நினைத்தால், வெட்கமும் சந்தோஷமும்
ஆற்றங்கரையின் குளிர்ந்த இரவு நிழல், மெல்ல மெல்ல தளர்ந்து வரும் பரவசத்தின் மூச்சுகளோடு கலந்தது. வெள்ளி போல ஜொலிக்கும் நிலவொளி, நந்திதா – ஆதவன் இருவரையும் அன்பின் மெல்லிய பாசத்தில் போர்த்தியது.
சில நொடிகள் முன்பு வரை தணியாத தீப்பொறியாய் எரிந்த காம அலைகள், இப்போது மெதுவாக அமைதியாய் கரை சேர்ந்தன. நந்திதா ஆதவனின் மார்பில் தலைவைத்தபடி சற்றே கண்களை மூடிக்கொண்டாள். அவளது நெஞ்சில் இன்னும் அதிர்ந்து கொண்டிருந்த இருதயத்தின் துடிப்பு, அந்த சுகபரவசம் எவ்வளவு ஆழமாக இருந்தது என்பதைச் சொன்னது.
“நந்திதா…” என்று ஆதவன் மெல்ல சொன்னான்.
அவள் சிரித்தபடி, மெதுவாகக் கண்களைத் திறந்து அவனை நோக்கினாள். அந்த சிரிப்பில் நாணமும், பாசமும், நம்பிக்கையும் கலந்திருந்தது.
“நான் உன்னைக் கைவிட மாட்டேன், நந்திதா… இந்த இரவு போலவே, நம்முடைய வாழ்வு முழுவதும் நீயும் நானும் ஒன்றாய் இருக்க வேண்டும்,” என்றான் ஆதவன், அவளது விரல்களைப் பற்றிக்கொண்டபடி.
அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டவுடன், நந்திதா அவன் முகத்தை தனது இரு கைகளாலும் தழுவினாள். “நான் உன்னிடம் இன்றிரவு முழுவதுமாக உருகி விட்டேன், ஆதவா… இப்போதிலிருந்து உன்னால் பிரிந்து நான் வாழ முடியாது,” என்று அவள் மனமார உரைத்தாள்.
அவர்களின் குரல்கள் மிக மெதுவாக இருந்தாலும், அந்த ஆற்றின் இசை கூட அதை கேட்டு புன்னகைத்தது போல இருந்தது.
🌸 அன்பின் பிந்தைய அமைதி
இரவு முழுவதும் ஆற்றங்கரையில் அவர்கள் ஒன்றோடொன்று இணைந்திருந்தார்கள். சில நேரங்களில் சிரிப்புகள், சில நேரங்களில் மௌனங்கள், சில நேரங்களில் சற்றே மீண்டும் ஒருவரின் உடலோடு ஒருவர் உரசிக்கொள்ளும் பாசத் தருணங்கள் — அந்த இரவு முடிவில்லாத கவிதை போல விரிந்தது.
மெல்லிய காற்று அவளது சிதறிய முடியைத் தடவியபடி அசைத்தது. ஆதவன் அவளது நெற்றி வழியாக விழுந்த அந்த கூந்தலை விரலால் ஒதுக்கி, அவளை மீண்டும் நெருக்கமாக தழுவிக்கொண்டான். அந்தச் சிறிய தொட்டிலே கூட, நந்திதாவின் உடலில் மீண்டும் ஒரு சிறிய நடுக்கம் பரவியது.
அவள் மெதுவாக அவன் மார்பில் விரலால் வட்டம் வரைய, ஆதவன் சிரித்தான்.
“இவ்வளவு சின்ன தட்டிப்பாடும் என்னை பைத்தியமாக்குகிறது…” என்று அவன் சொன்னான்.
நந்திதா சிவந்து, அவன் முகத்தில் முகத்தை மறைத்தாள்.
🌅 விடியற்கால வாக்குறுதி
நிலா தன் வழியை முடித்து வானத்தின் மறுபக்கத்தில் மறைந்துகொண்டிருந்தது. விடியற்காலின் முதல் பசுமையான ஒளிக்கீற்றுகள் ஆற்றின் நீரில் விழுந்தன. பறவைகளின் சிணுங்கல்கள் மெதுவாக கேட்கத் தொடங்கின.
“பார் நந்திதா… ஒரு புதிய நாள் பிறக்குது,” என்றான் ஆதவன்.
அவள் கண்களில் ஒளி தெரிந்தது. “ஆம்… நம்முடைய வாழ்க்கை போலவே. இன்று முதல் நமக்கு ஒரு புதிய ஆரம்பம்,” என்றாள்.
அந்தச் சொல்லைக் கேட்டவுடன், ஆதவன் அவளைத் தழுவிக்கொண்டு, “இந்த ஆற்றங்கரையில் நடந்த இந்த இரவு — நம்மை ஒரே உயிராக்கி விட்டது. இப்போதிலிருந்து உனக்கு நான், எனக்கு நீ மட்டுமே,” என்று உறுதியான சபதம் எடுத்தான்.
அவர்கள் இருவரும் கரையின் அருகே எழுந்து, கைகளில் கை பிடித்துக்கொண்டு நீரை நோக்கி நின்றார்கள். காற்றின் குளிரும், பறவைகளின் பாடலும், அந்த ஆற்றின் சலசலப்பும் — எல்லாம் சேர்ந்து அவர்களின் காதலுக்கு சாட்சி நின்றது.
🌺 இறுதி உருகும் தருணம்
விடியற்காலின் அந்த ஒளியில் கூட, நந்திதாவின் முகம் இன்னும் பரவசத்தின் சிவப்பில் குலுங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆதவன் அதை கவனித்தான்.
“இன்னும் வெட்கப்படுகிறாயா?” என்று கேட்டான்.
நந்திதா சிரித்து, “அந்த இரவு முழுவதையும் நினைத்தால், வெட்கமும் சந்தோஷமும் சேர்ந்து என்னை உருக்கிக்கொண்டே இருக்கிறது,” என்றாள்.
ஆதவன் அவளை மீண்டும் தழுவிக்கொண்டு, “அது வெறும் ஒரு இரவு இல்ல நந்திதா… அது நம் வாழ்வின் துவக்கம்,” என்று அவளது காதோரம் மெல்லச் சொன்னான்.
அவள் தலைகுனிந்து அவன் மார்பில் சாய்ந்தாள். அந்தச் சாய்வில் தான் அவள் தன் எதிர்காலம் முழுவதையும் கண்டாள்.
✨ முடிவு
“ஆற்றங்கரையில் உருகிய இரவு” — நந்திதா மற்றும் ஆதவன் வாழ்வில் ஒரு மறக்கமுடியாத இரவு.
அன்பின் தீப்பொறிகள் காமத்தின் வெப்பத்தில் உருகினாலும், அந்த இரவு அவர்கள் இருவரையும் இன்னும் ஆழமாக ஒன்றாக்கியது.
அந்த நிலவொளி இரவு, ஆற்றின் கரையில் பிறந்த பாசத்தின் புது விடியலாய், வாழ்நாள் முழுதும் அவர்களின் நினைவில் பொறிக்கப்பட்டது.
0 Comments