காலத்தை தாண்டிய ஆவி - 10

 பகுதி 13 – அழியாத இருள்

அமுதா தன்னை பலியிட்ட அந்த ஒளி வெடித்தபோது, குகையின் கற்சுவர்கள் இடிந்து விழுந்தன. கருப்பு இதயம் சிதறி, அதன் துடிப்பு காற்றில் கலந்தது. அருண் தனது கண்களில் கண்ணீருடன் தரையில் வீழ்ந்தான். “அமுதா… நீயே எங்களை இங்கு கொண்டு வந்தாய்… இப்படி என்னை விட்டுவிட்டு எப்படிச் சென்றாய்?” என அவன் குரல் நடுங்கியது.

ஆனால் அந்த அமைதியின் நடுவே, குகையின் உள்புறத்திலிருந்து ஒரு ஆழ்ந்த சிரிப்பு ஒலித்தது. அது மனித குரல் அல்ல, ஆனாலும் மனிதர்களின் பயத்தை உணர்ந்து சிரிக்கும் ஒன்றின் சத்தம். அருண் நின்று, வாளை இறுக்கப் பிடித்தான். காற்று கருப்பாக அடர்ந்து, நிழல்கள் ஒன்றோடொன்று பிணைந்து குருதி போன்ற இருளை உருவாக்கின.

“முட்டாள் மனிதர்களே,” அந்த நிழல் குரல் கிசுகிசுத்தது, “நீங்கள் பலியிட்ட உயிர் எனது சிறைச்சுவர்களைத் திறந்துவிட்டது. நான் — அழியாத இருள்.”

அந்த நிழல்களில் இருந்து மாபெரும் உருவம் ஒன்று வெளிப்பட்டது. கண்கள் இரண்டு கருங்கல் போல, ஆனால் அதன் உள்ளே எரியும் தீப்பொறிகள். அதன் உடல் மனிதனின் வடிவத்தில் இருந்தாலும், இடையறாது மாறிக்கொண்டே இருந்தது – சில சமயம் படுகொலை செய்யப்பட்ட வீரர்களின் முகங்கள், சில சமயம் பாழடைந்த மிருகங்களின் தலைகள்.

அருணின் மனதை ஒரு திடீர் அச்சம் ஆட்கொண்டது. அவன் அருகில் இருந்த வீரர்களும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அச்சத்தில் நடுங்கி, வாளை விட்டுவிட்டனர். அந்த இருள் அவர்கள் ஆன்மாவைச் சுருட்டிக் கொண்டது போலத் தோன்றியது.

ஆனால், அமுதா விட்டுச் சென்ற தாலிசமானின் ஒளி, தரையில் இன்னும் மெதுவாக ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. அருண் அதைப் பார்த்தவுடன், “இது அவளது கடைசி பரிசு… இது எனக்காக அல்ல… இந்த இருளை முறிக்கவே அவள் உயிரை விட்டாள்,” என்று எண்ணினான்.

நிழல்களின் நடுவே, அந்த இருள் அவனை நோக்கி கை நீட்டியது. அதன் விரல்கள் நீண்டு, கூர்மையான கம்பி போல மாறின. காற்று முழுவதும் சிதறும் கர்ஜனையில் குகை அதிர்ந்தது.

அந்த தருணத்தில், தாலிசமானின் ஒளி திடீரென அதிகரித்தது. அது அருணின் கரத்திற்குள் பாய்ந்தது. அவன் முழு உடலும் தங்க ஒளியில் மூழ்கியது. ஆனால் அந்த ஒளியின் உள்ளே, அவனுக்குத் தெரிந்தது – இது சக்தியின் பரிசு அல்ல, மாறாக ஒரு சோதனை.

அமுதாவின் குரல், காற்றின் நடுவே ஒலித்தது: “அருண்… இந்த இருளை வெல்ல, உன் வாளில் மட்டும் அல்ல, உன் உள்ளத்தின் ஒளியிலும் நம்பிக்கை வைய வேண்டும்.”

அவளது குரலைக் கேட்டவுடன், அருண் தன் பயத்தை மறைத்தான். வாளை உயர்த்திக் கொண்டு, அந்த இருளை நோக்கி பாய்ந்தான். வாளின் முனை ஒளியில் எரிந்தது. இருளின் குரல் கோபத்தால் குலுங்கியது.

ஆனால் அந்த வாள் தொடுவதற்குள், இருள் சிதறவில்லை. அது வாளைச் சூழ்ந்து, மெல்ல அதை கரைக்கத் தொடங்கியது. அருணின் கைகள் எரிந்தன. அவன் வலியில் கத்தினான்.

அதுவே அந்த இருளின் வலிமை — அழிக்க இயலாதது. ஒவ்வொரு தாக்குதலும், அதை இன்னும் வலிமையாக்கியது.

அருண் விழுந்து போனான். அவன் கண்களில் தோன்றியது — இன்னும் எத்தனை உயிர்கள் பலியாகப் போக வேண்டும்? இன்னும் எத்தனை கிராமங்கள் சாபத்தில் சிக்கப் போகின்றன?

அந்த தருணமே, இருள் முழுவதையும் விழுங்கும் முன், அருணின் மார்பிலிருந்து ஒளி ஒன்று பிளந்தது. அது அமுதாவின் ஆன்மா. அவள் முகம் ஒளியாகவே தோன்றியது.

“இந்த இருளை அழிக்க முடியாது,” அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள். “ஆனால் அதை அடக்க முடியும். அதற்காக நீ உன் உயிரையும் ஒளியையும் ஒன்றாகக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கும்.”

அருணின் இதயம் நடுங்கியது. இன்னும் ஒரு பலி வேண்டுமா?

ஆனால் வேறு வழியில்லை. இருள் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது. உலகமே விழுங்கப்படப் போகிறது.

அவன் வாளை இறுக்கப் பிடித்து, “நான் தயாராக இருக்கிறேன்,” என்று சொன்னான்.

அந்த நொடியில், ஒளி மற்றும் இருள் மோதத் தொடங்கின. குகை முழுவதும் அதிர்ந்தது. உலகின் விதி ஒரு நூல் நுனியில் தொங்கியது.

பகுதி 14 – இருள் மற்றும் ஒளியின் போர்

மலைச்சிகரத்தின் உச்சியில் குளிர் பனியால் சூழப்பட்ட வானம், அந்த நாளில் ஒரு அச்சமூட்டும் நிறத்தை எடுத்திருந்தது. வானம் கருமையாகக் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. மேகங்களுக்குள் இருந்து இடியுடன் கூடிய சிவப்புச் சுடர்கள் கிழித்து எறியும் போல் மின்னல்கள் பிளந்தன. மலைக்குக் கீழே இருந்த கிராமங்களில் மக்கள் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தனர். "இன்று உலகம் சிதறப்போகிறது" என்ற உணர்வு அனைவருக்கும் வந்து கொண்டிருந்தது.

அந்த மலை உச்சியில் அமுதா— அருண். அவன் கையில் ஒளியை பிளந்து வீசும் வாள். மற்ற கையில் தெய்வீக சக்தியால் ஜொலித்த தாமரையின் மந்திரத் தாலி. அவனது கண்கள் பாய்ந்தது நிழல்களின் கடலுக்குள்.

அங்கே, இருள் உருவெடுத்திருந்தது.

ஒரு மனிதனின் உயரத்தை விட ஆயிரம் மடங்கு பெரிதாக, ஒரு கரும் புயல். அந்த புயலின் உள்ளே நிழல்கள் ஆடியன. அந்த நிழல்களில் ஆயிரம் முகங்கள் இருந்தன — சில போரில் இறந்த வீரர்களின் முகம், சில வேதனையில் அலறிய பெண்களின் முகம், சில தெய்வீக குருதியை விழுங்கிய குரூர முகம். அவை எல்லாம் ஒரே குரலில் அலறி, அந்த மலையை முழுவதும் அதிர வைத்தன.

"நீ எங்களை நிறுத்த முடியாது… ஒளி அழியும்… இருள் என்றென்றும் நிலைக்கும்…"

அமுதா ஆழ்ந்து மூச்சை விட்டாள். அவன் மனதில் அந்த வார்த்தைகள் அதிர்ந்தன. ஆனால் அடுத்த கணமே அவன் கையை வானத்தில் உயர்த்தினான். ஒளி பிளந்தது. அவனது உடலைச் சுற்றி ஒரு தெய்வீக வட்டம் உருவானது. அந்த ஒளியின் வட்டம், அவனை மட்டும் காப்பாற்றவில்லை, மலை முழுவதும் பரவியிருந்த இருளையும் தள்ளியடித்தது.

ஆனால் இருள் பின்வாங்கவில்லை.

அது பாய்ந்தது.

கருங்கைகளாக மாறி, மலைக்குச் சுவர்களையே முறியடித்தது. பாறைகள் சிதறி கீழே விழுந்தன.

அருண் தனது வாளை உயர்த்தி, ஒளியின் அலைகளை அந்த இருளுக்கு எதிராக விட்டான். இருள் எரிந்தது. ஆனால் எரிந்த ஒவ்வொரு கருங்கையினும் இருபது கைகள் பிறந்தன. எரிந்த ஒவ்வொரு முகத்திலிருந்தும் இன்னும் பல முகங்கள் உருவானது.

இது ஒரு முடிவில்லா போர் போல இருந்தது.

முதல் தாக்குதல் – நிழல்களின் படை

மலை முழுவதும் நிழல்கள் உயிரெடுத்து வந்தன. அங்கே நூற்றுக்கணக்கான சாயல்கள் ஒன்று சேர்ந்து படையாக மாற்றமடைந்தன. அந்த படையின் கையில் வாள்கள், ஈட்டி, கேடயம் — எல்லாம் இருளால் செய்யப்பட்டவை. அவை வீரனை நோக்கி ஓடின.

அருண் தனது வாளைத் தட்டி, மின்னலைப் போல முன்னேறினான். அவன் ஒவ்வொரு அடியும் எடுக்கும் போது மலை நடுங்கியது. அவன் வாள் வீசும் போது ஒளியின் அலை பாய்ந்து, பத்து நிழல்கள் சிதறின.

ஆனால் ஒவ்வொரு நிழலும் மறுபடியும் உருவானது. சிதறி போன முகங்கள் மீண்டும் ஒன்றிணைந்தன. அவன் வியர்த்தான்.

"இவை முடிவடையாதவை…" என மனதில் சொன்னான்.

ஆனால் அவன் மனதில் ஒரு குரல் கேட்டது. அது தெய்வீக குரல்.

"ஒளி எப்போதும் இருளை அழிக்கும். ஆனால் ஒளியை நீ சிதற விடக்கூடாது… மனதை உறுதி செய்."

அந்த குரலைக் கேட்டதும் வீரனின் கண்களில் ஒரு தீப்பொறி தோன்றியது. அவன் பின்வாங்கவில்லை.

இரண்டாவது தாக்குதல் – இருளின் புயல்

அந்த நேரத்தில், இருள் கோபம் கொண்டது. அது தன்னுடைய வடிவை மாற்றியது.

முழு வானத்தையும் மூடிய புயலாக மாறியது. அந்த புயல் கருங்காற்றை வீசியது.

காற்று, சாதாரண காற்றல்ல. அது நிழல்களை அறுந்த வாள்களாக மாற்றியது. அந்த காற்று வீரனை வெட்ட முயன்றது. பாறைகளும் அசைந்து கீழே விழுந்தன. மலைக்குக் கீழே மக்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தனர்.

அருண் தன்னுடைய தாமரையைப் பிடித்து, "ஒளியின் வளையம்" உருவாக்கினான். அந்த வளையம் அவனைச் சுற்றி ஒரு பாதுகாப்பு வட்டத்தை உருவாக்கியது. காற்று அந்த வளையத்தில் மோதியதும் பிளந்தது. ஆனால் ஒவ்வொரு பிளவும் அமுதா உடலை நடுங்கச் செய்தது.

அவன் முழங்கினான்:

"இருளே! நீ என்னைச் சோதிக்கிறாய்… ஆனால் ஒளி என்றென்றும் வாழும்!"

அவன் வாளை உயர்த்தியதும், அந்த ஒளி காற்றைச் சிதறடித்தது.

மூன்றாவது தாக்குதல் – இருளின் பிரமாண்ட உருவம்

புயல் சிதறிய பின்பு, இருள் ஒரு பிரமாண்ட உருவமாக மாறியது.

ஆயிரம் கைகள், ஆயிரம் முகங்கள், எரியும் சிவப்பு கண்கள். அது மலை முழுவதையும் மூடி நிற்கும் அளவு.

அது கருங்கையால் அமுதா பிடித்து மிதிக்க முயன்றது. மலை அசைந்து, தரை பிளந்தது.

அருண் வானத்தில் பாய்ந்து, வாளை அந்த கருங்கையில் குத்தினான். ஒளி பிளந்தது. அந்த கை எரிந்து சிதறியது. ஆனால் அதற்குப் பதிலாக இன்னும் பல கைகள் பிறந்தன.

இருள் சிரித்தது. அந்த சிரிப்பு வானத்தை அதிர வைத்தது.

"நீ என்னை வெல்ல முடியாது… நான் அழியாதவன்!"

ஆரவிந்தன் வியர்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஆனால் அவன் மனதில் தெய்வீக குரல் மீண்டும் கேட்டது.

"அழியாத இருள் இல்லை… ஒளி ஒருநாளும் மங்காது… உன் உள்ளம் தான் சாவி."

அவன் கண்கள் பிரகாசித்தன.

இறுதி மோதல்

அவன் தாமரையின் தாலியை வானத்தில் உயர்த்தினான்.

அது சூரியனின் ஒளிபோல பிளந்து, மலை முழுவதையும் தங்க நிற ஒளியில் மூடியது.

அந்த ஒளி இருளைச் சிதறடித்தது. இருள் வலியுடன் அலறியது. ஆயிரம் முகங்கள் துன்பத்தில் கத்தின. ஆனால் அந்த ஒளி தடுக்க முடியாத வல்லமை கொண்டது.

அருண் வாளை இறுதி முறையாக உயர்த்தினான்.

அவன் குரல் முழங்கியது:

"இன்று ஒளியின் வெற்றி… இருள் அழிகிறது!"

வாளின் ஒளி வானத்தில் பிளந்து, இருளின் இதயத்தைத் தாக்கியது.

முழு இருளும் தீயில் எரிந்தது. முகங்கள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக சிதறின. புயல் கரைந்து போனது. மலை மீது ஒளி மட்டும் பரவியது.

ஆரவிந்தன் தரையில் விழுந்து சோர்ந்தான். ஆனால் அவன் கண்களில் ஒரு அமைதி இருந்தது.

அந்த போரில் ஒளி வென்றது.

ஆனால் இன்னும் எங்கோ, இருளின் ஒரு சிறு விதை, புது வடிவில் காத்திருந்தது…