காலத்தை தாண்டிய ஆவி - 7

 பகுதி 7 – முதல் சங்கிலி முறியும் இரவு

மாலை நேரம் அடைந்து கொண்டிருந்தது.

கார்த்திக் கையில் அந்த வெண்கலப் பெட்டியை எடுத்தபடி, தனது கிராமத்து வீட்டின் பழைய மாடிமேல் அறைக்குள் கொண்டு வந்தான்.

அறை முழுவதும் தூசி படர்ந்து, சிலந்திக் கூண்டுகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன.

நிலவொளி கண்ணாடி ஜன்னல் வழியாக படிந்து, அந்தப் பெட்டியைப் பொன்னிற ஒளியில் தோன்றவைத்தது.

பெட்டியின் மேல் மூன்று சிவப்பு சங்கிலிகள் பளிச்சென்று ஒளிர்ந்தன.

ஒவ்வொன்றும் உயிருள்ள பாம்பு போல அசைந்தன.

கார்த்திக் அவற்றைத் தொட்டவுடனே, அவன் உடலில் சில்லென்று மின்னல் பாய்ந்தது.

அந்த நேரம் —

அறை முழுவதும் குளிர்ந்த காற்று வீசியது.

கதவுகள் திடீரென அடைந்தன.

பக்கத்தில் வைத்திருந்த விளக்கு தானாக அணைந்தது.

ஒரு சப்தம் கேட்டது:

“முதல் சங்கிலியை முறிக்க விரும்புகிறாயா?”

அது சேனாபதியின் குரல்.

ஆனால் இம்முறை, அவர் எலும்புக் கண்களுடன் அல்ல…

போர்க்களத்தில் உயிரிழந்த பல வீரர்களின் நிழல்கள், அந்த குரலுடன் சேர்ந்திருந்தன.

கார்த்திக் தைரியமாக பதிலளித்தான்:

“இது என்னுடைய கடமை. காலத்தின் சங்கிலிகள் முறிந்தால்தான், இக்கிராமம் விடுபடும்.”

அவன் கையில் இருந்த தாய்மந்திர கத்தியை (அவரது தாத்தாவிடம் இருந்து வந்த பாரம்பரிய ஆயுதம்) பெட்டியின் சங்கிலிக்குக் கொண்டு சென்றான்.

கத்தி சங்கிலியைத் தொட்டவுடனே, சங்கிலி நெருப்புத் தீ போல எரிய ஆரம்பித்தது.

அதே சமயம், மாடி அறையின் சுவர்கள் இரத்தம் சொட்டியது போல கசிந்தன.

அதில் முகங்கள் தோன்றின.

அவை—all those soldiers’ faces—

“நிறுத்து! நிறுத்து! நாங்கள் விடுதலையை விரும்பவில்லை!” என்று அலறின.

ஆனால் கார்த்திக் தன் கையைத் தள்ளவில்லை.

அவன் முழு வலிமையுடன் கத்தியால் அந்த சங்கிலியை வெட்டினான்.

டாங்க்!

ஒரு பெரிய சத்தத்துடன், முதல் சங்கிலி முறிந்தது.

அந்த நொடியில் —

அறை முழுவதும் இருள் விழுந்தது.

கார்த்திக் கண்கள் எதையும் பார்க்கவில்லை.

ஆனால் காதில் குத்தும் சத்தங்கள், மண்டை ஓட்டையிலேயே புகுந்தன:

போர்க்களத்தில் குதிரைகள் கத்தல், வீரர்கள் சாவுக் குரல், பட்டயங்கள் மோதும் சத்தம்.

திடீரென, அவன் சுற்றியிருந்த மாடிமேல் அறை மறைந்தது.

அவன் வேறொரு உலகில் விழுந்துவிட்டான்.

அவன் நின்றிருந்த இடம் —

பழைய போர்க்களம்.

நிலம் முழுவதும் இரத்தம்.

உடைந்த ஈட்டிகள், எரிந்த கொடிகள், எங்கும் சிதைந்த உடல்கள்.

அங்கே ஒரு உருவம் மெதுவாக நடந்து வந்தது.

அவன் கண்களில் கருப்பு நெருப்பு எரிந்தது.

வீரர்களின் தலைகளைச் சுமந்து வந்தான்.

அவர் சேனாபதி!

ஆனால் இம்முறை, முழுமையான பேய் உருவமாக.

அவர் கார்த்திக்குப் பக்கத்தில் நின்று, பிசாசு சிரிப்புடன் சொன்னார்:

“முதல் சங்கிலி முறிந்துவிட்டது. நீ காலத்தைத் திறந்துவிட்டாய்.

இப்போது இரத்தம் மீண்டும் சிந்தத் தொடங்கும்.”

கார்த்திக் பயமும் ஆச்சரியமும் கலந்த பார்வையுடன் நின்றான்.

அவன் புரிந்துகொண்டான்—

முதல் சங்கிலி முறிந்தது என்பது, இன்னும் பெரிய இரத்தவெள்ளத்தின் கதவைக் திறந்துவிட்டதாகும்.

பகுதி 8 – போர்க்களத்தில் மீண்டும் உயிர்பெறும் வீரர்கள்

முதல் சங்கிலி முறிந்த அந்த இரவு, கார்த்திக்கின் கண்கள் திறந்தபோது அவன் உணர்ந்தது —
அவன் இனி மாடிமேல் அறையில் இல்லை.
அவன் நின்றிருந்தது பழைய போர்க்களம்.

மண்ணின் வாசனை கூட இரத்தத்தோடு கலந்திருந்தது.
எங்கும் சிதைந்த குதிரை எலும்புகள், உடைந்த பட்டயங்கள், கிழிந்த கொடிகள்.
காற்றில் இன்னும் போரின் கர்ஜனை ஒலித்தது போலிருந்தது.

அவன் மிதமான ஒளியிலே முன்னால் நடந்தபோது, மண்ணில் புதைந்திருந்த சில உடல்கள் மெதுவாக அசையத் தொடங்கின.
முதலில் விரல்கள் அசைந்தன.
பிறகு தலை உயர்ந்தது.
பிறகு முழு உடலே…

அந்த சிதைந்த வீரர்கள்—
நூற்றாண்டுகளுக்கு முன் இறந்தவர்கள்—
இப்போது மீண்டும் உயிர்ப்பெற்று எழுந்தனர்.

அவர்களின் கண்கள் வெறுமனே சிவப்பாக எரிந்தன.
மாமிசம் சில இடங்களில் சிதைந்திருந்தது.
ஆனால் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் உடைந்த பட்டயங்களையும் ஈட்டிகளையும் எடுத்துக்கொண்டனர்.

கார்த்திக் அச்சத்துடன் நின்றான்.
“இது… சாத்தியமில்லையே…” என்று அவன் தன்னிடம் கிசுகிசுத்தான்.

அந்த நேரம், வானத்தை மின்னல் பிளந்தது.
மின்னலின் வெளிச்சத்தில், போர்க்களத்தின் மறுபுறம் சேனாபதி தோன்றினார்.
இம்முறை அவர், சாதாரண பேய் அல்ல—
அவரது அருகே நூற்றுக்கணக்கான போர்வீரர்களின் ஆவிகள் நின்றிருந்தன.

சேனாபதி தனது குரலை முழங்கினார்:

“முதல் சங்கிலி முறிந்துவிட்டது.
எங்கள் இரத்தம் மீண்டும் இந்த நிலத்தில் பாயும்.
நீ எங்களை எழுப்பிவிட்டாய், கார்த்திக்!”

 

அந்த குரலுடன், போர்க்களம் முழுவதும் கல்லறைகள் உடைந்து திறந்தன.
ஒவ்வொரு சிதைந்த உடலும் உயிருடன் திரும்பின.
அவர்களின் சத்தங்கள், கர்ஜனைகள், வாள் சத்தங்கள்…
முழு நிலமும் மறுபடியும் போர் தொடங்கும் முன்னோட்டம் போல அதிர்ந்தது.

ஆனால் அதே சமயம், கார்த்திக்குள் ஒரு சக்தி எழுந்தது.
அவன் கையில் இருந்த தாய்மந்திரக் கத்தி தானாக ஒளிரத் தொடங்கியது.
அதில் பொறிக்கப்பட்ட பழைய கல்வெட்டுச் சின்னங்கள் தீப்பொறிகள் போல பளிச்சென்றன.

ஒரு வீரர் அவனை நோக்கி ஓடினான்.
சிதைந்த உடல், இரத்தம் வழியும் முகம், உடைந்த ஈட்டி கையில்.
அவன் கத்தியால் கார்த்திக்குப் பாய்ந்தபோது—
கார்த்திக் தன்னுடைய ஒளிரும் கத்தியால் எதிர்த்து அடித்தான்.

வீரன் கத்தி தொடங்கியவுடனே, அவன் உடல் புகையாகி கரைந்துவிட்டது.

கார்த்திக் அதிர்ச்சியடைந்தான்.
“இந்தக் கத்தி… இவைகளை அழிக்கக்கூடிய ஒரே ஆயுதம்!” என்று அவன் உணர்ந்தான்.

ஆனால் வீரர்கள் ஆயிரக்கணக்கில் இருந்தனர்.
அவன் ஒருவராக இருந்தான்.

சேனாபதி தொலைவில் சிரித்தார்.
“முதல் சங்கிலி முறிந்தால், நானும் என் படையும் மீண்டும் உயிருடன் திரும்புவோம்.
இப்போது இரண்டாவது சங்கிலி முறியும்வரை, இந்த இரவு உன் குருதியை நாங்கள் குடிப்போம்.”

அந்த வார்த்தைகள் கார்த்திக்குள் இன்னும் அதிக தைரியத்தை விதைத்தன.
அவன் புரிந்துகொண்டான் —
இந்தப் போர், சாதாரண போர் அல்ல.
இது காலத்தையும் விதியையும் சிதைக்கும் போர்.

போர்க்களம் முழுவதும் உயிர்பெற்ற வீரர்கள் தங்கள் இரத்தவெறி குரல்களுடன் முன்னேற,
கார்த்திக் தனது கத்தியை இரத்த சிவப்பு நிலவொளியில் உயர்த்தினான்.

அந்த தருணம்…
மீண்டும் ஒரு பெரிய போர் ஆரம்பிக்கவிருந்தது!