பகுதி 3 – சோழப் படையினருடன் சந்திப்பு
போர்க்களத்தின் சத்தம் இன்னும் தொலைவில் முழங்கிக் கொண்டிருந்தது.
அம்புகளின் சிரைக்குரல், வாள்களின் மோதல், குதிரைகளின் குரல்—all ஒன்றோடொன்று கலந்த புயலின் கரகரப்பை ஒத்திருந்தது.
ஆதவன், இரண்டு வீரர்களின் பிடியில் பிணைக்கப்பட்டவனாய் முகாமின் உள்ளே இழுக்கப்பட்டு வந்தான்.
சோழர் முகாமின் காட்சி
முகாமின் நுழைவாயிலில் பெரிய புலிக்கொடி பறந்தது.
அது காற்றில் அசைந்தபோதும், எவரின் மனமும் அதனைப் பார்த்து தைரியம் கொண்டது.
முகாமின் பக்கத்தில் தீக்குச்சிகள் எரிந்து கொண்டு இருந்தன; சோழர் படைவீரர்கள் காயங்களை கட்டிக்கொண்டவாறு சண்டைக்கு மீண்டும் தயாராகிக் கொண்டிருந்தனர்.
சிலர் வாள்களைத் துடைத்தனர்; சிலர் ஈட்டிகளை மையிட்டனர்; சிலர் தங்கள் யானைகளுக்கு உணவு கொடுத்தனர்.
ஆதவன் இவைகளைப் பார்த்து,
“இது ஒரு அருங்காட்சியகம் அல்ல… இது உண்மையான வரலாறு,”
என்று உள்ளுக்குள் நினைத்தான்.
அவன் சிறுவயதில் பாட்டி சொன்ன கதை நினைவுக்கு வந்தது.
“வீரராஜேந்திரன் சோழன் – கடலின் புலி! அவன் போர்க்கொடியில் புலியின் சின்னம் பறக்கும் போது, எதிரிகளின் இதயம் நடுங்கும்.”
அந்தக் கொடியை இப்போது அவன் கண்முன் பார்த்தான்.
உணர்வு அவனை மூச்சுவிட முடியாதபடி ஆக்கியது.
வீரர்களின் சந்தேகம்
அவனைப் பிடித்திருந்த வீரர்களில் ஒருவன், முகாமில் காவலாக இருந்த மற்றவரிடம் சொன்னான்:
“இவனைப் பார்த்தாயா? அவனுடைய உடையும் தோற்றமும் எங்களுக்குப் புதிது. சண்டைக்காரன் போல இல்லை. ஆனால் எங்கிருந்து வந்தான் என்பது தெரியவில்லை.”
மற்ற காவலர் கவனமாக ஆதவனைப் பார்த்தான்.
“உண்மையிலேயே புதிது. ஆனாலும் அந்நியனை நம்புவது ஆபத்து. மன்னனிடம் அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்.”
ஆதவன் சொன்னான்:
“நான் எதுவும் செய்யவில்லை. நான் சண்டைக்காரன் இல்ல.”
அவர்கள் கேலி செய்து சிரித்தனர்.
“எந்த அந்நியனும் தன்னை சண்டைக்காரன் இல்லை என்பான். ஆனாலும் உனது உண்மை மன்னனின் முன் தான் வெளிப்படும்.”
படைத்தலைவரின் வருகை
அந்த நேரத்தில், காயம் பட்டிருந்தும் வீரமிகு தோற்றத்துடன் ஒரு படைத்தலைவர் வந்தார்.
அவருடைய பெயர் அருள்மொழி தேவர்.
அவரது தோளில் ரத்தம் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது, ஆனால் கண்களில் தீக்கண்ணி போல உற்சாகம் இருந்தது.
அவர் ஆதவனை நோக்கி கேட்டார்:
“யார் இவன்? எங்கிருந்து வந்தான்?”
அவனைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த வீரர்கள் பதிலளித்தனர்:
“அண்ணா, போரின் நடுவே கிடைத்தான். அவன் உடையும் மொழியும் எங்களுக்குப் புதிது. கடாரவனோ தெரியவில்லை. அதனால் உங்களிடம் கொண்டு வந்தோம்.”
அருள்மொழி தேவர் ஆதவனை கவனமாகப் பார்த்தார்.
“உன் பெயர் என்ன? எங்கிருந்து வந்தாய்?”
ஆதவனின் பதில்
ஆதவன் மனதில் குழப்பம்.
“உண்மை சொன்னால் நம்ப மாட்டார்கள். பொய் சொன்னால் உடனே தெரிய வரும்.”
சில நொடிகள் அமைதியாக இருந்தான்.
பின் மெதுவாகச் சொன்னான்:
“என் பெயர் ஆதவன். நான் தொலைவில் இருந்து வந்தவன். நான் சண்டைக்காரன் அல்ல.”
அந்த வார்த்தைகளை கேட்ட வீரர்கள் சிரித்தனர்.
“தொலைவில் இருந்து வந்தவன்! எந்த ஊர் சொல்றே? தமிழ் ஊரா?”
ஆதவன் தடுமாறினான்.
“நான் தமிழ்நாட்டிலிருந்து வந்தவன்… ஆனால் அது உங்களுக்குத் தெரியாத இடம்.”
வீரர்கள் ஆச்சரியமாக ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர்.
“தமிழ்நாடு? அதுதான் எங்கள் சோழர் நாடு தானே! நீ என்ன சொல்றே?”
அருள்மொழி தேவர் சற்றே சிந்தித்தார்.
பின் சொன்னார்:
“சரி… நீ உண்மையா பேசுறியா இல்லையா என்பதை மன்னன் தான் தீர்மானிப்பார். இவனை மன்னனிடம் அழைத்துச் செல்லுங்கள்.”
முகாமின் ஆழத்தில்
ஆதவனை முகாமின் உள்ளே கொண்டு சென்றனர்.
அவனது கண்களுக்கு அங்கிருந்த அனைத்தும் புதிது.
பெரிய வெண்கலத் தொட்டிகளில் நீர் கொதித்தது.
அதில் வீரர்களுக்கான கஞ்சியும் உணவும் சமைக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
சிலர் பாடல்கள் பாடிக் கொண்டிருந்தனர்; அவை போர்வீரர்களின் மனதைத் தூண்டும் வகையில் இருந்தன.
ஆதவன் யோசித்தான்:
“நான் புத்தகங்களில் வாசித்ததைவிட சோழர் படையின் ஒழுங்கு இன்னும் மேன்மை. இவர்கள் உண்மையிலேயே உலகை அச்சுறுத்தியவர்கள்.”
ஒரு காயமடைந்த வீரனின் வார்த்தைகள்
அவனை அருகில் அமர வைத்தனர்.
அப்போது காயமடைந்த ஒரு வீரன் அவனை நோக்கி மெதுவாகச் சொன்னான்:
“பயப்படாதே. எங்கள் மன்னன் உனக்கு நீதி செய்வார். நீ பொய் சொல்லாத வரையில் உனக்கு ஆபத்து இல்லை.”
அந்த வார்த்தைகள் ஆதவனின் உள்ளத்தில் ஒரு சிறு நம்பிக்கையை விதைத்தன.
“வீரராஜேந்திரன்… உண்மையிலேயே நீதிமான் என்றே வரலாறு சொல்லும். நான் அதை உணரப் போகிறேனா?”
மன்னனின் வருகை
சற்றுப் பிறகு முகாமில் ஒரு சத்தம் எழுந்தது:
“மன்னர் வருகிறார்!”
அனைத்து வீரர்களும் எழுந்து நின்றனர்.
ஆதவனின் இதயம் துடித்தது.
அவன் மனதில் ஒரே எண்ணம்:
“நான் நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்த மன்னனை நேரில் பார்க்கிறேனா?”
தீக்குச்சியின் ஒளியில் ஒரு வீரமிகு உருவம் மெதுவாக நடந்து வந்தது.
சிவப்பு நிறக் கவசம், தலையில் தங்கக் கிரீடம், கண்களில் ஒளியும் ஆணையும்.
அவரின் அருகில் பல படைத்தலைவர்கள் வந்தனர்.
அவர் தான்—வீரராஜேந்திர சோழன்.
ஆதவனின் உணர்வு
அந்தக் காட்சியைப் பார்த்த ஆதவன் நடுங்கினான்.
அவன் இதயம் அதிர்ந்து துடித்தது.
“புத்தகங்களில், சிற்பங்களில், ஓவியங்களில் மட்டுமே பார்த்த முகம்… இப்போது என் கண் முன்னே நிற்கிறார்.”
அவன் மூச்சை விட முடியாமல், மௌனமாக நின்றான்.
இப்பொழுது அவனது வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய சோதனை ஆரம்பிக்கப் போகிறது.
ஆதவன் சோழர் படையினரின் முன் நிற்கிறான்.
அவன் வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய தருணம்—வீரராஜேந்திரனை நேரில் சந்திக்கும் தருணம்—இப்போது ஆரம்பிக்கப் போகிறது.
0 Comments