காலத்தை தாண்டிய ஆவி - 2

 பழைய கல்வெட்டின் எச்சரிக்கை

மலைக்கிராமத்தின் மீது காலை பனி இன்னும் அடர்ந்து படர்ந்திருந்தது. மரங்களில் இருந்து துளிகள் விழும் சத்தம் மட்டுமே காற்றில் ஒலித்தது. கார்த்திக் அடுத்த நாள் காலை நேரமே சண்முகம் தாத்தாவிடம் மீண்டும் சென்று, நேற்று நடந்த சம்பவத்தை விவரமாகச் சொல்லினான்.

தாத்தா அவனை நேராக கிராம ஆலயத்தின் பின்புறம் அழைத்துச் சென்றார்.

கல்வெட்டின் அருகே

அந்த இடம் பழமையானது. கருங்கல் சுவர் முழுவதும் பச்சை பசலைக் கவ்வியிருந்தது. நடுவே ஒரு பெரிய கல்வெட்டு. அதில் வளைந்த எழுத்துக்களில் பழைய தமிழ் செதுக்கப்பட்டிருந்தது.

சண்முகம் தாத்தா மெதுவாக விரலால் அந்த எழுத்துகளைத் தடவினார்.

"இது 500 ஆண்டுகளுக்கு முன் பொறிக்கப்பட்டது. அப்போது நம் கிராமத்தைச் சேர்ந்த வீரவீரன் என்ற போர்வீரன் துரோகம் செய்யப்பட்டான்."

கார்த்திக் ஆர்வமாக கேட்டான், "தாத்தா, அவர் யார்?"

வீரவீரனின் கதை

"அவன் வள்ளிமலை ராஜாவின் படையின் தலைவன். யுத்தத்தில் வீரமுடன் போரிட்டு, இந்த மலைப்பகுதியை காப்பாற்றினான். ஆனால்… அவன் நெருங்கிய நண்பன் ஒருவன், பொன்னுக்கும் அதிகாரத்திற்கும் ஆசைப்பட்டு, அவனை விரோதிகளிடம் விற்றான்.

அவர்கள் அவனை ஒரு பனிக்கால இரவில் கொன்று, அவன் வாளை அபகரித்தனர். இறப்பதற்கு முன் வீரவீரன், ‘என் வாளை எடுத்தவனின் இரத்தம் என் வாளில் படும் வரை, நான் இந்த மண்ணை விட்டுப் போக மாட்டேன். காலத்தைத் தாண்டியும் வருவேன்’ என்று சபதம் போட்டான்."

தாத்தா சற்று திகைப்புடன் சொன்னார், "அந்த நாளிலிருந்து, ஒவ்வொரு நூற்றாண்டும், ஒரு பனிக்கால இரவில் அவன் தோன்றுவான் என்று சொல்லப்படுகிறது."

கார்த்திக்கின் குழப்பம்

கார்த்திக்கின் மனதில் குழப்பம்.

"ஆனால் தாத்தா… அவன் என்னை ஏன் பார்த்தான்? ஏன் என் வீட்டிலுள்ள வாளை நோக்கினான்?"

தாத்தா மெதுவாக சுவாசித்தார்.

"அந்த வாள்… அது உன் முன்னோர்களின் சொத்து மட்டுமல்ல. அது வீரவீரனின் வாள். 500 ஆண்டுகளுக்கு முன், அவன் இறந்தபின் அந்த வாள் எப்படி உன் குடும்பத்துக்கு வந்தது என்ற கதையை எவரும் தெளிவாகச் சொல்லவில்லை."

கார்த்திக்கின் இரத்தம் குளிர்ந்தது.

அவன் வீட்டில் தொங்கும் அந்த பழைய வாள் — பித்தளைப் பிடி, கூர்மையான பக்கம் — அவன் சிறு வயதில் விளையாட்டாகத் தொட்டிருந்தது, அது இப்படிப்பட்ட இரத்தக் கதை கொண்டதா?

மர்மமான கல் சின்னம்

கல்வெட்டின் அடிப்பகுதியில், பசலை அகற்றும் போது ஒரு விசித்திரமான சின்னம் வெளிப்பட்டது.

வட்ட வடிவத்தில் நடுவே ஒரு வாள், அதைச் சுற்றி நெருப்பு போல வளைந்த கோடுகள்.

தாத்தா சொன்னார், "இது வீரவீரனின் அடையாளம். அவன் உயிரோடு இருந்த காலத்தில் கூட, இந்தச் சின்னத்தைப் பார்த்தாலே மக்கள் பயந்து போனார்கள்."

கார்த்திக் அந்தச் சின்னத்தைத் தொடும் பொழுது, திடீரென அவன் கண்களில் மின்னல் போல ஒரு காட்சி —

பனியில் ஒரு படை வீரர்கள், இரத்தம் சொட்டும் வாள், கத்தும் குதிரைகள்…

அவன் ஒரு கணம் அசைந்தான்.

"என்னாச்சு, கார்த்திக்?"

"எனக்குத் தெரியவில்லை… நான் அந்த காலத்தைப் பார்த்த மாதிரி இருந்தது."

இரவு முன் எச்சரிக்கை

அந்த மாலை, கார்த்திக் வீட்டில் தனியாக அமர்ந்திருந்தான். வெளியே பனி அதிகரித்தது.

அவன் வாளை எடுத்துப் பார்த்தான். பழைய உலோகத்தின் குளிர்ச்சி அவன் கைகளில் பரவியது. வாளின் மீது மெல்லிய எழுத்துக்கள் இருந்தன — "அரசரின் நிழல்" என்று.

அந்த நேரம் கதவின் பக்கம் ஒரு காற்று வீசியது. மெழுகுவர்த்தியின் தீ மூன்று முறை அசைந்தது.

பின்னர், யாரோ பின்புற சுவரை நகக்கிற மாதிரி சத்தம்.

கார்த்திக் வெளியே ஓடி பார்த்தான் — எவரும் இல்லை.

ஆனால் பனியின் நடுவே, ஒரு குரல்:

"வாளை திருப்பு… இல்லையெனில், இரத்தம் வரும்"

சொல்லாத ரகசியம்

அடுத்த நாள் காலை, கார்த்திக் தன் தந்தையின் பழைய பதிவுகளைத் தேடினான். ஒரு பழைய மரப்பெட்டிக்குள், மஞ்சள் நிறமான கடிதங்கள், புகைப்படங்கள், மற்றும் ஒரு வரைபடம்.

வரைபடத்தில் வள்ளிமலை சுற்றிய காடுகள், மற்றும் 'X' குறியிட்ட ஒரு இடம்.

கடிதத்தில், "வாள் வந்த இடம் யாருக்கும் சொல்லக்கூடாது. அது எங்களைப் பாதுகாக்கும், ஆனால் அதற்காக உயிரும் போகலாம்" என்று எழுதியிருந்தது.

கார்த்திக் அந்தக் கடிதத்தைப் படித்து முடித்ததும், அவன் மனதில் ஒரு கேள்வி —

இந்த 'X' குறியிடப்பட்ட இடமே வீரவீரனின் கல்லறையா?

பனியின் சாபம்

அந்த இரவு, கிராமத்தில் ஒரு வதந்தி பரவியது.

மலைக் காடு அருகே செல்லும் பாதையில், ஒரு மூதாட்டி மயக்க நிலையில் கிடந்ததாக. அவள் சொல்லியது — "பனியில் ஒரு மனிதன், சிவந்த கண்களுடன், என் பக்கம் நடந்தான். நான் ஓட முயன்றேன், ஆனால் கால்கள் உறைந்து போனது."

கார்த்திக்கின் உள்ளம் பதட்டமடைந்தது. அவன் தெரிந்துகொண்டான் — இது சாதாரண ஆவி அல்ல, இது தனது பழியை தீர்க்க வந்த உயிரற்ற வீரன்.

முடிவெடுக்கும் தருணம்

கார்த்திக் சண்முகம் தாத்தாவிடம் சென்று, "நான் அந்த 'X' இடத்துக்குப் போகிறேன். உண்மையை அறியாமல் நான் அமைதியாக இருக்க மாட்டேன்" என்றான்.

தாத்தா முகம் சுளித்தார், "அங்கு யாரும் போகக்கூடாது. அது… மரணப் பாதை."

ஆனால் கார்த்திக் தீர்மானித்திருந்தான்.

அவனுக்குத் தெரியாமலே, வீரவீரனின் ஆவி அவன் ஒவ்வொரு முடிவையும் கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தது.