இன்ஸ்பெக்டர் அனிதா - 6

 பகுதி 6 – கிடங்கில் நடந்த இறுதி நேர்காணல்

அடுத்த நாள் இரவு.

பழைய ஸ்பின்னிங் மில் கிடங்கு – அது எப்போதோ தொழிலாளர்களின் சத்தத்தாலும் இயந்திரங்களின் முழக்கத்தாலும் நிரம்பி இருந்த இடம். இப்போது முழுக்க வெறிச்சோடி, இருளில் மூழ்கியிருந்தது. உடைந்த கண்ணாடிகள், சிதைந்த இயந்திரங்கள், சுவர் முழுக்க வௌவால்கள் தொங்கியிருந்தன.

அந்த இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தது கார்த்திக் தான்.

“இங்கே வாருங்கள், இல்லையெனில் அவளை உயிரோடு பார்க்க முடியாது,” என்று அவன் வீடியோவில் சொன்னிருந்தான்.

தயாராகும் அனிதா

அந்த இரவு, அனிதா தன் துப்பாக்கியை மீண்டும் சுத்தம் செய்தாள். அவள் சீருடையை அணிந்து கண்ணாடி முன் நின்றபோது, கண்களில் தீப்பொறி தெரிந்தது.

மதிவாணன் அவளிடம் வந்தார்.

“அனிதா, நீங்க உறுதியா இருக்கணும். இது ஒரு சாதாரண மோதல் இல்ல. அவன் உங்க மனதை உடைக்க தான் முயற்சி செய்யப் போறான்.”

அனிதா அவனை நோக்கி உறுதியுடன் சொன்னாள்:

“என்ன மன விளையாட்டு ஆடினாலும், நான் போலீஸ். என் பணி – உயிரைக் காப்பாற்றுவது. காயத்ரியை இன்று நான் காப்பாற்றுவேன். அவனை நீதிக்குக் கொண்டுபோவேன்.”

கிடங்கிற்குள் நுழைவு

இரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு, கிடங்கின் பெரிய கதவு சற்றே திறந்திருந்தது.

மின்சாரமில்லாததால், உள்ளே முழுக்க இருள். ஒரு சிறிய கைமின்விளக்கை ஏந்தி அனிதா உள்ளே நுழைந்தாள்.

மதிவாணன் அவளுடன் இருந்தார்.

காற்றின் சத்தம், இரும்பு கதவுகளின் கீறல், வௌவால்களின் சத்தம் – அனைத்தும் அந்த இடத்தை இன்னும் பீதியூட்டுமாறு ஆக்கியது.

திடீரென, ஒரு ஸ்பீக்கர் ஒலித்தது.

“வாங்க Inspector Anitha… நீங்க வந்துட்டீங்களா? உங்க தைரியம் கண்டு எனக்கு மகிழ்ச்சி.”

அனிதா குரல் கொடுத்தாள்:

“கார்த்திக்! எங்கே இருக்கிறாய்? காயத்ரி எங்கே?”

சிரிப்பு கேட்டது.

“அவள் உங்க அருகில்தான் இருக்கிறாள். ஆனா முதலில் நீங்க ஒரு விளையாட்டில் வெல்லணும்.”

விளையாட்டு தொடக்கம்

திடீரென ஒரு மின் விளக்கு ஒளிர்ந்தது.

அதில் காயத்ரி – ஒரு இரும்புக் கட்டத்தில் கட்டப்பட்டிருந்தாள். அவள் வாயில் துணி அடைக்கப்பட்டிருந்தது, கண்களில் தண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது.

அவளைப் பார்த்ததும் அனிதா ஓட விரைந்தாள். ஆனால், கார்த்திக்கின் குரல் மீண்டும் கேட்டது.

“நீங்க ஓடாம இருந்தா நல்லது Inspector. ஒவ்வொரு அடியும் ஒரு கண்ணியில் முடியும்.”

மதிவாணன் அவளைக் காத்தார். “சரியான வழியில்தான் செல்லணும். அவன் நம்மை சோதிக்கிறான்.”

மன விளையாட்டு

கிடங்கின் சுவரில் பழைய projector ஒன்று ஒளிர்ந்தது.

அதில், கார்த்திக்கின் கடந்தகால காட்சிகள் தெரிந்தன – orphanage-இல் அழும் சிறுவன், அடிக்கப்படும் தாய், தந்தையின் குடிகார சத்தம்.

“Inspector… இதை பாருங்க. இது தான் என் வாழ்க்கை. யாரும் என்னை நேசிக்கலை. யாரும் என்னை காப்பாற்றவில்லை. அப்போ நான் ஏன் உயிரோட இருக்கணும்?”

அனிதா சத்தமாகக் கூறினாள்:

“அதனால் தான் நிரபராத இளைஞர்களை மரணத்திற்கு தள்ளணுமா? உனக்கு துன்பம் வந்ததால, மற்றவர்களின் உயிரை கெடைக்க உரிமை கிடையாது!”

கார்த்திக் சிரித்தான்.

“நீங்க புரியமாட்டீங்க Inspector. மரணம் தான் ஒரே சுதந்திரம். நான் அந்த சுதந்திரத்தை எல்லோருக்கும் தருறேன்.”

மர்மமான நிழல்கள்

திடீரென, இருளில் இருந்து ஒரு உருவம் வெளிப்பட்டது – கார்த்திக்.

அவன் கையில் ஒரு நீளமான கத்தி. சிவப்பு ஜாக்கெட், முகத்தில் பைத்தியக்கார சிரிப்பு. கண்களில் காயம் நிறைந்த கோபம்.

“Inspector… நீங்க வந்துட்டீங்க. இப்போ பார்ப்போம் – உங்க உயிரா? காயத்ரியோட உயிரா?”

அனிதா துப்பாக்கியை உயர்த்தினாள்.

“கார்த்திக்! ஆயுதத்தை விட்டு வையு. இன்னும் நேரம் இருக்கு. நீதிமன்றத்தில் உன் கதை சொல்லிக்கொள்ளலாம்.”

அவன் சிரித்தான்.

“நீதிமன்றமா? எனக்கு மரணம் தான் நீதிமன்றம்.”

மோதல்

அவன் திடீரென அனிதாவை நோக்கி பாய்ந்தான்.

அவள் துப்பாக்கி சுடினாள். ஆனால் கார்த்திக் நிழல்களைப் பயன்படுத்தி தவிர்த்தான்.

மின் கம்பிகள் இடிந்து விழ, முழுக்க இருளும் ஒலியும் சூழ்ந்தது.

மதிவாணன் கத்தினார்:

“அனிதா, அவன் உங்க மனசை disturb பண்ணுறான். கவனமாக இருங்க!”

கார்த்திக் பின்னால் இருந்து சத்தமிட்டான்:

“நீங்க காப்பாற்றப் போற காயத்ரி கூட என்னோட பக்கம் தான் இருக்கிறாள். அவள் ஏற்கனவே என்னோட வார்த்தையை நம்புறாள்!”

அந்தக் கணம் – காயத்ரி அழுதபடி “மேடம்… காப்பாத்துங்க…” என்று குரல் கொடுத்தாள்.

அனிதாவின் இரத்தம் கொதித்தது. “நான் உயிரோட இருக்கிறவரை, உன்னை அவளிடம் கையோட தொட விட மாட்டேன்!”

சிக்கலான உளவியல் உரையாடல்

மோதல் சில நிமிடங்கள் தொடர்ந்தது.

கார்த்திக், தனது புண்பட்ட கடந்தகாலத்தை ஒவ்வொரு வரியிலும் சத்தமாக வெளிப்படுத்தினான்.

“எனக்கு குழந்தையாக இருந்தபோது ஒரு போலீஸ் காப்பாற்றியிருந்தா, என் வாழ்க்கை மாறியிருக்கும். ஆனா யாரும் என்னோட பக்கம் இல்லை! அதனால் நான் தான் என் கடவுள். நான் தான் மரணத்தின் தூதர்.”

அனிதா கத்தினாள்:

“உன்னை காப்பாற்ற யாரும் இல்லாதது உன் துரதிர்ஷ்டம். ஆனா அதுக்காக, மற்றவர்களின் வாழ்க்கையை அழிக்கக் கூடாது. நீ குற்றவாளி. உனக்கு இனி ஒரு முடிவுதான்.”

உச்சக்கட்டம்

கார்த்திக் திடீரென காயத்ரியிடம் பாய்ந்தான். அவன் கையில் இருந்த கத்தி பிரகாசித்தது.

அந்த split second-இல், அனிதா revolver-ஐ உயர்த்தினாள்.

ஒரு பெரும் சத்தம் – “டாாம்!”

கார்த்திக் தரையில் விழுந்தான். அவனது கண்களில் இன்னும் சிரிப்பு.

“Inspector… நீங்க வென்றுட்டீங்க. ஆனா நினைவில் வைங்க… உங்க மனசுக்குள் நான் எப்போதுமே இருப்பேன்…”

அவன் சுவாசம் நிறுத்திக் கொண்டான்.

காயத்ரியின் மீட்பு

அனிதா ஓடிச் சென்று காயத்ரியை கட்டிலிருந்து விடுவித்தாள்.

அவள் அழுதபடி “நன்றி மேடம்…” என்று சொன்னாள்.

மதிவாணன் சுவாசத்தை விடுத்தார். “அனிதா, நீங்க அவனை நிறுத்திட்டீங்க. ஆனா உங்க உள்ளத்துல அந்த சவால் இன்னும் இருக்கும்.”

அனிதா மெதுவாகச் சொன்னாள்:

“நான் அவனை நீதிமன்றத்துக்குக் கொண்டு போகணும்னு நினைத்தேன். ஆனா அவன் தான் மரணத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தான். ஆனாலும், இப்போ குறைந்தது இன்னொரு உயிரையாவது காப்பாற்ற முடிந்தது.”

அடுத்த கட்டம்

போலீசார் அங்கு வந்து உடலை எடுத்துச் சென்றார்கள்.

அந்த இரவு முடிந்தது. ஆனால், அனிதா மற்றும் மதிவாணன் இருவருக்கும் தெரிந்தது – இந்தக் கதை அங்கே முடியவில்லை.

இன்னும் பல இளம் மனங்களில் கார்த்திக்கின் வார்த்தைகள் விஷமாக இருக்கலாம்.

அனிதா தன்னிடம் சத்தியமாகச் சொன்னாள்:

“நான் இந்த நகரில் இருக்கும் ஒவ்வொரு இளையவரின் மனசையும் காப்பாற்றப் போகிறேன். மரணம் ஒரு தீர்வு இல்லை என்று அவர்களுக்குக் காட்டப் போகிறேன்.”

மதிவாணன் சிரித்தார்.

“அப்படித்தான் Inspector Anitha… இது தான் உங்க உண்மையான வெற்றி.”