அரண்மனையின் அந்த இரவின் நெருப்பு - 5

 பகுதி 5 – விடியலின் நனைந்த வாக்குறுதி

அரண்மனையின் அந்தப் பெரும் இரவு தீயில் உருகிய உடல்கள் மெதுவாக அமைதியில் ஆழ்ந்தன. ஆயிரம் எண்ணெய் விளக்குகள் அணைந்த இடத்தில், சில மட்டும் எரிந்து கொண்டிருந்தன. காற்றில் இன்னும் மல்லிகையின் வாசமும், தங்கள் உடல்களின் வெப்பமும் கலந்திருந்தது.

மன்னன் தனது ராணியின் முகத்தில் துளிர்க்கும் வியர்வையை முத்தமிட்டான். "நான் உன்னை என் உயிராய் காப்பேன், என் பேரரசின் சின்னமாக மட்டுமல்ல, என் இரத்தத்தின் நடனமாகவும்…" என்று மெதுவாக அவள் காதில் கிசுகிசுத்தான்.

ராணி தனது நாணத்துடன் கூடிய கண்களை மூடி, அவனது மார்பில் தன் முகத்தை புதைத்தாள். அந்த நொடியில் வெளியே கோபுரக் கதவுகள் வழியே மெதுவாக கதிரவன் தன் முதல் ஒளியை பரப்பத் தொடங்கினான். மல்லிகைத் தண்டுகள் நனைந்த பனி துளிகளோடு மணத்தைத் தூவ, விடியலின் ஒளி தங்க நிறத் திரை போல அறைக்குள் படர்ந்தது.

அந்த ஒளியில், அவர்கள் இருவரின் உடல்களும் இன்னும் ஈரப்பதத்துடன் ஒன்றோடு ஒன்று கலந்து கிடந்தன. இரவில் நடந்த ஆசையின் தடங்கள், முத்தங்களின் சிவப்பு புள்ளிகள், தழுவலின் வெப்பம்—எல்லாம் ஒன்றும் மறைக்காமல் ஒளிர்ந்தன.

மன்னன் மெதுவாக ராணியின் விரல்களைப் பிடித்து, தனது மார்பில் வைத்தான். “விடியல் எப்போதும் நம்மை பிரிக்காது, அது நம்மை இன்னும் ஒன்றாகச் சேர்க்கும் சாட்சியாய் இருக்கும்” என்றான்.

ராணி புன்னகையுடன் அவன் முகத்தைத் தொட்டு, "என் உயிரே, நீ என் ஆசை மட்டுமல்ல, என் வாழ்வின் வாக்குறுதியும்…" என்றாள்.

விடியல் நனைந்த அந்த நொடியில், அவர்கள் உடல்கள் சோர்வுடன் இருந்தாலும், உள்ளங்களில் ஒரு புதிய தீப்பொறி மூண்டிருந்தது—அது இனி அரசியல் உறவோ, போர்வீரன் ஆசையோ அல்ல, அது ஒரு காதலின் நிரந்தர வாக்குறுதி.

அந்த அரண்மனைச் சுவர்களுக்குள், ஆயிரம் ஆண்டுகள் கடந்தாலும் அந்த இரவின் நெருப்பு, அந்த விடியலின் நனைந்த வாக்குறுதி இன்னும் உயிரோடு இருப்பதாகக் கதை சொல்கிறது.