இரவின் நடுவே நடந்த அடிகள்

 இரவு சூழ்ந்த கிராமம்

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஒரு சிறிய கிராமம் – விளக்குப்பட்டி.

அது மிகவும் அமைதியான கிராமம்.

ஆனால் அந்த கிராமத்தில் ஒரு விசேஷமான பயமுண்டு.

கிராம மக்கள் சொல்வார்கள்:

“இரவு பன்னிரண்டு மணிக்குப் பிறகு, யாரும் வெளியே போகக் கூடாது.

காலடிச் சத்தம் வரும்.

அந்த சத்தத்தைக் கேட்டவனோ, உயிரோட திரும்ப மாட்டான்.”

நகரத்திலிருந்து வந்தவன்

சென்னையில் இருந்த பத்திரிகை நிருபர் கிருஷ்ணன்.

பழைய கதைகளும், சாபங்களும் மீது அவனுக்கு ஆர்வம் அதிகம்.

அவன் அந்த கிராமம் பற்றி கேட்டு,

“இது தான் என் அடுத்த செய்தி” என்று முடிவு செய்து, விளக்குப்பட்டிக்குச் சென்றான்.

அவன் கிராமத்தில் ஒரு வாடகை வீட்டில் தங்கினான்.

அந்த வீட்டின் உரிமையாளர், அய்யசாமி பாட்டி.

அய்யசாமி பாட்டி:

“ராத்திரிக்கு வெளியே போகாதீங்க பையா. அந்த சத்தம் உண்மையிலேயே இருக்கு.”

ஆனால் கிருஷ்ணன் சிரித்தான்:

“பாட்டி, இது எல்லாம் மூடநம்பிக்கை. உண்மை தெரியணும்.”

முதல் இரவு

அந்த இரவு 11:50.

கிருஷ்ணன் கையில் voice recorder, camera எடுத்து வெளியே சென்றான்.

கிராமம் முழுவதும் அமைதி.

காற்று வீசும் சத்தம் மட்டும்.

12 மணி அடித்ததும் – “டக்… டக்… டக்…” என்ற காலடிச் சத்தம்.

அது தெளிவாக அவன் முன்னால் வந்தது.

அவன் torch ஒளியை காட்டினான்.

யாரும் இல்லை.

ஆனால் சத்தம் நெருங்கியது.

அவனுடைய voice recorder-ல் அந்த சத்தம் பதிவு ஆனது.

மர்ம நிழல்

திடீரென்று, சாலையில் ஒரு நிழல் தோன்றியது.

ஒரு மனித உருவம் – ஆனால் முகம் தெளிவாக இல்லை.

அவன் மெதுவாக நடந்தான்.

அவனுடைய காலடிச் சத்தம் தான் அந்த சத்தம்.

கிருஷ்ணன் (பயந்தும் உற்சாகமாகவும்):

“யார் நீங்க? ஏன் நடக்கிறீங்க?”

அந்த நிழல் நிற்கவில்லை.

அவன் பின் தொடர்ந்தான்.

அந்த நிழல் நேராக கிராமத்தின் வெளியில் உள்ள பழைய பள்ளிக்குச் சென்றது.

பழைய பள்ளியின் சாபம்

அந்த பள்ளி பத்து வருடங்களுக்கு முன் மூடப்பட்டது.

ஏனெனில் அங்கிருந்த ஒரு ஆசிரியர் – ராமசாமி மாஸ்டர் –

ஒரு பெரிய குற்றச்சாட்டில் சிக்கி, அவமானத்தில் தூக்கிட்டு இறந்தார்.

அவர் இறந்த இரவு முதல்,

அந்த பள்ளிக்குள் காலடிச் சத்தம் ஒலிக்கிறது என்று கிராம மக்கள் சொல்வார்கள்.

 உண்மையின் தொடக்கம்

கிருஷ்ணன் பள்ளிக்குள் நுழைந்தான்.

அங்கு தூசி, பழைய பிள்ளைகளின் மேசைகள், கரும்பலகை.

திடீரென்று, blackboard-ல் தானாக எழுத்துக்கள் தோன்றின:

“என் மரணம் நீதி இல்லாமல் போனது.”

கிருஷ்ணன் நடுங்கினான்.

அந்த நேரத்தில், ராமசாமி மாஸ்டரின் ஆவி முன்னால் தோன்றியது.

அவர் கழுத்தில் கயிறு சுவடு, கண்களில் குருதி.

ராமசாமி (ஆவி):

“என்னை தவறாக குற்றம் சாட்டினார்கள்.

நான் மாணவிகளை கெடுத்ததாக பொய் சொன்னார்கள்.

உண்மையை யாரும் கேட்கவில்லை.

நான் அவமானத்தில் தூக்கிட்டு இறந்தேன்.

ஆனால் என் ஆன்மா அமைதி அடையவில்லை.”

திகில் பெருகுகிறது

அவர் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது –

அந்த பள்ளி முழுவதும் காலடிச் சத்தம் எதிரொலித்தது.

பேய் மாஸ்டர் சொன்னார்:

“அந்த சத்தம் என் அநியாயத்தின் சத்தம்.

என்னை குற்றம் சாட்டியவர்களின் சந்ததிகள் எல்லாம் அதைக் கேட்டு துன்பப்படுவார்கள்.”

கிருஷ்ணன் கேமராவில் அனைத்தையும் பதிவு செய்தான்.

சாபத்தின் விளைவு

அடுத்த நாள், கிராமத்தில் விசாரணை செய்தபோது, உண்மை தெரிந்தது.

ராமசாமி மாஸ்டருக்கு எதிராக பொய் குற்றம் சாட்டியவர் –

அந்தக் காலத்து கிராம தலைவர்.

இப்போதும் அவரது குடும்பம் அந்த கிராமத்தில் வாழ்கிறது.

ஆனால் அவர்களின் வீட்டில் அடிக்கடி மர்மமான மரணங்கள் நடக்கின்றன.

ஒருவர் திடீரென்று கேட்டு விழுந்து இறந்தார்.

இன்னொருவர் நடந்து கொண்டிருந்தபோது சுவாசம் நின்றது.
குழந்தைகள் இரவில் தூங்காமல் பயந்துகொண்டு எழுந்தனர்.

அனைவரும் சொன்னார்கள்:

“அவர்கள் காலடிச் சத்தம் கேட்டு இறந்தார்கள்.”

ஆவி பேசுகிறது

அந்த இரவு, கிருஷ்ணன் மீண்டும் பள்ளிக்குச் சென்றான்.

கிருஷ்ணன்:

“மாஸ்டர், உங்களுக்கு என்ன நியாயம் வேண்டும்?”

ஆவி:

“எனது பெயரை தூசியில் இருந்து தூக்கிப் போட்டு விட்டார்கள்.

உண்மையை உலகம் அறிய வேண்டும்.

அதுதான் என் ஆன்மாவுக்கு அமைதி.”

கிருஷ்ணன் உறுதியளித்தான் –

“உங்கள் கதையை நான் பத்திரிகையில் வெளியிடுவேன்.”

முடிவு

அடுத்த மாதம், கிருஷ்ணன் பெரிய கட்டுரை எழுதியான்.

“ராமசாமி மாஸ்டரின் மரணத்தின் உண்மை.”

அது வெளிவந்ததும், கிராமத்தில் ஆவி சத்தம் குறைந்தது.

ஆனால்… இன்னும் சில சமயங்களில்,

அந்த பழைய பள்ளிக்குள் இரவின் நடுவே நடந்த அடிகள் ஒலிக்கிறது.

அந்த சத்தம் கேட்கும்போது,

கிராம மக்கள் தலைகுனிந்து சொல்வார்கள்:

“அவர் இன்னும் நியாயம் கேட்டு நடக்கிறார்…”

மம்மியின் மர்மம் – மதுரையை மீட்கும் போராட்டம் - 1