அரண்மனையின் அந்த இரவின் நெருப்பு - 2

 மல்லிகை வாசத்தில் உருகிய உடல்கள்

பவழ மாளிகையின் அந்த அறையில் தீபங்களின் ஒளி இன்னும் பளபளத்துக் கொண்டிருந்தது. வெளியில் நிலவின் வெள்ளி ஒளி சுவரின் கண்ணாடிப் பளிங்கில் படிந்து மிளிர, உள்ளே இருந்த காற்றில் மல்லிகை மணம் பரவிக் கொண்டிருந்தது. அந்த மணம் மெல்லிய காற்றில் கலந்து, அறை முழுவதையும் கனவுப் பூங்காவாக மாற்றியது.

அமுதாவதி மெல்லிய மூச்சுடன், சற்றே பின்வாங்கியவாறு, வீரசேனனின் மார்பில் சாய்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவளது இதயம் அவன் மார்பின் அடிக்கடி துடிக்கும் துடிப்போடு கலந்து ஒன்று போலக் கேட்டது. பட்டு உடையின் வழியே அவள் தோல் வெப்பமடைந்து, அந்த வெப்பம் அவனது விரல்களில் ஊடுருவியது.

வீரசேனன் மெதுவாக அவளது கூந்தலை அசைத்து, முகத்தில் விழுந்த சில கரும்புச் சுருட்டுகளை விரலால் அப்புறப்படுத்தினான். அந்த தொடுதல், அன்பும் காமமும் கலந்து இருந்தது. அவன் விரல்கள் அவளது கன்னத்தில் வழிந்து, மெதுவாக உதடுகளின் நுனியைத் தொட்டன. அமுதாவதியின் உடல் மெல்ல நடுங்கியது; அவள் கண்களை மூடி, தனது மூச்சை நிறுத்தியவாறு காத்திருந்தாள்.

அந்தக் கணத்தில், அவன் அவளது உதடுகளில் முத்தமிட்டான். அந்த முத்தம் ஒரு துளி தேன் போல மெதுவாக இருந்தாலும், அதன் தீ அவளது உடலில் முழுவதும் பாய்ந்தது. அவளது கைகள் தன்னாலேயே அவன் தோள்களில் பிணைந்தன. இருவரின் உதடுகள் ஒரே நேரத்தில் உருக, அறையின் சுவர்களும் அவர்களின் நிழல்களால் உயிரோட்டம் பெற்றன.

“அமுதாவதி…” என்று அவன் மெதுவாகக் கூற, அவள் குரல் பதிலளிக்காமல் மூச்சின் சத்தமே பசுமை மலர் போல மலர்ந்தது.

அவன் அவளது கழுத்தின் வளைவில் முத்தங்களை விட்டுக் கொண்டே, பட்டு உடையின் மேல் வழிந்தான். அவளது மூச்சு வேகமடைந்து, மார்பின் உயர்வு–தாழ்வு தீபத்தின் ஒளியில் தெளிவாகத் தெரிந்தது. அவன் கை மெதுவாக அவளது இடுப்பைப் பற்ற, அவள் தன்னால் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் அவனது மார்பில் தலையணைத்துக் கொண்டாள்.

மல்லிகைப் பூக்களின் மணம், சந்தன வாசம், அவளது உடலில் பொங்கும் வெப்பம் – இவை அனைத்தும் சேர்ந்து வீரசேனனின் மனதை அடக்க முடியாத ஆசையாகக் காய்ச்சியது. அவன் அவளது காதருகே வந்து, “இது நம் இரவு… யாருக்கும் சொந்தமில்லாதது…” என்று கிசுகிசுத்தான். அந்த வார்த்தைகள் அவளது உள்ளத்தில் பனித்துளியாக விழுந்தாலும், உடல் முழுவதும் நெருப்பாக எரியச் செய்தது.

அவள் தன்னால் இனி நாணத்தைக் காத்துக்கொள்ள முடியாமல், அவனது கண்களை நோக்கினாள். அந்த பார்வையில் தான் — அனுமதி, ஈர்ப்பு, ஏக்கம். வீரசேனன் அந்த பார்வையைக் கண்டு, அவளை நெருக்கமாகக் கட்டியணைத்தான்.

இருவரின் உடல்களும் அருகருகே உரச, பட்டு துணிகள் சத்தம் இன்றி இடம் மாறின. தீபத்தின் ஒளியில் அவளது தோல் பொற்கலப்பாகத் தெரிந்தது; அவனது மார்பு வலிமையோடு ஒளிர்ந்தது. அவர்கள் சுவாசம் ஒன்றாக கலந்து, ஒருவரை ஒருவர் இழுத்துக் கொண்டே, உடல்கள் வெப்பத்தில் உருகின.

அந்த அறை, அந்த மாலை, அந்த மணம் — அனைத்தும் காமத்தின் சாட்சியாக மாறின. வெளியே மழை மெதுவாக பெய்தாலும், உள்ளே அவர்கள் உடல்கள் நெருப்பாக எரிந்தன.

வீரசேனன் அவளை மெதுவாக கட்டிலின் மீது அமரச் செய்தான். அவள் விரல்கள் அவனது கைகளைப் பற்றியவாறு, கண்களை மூடி, தனது முழு உடலையும் அவனது தொடுதலுக்குப் பொறுத்துக் கொண்டாள். அவன் மெல்லிய முத்தங்கள் அவளது முகத்திலிருந்து கழுத்துக்கு, அங்கிருந்து இன்னும் கீழே நகர, அவளது உடல் ஒரு இசை போல அதிர்ந்தது.

அமுதாவதி தனது குரலை அடக்க முடியாமல் மெதுவாக முணுமுணுத்தாள். அந்தச் சத்தமே வீரசேனனின் காதில் இனிமையான யாழிசை போல ஒலித்தது. அவன் இன்னும் அவளை நெருக்கமாகக் கொண்டான்; அவள் தன்னால் இனி ஒதுக்க முடியாமல், அவனிடம் முழுமையாக ஒப்புக்கொடுத்தாள்.

அந்த இரவு — மல்லிகை வாசத்திலும், தீப ஒளியிலும், அவர்கள் உடல்கள் ஒன்றோடு ஒன்று உருகி, காமத்தின் உச்சத்தை அடைந்தன.