி 3 – “சுடுகாட்டின் இரகசியம்”

1. சுடுகாட்டின் நுழைவு

பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கியவுடன் அருண் நிற்க முடியாமல் நனைந்த மணலில் வழுக்கினான்.

சுற்றிலும் பச்சை பாசி படிந்த கல்லறைகள், இடியுடன் கூடிய மின்னல், மழை சத்தம் – எல்லாம் சேர்ந்து அவனை ஒரு கனவுலகத்தில் வீசியது போலிருந்தது.

பஸ்ஸின் கதவு பின்னால் “தடக்” என்று மூடப்பட்டது.

அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

பஸ் அங்கேயே இருந்தது – ஆனால் ஜன்னல் வழியாக அவனை பார்த்த பயணிகள் மெதுவாக மறைந்துவிட்டனர்.

ஒரே சிவப்பு எண் மட்டும் மட்டும் தெரிந்தது: 13.

அவன் மனதில் சுழன்று கொண்டிருந்தது:

“ஏன் என்னை இங்கிறக்கினார்கள்? இந்த இடம் என்ன விசேஷம்?”

2. மர்மமான குரல்

அவன் சுடுகாட்டுக்குள் நடக்கத் தொடங்கினான்.

அந்த நேரத்தில், ஒரு மெதுவான குரல் அவன் காதில் விழுந்தது:

“அருண்… திரும்பிப் போ… நீங்க இங்க இருக்கக் கூடாது…”

அவன் திடுக்கிட்டு பார்த்தான்.

யாரும் இல்லை.

ஆனால் குரல் மிகவும் தெளிவாகக் கேட்டது.

அவன் தன்னம்பிக்கையோடு சொன்னான்:

“நான் கனவு காண்ற மாதிரி இருக்கு… இது உண்மை இருக்க முடியாது.”

ஆனால் அந்த குரல் மீண்டும் வந்தது:

“இது கனவு இல்லை… இது சாபம். 13ஆம் எண் பஸ்ஸில் ஏறின ஒவ்வொருவரும் இங்கே முடிந்திருக்காங்க.”

3. பழைய கல்லறை

அவன் நடை தொடர்ந்தபோது, ஒரு பெரிய பழைய கல்லறையின் முன் நின்றான்.

அதன் மேல் பொறிக்கப்பட்டிருந்த எழுத்துகள் பழுதடைந்து இருந்தாலும், ஒன்றை மட்டும் தெளிவாகப் படிக்க முடிந்தது:

“மரண வண்டி – 1943”

அவன் அதிர்ச்சி அடைந்தான்.

“மரண வண்டியா? இது பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னாலே இருந்த சாபமா?”

அந்த நேரத்தில், மின்னல் ஒளியில் கல்லறையின் அருகே ஒரு பழைய பஸ்ஸின் உருவம் மங்கலாக தெரிந்தது. அது அந்த 13ஆம் எண் பஸ்ஸின் முன்னோடி போலிருந்தது.

4. ஒரு ஆவி தோன்றுகிறது

திடீரென அவன் முன்னால் ஒரு உருவம் தோன்றியது.

மஞ்சள் நிற சட்டை, சிதைந்த lungi, முகத்தில் காயங்கள்.

அவன் பேசத் தொடங்கினான்:

“நான் கண்ணன்… 30 வருடம் முன்னாடி அந்த பஸ்ஸில் ஏறினவன். அப்போ இருந்தே நான் உயிரோட வெளியே வர முடியல. இந்த சாபத்திலேயே சிக்கிட்டேன்.”

அருண் நடுங்கியவாறு கேட்டான்:

“ஏன்? அந்த பஸ்ஸுக்கு என்ன சாபம்?”

கண்ணன் கண்ணீர் மல்கச் சொன்னான்:

“அந்த பஸ் ஓட ஆரம்பிச்சது இரண்டாம் உலகப்போரின் காலத்தில். ஒரு ராணுவ வீரர்களை ஏற்றிச் சென்றபோது விபத்து நடந்தது. எல்லாரும் சுடுகாட்டிலே புதைக்கப்பட்டாங்க. அந்த ஆன்மாக்கள் அமைதியடையாமல் பஸ்ஸையே தங்கள் வண்டியாக ஆக்கிக்கிட்டாங்க. அதுக்குப் பிறகு அந்த 13ஆம் எண் பஸ்ஸில் ஏறின ஒவ்வொருவரும் உயிரை இழந்துகிட்டாங்க.”

5. அருணின் கோபம்

அருண் சற்று தைரியம் அடைந்தான்.

“நீங்க எல்லாம் பயந்துட்டு இங்கே அடைஞ்சிருப்பீங்க. ஆனா நான் தப்பிக்கப்போறேன். இந்த சாபத்தை உடைக்கப்போறேன்!”

அந்த நேரத்தில் கண்ணன் சிரித்தான்.

“அது சுலபம் இல்ல பையா… அந்த சாபத்தை உடைக்க வேண்டும்னா நீங்க அந்த cursed ticket-ஐ அழிக்கணும். ஆனா அது பஸ்ஸின் உள்ளேதான் செய்ய முடியும்.”

அருண் அதிர்ச்சியடைந்தான்.

“மீண்டும் பஸ்ஸுக்குள் போணுமா?”

6. கல்லறை உயிர்கள்

அவன் சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தபோது, கல்லறைகள் திறக்கத் தொடங்கின.

மண்ணிலிருந்து எலும்புகள், சிதைந்த உடல்கள் மேலே வந்தன.

அவை மெதுவாக அருணை நோக்கி நகர்ந்தன.

அருண் பின் நோக்கி ஓடினான்.

அவனின் கையில் இருந்த டிக்கெட் தானாக எரிந்து கொண்டிருந்தது.

சிவப்பு எழுத்துகள் ஒன்று தோன்றின:

“Return to the Bus.”

7. பஸ்ஸுக்குள் திரும்புதல்

அவன் மரணத்தின் பயத்தில் மீண்டும் பஸ்ஸின் பக்கம் ஓடினான்.

அங்கு பஸ் மீண்டும் கதவு திறந்து காத்திருந்தது போல இருந்தது.

அவன் உள்ளே பாய்ந்தான்.

அந்த நேரத்தில், ghostly passengers எல்லாம் அவனை நோக்கி சிரித்தனர்.

வெள்ளை சேலைப் பெண் மெதுவாக சொன்னாள்:

“திரும்ப வந்துட்டியா? நீங்க தப்ப முடியாது.”

ஆனால் அருண் அவளைப் பார்த்து சொன்னான்:

“இது உங்களோட சாபம்… ஆனா நான் அதை உடைக்கப்போறேன்.”

8. டிரைவரின் சவால்

டிரைவர் கண்ணில் தீப்பொறிகள் எரிந்தன.

அவன் சொன்னான்:

“இந்த பஸ்ஸை ஓட்டுறவன் நான்தான்… உயிரோடு வெளியேறுறவனேதும் இல்லை. உன் டிக்கெட் உன்னை கட்டிப்போட்டு இருக்கு.”

அருண் தைரியமாக முன் வந்தான்.

“அந்த டிக்கெட்டையே நான் அழிச்சுட்டா என்ன ஆகும்?”

டிரைவர் சிரித்தான்.

“அதற்கு உனக்கு உயிரே போகணும்.”

9. அருணின் தீர்மானம்

அருண் கையை உயர்த்தி டிக்கெட்டை சாம்பலாக்க முயன்றான்.

ஆனால் டிக்கெட் தீயில் எரியவில்லை.

அது ஒளிர்ந்து கொண்டு “Passenger 1087 – Bound Forever” என்று எழுதியது.

அவன் மனதில் ஒரு சத்தம்:

“சாபம் உடைய வேண்டும்னா டிக்கெட்டோடு சேர்ந்து நீங்க சாகணும்.”

அருண் பின் இருக்கையில் இருந்த உடைந்த கண்ணாடி துண்டை எடுத்தான்.

அவன் தன்னையே காயப்படுத்தத் தயாரானான்.

அந்த நேரத்தில், ஒரு நிழல் அவனை தடுக்க முனைந்தது.

10. ஒரு மறைமுக உதவி

அவனைத் தடுத்தது யாரென்று பார்த்தான்.

அது அவனுடைய மறைந்த பாட்டி.

அவள் குரல் மெல்லியதாக இருந்தது:

“அருண்… உன் உயிரை கொடுக்காமல் சாபத்தை உடைக்கலாம். நீங்க பயப்படாம பஸ்ஸை நிறுத்தணும். டிரைவரை எதிர்கொள். அவன் தான் இந்த சாபத்தின் மூல காரணம்.”

அருணின் கண்களில் நம்பிக்கை திரும்பியது.

அவன் கத்தினான்:

“டிரைவரே! உன்னை தான் நான் நிறுத்தப்போறேன்.”

11. பஸ்ஸின் உச்சக்கட்டம்

பஸ் அந்த நேரத்தில் சுடுகாட்டை விட்டு இருட்டான சாலையில் பாய்ந்துகொண்டிருந்தது.

சக்கரங்கள் சத்தமிட்டன.

பயணிகள் எல்லாம் குரல்கள் எழுப்பினர்.

அருண் டிரைவரின் இருக்கைக்குப் பாய்ந்தான்.

அவனோடு போராடத் தொடங்கினான்.

டிரைவரின் கண்கள் சிவப்பு தீப்பொறிகள் போல இருந்தது.

“நீங்க என்னை வெல்ல முடியாது!” என்று அவன் கத்தினான்.

ஆனால் அருண் அந்த cursed ticket-ஐ டிரைவரின் மார்பில் அழுத்தி வைத்தான்.

அந்த நேரத்தில் பஸ்ஸின் முழு உடலும் குலுங்கத் தொடங்கியது.

12. பஸ்ஸின் சிதைவுப் பயணம்

மின்னல் அடித்தது.

பஸ் முழுவதும் தீயில் மூழ்கியது போல பிரகாசித்தது.

பயணிகளின் ஆவி குரல்கள் காற்றில் கலந்து கத்தின.

அருண் பஸ்ஸின் தரையில் விழுந்தான்.

கண்ணைத் திறந்தபோது பஸ் எங்கும் இல்லை.

சுடுகாட்டில் அவன் மட்டும் நின்று கொண்டிருந்தான்.

அவன் கையில் பார்த்தான்—டிக்கெட் சாம்பலாகி தூளாகி போயிருந்தது.

13. சாபத்தின் சிதைவு

அந்த நேரத்தில் ஒரு காற்று வீசியது.

சுடுகாட்டில் இருந்த எல்லா ஆன்மாக்களும் மெதுவாக மாய்ந்தன.

அவை குரலில் சொன்னது:

“நன்றி… எங்களை விடுவிச்சுட்ட… நீங்க தான் 30 வருடத்துக்கு பிறகு சாபத்தை உடைத்தவங்க.”

அருணின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது.

“இனி இந்த பஸ்ஸில் யாரும் சிக்கமாட்டாங்களா?”

ஒரு குரல் மெதுவாக சொன்னது:

“ஆம்… ஆனா கவனமா இரு… சாபம் முற்றிலும் அழிந்ததா? அல்லது இன்னும் யாராவது அதை மீண்டும் எழுப்புவார்களா?”

14. மரண வண்டியின் மர்மம் தொடருமா?

அந்த இரவு அருண் உயிரோடு தப்பினான்.

ஆனால் அவன் மனதில் ஒரு சந்தேகம் மட்டும் இருந்தது—

“மரண வண்டி உண்மையிலேயே அழிந்துவிட்டதா… அல்லது ஒருநாள் மீண்டும் தோன்றுமா?”

மழை நின்றது.

வானில் வெள்ளை நிலவு உதித்தது.

அவன் மெதுவாக சுடுகாட்டை விட்டு வெளியே நடந்தான்.